Femke heeft blaasproblemen

Blaasproblemen is toch typisch iets voor ouderen? Echt niet! Plasproblemen komen ook vaak voor bij jong-volwassenen. Femke (30) is één van hen. Zij vertelt haar verhaal om het taboe rondom dit onderwerp te verbreken.

Femke: “Nee, je wordt niet geboren met deze ziekte en het is ook niet erfelijk. Levensbedreigend is het ook niet, je kunt er heel oud mee worden, maar lastig is het wel. Ik weet dat ik niet de enige ben in Nederland die plasproblemen heeft en daarom wil ik mijn verhaal vertellen. Misschien kan ik er andere mensen mee helpen. Wellicht kan ik net dat zetje geven dat mensen nodig hebben om wél over hun klachten te praten en een afspraak te maken bij hun huisarts. Schaamte is nergens voor nodig, het taboe dat op plasproblemen rust wil ik heel graag doorbreken.”

Overactieve blaas

“Ik was laat zindelijk, weet ik van mijn moeder en als kind had ik altijd blaasproblemen. Als kind zag ik dat eigenlijk niet als probleem, ik ervoer het ook niet zo, ik moest gewoon vaak plassen. Mijn moeder maakte zich wel zorgen en toen ik negen jaar oud was, nam ze me mee naar de huisarts omdat ik zo vaak een blaasontsteking had. De dokter verwees me naar een uroloog en die deed onderzoek, maar een reden werd niet gevonden. Ik leek gezond, ze konden geen oorzaak vinden. Mijn blaas leek in orde en alles zag er verder goed uit, volgens de arts. Mijn moeder en ik keerden onverrichterzake  terug naar huis. De jaren verstreken. Ik groeide op, werd volwassen, maar mijn blaasklachten bleven. Ik moest vaak plassen en soms had ik een blaasontsteking. Ik ging er vanuit dat ik een overactieve blaas had, daar had ik over gelezen en de symptomen klopten. Als je een overactieve blaas hebt, heb je vaak aandrang om kleine beetjes te plassen en heb je soms moeite om het op te houden, maar juist door zoveel te gaan, hou je de klachten in stand. Ik baalde er wel van dat ik altijd zo’n pijn in mijn buik had en zo vaak naar de wc moest. Ik besloot naar de huisarts te gaan om medicijnen te vragen tegen een overactieve blaas en die kreeg ik ook. Helaas deed het middel me geen goed, wel kreeg ik er vervelende bijwerkingen van. Ik besloot me er maar bij neer te leggen, tot ik ruim twee jaar geleden wel erg veel last kreeg van mijn buik en rug. Ik ging toch maar weer eens naar de huisarts en kreeg antibiotica tegen een blaasontsteking. Helpen deed het maar even, ik kreeg de ene na de andere blaasontsteking, ik hield een overactieve blaas en uiteindelijk verwees de huisarts me naar een uroloog. Een periode vol onderzoeken volgde, maar ik had daar vrede mee. Ik liep nu al zo lang met deze klachten, ik wilde nu toch echt wel eens weten wat het was en vooral, wat eraan gedaan kon worden. Ik kwam terecht bij een uroloog -dokter Dubbelman-  in Tilburg, een heel begripvolle arts waar ik enorm veel respect voor heb. Dankzij haar is mijn leven een stuk draaglijker geworden. Zij heeft na een lange, intensieve en heftige medische zoektocht, die niet altijd even prettig was qua ingrepen, onderzoeken en behandelingen, uiteindelijk vast kunnen stellen wat de oorzaak is van mijn blaasproblemen. Ik ben haar heel dankbaar voor haar goede zorgen voor mij.”

Ook Claudia mochten we interviewen om een taboe bespreekbaar te maken.

