Diana wilde vooral ‘gewoon’ zijn: ‘Jarenlang verdrong ik mijn gevoelens voor vrouwen’

Ook al had Diana Arkeveld (37) alles in haar leven wat haar hartje begeerde, toch was er dat onbestemde gevoel van iets missen, van niet echt gelukkig zijn. Het heeft haar twee huwelijken gekost om erachter te komen wat dat ‘iets’ precies was.

“Ook al voelde ik me soms anders dan de rest, toch is het nooit tot me doorgedrongen dat ik weleens op meisjes zou kunnen vallen. Ik wist niet beter dan dat ik jongens leuk vond. Vriendinnen noemden me zelfs een jongensgek, maar dat was het niet, weet ik nu, ik kon gewoon heel goed met ze opschieten. Op m’n twintigste heb ik wel even bijzondere gevoelens gehad voor een vrouw, die aantrekkingskracht was heel anders dan bij mannen. Toch was die relatie maar van korte duur. Niet lang daarna werd ik verliefd op mijn eerste man. Ik moest dus wel biseksueel zijn, dacht ik, als ik gevoelens kon hebben voor zowel mannen als vrouwen. Al vond ik op een of andere manier vrouwelijk gezelschap wel altijd prettiger. Maar ik liet het voor wat het was en deed hier verder niets mee. Ik wilde vooral graag ‘normaal’ zijn, zoals iedereen in mijn omgeving, ik wilde een lieve man en kinderen, zoals iedere vrouw dat wilde.
En zo ging het ook: ik kreeg een lieve man en we hadden het gezellig samen. We waren echte maatjes. Ik had ook oprecht verliefde gevoelens voor hem. Achteraf weet ik dat die verliefde gevoelens maar minimaal waren in vergelijking met de verliefdheid die ik later leerde kennen, maar toen wist ik niet beter dan dat dit de vlinders waren, waarover ik altijd had gefantaseerd. We trouwden en ik voelde me gelukkig. Ik was helemaal niet meer bezig met het onderzoeken van mijn gevoelens voor vrouwen. Soms kon het even naar de voorgrond komen, maar ik voelde me zo prettig in mijn huwelijk dat zulke gedachten alweer snel naar de achtergrond verdwenen. Mijn man was een sociaal type met veel vrienden om zich heen. Dat maakte dat ik me happy voelde, ik hield van die gemoedelijke sfeer om ons heen. Ik heb altijd gedacht dat dit huwelijk voor altijd zou zijn, maar toch liep het anders. Na een jaar of zes wilde hij van me scheiden. Dit had ik helemaal niet zien aankomen en ik had er best veel moeite mee.
Nog in datzelfde jaar liep ik mijn tweede man tegen het lijf. Hij was ontzettend lief en het voelde bij hem vooral heel veilig. We hadden veel lol samen. Onze relatie liep zo lekker, dat we al na een jaar gingen trouwen en met de komst van onze twee kinderen ging mijn kinderwens in vervulling. Ik denk dat onbewust wel heeft meegespeeld dat ik het perfecte plaatje nastreefde, dat ik het leven wilde leiden dat normaal was voor een vrouw. Wel ben ik open en eerlijk geweest tegenover mijn man, hij wist dat ik in het verleden weleens gevoelens had gehad voor een vrouw.”

Sombere gevoelens
“Ons leven ging z’n gangetje met de gewone ups en downs, zoals iedereen die wel kent. Tot ik op zeker moment merkte dat ik steeds somberder werd. Daar begreep ik werkelijk niets van. Ik had alles wat mijn hartje begeerde, wat liep ik nou te zeuren? Maar ik was niet gelukkig en dat gevoel werd steeds erger. Ik probeerde te bedenken waar dat aan zou kunnen liggen. Ik gaf mezelf de schuld, maar ook anderen. Zo probeerde ik mijn problemen op mijn man af te schuiven, die me naar mijn idee niet genoeg hielp bij het huishouden en het opvoeden van de kinderen. Hier moest het wel aan liggen, want we hadden verder een fijn leven samen: twee fantastische kinderen, een mooi huis, een goedlopend bedrijf… Ik kon niets meer wensen. Maar feit was wel dat ik overal over liep te zeuren en mijn man de schuld gaf. Hij maakte de wc niet goed schoon, hij zorgde minder voor de kinderen dan ik… ik bedacht van alles, want er moest toch een reden zijn waarom ik niet gelukkig was. Onbewust hield ik mezelf natuurlijk flink voor de gek. Ik wilde maar niet voelen of inzien, dat ik eigenlijk op vrouwen val.
Per toeval kwam ik bij een homeopaat terecht, eigenlijk voor de kinderen, maar dat klikte zo dat er spontaan een fijn gesprek ontstond. Na een poosje vroeg ze me of ik niet gewoon op vrouwen viel. Ik weet nog dat ik dacht: huh, wat raar, waarom vraagt ze dat nou? Nee, ik viel niet op vrouwen, dat was mijn probleem helemaal niet. Het probleem was dat mijn man me gewoon niet goed genoeg hielp in het huishouden en dat ik me daarom zo aan hem kon ergeren. Die gevoelens voor vrouwen hadden hier niets mee te maken. Ik had het leven zoals ik het me als klein kind al had voorgesteld, dus waarom zou ik dan in hemelsnaam op vrouwen vallen?
Als je in een relatie zit, die niet bij je past, ga je vanzelf dingen ontwikkelen om in die relatie te overleven, weet ik nu. Ik ging in die tijd bijvoorbeeld steeds meer werken om de dagen maar door te kunnen komen. Ik had een hondenschool en werkte zoveel als ik kon om mijn emoties te verdringen, want zodra ik stilzat, voelde ik me ongelukkig.”

