Dit kán bijna geen toeval meer zijn

Een trein later nemen en de liefde van je leven tegenkomen, je verslapen en niet betrokken raken bij dat ongeluk op jouw route… Soms gebeuren er dingen in je leven die bijna te opmerkelijk zijn om ‘zomaar’ aan het toeval toe te schrijven. Gebeurtenissen waar je graag betekenis aan wilt geven. En wie weet, misschien worden we dan toch ergens een handje geholpen?

Annechien (39): ‘Precies op onze trouwdag belde de politie’

“In 2013 waren Siem en ik op huwelijksreis in Malaga, waar we elkaar negen jaar daarvoor hadden leren kennen. We hadden een geweldige bruiloft achter de rug en genoten na op het strand en ’s avonds in de gezellige eettentjes in het centrum. Maar op de laatste avond gebeurde er iets wat toch een schaduw legde over onze mooie week daar: we werden bestolen van onze rugzak, met daarin het fototoestel waar we al onze huwelijksreisfoto’s op hadden staan. Zelfs foto’s die we zelf nog hadden gemaakt op onze bruiloft.
We hebben meteen de volgende dag – gelukkig vlogen we ’s avonds pas terug – aangifte gedaan van diefstal. Niet dat we de illusie hadden dat onze spullen ooit nog teruggevonden zouden worden, maar omdat dit nodig was om aanspraak op de reisverzekering te kunnen maken. We waren erg verdrietig over het verlies van onze herinneringen en probeerden onszelf te troosten met de gedachte dat die mooie herinneringen in elk geval in ons hart zaten.
Toch zou dit nare voorval nog heel leuk staartje krijgen. Twee jaar later, precies (!) op onze trouwdag, kregen we een belletje van de Spaanse politie dat de tas mét camera boven water was gekomen. De rugzak was gevonden in de kamer van een man, die was opgepakt voor andere zaken. Op zich was die vondst natuurlijk al een wonder na al die tijd, maar dat we dan ook nog eens precies op onze trouwdag dit telefoontje kregen, dat vonden we wel heel bijzonder!”

Elke (45): ‘Mijn ­vader heeft me ­beter ­gemaakt’

“Jarenlang had ik zo’n drie keer per week last van hevige hoofdpijnen. Ik wist al bijna niet beter, en niets hielp. Totdat mijn vader overleed. Na zijn dood is dat patroon ineens veranderd. Mijn vader zelf wist niet wat hoofdpijn was, hij had het in zijn hele leven nog nooit gehad. Maar tijdens de laatste twee dagen van zijn sterfbed klaagde hij er voortdurend over. De huisarts begreep niet waar het vandaan kwam. Zelf dacht ik dat de hoofdpijnklachten misschien veroorzaakt werden door het sterfproces, door het uitdrogen van zijn lichaam, maar volgens de dokter had het daar niks mee te maken. Het enige wat hij kon doen was pillen voorschrijven tegen de pijn.
Het ziekzijn van mijn vader is een heftige periode geweest in mijn leven. Het meehelpen met hem verzorgen, zijn feitelijke heengaan – hij had gelukkig een mooie dood – en daarna het regelen van wat een geweldige uitvaart werd. Ik had mijn eigen verdriet, maar wilde er ook zijn om mijn moeder te troosten. Normaal gesproken zou ik in zo’n emotioneel zware tijd waarin ik ook slecht sliep, flinke hoofdpijn hebben gekregen die zeker uitgemond zou zijn in migraine. Maar drie weken lang heb ik geen enkele last gehad.
Een maand na de dood van mijn vader sprak ik met een spirituele vriend hierover. Ik vertelde ook dat mijn vader zo’n hoofdpijn had gehad in de laatste dagen. Tot mijn verbazing antwoordde hij: ‘Dat was jouw hoofdpijn Elke, en die heeft hij nu meegenomen.’ Zijn woorden vielen bij mij meteen op hun plaats. Dit zou zomaar kunnen verklaren waarom ik me nu zoveel beter voelde. Of het nu waar was of niet, deed er niet toe, ik wílde het geloven. Wat fijn dat mijn vader dit voor mij had gedaan. Naast het verdriet en het gemis kon ik nu ook blijdschap en dankbaarheid voelen.
We zijn nu twee jaar verder en mijn hoofdpijn is nooit meer in die hevigheid teruggekomen. Ik krijg nog maar eens per tien dagen migraine, die goed aan te pakken is met medicatie.”

Maria (53): ‘Ineens zag ik de slak, op ooghoogte!’

