Claudia laat zich opsluiten voor Free a Girl

Van 13 tot en met 19 mei 2019 vindt alweer de negende editie van Lock me up plaats, een landelijke actie van stichting Free a Girl, waarmee aandacht wordt gevraagd voor de slachtoffers van mensenhandel en gedwongen prostitutie. Claudia vertelt over haar persoonlijke beweegredenen waarom ze zich laat opsluiten voor Free a Girl.

“Nóóit meer wil ik zo diep gaan. In een bepaalde fase van mijn leven stond ik letterlijk met lege handen. Geen man, geen woning, geen inkomen en het ergste: geen luisterend oor bij de instanties die ik zo hard nodig had. Wel een kind en dus grote zorgen.
Op mijn zeventiende werd ik verliefd op een man die tien jaar ouder was. Gezien door een roze bril van verliefdheid valt tien jaar verschil wel mee en bovendien kan dat ook prima werken. Maar op het punt dat hij echt wilde gaan settelen en meer rust in zijn leven wilde, was ik de wereld juist nog volop aan het verkennen. Ik was nog lang niet toe aan rustige avondjes samen op de bank. Ik zette een scheiding in gang en vond nieuw liefdesgeluk in België. Althans, dat dacht ik. Mijn nieuwe partner ‘vergat’ me echter te vertellen dat hij vier jaar in de gevangenis had gezeten. Ik raakte ongepland zwanger en werd de trotse moeder van een zoon, die inmiddels zeventien jaar is. Het kindje in ons leven, dat voor zo veel gezamenlijk geluk had moeten zorgen, maakte de situatie er helaas niet beter op. Er was al te veel stuk en ik vertelde de vader van mijn zoon dat ik het niet meer zag zitten. Toen gebeurde er iets wat ik niet had kunnen voorzien: vanaf dat moment werd hij gewelddadig. Voor de liefde was ik destijds naar België verhuisd en nu wist ik niet hoe snel ik weer terug naar Nederland moest. Halsoverkop ben ik met mijn zoontje, toen een jaar oud, naar Nederland gevlucht. Zonder plan.

Nederlandse stelsel

Misschien naïef, maar als Nederlander had ik er alle vertrouwen in dat ik alles weer snel op de rit zou hebben. Dat liep anders. Voordat ik terugkeerde, had ik dingen op orde moeten hebben. Verzekeringen, uitkeringen, kinderbijslag, belastingen… Mijn gebrek aan kennis over deze regelgeving dwarsboomde alles. Ik mocht dan een Nederlands paspoort hebben, maar ik had nergens recht op.
Misschien ook wel te trots om verder hulp te vragen, bivakkeerde ik negen maanden in een caravan. Dat was het enige wat enigszins betaalbaar was. Om extra geld te verdienen ging ik bij mensen schoonmaken. Ik verzamelde statiegeldflessen en draaide elk dubbeltje twee keer om. Ondertussen vocht ik tegen ons Nederlandse stelsel. Een prachtig vangnet van voorzieningen, maar tegelijk een bureaucratisch doolhof, waarbij ik van het kastje naar de muur werd gestuurd. Het duurde negen maanden voordat alles geregeld was en ik verder kon met mijn leven.”

Gameverslaving

“Onze zoon heeft altijd contact gehouden met zijn vader. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en weet dus hoe belangrijk dat is. Maar ik voedde ons kind op. Dat heb ik naar mijn beste kunnen gedaan. Het was heus niet makkelijk om alle ballen in de lucht te houden. Ik had dan ook niet altijd door hoeveel uur mijn zoon achter zijn spelcomputer doorbracht. ‘Mama, zal ik nog even achter de Xbox gaan, dan kun jij nog even werken?’ Wat dacht die lieverd goed met me mee! Maar zo onschuldig bleek dat niet te zijn. Hij werd steeds meer opgeslokt door die digi-wereld. Sprak alleen nog maar met zijn online vrienden. Langzaamaan moest ik inzien dat het niet langer om een onschuldige hobby ging. Mijn kind was gameverslaafd! Ik was alle grip op hem aan het verliezen. Ik voelde onmacht, maar had daarnaast ook een schuldgevoel. Want was ik niet medeplichtig aan zijn verslaving?
Zijn schoolresultaten bleven fors achter en toen hij voor de tweede keer dreigde te blijven zitten, trok een leerkracht aan de bel. Samen met hem wilde ik er de schouders onder gaan zetten. Ik zou hem gaan helpen met zijn schoolwerk en zijn Xbox zou naar zijn vader in België gaan. Maar een paar weken later hield zoonlief het voor gezien en reisde hij zijn Xbox én zijn verslaving achterna. Zonder overleg ging hij op zijn vijftiende bij zijn vader wonen. Dat was een flinke klap. De makkelijkste manier om hem weer voor mij te winnen, was die Xbox weer toestaan. Maar hoe hard mijn moederhart ook huilde, ik moest consequent zijn. Dat ding maakte zijn leven kapot en ik weigerde hem nog langer te faciliteren in zijn verslaving, die ernstige vormen had aangenomen. Ik hoop dat hij me over tien jaar dankbaar is. Dat hij weet dat ik heel veel van hem hou.
Met zijn verhuizing werd het heel stil in huis. Ik miste hem enorm. Ik vluchtte in mijn werk als zelfstandig ondernemer, waarbij ik als arbeidsbemiddelaar bedrijven aan gedreven personeel help en ervoor probeer te zorgen dat de juiste mensen op de juiste plek terechtkomen. De vele werkuren hielpen me door een moeilijke tijd heen. Het gemis is niet weg, maar wel geaccepteerd. Het contact met mijn zoon is langzaam wat hersteld en soms komt hij een paar dagen op bezoek.”

