Ik had vaginisme

Christine (39) had vaginisme, waardoor het haar niet lukte om daadwerkelijk gemeenschap te hebben met een man. Uiteindelijk bood acupunctuur uitkomst en inmiddels heeft ze twee prachtige kinderen, die allebei op de natuurlijke manier zijn verwekt!

“Ik heb jarenlang last gehad van klassiek vaginisme. Dat betekent dat de spieren van je vagina zo aangespannen zijn dat er niets naar binnen kan. Geen tampon, geen vinger en dus ook geen penis. Die spierspanning was er niet voortdurend, maar zo gauw er iets in de buurt van mijn vagina kwam, sloeg de verkramping toe.

Vaginisme

Als puber heb je dat niet zo in de gaten. Maar op mijn achttiende kreeg ik mijn eerste vriendje. Met elkaar naar bed gaan is dan wel een ding, vooral als je allebei nog maagd bent. Die eerste keer was dan ook een gefriemel en een gedoe en het werd helemaal niks. Mijn spieren waren zo verkrampt dat het gewoon niet ging. Dat was een grote teleurstelling. We waren nog te jong en te onervaren om er relaxed mee om te gaan. Aan vaginisme dacht ik toen nog niet. Ook een nieuwe poging tot seks met die jongen liep op niets uit. Seks werd iets ongemakkelijks, iets wat verbonden was met falen en we verder maar liever vermeden. We gingen allebei studeren in een andere stad en de verkering ging uit.
Ik ben me er toen al wel in gaan verdiepen. In tijdschriften lees je natuurlijk van alles, ook over vaginisme. Had ik dat misschien ook en lag het dus aan mij dat ik me niet kon ‘openen’? Ik ben in die tijd gaan experimenteren met mezelf. Het lukte me bijvoorbeeld niet om een tampon of een vinger in te brengen. De spieren rond mijn vagina voelden hard aan, alsof het daar van bot was. Het gekke was dat ik wel opgewonden kon raken als ik mijn clitoris aanraakte. Ik kon mezelf ook naar een hoogtepunt brengen, maar verder bleef ik ‘dicht’. Het hielp me wel dat ik wist wat ik vermoedelijk had. Ik was niet alleen, meer vrouwen hadden er last van.

Aantrekkingskracht

Rond mijn twintigste maakte ik deel uit van een leuke groep studenten. In een openhartige bui heb ik een keer verteld dat ik dacht dat ik vaginisme had. Dat had een enorme aantrekkingskracht op veel jongens, merkte ik. Iedereen wilde me er wel van afhelpen. Ik had in die tijd diverse korte relaties, die vooral op het seksuele gericht waren, maar zonder succes. Het was wel vaak heel leuk in bed met die jongens. Ze waren niet zo angstig en onhandig als mijn eerste vriendje en ze voelden zich ook niet meteen afgewezen als het niet lukte. Het was mijn lichaam dat niet ‘meewerkte’. Het hielp natuurlijk dat ik er met die jongens heel open over praatte. In die periode heb ik trouwens geleerd dat je heel leuke seks kunt hebben zonder ‘het’ per se te doen.
Aan het eind van mijn studie kreeg ik een relatie met Ronald. Een lieve, grappige en rustige jongen. Ik had mijn vaginisme min of meer geaccepteerd als een natuurverschijnsel van mijn lichaam. Althans, zo leefde ik ermee. Zo ging Ronald er ook mee om. Er zijn zo veel creatieve manieren om met elkaar te vrijen en elkaar genot te schenken, dat hoeft niet noodzakelijk met penetratie. En ooit zou het heus wel vanzelf overgaan, dacht ik.

Kinderwens

De hele kwestie kwam op de lange baan, tot het moment dat onze kinderwens een rol ging spelen. Ik kon niet langs natuurlijke weg zwanger worden. Dat vond ik toch al te kras. We begaven ons in het ‘circuit’: van de gynaecoloog naar de seksuoloog. Lichamelijk mankeerde mij niets, ik moest alleen mijn bekkenbodemspieren leren ontspannen.
Was er soms een reden dat ik ze zo krampachtig aanspande? Daar wilde de seksuoloog achter komen. Was er iets in mijn jeugd gebeurd dat daar een aanleiding voor kon zijn? Ik had mijn ouders een keer betrapt tijdens de daad toen ik zeven was. Ik had daar psychisch gezien geen trauma aan overgehouden, dacht ik, maar de seksuoloog dacht daar anders over. Het kon zich hebben vastgezet in mijn lichaam, dacht ze. Een andere therapeut benaderde het weer anders: je moet iets vreemds toelaten in je lichaam, het is een angst voor controleverlies. Ik moest eerst leren om op andere vlakken de controle los te laten en dat zou wel een jaar kunnen duren. Dat vond ik te lang.

Wanhoopspoging

Ik heb me met Ronald aangemeld voor een intensief programma van een week in een medisch centrum. Ze meldden positieve resultaten. Tijdens de behandeling werd gewerkt met het inbrengen van staafjes, een soort kleine dildo’s die varieerden in dikte. Het idee is dat de bekkenbodemspieren worden opgerekt en dat je steeds meer gewend raakt aan het idee dat er iets ‘in’ je zit. Ronald was er de hele tijd bij en we moesten ook thuis oefenen. Na een week lukte het om het allerkleinste staafje in te brengen. Maar ik was er klaar mee. Dit had geen zin. Ik was dat gefocus tussen mijn benen helemaal zat. Iets wat leuk kon zijn, werd benaderd als een medisch probleem in een klinische setting. Dan maar geen kinderen voorlopig.
Maar op een dag schoof een vriendin een opmerkelijk artikel over acupunctuur en vaginisme onder mijn neus. In een soort laatste wanhoopspoging ben ik daaraan begonnen. Het was ook een verademing dat de behandeling niet in het vaginale gebied plaatsvond, maar op andere delen van mijn lichaam, zoals mijn hoofd, rug, buik, armen en benen.

Wonder

Toen het wonder: na drie behandelingen waren de bekkenbodemspieren ‘los’! Eindelijk was gewone seks mogelijk. In het begin gebruikten we nog een glijmiddel, maar al snel was ook dat niet meer nodig. Een van de eerste keren dat het echt ‘normaal’ voelde, ontspannen en prettig, en dat Ronald in me kwam, heb ik zo gehuild. Ik kon hem eindelijk toelaten. Dat was onbeschrijflijk fijn.
Ik weet dat acupunctuur niet bij iedereen die vaginisme heeft aanslaat. Misschien had het bij mij te maken met een combinatie van factoren. Ik wilde zo graag kinderen langs de natuurlijke weg. Misschien heeft dat onbewust meegeholpen. Ik heb twee prachtige kinderen gekregen. Van verkrampingen in het bekkenbodemgebied heb ik geen last meer gehad. Vaginisme speelt gelukkig al een hele tijd geen rol meer in mijn leven.”