“Ik wilde mijn ‘bijna’ lief een ansichtkaartje sturen met een slak erop, omdat ze vond dat alle ontwikkelingen tussen ons veel te snel gingen. Ze was nog niet toe aan een relatie, zei ze. Het was bedoeld als een knipoog, zo’n slakkenkaart. Had ze ook maar niet in de Duizelstraat moeten wonen, toch? Natuurlijk ging alles dan duizelingwekkend. Had haar huis maar op de Slakweg moeten staan. Dat grapje wilde ik graag maken. Om te beginnen pluisde ik thuis mijn eigen doos met kaarten uit, maar natuurlijk vond ik daarin geen kaart van een slak. Ook in naburige winkels niet. Eigenlijk verbaasde me dat niet, zo’n aantrekkelijk beest is het nu ook weer niet. Maar ik wilde graag iets van me laten horen – een beetje stalken was het misschien wel – en besloot naar een geschenkenwinkel te gaan met allerlei spirituele spulletjes om dan maar een toepasselijke engelenkaart te kopen. Die zou ze zeker ook mooi vinden, want ze heeft ‘iets’ met engelen.
Het was niet moeilijk om in deze winkel een kaart van een engel te vinden. Integendeel, het aanbod was zo groot dat ik zelfs moeite had met het maken van een keuze. Na een hele poos kijken en wikken en wegen had ik eindelijk een heel mooie, aansprekende kaart gevonden.
Met die alvast in mijn handen draaide ik een halve slag om de laatste kaartenstandaard te bekijken. En tot mijn grote verbazing was hij daar ineens, op ooghoogte: een prachtige, grote ansichtkaart met een slak erop! Dit was bijna niet te geloven. Precies de kaart die ik had willen hebben, maar niet kon vinden. Hier was ik zo blij mee! Nog lang bleef ik me erover verbazen dat juist die kaart zomaar ineens voorhanden was. En nog even ter informatie: hij heeft zijn werk gedaan, hoor. We zijn al zes jaar samen!”

Klasina (37):‘Op dezelfde dag zetten we onze handtekening’

“Ik ben ontslagen, wil je me even bellen? Deze app kreeg ik eind februari van mijn man. Op dat moment hakte dit onverwachte bericht er flink in, bij ons allebei. Vooral vanwege de timing: op precies dezelfde dag, het was 29 februari 2016, schrikkeldag, zette mijn man zíjn handtekening voor zijn ontslag en zette ik míjn handtekening voor mijn nieuwe bedrijf als tekstschrijver. Het was voor mij een langgekoesterde wens om voor mezelf te beginnen, maar het ontslag van mijn man maakte de start van mijn bedrijf extra spannend. Ik voelde nu meer druk op mijn schouders, want als ik als zzp’er niet voldoende opdrachten zou binnenhalen, dan hadden we een probleem. De vaste lasten gaan tenslotte gewoon door.
Maar ik had me gelukkig voor niks zorgen gemaakt. De ene opdracht na de andere volgde en al gauw werkte ik veertig uren per week. En mijn man heeft naar eigen zeggen de drukste baan ooit: hij is fulltime huisvader en vindt het heerlijk om hele dagen bij onze kinderen van twee en vier te zijn. ‘Dit zal ik later nooit vergeten,’ zegt hij regelmatig. Op de lange termijn zullen we het financieel niet redden op één salaris, maar voor de komende tijd is deze timing perfect, omdat de jongste nog niet naar school gaat. We hebben geen oppas nodig en als er eens iemand ziek is of als er op school een activiteit is, hoeven we niks te regelen. Het geeft ook veel meer rust in huis. Dus eigenlijk worden we er allemaal blij van. Want hoe hadden we alles moeten regelen, als mijn man niet was ontslagen? Misschien heeft het wel zo moeten zijn.”

Suzette (48): ‘Alsnog stonden we alle vier op de foto’

“Anderhalf jaar na de veel te vroege dood van mijn grote liefde Max gingen een bevriend stel en ik in februari met z’n drieën een week op skivakantie, zoals we in de jaren daarvoor altijd met zijn vieren deden.
Ik was nog altijd verdrietig om Max, maar zag in dat ik mijn leven weer moest oppakken. Dat zou hij ook hebben gewild. Ik deed dus mijn best iets te maken van die vakantie en dat lukte ook wel. En helemaal na de volgende ervaring: op een middag stonden we voor de skihut op de piste, terwijl de zon achter ons onderging. Dat zag er zo mooi uit. We vroegen een andere skiër of hij een foto van ons drietjes wilde maken, met onze rug naar de skihut en aan de zijkant het prachtige beeld van de ondergaande zon. Toen we de foto bekeken, konden we onze ogen niet geloven. Achter ons, precies tussen onze vrienden en mij in, stonden de letters MAX. Toen we omkeken bleek op de skihut een Duitse tekst te staan met daarin de woorden Maximale hoogte. Er was dus een rationele verklaring voor, maar het feit dat precies die drie letters zo tussen onze vrienden en mij in stonden, maakte veel indruk. Alsof Max liet weten dat hij gewoon nog bij ons was.”