Knokken

“Zat ik voor mijn gevoel eerder opgesloten in mijn relatie, daarna zat ik gevangen in het Nederlandse systeem van regeltjes. Jaren later zat ik weer vast in het intens grote verdriet om mijn zoon. Heftige ervaringen die mij voor de rest van mijn leven gevormd hebben. Ik weet hoe het is om met lege handen te staan. Om tegen muren aan te lopen. Dáár komt mijn drive vandaan om ergens keihard voor te knokken. En om me voor honderd procent in te zetten voor de actie Lock me up, die via via op mijn pad is gekomen. Ik laat me voor dit goede doel op donderdag 16 mei vrijwillig opsluiten, van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds. Voor hotel Van der Valk in Breda sta ik de hele dag te kijk in een hokje. Net als die meisjes in Indiase bordelen, die onder dwang in soortgelijke hokjes zitten. Die op jonge leeftijd mishandeld en verkracht worden. De beelden die ik ervan heb gezien, raken me diep. Meisjes, kinderen nog, weggemoffeld achter luikjes, plafondplaten en gordijnen. Die moeten leven op één bakje rijst per dag. Weggerukt uit hun familie. Gevangen gehouden voor de seksindustrie. Wat een nachtmerrie als zoiets met je kind gebeurt. Hoever ben je heen als ouder, hóé groot is je armoede, als je je kind verkoopt aan deze handelaren? Als dit je laatste strohalm is om de rest van je gezin te redden? Misschien zelfs goedbedoeld en zonder te weten welke hel je kind tegemoet gaat.

Lees ook: Hans zet zich in voor Free a Girl

Wel een keuze!

Ik wil de aandacht vestigen op deze verschrikkingen, de zichtbaarheid vergroten. En geld inzamelen om deze kinderen te bevrijden en weer een gezonde toekomst te bieden. Wat stelt die twaalf uur vastzitten dan voor?
Ik heb geen idee wat ik van mijn opsluiting moet verwachten. Ik zit op een drukke locatie waar veel mensen voorbijkomen. In tegenstelling tot in de Indiase bordelen, zijn dit niet mensen die iets ván mij moeten. Ik heb hén juist nodig. Ik sta te popelen om met iedereen het gesprek aan te gaan. Om de actie te promoten en op een creatieve manier geld binnen te slepen. Ik ga bellen voor het goede doel. Een talent waar ik zakelijk mijn hand niet voor omdraai. Tegen betaling ga ik in opdracht telefoontjes plegen die mensen zelf misschien lastig vinden. Het vastzitten symboliseert voor mij ook de gevangenschap waar wij in het dagelijks leven vaak mee kampen. Hoeveel mensen zitten niet ‘opgesloten’ in hun baan? Moeten dagelijks iets doen waar ze niet langer gemotiveerd voor zijn, puur om de hypotheek te kunnen betalen? Hoeveel mensen zitten er niet vast in een relatie? In hun structuur? Ik wil zo graag de boodschap meegeven dat wij, hier in Nederland, wél de keuze hebben om uit die kooi te breken. Wees je bewust van wat je doet en van de gevolgen. Laat je angsten los en maak keuzes. Wij hebben die luxe, dus zorg ervoor dat je het leuk hebt, voordat we aan het einde van onze rit liggend in een kist worden opgesloten.”

Wil jij ook iets doen voor Free a Girl? Op de website kun je verschillende manieren vinden om te helpen. Neem eens een kijkje!