Goede voornemens, Hét Mijn Geheim romantisch vervolgverhaal deel 1

Na het overlijden van haar moeder wordt Lara (40) met haar stormachtige verleden geconfronteerd. Ze neemt het rigoureuze besluit om haar vriend de bons te geven en de feestdagen alleen door te brengen, in een vakantiehuisje in Drenthe. Daar, in de Drentse natuur, hoopt ze een beetje te kunnen bijkomen. Maar de herinneringen aan vroeger laten haar niet met rust. Dan vindt er een onverwachte ontmoeting plaats…

Het is koud buiten. Met een frons op zijn gezicht loopt Jeroen met Lara mee naar haar auto. Lara trekt haar rolkoffer met zich mee en vervloekt voor de zoveelste keer het feit dat ze altijd zo ver moet lopen voordat ze bij haar auto is. Dat is het nadeel van wonen in hartje Amsterdam; je vindt nooit een parkeerplek voor de deur.
‘Ik vind het echt jammer dat dit op deze manier moet,’ begint Jeroen voor de zoveelste keer. ‘Het lijkt wel of je van me wegvlucht.’
Dat doe ik ook, denkt Lara bij zichzelf. Althans, gedeeltelijk. Eigenlijk moet ze even weg van alles. Van huis, van de stad, die ondanks de hele corona-situatie onmiskenbaar een kerstsfeer ademt. Gelukkig is haar auto al in zicht.
‘Maar ik vind het moeilijk te geloven dat je zomaar ineens genoeg hebt van mij, van ons.’ Jeroens stem klinkt als een hinderlijk zoemende vlieg in haar oor.
‘Niet zomaar ineens,’ zucht ze. ‘Kijk hoe vaak we ruzie hebben…’
‘…En het komt toch altijd weer goed?’
‘Nee. Het komt niet goed, we houden gewoon op met ruziemaken en we gaan weer verder. Dat is niet hetzelfde.’
Daar lijkt Jeroen even over na te moeten denken en ondanks alles moet Lara bijna grinniken.
Ze zijn bij haar auto aangekomen en zwijgend kijkt Jeroen toe hoe Lara de kofferbak opent en haar koffer erin zeult.
‘Ik denk eerder dat dit gewoon een reactie is op het overlijden van je moeder,’ zegt hij dan.
‘Jeroen…’ zucht ze.
‘Je trekt het niet goed en hebt even tijd voor jezelf nodig. Prima. Maar in deze gemoedstoestand moet je geen ingrijpende beslissingen nemen.’
Verbluft staart Lara hem aan. Onlangs is haar moeder inderdaad overleden. En haar vriend, een klaploper eersteklas, schijnt van mening te zijn dat hierdoor haar recht om de relatie te beëindigen voorlopig is opgeschort.
‘Ik wil er toch echt mee stoppen.’ De ademwolkjes die uit haar mond komen lijken miniatuurversies van de rookgolven die uit diverse schoorstenen ontsnappen. ‘En ik zou het op prijs stellen als je mijn moeders overlijden er niet meer bij sleept.’
‘Maar dat is juist waardoor het nu…’
Lara steekt haar hand op. ‘Ik wens je het beste Jeroen, maar je moet mijn beslissing respecteren.’
Ze negeert zijn verontwaardigde gezicht, stapt in de auto en trekt de deur dicht.

Rampjaar
In grote aantallen Kerstmis vieren mag dit jaar niet, maar vrijwel iedereen lijkt vastbesloten om er in de toegestane kleine groepjes dan ook het beste van te maken. De etalages zijn versierd en de oliebollenkramen doen goede zaken. Vrienden van Lara hadden strijdlustig verklaard dat zij dit jaar een extra grote boom in huis hadden gehaald en meer dan anders hadden uitgepakt met de versieringen. De een had extra spelletjes gekocht, de ander zou helemaal losgaan in de keuken en exotische gerechten op tafel toveren, weer een ander had een karaoke-set besteld. En als ze dan geen vuurwerk meer mogen afsteken, dan maar extra veel Bengaals vuurwerk, dat mag wel. Want mensen kijken reikhalzend uit naar het einde van dit rampjaar 2020, dit einde moet gewoon groots worden gevierd.
Voor Lara valt er echter weinig te vieren. Deze week was de uitvaart van haar moeder. Ze voelt een steek in haar buik als ze aan de korte dienst terugdenkt. Er was vrijwel niemand gekomen en dat had niet veel met de coronaregels te maken. Ze had een korte toespraak voorbereid, ondanks dat ze eigenlijk geen idee had wat ze moest opschrijven. Want uiteindelijk ging het hier toch om haar moeder. Haar moeder, met wie ze nooit de normale moeder-dochter-relatie heeft kunnen hebben waar ze altijd naar heeft verlangd… Nu is die kans voorgoed verkeken.
Aangezien haar relatie met Jeroen ook niets meer voorstelde – als ze heel eerlijk is, heeft het dat eigenlijk nooit echt gedaan – zag ze enorm op tegen de aankomende feestdagen. Maar ze heeft tenminste wel de knoop doorgehakt, wat Jeroen betreft. Nu wil ze alleen nog maar weg van alles en iedereen; Amsterdam met haar door kerstverlichting versierde straten verruilen voor het rustige Drentse platteland. De natuur in, waar ze waarschijnlijk maar weinig mensen tegen zal komen. Ze heeft geluk dat het betreffende vakantiepark met de feestdagen ook open is. Het liefst zou ze tot ver in het nieuwe jaar een winterslaap houden.