Miranda (58): ‘Met die achternaam kon het niet stuk’

“Dertig jaar geleden raakte ik bevriend met mijn nieuwe buren. Vooral tussen Koen en mij was er een enorme klik. We deelden dezelfde passie voor fotografie en het was alsof we elkaar kenden uit een vorig leven. Ik voelde zoveel vlinders in mijn buik, maar wist niet wat ik ermee moest. Hij had immers een relatie! Ziek was ik ervan. Hij ook trouwens. Nadat hij er met zijn vriendin over had gesproken, besloot zij een tijdje elders te logeren zodat Koen en ik konden uitzoeken wat we werkelijk voor elkaar voelden. Twee weken trokken we intensief met elkaar op. Maar na het drinken van een paar glazen whisky tijdens volle maan liep hij plotseling kwaad weg. Het was over en sindsdien heeft hij nooit meer iets tegen me gezegd. De buurvrouw keerde bij hem terug en na de geboorte van hun twee kinderen besloten ze hun geluk in het buitenland te beproeven. Zij kwam die dag liefdevol afscheid van me nemen. Heel bijzonder. Maar Koen keek niet op of om. Wat had ik hem misdaan?
Jaren later tikte ik uit nieuwsgierigheid zijn naam in op internet: Koen Minnema. Mijn ex-buurvrouw die nog altijd een vriendin van me is, had verteld dat ze waren gescheiden en dat Koen een leven probeerde op te bouwen als beeldend kunstenaar in Amerika. Kennelijk met weinig succes, want er was nauwelijks iets over hem te vinden. Ik zocht door en steeds weer tikte ik zijn achternaam in: Minnema.
Diezelfde avond ging ik uit eten met een vriendin en daarna belandden we in een kroeg waar ik een hartstikke leuke vent tegen het lijf liep. Hij bracht me ’s nachts thuis en we kletsten door tot de zon opkwam. Bij het afscheid vroeg ik: ‘Hee Jaap, wat is eigenlijk je achternaam?’‘Minnema!’ antwoordde hij nietsvermoedend. En zo vond ik waar ik die middag naarstig naar had gezocht. Want met deze Minnema ben ik inmiddels al dertien jaar gelukkig samen!”

Gemma (53): ‘Ik moest haar bij die brug weg krijgen’

“Vanuit mijn huis was het vijf kilometer naar stad. Op een mooie dag besloot ik eens te lopen in plaats van de auto te nemen. Ik stippelde mijn wandelroute uit naar het centrum. De weg wist ik niet precies, maar dat maakte me niet uit. Ik genoot van het wandelen en besloot de voetgangersbrug te nemen die over een grote, drukke weg liep. Ongewoon voor mij, want ik liep niet graag trappen. Op de brug keek ik naar het drukke verkeer dat met een enorme snelheid onder mij door raasde. Aan de andere kant moest ik de trap af naar beneden. Daar kwam een vrouw me met gebogen hoofd tegemoet. Toen ze me bijna passeerde, herkende ik haar. We hadden ooit samen gestudeerd. Ik riep enthousiast haar naam en ze keek me een beetje verdwaasd aan. Het duurde even voordat ze me herkende, maar haar blik bleef dof. Ik vertrouwde het niet, dit voelde niet goed. Het kostte me moeite om wat meer contact met haar te maken, maar toen kwam het hoge woord eruit. Een tijd terug was haar zoon overleden, vermoord door de nieuwe vriend van zijn ex. En nu had het leven voor haar weinig zin meer… O help, schoot het meteen door me heen, wat doet zij hier op deze brug? Haar verhaal kreeg langzaam meer woorden en ik legde m’n eigen verdriet ernaast om haar volle aandacht te krijgen. Ik moest haar zien weg te krijgen bij deze brug. Ik stelde voor om ergens een kop koffie te drinken en verder te praten. Tot mijn opluchting wilde ze dat. Urenlang hebben we in een café gezeten en ons verdriet gedeeld. En natuurlijk ook de verwondering uitgesproken dat we elkaar juist op dit moment waren tegengekomen. Dat was wel een opmerkelijk toeval. Ze gaf toe dat ze moeite had met het leven, maar dat ze heel blij was met onze ontmoeting en met dit gesprek. Daarna gingen we ieder weer onze eigen weg. Sindsdien sturen we elkaar ieder jaar een kerstgroet en denken we weer even terug aan deze ontmoeting.”