Siliconen borstimplantaten hebben mijn lijf en leven verwoest

Als baby kreeg Jacqueline (53) gloeiend hete thee over haar borst, waardoor haar huid dusdanig beschadigd raakte dat ze geen borsten ontwikkelde. Op advies van haar chirurg liet ze op haar negentiende siliconen borstimplantaten plaatsen, die echter in de loop der jaren gingen lekken en talloze ernstige gezondheidsklachten veroorzaakten. Tegenwoordig is zij daardoor vierentwintig uur per dag afhankelijk van intensieve zorg.

“Ik was negen maanden oud en zat aan tafel, in de kinderstoel. In een onbewaakt ogenblik kreeg ik een stuk van het tafelkleed te pakken en trok ik een kan gloeiend hete thee over me heen. Daar weet ik zelf uiteraard niets meer van. Ik heb lange tijd in het ziekenhuis gelegen en heb diverse huidtransplantaties ondergaan. Ook later, toen ik ouder werd, ben ik een paar keer geopereerd. De huid op mijn borst was heel strak en werd naarmate ik groeide steeds strakker. Een litteken rekt immers minder mee. Ik kan me nog wel herinneren dat ik als kind erg vaak pijn had.
Mijn vriendinnen wisten ervan en in hun bijzijn heb ik me nooit echt ongemakkelijk gevoeld. Maar toen ik vriendjes kreeg, schaamde ik me wel voor mijn gehavende lijf, en dan vooral voor het feit dat ik geen borstvorming had. Vooral links was het nog helemaal plat. Die kan hete thee en de daaropvolgende operaties hadden mijn melkklieren beschadigd. Ik was verminkt en dat maakte dat ik best onzeker was. Ik heb een paar keer een vriendje de deur gewezen toen het serieuzer werd en het erop aankwam. Ik wilde me, letterlijk, niet blootgeven aan zo’n jongen. Bij mijn laatste vriendje voelde ik me veilig genoeg. Hij gaf mij het vertrouwen dat ik mooi was zoals ik was. Met die jongen ben ik uiteindelijk ook getrouwd. Robert en ik zijn al samen sinds mijn zestiende. We hebben drie kinderen gekregen, die inmiddels alle drie volwassen zijn.”

Siliconen borstimplantaten

“In 1984 stelde mijn plastisch chirurg voor om mijn borsten te vergroten met siliconen borstimplantaten. Ik was toen negentien. ‘Een meisje van jouw leeftijd hoort wel iets van borstvorming te hebben,’ zei hij. Er werd niet eens gevraagd of ik dat wel wilde. Het werd voorgesteld, zo van ‘dit gaan we nu doen’. Mijn vader was toen net overleden, ik weet nog dat ik er zat met mijn moeder. Het overviel ons allebei een beetje. Maar tegen de dokter keken we op, daar ging je niet tegen in. Als hij vond dat dit moest gebeuren, dan moest dat maar. Het heeft voor mij in elk geval nooit gevoeld als een keuze.
Kort nadat de siliconen borstimplantaten waren geplaatst, merkte ik dat mijn tepels gevoelloos werden. Ik kreeg ook pijn en heftige kapselvorming. Nu gebeurt dat vaker bij siliconen borstimplantaten, maar deze chirurg loste het op door de kapsels met zijn handen te kraken. Dat was ontzettend pijnlijk. Ik vond het fijn dat ik nu een T-shirtje kon dragen en vrouwelijke vormen had. Wat dat betreft zag het er zeker beter uit. Maar de pijn was afschuwelijk. Ik kon niet eens meer op mijn buik slapen.
Vier jaar later werd ik voor het eerst moeder. De pijn bleef aanhouden, maar het kersverse moederschap slokte me op. Weer twee jaar later kreeg ik mijn tweede kindje. En negen jaar na het plaatsen van de implantaten, hield ik het niet meer uit. Mijn borsten deden zo veel pijn dat ik besloot om weer een arts op te zoeken.
Deze keer zat ik tegenover een andere plastisch chirurg. Hij schrok enorm toen hij hoorde dat zijn voorganger de kapsels zonder verdoving met zijn handen had gekraakt. Dat had absoluut niet gemogen. Een mammografie wees uit dat mijn borsten inderdaad helemaal vol kapselweefsel zaten. Er zat niets anders op dan nieuwe implantaten te plaatsen, kreeg ik te horen. Dat ik ze ook gewoon had kunnen laten verwijderen en het zo had kunnen laten, kwam niet ter sprake. Weer volgde ik braaf het advies van de arts op. Deze keer werden de siliconen borstimplantaten niet op, maar onder de borstspier geplaatst.
Kort na die tweede operatie kreeg ik opnieuw lichamelijke klachten. Ik kreeg gigantische hoofdpijnen. Dat is met jonge kinderen niet te doen. Soms was het zo erg dat mijn moeder de kinderen naar school moest brengen, omdat ik daar zelf niet toe in staat was. Even koppelde ik mijn klachten nog aan mijn derde zwangerschap, maar ook daarna hielden ze aan. Mijn borsten waren keihard. De huisarts raadde me aan om paracetamol te nemen. Ik voelde me niet serieus genomen.
Zo plotseling als de hoofdpijn was gekomen, verdween die na een paar jaar ook weer. Maar daarmee was voor mij de ellende nog lang niet ten einde. Ik raakte mijn stem kwijt. Van de ene op de andere dag kon ik niet meer praten, alleen nog maar hoesten. De huisarts dacht dat het psychisch was. Er zijn in die tijd talloze onderzoeken uitgevoerd. Ik bezocht een fysiotherapeut, een logopedist en een acupuncturist, maar niemand kon mij helpen. Wel werd ontdekt dat mijn stembanden niet meer bewogen. Maar een verklaring was er niet voor. Vier maanden lang was ik stil. Je raakt daardoor grotendeels afgesloten van de buitenwereld. Zonder stem kun je niet meer deelnemen aan gesprekken, niet meer telefoneren. De kinderen leerden razendsnel liplezen, dat scheelde enorm. Maar je wilt natuurlijk gewoon kunnen praten.
Omdat mijn huisarts mijn dossier het stempel ‘psychisch’ had gegeven, werd ik nergens meer serieus genomen. In 2004 raakte ik opnieuw mijn stem kwijt, deze keer voor een halfjaar. En de pijn in mijn borsten bleef.”

