Bo is buddy

Eenzaam, chronisch ziek, behoefte aan een helpende hand en een luisterend oor? Stichting Buddy Netwerk kan helpen dankzij de tomeloze inzet van haar buddy’s: professioneel opgeleide vrijwilligers met compassie voor anderen en het hart op de juiste plaats. Bo Pronk (47) is zo’n buddy.

“Mijn maatje, zo wordt bij Buddy Netwerk de persoon genoemd waar ik buddy voor ben, is heel belangrijk voor me. Vier uur per week ben ik bij haar. Mijn maatje is chronisch ziek en slecht ter been, ze komt niet ze veel meer buiten de deur, dus ga ik naar haar toe. Soms doe ik een boodschapje, doen we een spelletje samen of drink ik gewoon alleen maar een kopje koffie. De andere keer voeren we heel intensieve gesprekken of ik help haar met de computer of met iets op te hangen bijvoorbeeld. Soms praten we over ditjes en datjes en een andere keer hebben we het over heel persoonlijke zaken, het kan allemaal. Het is haar dagdeel en we vullen dat samen in overleg in. Een jaar lang zal mijn maatje een vast onderdeel in mijn leven zijn en dat doet me goed. Ik vind het fijn om iets te kunnen betekenen voor iemand die hulp nodig heeft. Ik geloof dat je terugkrijgt wat je geeft. Als ik ooit zelf in moeilijke omstandigheden terechtkom en hulp nodig heb, hoop ik dat er ook iemand voor mij zal zijn.”

Eerste maatje

“Ik ben nu bijna een jaar buddy, dit is mijn eerste ‘maatje.’ Voordat ik me aanmeldde als vrijwilligster bij Buddy Netwerk was ik van plan een jaar te gaan reizen. Ik had een grote bus omgebouwd tot mobiel huis en het was de bedoeling rond te trekken en ondertussen geld te verdienen als ayurvedische masseuse en sportmasseuse. Ik beoefen een combinatie van oosterse en westerse massagetechnieken en ik doe ook reiki. Ik heb C.I.O.S. (Centraal Instituut Opleiding Sportleiders) gevolgd, richting zorg en hulpverlening en heb ook een opleiding voor masseur gedaan. Ik ging dus op weg met mijn bus, maar ik strandde helaas al snel. Mijn prachtige camper ging kapot en daar stond ik, zonder inkomsten en geen vervoer. Ik besloot dan maar terug naar Nederland te gaan, er zat niets anders op. Ik begon voor mezelf en pakte mijn massage-werk op, maar het liep nog niet direct storm met aanmeldingen. Ik moest een uitkering aanvragen om in mijn levensonderhoud te voorzien en ondertussen keek ik uit naar andere banen en manieren om zinvol bezig te zijn. Ik fietste in de stad en ik kwam steeds reclameborden tegen met daarop de slogan: ‘Doe (n)iets voor een ander, word buddy’. Ik ben spiritueel ingesteld en zie vaak tekens in dingen en herken zaken en het viel me dus op dat ik deze reclame steeds vaker zag en elke keer opnieuw weer tegenkwam. Toen er ook nog eens vele trams in de stad reden met dezelfde slogan erop vond ik dat het tijd werd hier iets mee te doen. Het kon geen toeval zijn dat deze oproep van Buddy Netwerk steeds mij pad kruiste. Waarom ga ik dat eigenlijk niet doen? vroeg ik me af, dit is super nobel werk en nu had ik de gelegenheid. Ik zat niet vast aan een baan, ik had tijd genoeg en wilde graag iets doen om mensen bij te staan. Ik was overtuigd, ik besloot me aan te melden.”

