Ik verbrak het contact met mijn ouders
Het contact verbreken met je ouders doe je meestal niet zomaar, daar gaat vaak wel het een en ander aan vooraf. Anita Drost (47), schrijfster, moeder, zus, echtgenote én dochter, weet als geen ander hoe complex de verhouding tussen kind en ouder kan zijn. Ze schreef er een boek over: Verbroken contact tussen ouder en kind. Een gesprek over persoonlijke groei, onuitgesproken verwachtingen en onvoorwaardelijke liefde.
“Vijftien jaar geleden verbrak ik het contact met mijn ouders. Dat was niet makkelijk en er ging een gigantische innerlijke strijd aan vooraf. Breken met je ouders wil je niet, je wilt een liefdevol warm nest waar je jezelf kunt zijn en je je veilig en geborgen weet. Bovendien ontmoet je veel onbegrip als je breekt met je eigen ouders. Veiligheid en geborgenheid vond ik niet bij mij thuis. Wat ik wel vond was afwijzing, onbegrip en een onstabiele situatie. Zo was ik jarenlang de beste vriendin van mijn moeder, een rol die een kind helemaal niet past en die ook helemaal niet gezond is. En mijn dominante vader probeerde ik met man en macht tevreden te stellen. Ik leerde al jong mijn gedrag aan te passen aan anderen en dat betekende dat ik als kind op eieren ging lopen. Ik schatte bij thuiskomst de situatie in. Wie was er en hoe was de stemming vandaag? Ik ging rekening houden met wat ik thuis aantrof. Ik probeerde ergernis te voorkomen door lief te zijn en me te voegen in mijn vaders verwachtingen van mij, maar ik voelde ook een enorme compassie voor mijn moeder die niet opgewassen was tegen haar dominante man en zich niet leek te kunnen ontworstelen aan zijn wil. Ik probeerde de lieve vrede te bewaren en ging me daardoor in onmogelijke bochten wringen. De situatie was absoluut onhoudbaar en op mijn 17e ging ik uit huis.
Nina Blom overleefde ternauwernood haar jeugd. Haar moeder had Munchausen by Proxy en sprak op het laatste zelfs over euthanasie.
Onbegrepen en ongeliefd
De jaren daarna onderhield ik toch het contact met mijn ouders en deed wat van me gevraagd werd, maar de verstikkende druk van beiden benam me soms letterlijk de adem. Ik voelde me onbegrepen en ook ongeliefd. Als je me vraagt of mijn ouders van me hielden, moet ik je het antwoord schuldig blijven. Ze zeggen dat ouderliefde onvoorwaardelijk is en ik voel dat heel duidelijk zo bij mijn eigen kinderen. Wat er ook gebeurt, wat ze ook doen, ik zal altijd van hen houden. Niets kan dat veranderen. Al moet ik mijn kind voor de tiende keer uit de gevangenis halen en keur ik zijn handelingen af, dan nog houd ik van hem. Wat er ook gebeurt. Die onvoorwaardelijke liefde heb ik bij mijn vader niet gevoeld. Als ik aan bepaalde voorwaarden voldeed, dan was ik een goed kind en wilde hij wel om me geven. ‘Van me houden’ zijn te uitgesproken woorden, die gebruik ik liever niet. Mijn moeder probeerde het zo gezellig mogelijk te maken thuis. Ze kon niet tegen mijn vader op, ze delfde altijd het onderspit. Ze had psychische problemen, ze had mensen nodig om voor haar te zorgen. Jarenlang deed ik dat, maar nu kan en wil ik dat niet meer. Uit zelfbescherming houd ik afstand. Ik kan heel moeilijk grenzen aangeven en bewaken, voor ik het weet heb ik toegegeven en verlies ik mezelf in de ander. Dat doet mij en mijn persoonlijkheid geen goed. Toen mijn moeder daadwerkelijk moest kiezen tussen mijn vader en mij koos ze voor mijn hem, en dat deed pijn. Ik geloof zeker dat ze mijn zus en mij gewild heeft, maar of het moederschap haar gebracht heeft wat ze hoopte, betwijfel ik. Toen ik vertelde dat ik zwanger was van mijn eerste kindje reageerde ze heel emotioneel. Ze was heel blij en ontroerd dat ze oma werd.”