Confronterend
“Ook ging ik steeds meer afstand nemen van mijn man, zijn aanrakingen vond ik niet meer fijn. Ik kreeg zelfs een afkeer van lichamelijk contact. Soms zo erg dat het overging in paniekaanvallen. We wilden hier samen een oplossing voor zoeken en kwamen uiteindelijk terecht bij tantra therapie, dat is een meer spirituele manier van seks hebben. Misschien kon tantra ons weer dichter bij elkaar brengen. We wilden er alles aan doen om ons huwelijk te laten slagen. In het voortraject had ik mailcontact met de therapeute. Na mijn antwoorden op haar vragen, stelde ze me precies dezelfde vraag als de homeopaat: val je niet meer op vrouwen dan op mannen? Nu raakte ik wel van slag door deze vraag en begon toch te twijfelen. Twee vrouwen in één week tijd die dezelfde vraag stelden over mijn geaardheid. Zou dit dan misschien toch iets kunnen betekenen?
Diep vanbinnen wist ik het antwoord wel. Blijkbaar had ik mijn lesbische gevoelens jarenlang kunnen verdringen, maar nu was ik op het punt beland dat ik zo ontzettend somber en ongelukkig was, dat ik mezelf dreigde te verliezen.
Hier begon pas echt de start van mijn zoektocht. Ik zocht informatie op internet en stuitte op een weekend, speciaal bedoeld voor vrouwen met lesbische gevoelens die in een heterorelatie zaten. Hier wilde ik naartoe om meer over mezelf te weten te komen en om uit te zoeken hoe het nu zat met mijn lesbische gevoelens, want zo kon het niet langer. Ik vertelde mijn man alles, ook over het weekend waar ik naartoe wilde. Hij schrok wel even, maar zag natuurlijk ook al langer dat het echt niet goed met me ging. Gelukkig reageerde hij heel begripvol. Ik besloot me in te schrijven voor dat weekend en te gaan.
Dat weekend was heel confronterend voor me, maar tegelijkertijd ook fijn. Samen met nog tien andere vrouwen voerden we diepe gesprekken, er was veel emotie en pijn en ik herkende veel van hun verhalen. Opvallend vond ik dat meer dan de helft van de vrouwen boven de vijftig was en ze allemaal antidepressiva slikten.
De laatste middag, zondagmiddag, vlak voordat we naar huis gingen, bespraken we onze gevoelens. Toen ik eerlijk vertelde dat ik soms niet meer wilde leven, omdat ik het leven zo zwaar vond, brak er iets in me. Ik was het hele weekend redelijk emotieloos geweest, maar op dat moment barstte ik in tranen uit. Er moest echt iets gaan veranderen, en wel nu meteen.
Op weg naar huis besefte ik dat ik geen keus meer had, ik was een lesbische vrouw. Dat moest ik gaan accepteren, wilde ik ooit weer gelukkig worden. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig tegenover mijn man, want toen ik hem mijn trouw had beloofd tijdens onze huwelijksceremonie, meende ik dat oprecht. Het was werkelijk mijn intentie om voor altijd bij hem te blijven. Ik was bang dat hij zich nu bedrogen zou voelen, want waarom zou een lesbische vrouw een heteroman trouwen? Maar gelukkig begreep hij dat mijn gevoelens voor hem destijds oprecht waren geweest. We kwamen allebei tot de conclusie dat we niet meer verder konden met elkaar. Als heteroman met een lesbische vrouw zou hij net zo goed niet meer gelukkig kunnen worden binnen dit huwelijk.
Ik voel me nog steeds dankbaar, dat we elkaar op dat moment zo goed begrepen. Ons contact is gelukkig altijd heel goed gebleven, ook wat betreft de opvoeding van onze kinderen.”