Doelgroepen

“Buddy Netwerk deelt vrijwilligers in per doelgroep. Zo kun je bijvoorbeeld buddy voor chronisch zieke kinderen zijn of voor chronisch zieke ouderen, maar ook voor eenzame mensen of voor mensen die kampen met geheugenverlies bijvoorbeeld door beginnende dementie. Vroeger waren er alleen buddy’s voor aidspatiënten, maar inmiddels kunnen veel verschillende doelgroepen een beroep doen op Buddy Netwerk voor hulp en begeleiding. Het maakte mij eigenlijk niet uit voor welke groep ik zou worden ingezet, en toen werd voorgesteld dat ik buddy voor een chronisch zieke volwassen vrouw zou worden, vond ik dat prima. Om buddy te worden hoef je niet per se een passende opleiding te hebben, je krijgt een interne opleiding daar. Samen met andere nieuwe vrijwilligers word je voorbereid op wat er komen gaat. De dingen waar je tegenaan zou kunnen lopen, wat je mee kunt maken, wat het vrijwilligerswerk inhoudt en wat het kan oproepen, zowel bij jou als bij het maatje dat je toegewezen krijgt. Ik vond dat je goed werd voorbereid, de theorie sloot prima aan op de praktijk. Zo deden we ondermeer rollenspellen gericht op onze specifieke doelgroep. Zo kon ik ervaren hoe het voelde en kon ik mezelf afvragen wat ik zou doen als ik in een bepaalde situatie terecht zou komen. Na de interne opleiding maakt de Stichting een match en stelt een combinatie van buddy en maatje voor. Tijdens de eerste kennismaking, waar iemand van Buddy Netwerk bij kan zijn als je wilt, ga je naar je cliënt toe en tijdens dat eerste bezoek kun je polsen of het wederzijds goed zit. Spreekt de persoon je aan, is er een passende match? En andersom, denkt je cliënt dat jij de geschikte buddy kan zijn voor hem of haar? Bij mij en mijn maatje bleek dat zo te zijn: wij zijn heel geschikt voor elkaar gebleken, wij hebben echt een klik. Vier uur per week ben ik beschikbaar voor mijn maatje. Mevrouw vindt het fijn aanspraak te hebben van iemand anders dan haar vriendinnen. Een gezin heeft mevrouw niet en vanwege haar hoge leeftijd, ze is bijna zeventig, vallen ook steeds meer bekenden in haar omgeving weg. Haar sociale netwerk wordt kleiner en ik kan een stuk van haar verloren contacten invullen. Ik sta net iets verder van haar af, al betekent dat niet dat ze niet heel dierbaar voor me is. Eigenlijk is ze een vriendin geworden en ik zal haar dan ook zeer zeker gaan missen als ik binnenkort niet meer bij haar kan komen als buddy. Ik ben wel heel begaan met haar, ze is in die twaalf maanden veel voor me gaan betekenen en ik weet dat dat gevoel wederzijds is.”

Vrijwilligers

“Binnenkort moet ik afscheid nemen van mijn maatje. Ik kan in principe voor mijn doelgroep maximaal een jaar aan dezelfde persoon verbonden zijn, maar ook dat verschilt. Sommige buddy’s blijven wel langer bij één persoon, bijvoorbeeld als deze ernstig ziek is en het einde nadert. Of als er dementie speelt, in dit soort gevallen is het te verwarrend voor de cliënt om nog een ander toegewezen te krijgen. Overigens is te hecht worden met je maatje ook niet wenselijk. Het risico bestaat dat je te zeer verbonden raakt met elkaar, je moet toch enige professionele afstand kunnen behouden. Ik voel me zeker wel verbonden met mijn maatje en maak me soms absoluut zorgen om haar, maar ik vind dat niet bezwaarlijk, eerder logisch. Het gaat niet te ver, ik denk er wel aan, maar lig er niet wakker van. Nu is hoe je omgaat met dit vrijwilligerswerk wel heel persoonlijk natuurlijk, ik ken buddy’s die dit al dertien jaar doen en ook wel maatjes hebben die inmiddels echte vrienden zijn geworden. Deze mensen bezoeken ze toch nog steeds wel, al is het dan geen vast dagdeel per week meer. Gewoon, contact houden en even kopje koffie drinken. Ja, het bevalt me heel goed om dit te kunnen doen. Inmiddels heb ik een goede combi gevonden in mijn dagelijkse bezigheden. Ik werk deels als masseuse voor mijn eigen bedrijfje Butterfly Support, rijd als schoolbus-chauffeuse voor kinderen met een beperking én ben buddy. Drie totaal verschillende dingen die één ding gemeen hebben: het draait om mensen. Ik weet zeker dat mijn aandacht voor de ander zin heeft. Als ik ervoor kan zorgen dat iemand een fijner leven heeft, of zelfs iets langer leeft, dan is dat toch geweldig. Sommige sceptische mensen menen dat mijn hulp een druppel op de gloeiende plaat is, zij geloven dat zo’n klein beetje hulp geen zoden aan de dijk zet. Maar daar ben ik het totaal niet mee eens. Ik ervaar dagelijks dat een welgemeend steuntje in de rug wel degelijk helpt, sterker nog, het kan een wereld van verschil maken. Ik wil er zijn voor iemand en iets terugdoen voor de maatschappij. Misschien heb ik zelf ooit hulp nodig in mijn leven en dat ben ik ook blij als er iemand is die de helpende hand naar me uitsteekt. Soms worden er terugkomavonden georganiseerd of een etentje voor de vrijwilligers en dan zie je hoe verschillend de mensen zijn die dit werk doen. Jong, oud, vrouw, man, uit alle lagen van de bevolking, de groep vrijwilligers is enorm divers. Maar één ding hebben al deze mensen gemeen: ze zijn sociaal en hebben oog voor de ander. Ik geloof in de goedheid van mensen en er is gelukkig nog nooit iets in mijn leven gebeurd wat me van deze overtuiging af heeft kunnen brengen. Wat je uitstraalt krijg je terug, daar houd ik me aan vast.”