Geschiedenis
“De stap om een eind te maken aan het contact met mijn ouders was onontkoombaar, maar toch gooide ik de deur niet definitief dicht. Ik zag het als een tijdelijke breuk, ik had tijd nodig en moest afstand nemen. Ik wilde op adem komen, ik was zo bang mezelf te verliezen in al mijn emoties. Voordat ik Verbroken contact schreef, had ik er geen idee van dat het onderwerp bij anderen zo sterk leefde. Ten tijde van de scheiding met mijn ouders voelde ik me heel alleen. Ik sprak er eigenlijk niet zoveel over, ik schaamde me er ook voor. Het is niet iets waarmee je te koop loopt. Pas toen ik aan mijn boek werkte, merkte ik hoeveel ouders en kinderen zich in een problematische verhouding met elkaar bevinden. Het verdriet over de situatie is universeel, maar achter elke geschiedenis gaat een ander verhaal schuil. Een heel persoonlijk verhaal. Een uniek verhaal. De relatie tussen ouders en kinderen is een heel bijzondere. Familieverhoudingen, of ze nu biologisch zijn of niet, zijn sowieso uniek, maar de band tussen ouder en kind is een unieke. Ik weet heel zeker dat er bijna geen ouder in de wereld is die zonder goede bedoelingen een kind op de wereld zet, en toch zijn die goede intenties niet per definitie een garantie voor een succes en liefdevolle gezinssituatie. Kinderen hebben een enorme loyaliteit naar hun ouders toe, zelfs als deze niet beantwoord wordt. Je vecht als kind voor de genegenheid van je ouders, soms tegen de klippen op en tegen beter weten in. Ook als je voelt en merkt dat je niet krijgt wat je nodig hebt van je ouders, blijf je het proberen. Je geeft niet zomaar op, werkelijk niets wat je ouders aangaat laat je onverschillig als kind. Ik ben de dochter van een dominante vader en een moeder met psychische problemen die niet tegen haar man op kon, maar niets kan dat veranderen, al zou ik het willen. Ik heb het ermee te doen en zie in dat ik sommige dingen niet kan veranderen en dat ik me neer moet leggen bij de vaststelling dat niet alles in het leven leuk is. Dat klinkt heel kordaat en logisch, maar dat heeft wel jaren van strijd en zelfreflectie gekost om zover te komen en dit te kunnen toegeven aan mezelf. Ik ben mijn ouders niet, dat weet ik nu. En, ik blijf het zeggen, het is mijn gevoel en het zijn mijn ervaringen, het is mijn werkelijkheid en van niemand anders. Ik heb een zus die drie jaar jonger is dan ik. Door het leeftijdsverschil en onze verschillende persoonlijkheden konden we als kind niet altijd even goed met elkaar opschieten. Zij heeft onze thuissituatie totaal anders ervaren dan dat ik. Zelfs in één gezin kunnen de verschillen enorm zijn: gevoelens, beleving, maar ook hoe je met dingen omgaat, het is allemaal strikt persoonlijk. In een familie spelen allemaal patronen, soms gaan die generaties terug. Mijn ervaring is dat je de context moet kennen om de verhoudingen te kunnen plaatsen. Een éénduidig antwoord of standaard oplossing voor conflicten binnen het gezin bestaat niet. Iedereen heeft zijn eigen kader, brengt persoonlijke ervaringen, gevoelens en eigen karaktereigenschappen mee. Iedere ouder en ieder kind maakt zijn eigen afwegingen. Of een beslissing goed is, kan alleen degene zelf bepalen. En de juiste keuze maken, betekent nog niet dat de weg ernaartoe een gemakkelijke is.”