Zwerver
Zoals altijd wanneer ze niet lekker in haar vel zit en wel wat steun kan gebruiken, schiet Lara’s blik tijdens het rijden regelmatig in de richting van de sleutelhanger met het verweerde knuffelbeertje eraan, die in het vakje voor de pook ligt. Als Lara iets zou moeten noemen dat ze koste wat kost zou willen redden in het geval van brand of iets anders verschrikkelijks, dan zou het deze sleutelhanger zijn. Onwillekeurig gaan haar gedachten terug naar vroeger.
Terwijl ze het schoolplein verlaat, probeert ze zich af te sluiten voor de bijtende woorden van haar klasgenoten. ‘Zwerver,’ roepen ze. ‘Ga douchen, stinkende zwerver! Ga andere kleren kopen.’
Het doet haar pijn. Ze doucht elke dag, maar ze kan geen andere kleren kopen. Van mama mag ze niet aan de wasmachine komen, dus probeert ze haar kleren met zeep te wassen. De vlekken krijgt ze er echter niet uit. Haar kleding ziet er altijd gekreukt en smoezelig uit, zoals alles bij hen thuis smoezelig is. Maar dat mogen de kinderen uit haar klas niet weten – en de juf al helemaal niet. Want als iemand dat zou zien, had mama gezegd, dan zouden er mensen komen om haar, Lara, thuis weg te halen. Dan moet ze bij vreemde mensen gaan wonen, of misschien wel in een tehuis. En daar is ze zo bang voor dat ze nooit iets zegt. Als de andere kinderen gemeen tegen haar zijn, doet ze alsof ze het niet hoort. Nu ook. Ze laat haar klasgenoten maar roepen en spoedt zich naar huis. Thuis komt de stank van te lang opgeslagen vuilnis vermengd met schimmel haar tegemoet. Overal ligt rommel. Op het aanrecht borden met aangekoekte etensresten en de gehate lege flessen, die haar moeders hele wereld vormen. Niets anders telt, niets anders is belangrijk, ook zij niet. Op de bank ligt mama. Ze slaapt. Het is half één ’s middags en ze slaapt alsof ze in geen nachten geslapen heeft.

Kinderangsten
Lara knippert met haar ogen in een poging haar tranen tegen te houden. Ze vangt een glimp van zichzelf op in haar binnenspiegel en zucht. Het is toch een soort van goed gekomen, allemaal? Ze heeft drie goedlopende webshops, een fijn appartement in het centrum van de stad. Ze ziet erg toe op haar uiterlijk, zorgt er altijd voor dat ze er mooi en goed verzorgd uitziet. Ze is gezond… Eigenlijk zeer geslaagd dus. In alles, behalve in de liefde. Plus het feit dat ze de laatste dagen wel erg labiel is, maar daar is een goede reden voor. Deels had Jeroen natuurlijk gelijk. Het komt puur door haar moeders overlijden, dat ze de relatie met hem zo resoluut beëindigde. Dat kon er immers ook nog wel bij. Maar ze weet zeker dat het de juiste beslissing is geweest.
Haar mond plooit zich tot een wrange glimlach. Bij leven heeft haar moeder haar nooit geholpen, maar misschien had ze nu besloten daar verandering in te brengen.
Het is prettig om langs de velden en door bosgebieden te rijden. Vaak heeft Lara getwijfeld of ze geen kleine boerderij zou kopen, ergens onder de rook van Amsterdam. Dan zou ze een hond nemen en misschien een paar geiten en kippen… Aan de ene kant lijkt haar dat heerlijk, aan de andere kant heeft ze niet voor niets een appartement in de stad uitgekozen. Het verkeer, de lichtjes op straat, het idee elk uur van de dag omringd te zijn door mensen, geeft haar een veilig gevoel. Het staat haaks op de eenzaamheid, die in haar kinderjaren haar meest prominente metgezel was. Hoewel ze nu juist de mensen en de gezelligheid ontvlucht, kan ze niet ontkennen dat ze van Amsterdam houdt. Misschien zal ze als ze ouder wordt alsnog een boerderijtje kopen. Als ze vrij is van haar kinderangsten, wat ooit heus wel het geval zal zijn.

