Isabelle had corona en moest verplicht in haar eentje in isolatie: ‘Ik voelde me echt heel erg ziek en af en toe eenzaam’

Lekker een weekendje met een vriendin naar Breda. Isabelle (35) kon niet wachten. Eind februari dit jaar was het zover en na een geslaagd weekend keerde Isabelle huiswaarts. Toen ze een paar dagen later opeens lichte benauwdheidsklachten kreeg, weet ze dat aan haar astma. Maar toen ze nog eens een week later ook plotseling kampte met zware ademhalingsproblemen, hoge koorts en verschrikkelijke hoofdpijn, wist ze dat er meer aan de hand was. Al snel bevestigde de GGD haar grote angst: Isabelle had corona en moest per direct in zelfisolatie. ‘Het ergste vond ik dat ik doodziek mijn hond met al zijn spulletjes buiten moest zetten.’

‘Nog één dag en dan is mijn zelfisolatie van twee weken lang eindelijk voorbij. Wat een hel. Ik heb me behoorlijk ziek en van tijd tot tijd eenzaam gevoeld. En ik kan het weten, want ik heb een aantal jaar geleden ook de Mexicaanse griep gehad. Dat was, net als corona, erg zwaar en ik moest zelfs naar het ziekenhuis, omdat het totaal niet meer ging. Maar niks verslaat de vreselijke klachten die ik de afgelopen weken heb gehad.
Het begon al op 4 maart. Ik was net een paar dagen terug van een heerlijk weekendje Breda met een vriendin, toen ik wat moeite kreeg met ademhalen. Ik was licht benauwd en omdat ik een verleden heb met astma, maakte ik een belafspraak met mijn huisarts. Daar vertelde ik nog dat ik in Breda was geweest, maar op dat moment was Brabant nog niet de coronahaard die het nu is. Voor de zekerheid vroeg ik nog wel of ik niet misschien corona had, want ik had al wat dingen gezien en gehoord op het nieuws en wist dat er ook in Nederland al een paar mensen besmet waren, dus wat als…
Maar volgens mijn huisarts was dat niet in het geval en hoefde ik mij geen zorgen te maken. Ik was immers niet in China of Italië geweest en ik had naast mijn lichte benauwdheid verder geen koorts en ik hoestte ook niet. Volgens de richtlijnen van het RIVM waren dat toen de belangrijkste symptomen van corona en pas als je ook nog in besmet gebied was geweest, werd je getest. Mijn huisarts had dus geen enkel vermoeden dat ik toch besmet zou kunnen zijn en hing op, nadat hij mij een iets zwaardere puffer voor mijn astma had voorgeschreven.’

Strakke band om voorhoofd
‘Een week van kwakkelen met mijn gezondheid ging voorbij en ik voelde me niet helemaal lekker. Toch ging ik nog wel naar mijn werk en op donderdag 12 maart ben ik zelfs nog op een event in Amsterdam geweest. Na een drukke dag kwam ik die avond thuis in mijn huis in Den Haag. Moe plofte ik neer op de bank en toen begon het opeens: die verschrikkelijke hoofdpijn die ik bijna niet kan beschrijven. De beste omschrijving die ik kan geven, is dat het voelde alsof er een heel strakke band om mijn voorhoofd werd getrokken. Net als dat je zo’n sterk aangetrokken elastiek om je arm krijgt, als je bloeddruk gemeten moet worden. De vreselijke druk die ik in mijn hoofd voelde, dreunde zo erg door dat ik het gevoel had, dat ik flauw ging vallen. Ondertussen voelde ik mijn lichaamstemperatuur omhoog schieten. Toen ik die checkte bleek ik 39,7 graden te hebben! Zo snel zulke hoge koorts krijgen was mij nog nooit overkomen. Voordat ik het wist, kreeg ik plotseling nog meer moeite met ademhalen. Enorme druk op de borst en op mijn rug, alsof ik mijn longen niet meer goed kon vullen met lucht. Achteraf is het bizar hoe snel dat allemaal ging. Binnen een half uur was ik doodziek.’