Bont en blauw

“In 2006 werd voorgesteld om mijn protheses opnieuw te vervangen. Niemand, ikzelf ook niet, legde de link tussen de siliconen borstimplantaten en mijn overige lichamelijke klachten. Toen ik na de operatie wakker werd, was mijn hele bovenlijf tot aan mijn heupen bont en blauw. De chirurg had met hamer en beitel de kapselresten moeten verwijderen, vertelde hij. Later zag ik in het dossier staan dat de protheses hadden gelekt en gezweet. Destijds heeft niemand daar iets over gezegd tegen mij.
Al snel kwam de pijn terug. En weer raakte ik een paar keer een aantal maanden mijn stem kwijt. Het ene moment kon ik nog praten, het volgende moment niet meer. Dat gaf me een heel onzeker gevoel. De arts stelde een opname in een psychiatrische instelling voor – misschien zou ik baat hebben bij een praatgroep. Robert en ik wisten niet wat we hoorden: een práátgroep voor iemand die haar stem voor de zoveelste keer kwijt was?
We weigerden. Ik wist zeker dat mij geestelijk niets mankeerde. Dit was lichamelijk.
Vervolgens kreeg ik klachten in mijn linkerbeen. Ik had wéér iets onverklaarbaars, om gek van te worden. Er was helemaal niets meer over van de actieve vrouw die ik ooit was geweest. Van nature was ik echt een bezig bijtje, altijd bezig met de kinderen of aan het rommelen in de tuin met onze dieren.
Ik had in de loop der tijd aardig leren leven met mijn klachten, maar de pijn in mijn been zorgde ervoor dat ik steeds minder kon doen.”

Schokkend bericht

“In 2010 kwam ik terecht bij een fysiotherapeut en daar werd voor het eerst het verband gelegd tussen mijn implantaten en al mijn klachten. Ik vroeg hem: ‘Zou het niet door mijn implantaten kunnen komen?’ Hij zei dat ik daar best eens gelijk in kon hebben. Ik ging terug naar mijn plastisch chirurg, maar die ontkende alles. Volgens hem kon het toch echt niet aan mijn protheses liggen.
Ik ben toen zelf gaan googelen. Online kwam ik een chirurg tegen, die schreef over lekkende implantaten en de gevolgen daarvan: het zogenoemde ASIA-syndroom. Ik mailde haar mijn verhaal en ze belde mij diezelfde avond nog met de vraag of ik zo snel mogelijk naar haar praktijk kon komen. Mijn protheses moesten er direct uit, zei ze. En haar advies was om nooit meer nieuwe protheses te laten plaatsen.
Niet lang daarna lag ik voor de zoveelste keer op de operatietafel. Mijn protheses waren enorm gaan zweten, het kapselweefsel zat vast aan mijn ribben en spieren. De chirurg had een schokkend bericht voor me: omdat ik al zo lang klachten had, waren de gevolgen wellicht onomkeerbaar. Ze hoopte dat ik weer beter zou worden, maar de ravage in mijn lijf was echt enorm.
Haar vermoedens bleken juist te zijn. Het ging even beter met me, maar daarna ging ik hard achteruit. Ik zakte door mijn been en mijn voet werd steeds dikker. Mijn tenen raakten zo verkrampt dat ze helemaal onder mijn voet gebogen zaten. Ik kon geen schoenen meer aan.”