Herkenning
Het eerste dat Lara opvalt als ze het terrein van het kleine vakantiepark oprijdt, is de enorm haag met lampjes en kerstballen. Ze mompelt een verwensing. In het hoofdgebouw klinkt tijdens het inchecken vrolijke kerstmuziek. De gezinnetjes die ze overal ziet, maken dat Lara zo snel mogelijk koers zet naar het voor haar bestemde huisje. Dat is gelukkig wat verder van het hoofdgebouw en alle speeltoestellen gelegen. Als ze de sleutel uit haar jaszak haalt, trekt een gestalte in de verte haar aandacht. Daar aan de rand van het bos loopt iemand. Een flits van herkenning overvalt haar, maar als de man tussen de bomen verdwijnt, bedenkt ze dat ze vast spoken ziet. Het zal wel aan haar gemoedstoestand liggen.
Het ‘rustig bijkomen’ blijkt moeilijker dan ze had verwacht. Lara had zich op haar gemak op de bank voor de kachel geïnstalleerd om een boek te lezen. Toen ze daar de concentratie niet voor kon opbrengen, surfte ze wat rond op social media. Na even tv te hebben gekeken, twijfelt ze of het inderdaad zo’n goed idee was om hier alleen in een vakantiehuisje te gaan zitten. Thuis in de stad woont ze ook alleen, maar daar had ze tenminste een van haar vriendinnen kunnen bellen. Dan hadden ze samen stomme Netflix-series kunnen binge-watchen en dan had ze afleiding gehad.
Ze kijkt op als het geluid van haar ringtone de stilte doorbreekt. Jeroen staat er op het scherm. Dat ontbrak er nog maar aan. Met tegenzin neemt ze op. ‘Jeroen…’
‘Hoi schat. Ben je al op het park aangekomen?’
‘Ja,’ gromt ze. ‘Ik probeerde een beetje te relaxen.’
‘Ik heb zitten denken, misschien kunnen wij samen nog een vakantie boeken,’ klinkt het onverstoorbaar. ‘Natuurlijk moeten we wel uitkijken, met de gebieden waarvoor een negatief reisadvies geldt en zo…’
Lara twijfelt of ze hem goed verstaat.
‘…maar daar is wel uit te komen. Het punt is dat we er even tussenuit moeten, met z’n tweetjes.’
‘Het punt is dat het voorbij is tussen ons, Jeroen.’ Met haar vingers masseert Lara haar voorhoofd. ‘We hebben het lang genoeg geprobeerd.’
‘Ach Lara… doe toch ’ns niet zo raar. Natuurlijk zijn er dingen waar jij je aan ergert. Zo zijn er ook dingen die ik graag anders zou zien. Maar dat is nog geen reden om helemaal te stoppen. Als ik nou naar je toekom, dan kunnen we er nog eens goed over…’
‘Jeroen, hou op.’ Haar stem slaat over en de knoop in haar maag voelt extra strak aan. ‘Het is uit, oké? Laat me alsjeblieft gewoon met rust!’
Als ze heeft opgehangen, staart ze een aantal seconden naar de telefoon in haar hand. Dat was verdorie de druppel… Lara staat op en trekt haar jas aan. Het is tijd om eens flink uit te waaien in het bos. Als dat niet helpt om tot rust te komen, weet ze het ook niet meer.

Pleeggezin
Lara zet er stevig de pas in. Als vanzelf komen de ongewenste herinneringen weer bovendrijven. Ze is veertien jaar en kijkt op de kamer, die ze met haar pleegzus deelt, in de spiegel. Omringd door een dikke laag zwarte eyeliner en een overdaad aan mascara, staren twee blauwe ogen terug. Haar lippen glanzen van de rode lipgloss en haar haar zit strak achterover door de gel. Ze pakt haar tas en loopt naar beneden, waar haar pleegmoeder net uit de woonkamer komt.
‘Lara, meis…’ Geschokt gaat haar blik over Lara’s gezicht en haar kleding. Het rokje, dat amper tot over haar billen valt, heeft ze gisteren van haar spaargeld gekocht. In principe is ze vrij om het geld dat ze verdient met haar krantenwijk te besteden zoals ze graag wil, maar iets zegt haar dat dit principe vandaag niet opgaat.
‘Zo kun je echt niet naar school,’ klinken de woorden die ze al had verwacht.
‘Hoezo niet?’ probeert ze desondanks.
‘Nou, zo zwaar opgemaakt en met dat korte rokje… Je ziet er normaal gesproken hartstikke leuk uit, je hebt een goede smaak.’ Het klinkt oprecht. Deze pleegmoeder is een van de leukste. De negende inmiddels…
‘Waar is dit nu voor nodig, lieverd?’
Lara haalt haar schouders op. Ze wil gezien worden, écht gezien worden. Ze wil bij die populaire meiden uit haar klas horen, die alles durven en de vrienden voor het uitkiezen hebben. Op wie nooit wordt neergekeken en die nooit worden genegeerd.
‘Ik ga me wel omkleden.’ Ze draait zich om en stommelt weer naar boven.