Thuis in isolatie
‘Die nacht sliep ik amper en de volgende dag belde ik direct de GGD. Ergens had ik wel het vermoeden dat ik corona had, maar ik hoopte vooral dat de GGD zou zeggen dat dat echt niet kon. Ik was tenslotte niet naar het buitenland geweest, dus waar moest ik dan besmet zijn geraakt? Toen de GGD-arts een checklist van symptomen opnoemde, bleek ik vrijwel alle klachten te hebben die wijzen op corona. Inmiddels had de Nederlandse regering toen al net een persconferentie gegeven dat de coronabesmettingen veel groter waren dan gedacht en dat iedereen zoveel mogelijk thuis moest werken en anderhalve meter afstand van elkaar moest houden. Verder bleek niet iedereen getest te worden, simpelweg omdat er te weinig testen waren. Ook ik kon dus niet getest worden, maar volgens de GGD-arts was het 98 procent zeker dat ik het virus had. Zijn dringende advies was om per direct twee weken lang thuis in isolatie te gaan. Om er zeker van te zijn dat dat voor mij mogelijk was, vuurde de arts een heleboel vragen op me af. Woonde ik samen of alleen? Kon ik ondanks mijn klachten nog voor mezelf zorgen of was dat niet meer mogelijk? En waren er misschien mensen in mijn omgeving die mij konden helpen met boodschappen doen en het ophalen en brengen van eventuele medicijnen. Nee, ik had niemand om voor me te zorgen, want ik woon alleen. Ja, het ging me ondanks alles nog wel in mijn eentje lukken. En ja, wat betreft de boodschappen kwam ik ook wel uit, ik zou alles gewoon online bestellen. ‘Prima,’ zei de arts. ‘Dan bel ik u vanaf nu elke dag om te kijken hoe het gaat.’
En dat was dat. Meer kon hij ook niet doen. Hoewel ik me doodziek voelde, was er nog geen reden om mij in het ziekenhuis op te nemen. Het advies was daarom om het zo goed mogelijk uit te zieken, maar ondertussen kon ik alleen maar denken: ik heb dus echt corona. Het was niet mijn astma, ik had het al die tijd al! Oh mijn god, waar was ik die afgelopen dagen allemaal naartoe geweest en wie had ik allemaal ontmoet? Straks had ik andere mensen ook besmet zonder dat ik het wist…’

Schuldgevoel
‘Ik belde direct naar mijn werk om het nieuws te vertellen. De zaak was gewoon nog open en ik vond het heel belangrijk om hen als eerste te informeren. Ook mijn ouders vertelde ik telefonisch wat er aan de hand was. Zij vallen allebei onder de risicogroep, want mijn moeder heeft leukemie en mijn vader een auto-immuunziekte, dus zij zaten zelf ook al in isolatie. Bezorgd hoorden ze mijn verhaal aan. Ik was altijd al als de dood dat mijn ouders iets zouden oplopen en nu het coronavirus ook Nederland en zelfs mij had bereikt, wilde ik al helemaal niet dat ze nog buiten zouden komen. We spraken af om elke dag met elkaar te videobellen, zodat ze mij in ieder geval op afstand nog een beetje in de gaten konden houden.
Vervolgens belde ik de vaste oppas van mijn teckel Boy, ik moest onderdak voor mijn hondje vinden. Zelf kon ik hem voorlopig niet meer uitlaten en bovendien was het volgens de GGD-arts nog niet helemaal duidelijk of huisdieren met corona besmet kunnen worden en het dus ook weer kunnen doorgeven aan andere mensen. Gelukkig was mijn vaste oppas bereid om Boy op te halen, maar in verband met haar werk kon ze hem op z’n vroegst pas ’s avonds ophalen. Met pijn in mijn hart ben ik in bed gaan liggen en heb hem in de hal van mijn huis gelaten, terwijl we normaal altijd, ook in bed, samen zijn. De hele dag stond hij aan mijn slaapkamerdeur te krabbelen en te piepen dat hij erin wilde. Op het moment dat de oppas van Boy belde dat ze eraan kwam, heb ik hem met al zijn spulletjes alvast op de galerij van mijn appartementencomplex gezet. Het was echt het ergste wat ik ooit hebben moeten doen, maar ik wilde niet het risico nemen dat hij door mij misschien ook ziek werd. Het arme beest snapte er niks van. Gelukkig kreeg ik die avond nog een appje van de oppas met een foto van Boy. Hij lag lekker bij haar op de bank en was weer helemaal happy. Wat een opluchting, over hem hoefde ik me verder geen zorgen meer te maken.’

