‘Mijn man zit in de gevangenis’

Je bent verliefd. Hij is de liefde van je leven én de vader van je kind. Niets kan jullie scheiden. Zelfs justitie niet. Dewy (29)’s partner Nick zit in de gevangenis en hoewel niet iedereen daar begrip voor heeft, steunt Dewy haar lief onvoorwaardelijk.

“Nog 176 dagen, dan komt hij vrij. Die dag zal ik samen met Boy, ons zoontje, aan de poort staan om hem op te halen. Ik kan niet wachten, ik tel de dagen en nachten af. Wij horen bij elkaar, we zijn een gezin en niets kan me bij hem weghouden. Ja, hij heeft verkeerde keuzes gemaakt en daar moet hij de consequenties van dragen. Maar de dingen die hij deed, deed hij voor ons en niet om er zelf beter van te worden. Mijn liefde voor hem is niet minder geworden, eerder sterker. Mijn bloedeigen moeder vindt dat ik bij Nick weg moet gaan. Dat uitgerekend zij dat zegt, vind ik heel erg. Zij zou als geen ander moeten weten hoe belangrijk het is dat Boy een vader heeft. Zelf ben ik opgegroeid zonder vader en dat wil ik mijn jongen niet aandoen. Ik wil geen alleenstaande moeder zijn en dat hoeft ook niet. Ik heb een man, hij zit in de gevangenis en ik houd van hem. Punt.”

Zonder vader

“Mijn eigen jeugd was niet zonder problemen en verdriet, ik heb heel veel meegemaakt als kind. Mijn moeder was zestien toen ze in verwachting raakte van mij en ze werd zonder pardon door haar ouders het huis uit gezet toen bleek dat ze een kindje kreeg. De schaamte voor wat anderen zouden zeggen was groter dan de liefde voor hun eigen kind. Haar vriend, mijn vader dus, wilde ook niets meer van haar weten. Mijn moeder moest zich maar zien te redden en gelukkig heeft ze aangeklopt bij ‘oma’, de grootmoeder van haar beste vriendin waar ze veel over de vloer kwam. Oma heeft zich over haar ontfermd. Ze heeft mijn moeder in huis genomen als haar eigen dochter en voor haar gezorgd totdat ze van mij bevallen was. Helaas werd oma ernstig ziek en overleed ze vrij plotseling. Mijn moeder en ik stonden op straat en we kwamen terecht op een etage bij een vage vriend van mijn moeder. Mijn moeder probeerde er het beste van te maken, ik verwijt haar niets, het was een zware, moeilijke tijd. Mijn moeder probeerde wat te verdienen door schoonmaakwerk te doen, maar een vetpot was het niet. Vaak ging ik zonder warm eten naar bed, dan aten we gewoon een boterham met ei. Toen ik tien jaar oud was trouwde mijn moeder met deze vriend, maar ik kon totaal niet met hem opschieten. Ik vroeg steeds vaker naar mijn eigen vader, maar jarenlang hield mijn moeder de boot af. Uiteindelijk, na mijn zoveelste smeekbede, vertelde ze me wie hij was en waar hij woonde. Ze zei er ook bij dat ik niets van hem moest verwachten, al die tijd had hij nooit naar mij gevraagd en ons ook nooit opgezocht. Hij was destijds ook heel jong en kon een kind niet gebruiken. Hij wilde geen vader zijn, maar was het wel. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging hem opzoeken. Het was een heel vreemde situatie daar aan de deur. Ik keek naar de man die mijn vader was en ik voelde helemaal niets. Ik zag ook geen overeenkomsten tussen hem en mezelf. Hij was een vreemde voor mij. Mijn moeder had gelijk, ik had hier niets te zoeken. Teleurgesteld droop ik af. Ik ging terug naar mijn moeder en haar nieuwe man, maar de situatie werd onhoudbaar. Er was veel ruzie en geweld en ik besloot weg te gaan voordat het helemaal uit de hand zou lopen. Ik pakte mijn spullen en trok in bij een vriend die ik had ontmoet tijdens het uitgaan. Kennissen zeiden me dat hij niet deugde en een crimineel was, maar daar merkte ik niets van, voor mij was hij heel lief en zorgzaam. Eindelijk had ik iemand die voor me zorgde en mijn gevoelens voor hem groeiden met de dag. Bij hem vond ik de geborgenheid die ik zo hard nodig had. Ik raakte stapelverliefd op hem en ik wist zeker dat ik met hem mijn leven wilde delen. Toen mijn menstruatie uitbleef en ik besloot een zwangerschapstest te doen was ik vreselijk bang. Hoe zou hij reageren als ik in verwachting was? Ik was pas zeventien jaar oud, hij negentien. Maar mijn angst bleek ongegrond, hij was dolblij toen bleek dat we een kindje kregen en wilde juist heel graag vader worden. Hij beloofde me plechtig er altijd voor mij en ons kindje te zijn en ons nooit in de steek te laten. Mijn moeder vond het vreselijk dat de geschiedenis zich herhaalde en dat ook ik zo jong moeder zou worden, maar zelf verheugde ik me enorm op mijn kindje. Ik zou een goede moeder worden. Dit kindje zou een vader en moeder hebben en hoefde niet op te groeien zonder één van beiden. Nick zocht vast werk, maar dat lukte niet erg. Uiteindelijk kon hij aan de slag via een uitzendbureau, laden en lossen ’s nachts in de haven. Zwaar werk, maar we hadden het geld nodig en Nick klaagde nooit. Maandenlang ging het goed, mijn zwangerschap verliep voorspoedig en we waren gelukkig samen. En toen kwam er een brief van de gemeente. Ik kreeg een bijstandsuitkering en omdat Nick inmiddels een betaalde baan had, had ik dat op moeten geven. Later bleek dat de bovenburen ons verlinkt hadden, zij hadden de gemeente gebeld en gezegd dat ik bij Nick was komen inwonen. Ik moest terugbetalen, het was een enorm bedrag dat we niet zomaar konden ophoesten. We kenden ook niemand die ons het geld kon lenen. Ik raakte in paniek, lag ’s nachts wakker en kon niet ophouden met piekeren. Ik zag ons al op straat staan met de kleine, maar Nick bezwoer me dat hij het zou regelen en dat het goed zou komen. ‘Jij komt niet op straat te staan’, zei hij, ‘dat beloof ik je.’”