Vol overgave
“Voor de tweede keer ging ik scheiden, een scheiding die gelukkig zonder ruzie verliep. Ik verkocht een van mijn bedrijven voor wat extra financiële zekerheid en had inmiddels een leuk huis, waarin ik volop aan het klussen was. Mijn familie en omgeving hadden allemaal positief op mijn coming-out gereageerd. Ze waren blij dat ik voor mezelf had kunnen uitvinden waarom ik niet lekker in mijn vel zat. Ik dacht dat de wereld nu aan mijn voeten zou liggen en dat ik op ontdekkingsreis kon gaan naar het lesbische leven. En dat was ook zo. Ik genoot van alle nieuwe dingen die op mijn pad kwamen en van het feit dat ik nu eindelijk mezelf kon zijn. Al bleef ik af en toe twijfelen of ik echt wel de goede keuze had gemaakt. Ik wist zeker dat ik op vrouwen viel, dat was niet het punt, maar het moeten loslaten van ‘het perfecte plaatje’ was lastiger dan ik me had voorgesteld.”

Leren voelen
“Waarom heeft het zo lang geduurd, voordat ik uit de kast ben gekomen, vroeg ik me af. Misschien omdat er nooit een lesbische vrouw in mijn omgeving was geweest en ik niet beter wist dan dat een vrouw met een man trouwt? Ik had me altijd afhankelijk opgesteld en nooit keuzes gemaakt met mijn hart. De tweede keer dat ik ging scheiden was uit pure noodzaak geweest, omdat ik bang was dat ik anders gehoor zou geven aan mijn suïcidale gedachten. Ik moest alles wat er de afgelopen jaren was gebeurd, duidelijk nog verwerken. Ik kreeg zelfs een burn-out. Toen ben ik op zoek gegaan naar een manier om weer bij mijn gevoel te komen. Ik moest ‘leren’ voelen. Maar ik wist niet hoe dat moest, mijn gevoel stond al sinds mijn kindertijd in de koelkast. Ondanks de therapeuten en psychologen waar ik naartoe ging en ondanks de verschillende methodes die ik uitprobeerde, bleef ik vastzitten in mijn hoofd. Ik wilde hulp van iemand die me zou begrijpen, iemand die net als ik uit de kast was gekomen en dus wist waar ik doorheen ging en kon snappen wat ik voelde. Maar waar ik ook zocht, ik kon niemand vinden. Wat ik nodig had, was het vinden van een verbinding tussen mijn hoofd en mijn hart. Ik moest leren luisteren naar mijn hart. Deze verbinding vond ik steeds maar niet en daarom ben ik zelf een methode gaan ontwikkelen, met als uitgangspunt de vraag waarom ik zo graag aan het standaardbeeld wilde voldoen. Daarnaast volgde ik diverse opleidingen om meer theoretische basis toe te kunnen voegen aan de methodiek die ik aan het ontwikkelen was. Zo heb ik uiteindelijk zelf een weg uitgestippeld om met mijn problemen om te gaan. Daarna wilde ik graag anderen gaan helpen met mijn ervaringen en met de deskundigheid die ik intussen had opgebouwd. Er zijn heus wel coachingspraktijken te vinden die ondersteuning bieden aan mensen die moeite hebben met het vinden en accepteren van hun geaardheid, maar er was nog geen gespecialiseerde coaching op dat gebied en er was dan ook geen speciale term voor. Die heb ik zelf bedacht: geaardheidscoach. Zo is mijn praktijk ‘Vrouw uit de kast’ ontstaan. Inmiddels bestaat die nu alweer enkele jaren en heb ik al honderden vrouwen gezien en mogen coachen. Ik leer ze om vooral dichter bij hun eigen gevoel te komen, weer te leren voelen. Mijn doel is ze het leven te geven dat bij ze past en waarin ze zich gelukkig voelen. Veel vrouwen zijn bang om hun gevoel te onderzoeken, omdat ze bang zijn voor de mogelijke consequenties. Maar dat zijn twee verschillende dingen. Als je je gevoel hebt onderzocht, beslis je daarna pas wat je ermee gaat doen. Maar als je je gevoel niet onderzoekt, kan ik je uit eigen ervaring garanderen dat het ‘probleem’ steeds terugkomt.
Vroeger kon ik me – net als veel vrouwen – ontzettend druk maken over wat anderen van mij vonden, maar door het hele proces dat ik heb doorgemaakt, doe ik dat niet meer. Dat is misschien wel de grootste overwinning die ik heb behaald. Ik leef mijn leven zoals ik dat wil en dat voelt heel bevrijdend. Ik kan zeggen dat ik oprecht gelukkig ben. Mijn eerste relatie met een vrouw heeft drie jaar geduurd. Inmiddels heb ik mijn droomvrouw ontmoet met wie ik nu samenwoon. Alles loopt en voelt zoals het hoort.
Het mooiste is dat ik, nadat ik uit de kast ben gekomen, elke ochtend gelukkig en met plezier opsta. Ik krijg energie van de dingen die ik die dag mag gaan doen. Iedere dag opnieuw. En dit kan voor iedereen mogelijk zijn. Wat ik met mijn verhaal graag duidelijk wil maken: als je twijfelt over je geaardheid, zoek hulp bij iemand die je vertrouwt en die je kan helpen om echt bij je gevoel te komen én te blijven.”