Barcode
Compleet in gedachten verzonken loopt Lara veel verder dan ze vooraf had bedacht. Een hondje van een andere wandelaar loopt een stukje met haar op. Hij kijkt haar af en toe even vragend aan, alsof hij iets van haar verwacht. Misschien verwacht ze wel wat te veel van zichzelf, bedenkt ze. Juist datgene wat ze niet wilde gebeurt: haar hoofd raakt alleen maar voller. Het verleden lijkt haar te willen insluiten, haar volledig te willen opeisen. Ach mama, wat had je het verpest…
Al die verschillende pleeggezinnen, verschillende plaatsen, verschillende scholen. De strijd die ze moest leveren om zich als jonge vrouw aan het stigma ‘probleemgeval’ te ontworstelen. Hoe ze uiteindelijk een studie afrondde en succesvol haar online business uit de grond stampte.
Lara van Hilst, de zakenvrouw. Wier huis was ingericht volgens de laatste interieurmode, die kind aan huis was bij de vele trendy restaurants in de stad en die, voordat corona haar intrede deed, veelvuldig naar verre, exotische bestemmingen reisde.
Lara, die ondanks dat alles schijnbaar toch een soort barcode op haar voorhoofd droeg, die aangaf dat ze zichzelf nog altijd niet veel waard vond. Die barcode wist helaas feilloos de verkeerde mannen aan te trekken, met als klap op de vuurpijl Jeroen, die al te graag van haar en haar geld profiteerde, maar zelf bitter weinig te bieden had. Vroeger had ze wel duizend wensen; nu is er eigenlijk nog maar één ding wat Lara het liefst zou willen: voor de verandering eindelijk eens een leuke man in haar leven. Iemand met wie ze iets moois kan gaan opbouwen. Is dat nu echt te veel gevraagd? In ieder geval zal ze eerst Jeroen aan zijn verstand moeten zien te peuteren dat de relatie tussen hen écht voorbij is. Wat dat betreft is het heel goed dat ze nu op dit vakantiepark in Drenthe zit; hij zal tenminste niet onverwachts bij haar voor de deur staan.

Schemering
Het begint donker te worden. Lara schrikt op uit haar gedachten. Plotseling doodmoe beseft ze dat ze veel verder is gelopen dan ze wilde en dat ze dat hele eind ook nog terug moet. Dan mag ze wel opschieten, want het is natuurlijk niet handig om hier in haar eentje in het donk er te zijn. Ze begrijpt niet waarom ze zich zo uitgeput voelt, ze is het gewend om lange wandelingen te maken.
Het is net of al haar opgekropte verdriet op haar spieren slaat, waardoor ze nu het liefste zou gaan liggen. Dat zal niet gaan, maar heel even uitrusten kan geen kwaad. Lara laat zich een kort moment op een bankje zakken en pakt haar telefoon om de zaklamp aan te klikken. Ineens komen de emoties los, maar ze veegt de opkomende tranen weg.
Nu eerst terug naar het vakantiehuisje, anders vinden ze haar hier morgen bevroren en wel terug. Net als ze wil opstaan, trekt het geluid van naderende voetstappen haar aandacht. Op het moment dat ze over haar schouder kijkt om te zien wie daar aankomt, vraagt een mannenstem of het wel gaat. Als Lara met de zaklamp op haar telefoon in zijn richting schijnt, gaat er een schok van verbazing door haar heen.
Dus toch. Ze had het wél goed gezien vanmiddag.
‘Hé… Is alles goed? Heb je je bezeerd?’ Een paar helderbruine ogen in een knap gezicht kijken haar aan. Zijn wangen zijn net als de hare rood van de kou. Hoewel hij op anderhalve meter afstand blijft staan, ziet ze dat hij bezorgd is.
‘Nee, ik heb me niet bezeerd,’ stamelt ze. ‘Ik…wilde alleen even uitrusten.’
Onderzoekend kijkt hij naar haar nog vochtige ogen, maar vraagt niet verder.
Hij herkent me niet, schiet het door haar heen. Hoe zou dat ook kunnen? Hij heeft duidelijk geen idee wie zij is, maar zelf zou ze deze man uit duizenden hebben herkend…

Wat is Lara’s connectie met de man die deze gure winteravond letterlijk op haar pad verscheen? En zal het haar lukken om te ontsnappen aan de spoken uit het verleden? Lees het nu in Mijn Geheim

Tekst: Bernice Berkleef