Eenoudervakantie: Nico vond de verbintenis met zijn dochters

Na een scheiding sta je er alleen voor met de kinderen. Alles voelt nog vreemd, onwennig, soms is het verdriet nog rauw. Alleen al bij het idee van de zomervakantie breekt het zweet je uit. Hoe pak je dat aan, eenoudervakantie vieren, terwijl er voor je gevoel niets te vieren valt? Nico (45) vertelt hoe hij tijdens die eerste zomervakantie zijn veerkracht hervond.

“Het schuldgevoel was verpletterend die eerste periode. Voor de buitenwereld was ik die man die er met een jongere vrouw vandoor ging. Ze zien niet de jaren van verwijdering. Het proberen, het steeds maar weer proberen. Tot ik het opgaf misschien, ja. Rascha kwam op mijn pad en ik voelde het levensvuur weer terugkeren. Pas een goed half jaar later heb ik het Suki verteld. Hoe vertel je de vrouw met wie je twintig jaar samen bent en die voor jou haar moederland verlaten heeft, dat je niet meer verder wilt?
Suki is Japanse. We hebben samen drie dochters van twaalf, veertien en zeventien. In de loop van de jaren zijn we uit elkaar gegroeid. Suki is ongelooflijk goed geïntegreerd hier. Beter dan ik, zei ik wel eens gekscherend. Ze had haar dochters en haar baan. Dan kwam er een hele tijd niets en dan kwam ik. Het voelde alsof ik er een beetje bij hing. Als ik erover begon, wuifde ze mijn gevoel daarover weg. Hoe kwam ik erbij? Ik was toch ook belangrijk in ons gezin? Ja, maar was ik ook belangrijk voor háár? Als geliefde, als partner? Die vraag ontweek ze. Ze doet en deed veel met onze dochters, familie is alles voor haar. Het gezin ging altijd voor. Ik vind dat je niet alleen maar papa en mama bent, maar dat je ook samen nog iets moet hebben. Dat ontbrak. Dat stuk vulde Rascha in.”

Verlies

“De scheiding was naar. Niet dat we erge ruzies hadden, maar het was zo verschrikkelijk om Suki zoveel verdriet te doen. Het was ook pijnlijk om mijn gezin te verliezen, het warme gezin zoals we dat hadden gekend. Ik vond een piepklein appartement waar ik drie kinderen met moeite onder kon brengen. Suki hield het huis. Ik was blij dat ze het kon behouden. Ik had haar al zoveel afgenomen, haar toekomst zoals ze zich die had voorgesteld met haar gezin. Nu kon ze tenminste blijven wonen in het huis waaraan ze gehecht was, waar de kinderen geboren waren. Ik voelde me slecht en somber in die eerste periode. Het was zo razendsnel beklonken allemaal. Dit had ik gewild, maar tegelijkertijd was ik mijn houvast kwijt. Er waren zoveel verwarrende gevoelens. Soms wilde ik dat het gewoon weer was als vroeger en was ik boos op mezelf en op Suki. Waarom hadden we het zover laten komen? Waarom had ze me niet serieus genomen, die keren dat ik aan de bel trok? Het is makkelijker om boos te zijn op iemand anders dan op jezelf, maar ik heb altijd mijn deel van de verantwoordelijkheid genomen. Ik weet dat ik het ook af heb laten weten door iets aan te gaan met een andere vrouw. Ik was veel bij Rascha. Tegen het einde van de week kwamen de kinderen en ging ik naar mijn eigen appartement. Dan zat ik daar alleen met ze op die benauwde etage. Ik wilde mijn dochters nog niet voorstellen aan een andere vrouw. Ik vond het nog te vroeg daarvoor.