Fysio voor mijn blaasproblemen

“Het was ook deze uroloog die me aanraadde eens een afspraak te maken bij een zogenaamde bekken-fysiotherapeut om te zien wat deze voor me zou kunnen betekenen. Het trainen van de bekkenbodemspieren kan namelijk een gunstig effect hebben op blaasklachten. Ik weet nog dat ik op internet naar een fysiotherapeut zocht en hoewel er ook één heel dicht bij mijn woonplaats was, koos ik toch voor iemand anders die verder weg zat. Hoewel ik haar nog nooit gezien of ontmoet had, was het net alsof ik intuïtief wist dat ik bij haar aan het goede adres zou zijn. En mijn voorgevoel klopte. Inmiddels ben ik al jaren onder behandeling bij Maud van Rutten en zij heeft gigantisch veel voor me betekend. Ik ben haar heel dankbaar voor alles wat ze voor me doet. Zij ontdekte dat ik een hoge spierspanning in mijn bekkenbodem had, waardoor ook mijn bekkenbodem overactief was. De oefeningen die zij adviseerde, hebben me ontzettend veel geholpen. Ik voel het ook altijd als ik een behandeling heb moeten overslaan, ik heb het echt nodig. Behalve de fysio onderging ik veel onderzoeken, diverse behandelingen en kreeg ik verschillende soorten medicijnen voorgeschreven. Er werd van alles gedaan om de oorzaak te vinden, maar de pijn in mijn buik werd steeds erger. Ik heb zelfs wel eens morfine gekregen tegen de pijn omdat het onhoudbaar was. En toen, uiteindelijk, kwam na twee jaar de diagnose: interstitiële cystitis. IC wordt vastgesteld door een cystoscopie te doen. Ze gaan dan met een camera via de plasbuis naar de blaas om te kijken hoe je blaas eruit ziet van binnen en hoe deze zich houdt als ze ‘m vullen met vloeistof. Bij mij ging na het vullen van de blaas mijn slijmvlies bloeden en dat verschijnsel heet ‘huilende blaas’. Het is een symptoom dat bij IC-patiënten voorkomt.  Ik was ruim twee jaar verder en was zeker tien kilo lichter van alle stress en alle antibiotica die ik had geslikt, maar er was een diagnose. Aan de ene kant was ik opgelucht, mijn pijn had een naam, ik had een ziekte. Want, hoewel ik zelf heel goed wist dat er iets niet klopte met mijn lichaam, twijfelde ik een enkele keer toch aan mijn klachten, puur omdat het zolang duurde voordat de diagnose kwam. Die twijfel over mijn aandoening lag zeker niet aan de dokters, want ik heb me altijd heel goed begrepen gevoeld door hen en zij gaven me nooit het gevoel dat ik me aanstelde. Aan de ander kant was er het verdriet. Ik was niet gezond, ik bleek een chronische ziekte te hebben waar een passende behandeling voor gezocht moest worden. In dat traject zit ik nu. Op dit moment krijg ik wekelijks blaasspoelingen, met behulp van een katheder worden er medicijnen in mijn blaas gespoten. Sommige IC-patiënten hebben er veel baat bij, maar ik voel er jammer genoeg nog niets van. Ik moet geduld hebben en afwachten of het aanslaat. Als ik er baat bij blijk te hebben, kunnen de spoelingen ook thuis gegeven worden. Mijn moeder is verpleegkundige, zij zou mij daar dan bij kunnen helpen. Ik heb gemerkt dat er nog veel onwetendheid is over IC en ook over blaasspoelingen. Zelfs de verpleegkundige die me de spoeling toediende de eerste keer, was niet goed geïnformeerd. Ze wist niet wat het was en zei dat de spoeling pijnloos zou zijn. Nou, dat was niet het geval, bij mij is het extreem pijnlijk. Er wordt maar 50 cc vloeistof ingebracht, maar toch heb ik dan al aandrang om te plassen. Ik heb de verpleegkundige wel aangesproken en heb haar uitgelegd wat de ziekte en de behandeling voor mij inhoudt. Ze heeft het goed opgepakt en houdt nu echt rekening met me.”

Leven met IC

“Mijn leven zal altijd voor een gedeelte in het teken staan van mijn aandoening en dat accepteer ik. Natuurlijk heb ik er rekening mee te houden, bijvoorbeeld als ik ergens naartoe ga. Als ik zeker weet dat het moeilijk zal zijn om regelmatig naar de wc te gaan, drink ik heel weinig van te voren. Dat is ook niet zo goed voor mijn blaas, maar beter dan wanneer ik ergens ben en niet kan plassen als het nodig is. Ook zijn er bepaalde voedingsmiddelen en dranken die de klachten verergeren. Cafeïne en alcohol zijn heel slecht voor me, die vermijd ik dan ook. De mensen in mijn naaste omgeving weten wat me mankeert, maar tegenover een vreemde zal ik er niet snel over beginnen, alleen als het ter sprake komt. Ik schaam me er niet voor en kan en moet ermee leven. Er zijn zelfs mensen die hun blaas laten verwijderen, puur om van de pijn af te zijn. Dat zou ik niet snel doen, alleen als ik elke dag krom zou lopen van de pijn. Overigens ken ik verhalen van mensen die hun blaas hebben laten verwijderen en nu toch nog pijn hebben. Ik hoop gewoon dat er voor mij een behandeling of medicijn gevonden wordt dat me zal helpen. Mensen die ook kampen met plasproblemen zou ik echt op het hart willen drukken om naar de dokter te gaan met hun klachten. En laat het niet bij een huisartsenbezoek als je het gevoel hebt dat je niet goed geholpen wordt of dat de dokter er niet genoeg van af weet. Vraag om een verwijzing voor een uroloog en een bekkenfysiotherapeut. Maar realiseer je ook dat al die onderzoeken niet niks zijn, het is heel ingrijpend en intensief dat allemaal te moeten ondergaan. Maar boven alles: schaam je vooral niet, dat is nergens voor nodig. Het is jouw lichaam, jouw gezondheid, het is het belangrijkste wat je hebt. Zorg dat mensen je serieus nemen. Ik zeg altijd: nee, ik ben geen zeikwijf, maar ik moet wel vaak plassen.”