Acht dagen in bed
‘De acht dagen daarna sliep ik aan één stuk door. Ik was zo ontzettend beroerd en moe, ik had totaal geen energie om wat anders te doen. Vaak werd ik alleen even wakker om wat te eten en naar de wc te gaan om vervolgens weer doodmoe en met knallende koppijn in bed te kruipen. En dat niet alleen, ik had ook elke dag hoge koorts en heel zware hoestbuien, zodat ik bijna geen lucht meer kreeg. Paracetamol nam ik wel, maar echt helpen deed het niet. Toch bleef ik het wel slikken, zo had ik toch nog het gevoel dat ik in ieder geval iets eraan deed. Maar geloof mij, die dagen waren echt de hel…
Op de negende dag werd de koorts eindelijk minder en voelde ik me weer iets beter. Toch had ik nog steeds weinig energie om echt iets te doen. Mijn vrienden die ik telefonisch of online sprak, zeiden vaak: ‘Joh, probeer ook een beetje te genieten van de rust en kijk lekker een serie,’ maar zo werkt niet. Het verschilt per persoon hoe je op corona reageert, maar bij mij was het zo heftig; mijn lichaam had echt een flinke optater gehad. Een serie of film kijken was nog veel te druk voor mij en dat is eigenlijk niet anders nu. Ik ben nog steeds aan het herstellen en ik merk dat alles me heel veel moeite kost.’

Complete lock down
‘Morgen mag ik eindelijk naar buiten en komt Boy ook weer thuis. Ik kan niet wachten. Niet dat ik grote plannen heb hoor, ik weet dat bijna alle winkels inmiddels gesloten zijn. Zelf zat ik toen al in isolatie toen dat gebeurde, dus het lijkt me gek om te zien dat de winkelstraten helemaal leeg zijn. Maar zover zal ik nog niet eens komen, want mijn flat heeft geen lift, dus ik moet zes trappen op en af en waarschijnlijk ben ik dan al helemaal kapot. Toch is het fijn dat ik wel weer lekker met mijn hondje kan zijn en ook andere mensen mag zien, zij het met voldoende afstand tussen ons in. Het fysieke contact met mijn vrienden en familie heb ik echt gemist. Natuurlijk zag ik ze wel elke dag online, maar dat is niet hetzelfde als in real life. Twee weken opgesloten zitten op 80m2 is lang, erg lang en ik ben blij dat ik het ‘overleefd’ heb. Toch zou ik het zo weer doen. Ik ben nog steeds voor een complete lockdown. Dat sommige mensen het gevaar van corona niet serieus nemen, kan ik echt niet begrijpen. Hoe kun je hier nou zo licht over denken? Het is een vreselijk virus waar heel veel mensen erg ziek van zijn en helaas ook aan overlijden. Misschien denk je dat het voor jou niet gevaarlijk is, maar hoe weet je dat zo zeker? Zelf weet ik niet eens of het voor mij ook niet meer gevaarlijk is. Die zogenaamde immuniteit moet ik nog maar eens zien. Omdat ik officieel nooit getest ben, weet ik nog steeds niet helemaal zeker of het echt corona was wat ik had. De kans is wel heel groot, maar stel dat dit alleen ‘een griepje’ was… Nou, dan wil ik absoluut niet weten hoe erg corona nog meer kan zijn, want dit wens je echt niemand toe. Zelfs niet de mensen die er zo licht over denken en wellicht onbedoeld heel veel andere mensen ontzettend in gevaar brengen.’

Tekst: Renée Brouwer