Amputatie

“Maar wéér werden mijn klachten als ‘psychisch’ afgedaan. Dat was voor mij de druppel. Ik ben toen zo ongelooflijk boos geworden. Jarenlang had ik van alles over me heen laten komen. Ik had artsen geloofd en adviezen opgevolgd. Maar nu was de maat vol. Ik werd heel strijdbaar. De onderste steen moest en zou bovenkomen. Ook Robert streed met me mee. Hij stelde een revalidatiearts voor om mij onder narcose te brengen, om zo mijn tenen recht te zetten. Als het echt psychisch was, zou ik daar onder narcose natuurlijk geen invloed op hebben. Die revalidatiearts werd gewoon boos om dat voorstel! Ik moest stoppen met zoeken naar een oorzaak en me laten opnemen in een psychiatrische inrichting, zei hij. Dat weigerde ik.
Ik ben toen naar Duitsland gegaan en heb daar op eigen kosten – ruim tweeduizend euro – een total bodyscan en een uitgebreid bloedonderzoek laten uitvoeren. Ik bleek een hernia te hebben, die niemand had opgemerkt. Maar daarnaast had ik een veel te hoog siliciumgehalte in mijn bloed – een zeer fijne stof die zich vanuit de siliconen borstimplantaten door mijn hele lijf had verspreid.
Ik werd geopereerd aan mijn hernia en tijdens die operatie hebben ze geprobeerd mijn tenen recht te trekken. Dat bleek onmogelijk. Pas toen werden mijn klachten serieus genomen. Niet veel later viel voor het eerst het woord ‘amputatie’. De grond werd onder mijn voeten weggeslagen. Ik bleek een progressieve vorm van Volkmann’s contractuur te hebben: een misvorming met weefselversterving als gevolg van een verminderde bloedtoevoer. Op 1 mei 2013 verloor ik mijn onderbeen tot boven de knie. En inmiddels ben ik mijn hele been kwijt.”

Misschien vind je dit verhaal ook interessant?
‘Ineens besefte ik dat ik misschien wel een hartaanval had.’

Meldpunt

“Door alle restanten van de siliconen in mijn lijf ben ik een wrak geworden. Eén long werkt amper nog en ik moet drie keer per dag mijn longen opblazen met een speciaal apparaat om te voorkomen dat ze inklappen. Het enige wat ik nog kan, is zitten. Ik heb een aangepaste rolstoel om mijn schouderklachten te verlichten. Ook daar zijn de spieren ernstig aangetast. Ik kan niets alleen en heb vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, hulp nodig. Er komt zorg aan huis en Robert en mijn dochters doen veel voor me. Zelfs met pure ketamine – een heftige pijnstiller – voel ik nog ondraaglijke pijnen. De deur kom ik amper nog uit. En als ik buiten kom, is dat omdat ik naar het ziekenhuis moet. Als je zo ziek bent als ik, haal je uit weinig zaken in het leven nog vreugde. Ik kan nog een beetje genieten van mijn tuin, in de zomer. Ik probeer positief te blijven en te blijven vechten voor mijn gezin, maar mijn leven is verwoest.
Het is mijn doel om zo veel mogelijk ruchtbaarheid te geven aan de mogelijke gevolgen van siliconen borstimplantaten. Zo heb ik mijn verhaal onder meer verteld in het televisieprogramma Radar. Voor zover ik weet, ben ik het meest extreme geval in Nederland, maar mijn klachten zijn zeker niet uniek. Dat blijkt wel uit de vele reacties die ik krijg. Siliconen borstimplantaten zijn niet veilig en er komen steeds meer slachtoffers bij. Er moet meer onderzoek gedaan worden, tot honderd procent veiligheid gegarandeerd kan worden. Geld gaat momenteel boven mensenlevens en dat vind ik heel kwalijk. Ik raad iedereen met klachten aan deze te melden bij Meldpunt Klachten Siliconen.
Ik heb genoeg zelfspot om me staande te houden. En ik heb gelukkig heel veel lieve mensen om me heen die me steunen. Maar naar alle waarschijnlijkheid zal ik niet oud worden. Ik vrees dat de siliconen het van mij zullen winnen.”