Gelukkig brak het voorjaar aan en konden we er vaak op uit. Maar de zomervakantie kwam met rasse schreden dichterbij. Ik zag er als een berg tegenop. Ik had eigenlijk geen geld voor een vakantie, maar ik kon toch ook niet drie weken thuis gaan zitten met de kinderen? En kamperen zag ik al helemaal niet zitten. Op een camping, tussen de gelukkige gezinnetjes, dat leek me een nachtmerrie. Een vriend vertelde dat hij met zijn gezin in de vakantie telkens stukjes van het het Pieterpad liep. Dat is een wandelpad in Nederland dat van het Noorden naar het Zuiden loopt. Dat is wat voor jou in deze periode, zei hij, je slaapt onderweg bij particulieren, goedkope adresjes. Ik was meteen enthousiast. Het was natuurlijk geen vakantie naar Thailand, maar ik voelde dat dit precies was wat we nodig hadden: back to basics. Lekker met elkaar onderweg zijn, het had zelfs iets avontuurlijks omdat je niet wist waar je de volgende nacht weer at en sliep. Ik was bovendien de hele dag met mijn dochters. Iets waar ik behoefte aan had. We moesten onze band op een bepaalde manier opnieuw uitvinden. Ik was een éénoudergezin geworden. Dat wat Suki altijd regelde, moest ik nu zelf doen. Doordeweeks en in het weekend was het allemaal zo hectisch. We werden in beslag genomen door werk, school, clubjes, eten koken, allemaal praktische beslommeringen. Er met elkaar echt even tussenuit, zou ons goed doen, dacht ik. We zouden een week lang het Pieterpad lopen en daarna konden we twee weken in het huis van diezelfde vriend in Friesland terecht.”

Eenoudervakantie

“De meiden vonden het best. Ze waren al lang blij met een plan, denk ik. Achteraf gezien waren we misschien niet al te best voorbereid. Iedere dag bijna twintig kilometer lopen is best veel. Vooral de middelste klaagde de eerste dagen steen en been. We gingen met elkaar door allerlei stadia. Alles kwam eruit. Het ging niet alleen om de blaren op hun voeten of de vermoeidheid. Alle boosheid, woede en verdriet om de scheiding kwamen eruit nu ze me drie weken voor zichzelf hadden.
Ze uitten dat ieder op hun eigen manier. De oudste was bang dat ik nieuwe kinderen met mijn jongere vriendin zou krijgen en dat zij en haar zusjes dan op het tweede plan zouden komen. Ik was zo blij dat ze me dat vertelde en dat ik haar gerust kon stellen. Het was niet mijn intentie om weer een baby te krijgen, maar in ieder geval zouden zij en haar zusjes nooit op het tweede plan komen, kon ik haar verzekeren.
De middelste gaf me de schuld van de scheiding en was dagenlang boos op me. Ook dat was goed, om lekker boos te kunnen zijn. Uiteindelijk volgde er een gigantische huilbui waarin ze bekende dat ze bang was om me kwijt te raken. De jongste was erg aanhankelijk en kroop bij iedere pauze die we inlasten dicht tegen me aan.

Het was enorm intensief. Ik voelde me vader, psychotherapeut en teamleider van een scoutinggroep ineen. Terugkijkend is het een van de mooiste ervaringen met mijn kinderen en had ik het niet willen missen. We zijn door deze vakantie veel hechter geworden. Er is weer vertrouwen gegroeid. Het was ook bijzonder om door mooie stukken natuur in Nederland te lopen. We hebben ons vaak verbaasd over de schoonheid van mooie vennetjes of een heidelandschap. De verrassingen, liep je zomaar ineens weer door een berkenbos of zag je een hert. Ik wist niet dat Nederland zo mooi was.
Die twee weken rust daarna in Friesland, was perfect. We konden uitrusten van de intensieve week. Alles was gezegd, het kon nu op zijn plaats vallen. We deden spelletjes, kookten samen en vaak was iedereen ook lekker iets voor zichzelf aan het doen. Ik heb mijn kinderen teruggekregen in die weken. Niet eerder waren we zo dicht bij elkaar. Als de scheiding iets moois heeft opgeleverd dan is het dat, denk ik. Je gaat met elkaar door een diep dal, dat kan ook verbinden, weet ik nu.”