Lees ook: 10 maanden cel voor wraakvader Mario H.

Zwarte tas

“Nick hield woord. De volgende nacht dat hij moest werken zei hij dat ik niet ongerust moest zijn als hij die dag niet thuis zou komen, ik moest hem vertrouwen en me geen zorgen maken. Die ochtend na zijn nachtdienst kwam Nick inderdaad niet thuis. De hele dag en een deel van de avond bleef hij weg. Toen hij eindelijk thuiskwam, wilde ik hem van alles vragen, maar hij zei me dat niets weten beter was. Hij gaf me een enorme stapel papiergeld en gooide een zwarte sporttas onder in de kledingkast. Toen de tas de bodem raakte klonk er een harde tik. ‘Niet in kijken’, zei Nick, ‘wat erin zit is gevaarlijk. Ga maar slapen meisje, dat ga ik ook doen, straks moet ik weer werken.’ Misschien is het slecht van me, maar het geld kalmeerde me enorm. Nu konden we onze schulden afbetalen. Ik vroeg me niet af waar het geld vandaan kwam en keek niet in de tas. Nick was veilig thuis, dat was voor mij het belangrijkste. Er kwamen meer dagen dat Nick na zijn nachtdienst wegbleef, maar altijd kwam hij weer naar huis en de tas onderin de kledingkast werd almaar voller. Ik probeerde me te focussen op mijn bevalling en wilde niet weten hoe Nick aan al dat geld kwam. Hij zorgde voor me zoals hij beloofd had, dat was het enige dat telde voor mij. De nacht dat de politie Nick van zijn bed lichtte zal ik niet snel vergeten. Eerst werd er gebeld en hard op de deur gebonkt. Ik hoorde schreeuwen, getrap tegen de deur. Het was midden in de nacht, het leek alsof de wereld verging. De hele straat stond vol met politie, overal waren zwaailichten en ik zag buren uit het raam hangen. Nick verzette zich niet tegen zijn arrestatie, maar hij toch werd hij ruw meegesleept en de trap afgeduwd. Ik bleef radeloos achter. Er volgde een strafzaak en Nick werd veroordeeld tot vier jaar cel. Ik wil niet zeggen wat hij heeft gedaan, maar ik ken de waarheid en ik kan er mee leven. Hij heeft niemand vermoord en het ging niet om drugs. Natuurlijk is het niet in de haak wat hij gedaan heeft en ik zal het ook niet goed praten, maar het verandert niets aan mijn liefde voor hem. Ik weet dat hij het heeft gedaan voor ons. Het leven is moeilijk en hard en soms maak je verkeerde keuzes. Ik zal ook niet zeggen dat het nooit meer zal gebeuren, daar ken ik hem inmiddels goed genoeg voor, maar dat maakt voor mij geen verschil. Ik vind het soms heel moeilijk als ik hoor hoe makkelijk sommigen mensen over gedetineerden praten. Alsof het allemaal onmensen zijn die in de gevangenis zitten, criminelen zonder hart. Maar dat geldt niet voor mijn Nick. Ik vind dat de wereld niet eerlijk in elkaar zit. Je hebt gewoon niet altijd de mogelijkheid om de juiste keuze te maken in het leven en daar schaam ik me niet voor. Nick zit nog steeds vast en eenmaal per week bezoek ik hem. Onze liefde is nog even sterk als in het begin. We hebben een prachtig zoontje gekregen samen en ik tel de dagen af dat vader en kind bij elkaar zullen zijn. Boy kent zijn vader nog niet zo goed, ik neem hem wel mee als ik op bezoek ga, maar hij is nog zo klein. Als ik Nick zo trots en vol liefde naar zijn kind zie kijken weet ik dat het goed zal komen met ons. Als Nick straks vrij komt, gaan we opnieuw beginnen. Nick is zijn baan verloren en een uitkering krijgt hij ook niet omdat hij vastzit, maar we hebben gelukkig nog wat achter de hand. We gaan verhuizen naar een plaats waar niemand ons kent. Mijn moeder zegt dat ik weg moet gaan bij Nick, maar ik denk er niet aan, ik zal hem nooit laten vallen. Zolang de liefde er is, blijf ik bij hem. Hij is het beste wat me ooit is overkomen. Nee, hij is geen heilige, maar hij is mijn man en ik houd van hem.”