Volg je hart
“Met mijn oma, de moeder van mijn moeder, had ik een heel fijne band. Zij was echt een heel bijzondere vrouw. Zij voelde voor mij een beetje als een tweede moeder. Toen ik besloot mijn leven verder de leiden met Willemien, de liefde van mijn leven, en mijn huwelijk met mijn man te verlaten, waren veel mensen gechoqueerd, ook mijn ouders. Mijn vader was heel stellig in zijn mening over een relatie tussen twee mensen van hetzelfde geslacht, mijn moeder vond het vooral allemaal heel erg. Toen ik het mijn oma vertelde zei ze: ‘Volg je hart Anita, als je voelt dat het goed is doe het dan.’ Van haar kreeg ik de steun en het begrip die ik zo hard nodig had. Ik ben gelukkig nu. Ik koester de dingen die ik wel heb. Kerst vier ik met de mensen met wie ik het goed heb. Met mijn ouders vier ik geen kerst, maar we hebben wel weer sporadisch contact. Ik heb hen ook verteld dat ik dit boek ging maken en daar stonden ze achter, omdat in het boek verhalen van ouders én kinderen staan en het een boek zonder oordelen is. Ze hebben zelfs de eerste ouders aangedragen die ik kon interviewen voor het boek. Ik ben zo dankbaar voor de goede band die ik met mijn eigen kinderen heb. Ik weet dat er altijd iets kan gebeuren wat de relatie met je kinderen kan verstoren, maar daar ga ik in ons eigen gezin niet van uit. Toen ik aan kinderen begon, twijfelde ik er geen seconde aan of ik wel een goede ouder zou blijken. Ik had het vertrouwen een goede moeder te zijn. Een moeder met onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen, wat er ook gebeurt.”
-
Wat goed dat zo netjes is omschreven dat dit een duivels dilemma is. Wil meer verhalen van lotgenoten lezen. Boek besteld komt morgen, ben heel benieuwd. -
Beste dame, Aan de ene kant is het goed om je gevoelens op papier te zetten, maar het contact verbreken met je ouders vind ik persoonlijk heel erg. Jouw moeder heeft er niet voor gekozen om psychisch te zijn, het is haar overkomen. Jouw vader is dominant, dat kan maar dat hoeft toch geen reden te zijn om afstand te bewaren. De belangrijkste personen in jouw leven zijn jouw ouders. Jouw moeder heeft jou 9 maanden in haar buik gedragen, herinner jij dat nog? Zij heeft voor jou gezorgd toen je net op de wereld kwam. Zij heeft je dit leven geschonken. Jij hebt ook kinderen, dus de waarde van moeder zijn moet je ook kunnen inzien. Jouw ouders zijn uniek, goud waard, kunnen nooit worden vervangen want de plek van jouw moeder kan niemand innemen. Als jij een partner hebt en het gaat over, relatie kun je vervangen voor iemand anders maar de plek van jouw ouders niet. Je beseft het pas op momenten dat ze er niet meer zijn. Dan is te laat, wat er ooit heeft afgespeeld tussen jou en jouw ouders, geef het plek in het verleden, vergeef ze want ze weten niet beter, het zijnen blijven jouw ouders, hoe je het wendt of keert. Bemin ze, steun ze, houd van ze, heb ze lief want mocht er een moment komen dat het tijd is om dit leven te verlaten, dan heb jij als dochter ze alles kunnen geven.... Vergeef en vergeet, dit leven is korte duur, jij hebt ook kinderen.. Denk daar eens aan.. Sterkte! -
Ja, je ouders zijn goud waard. Dus voordat je tot de keuze komt om dan maar geen contact hebt... Ik denk dat het moeilijk voor te stellen is wat er allemaal moet gebeuren voordat je voor je zelf durft te kiezen. Het lopen op eierschalen, het achterom kijken nadat er weer iets gebeurd is. Voordat je op bezoek gaat bij je ouders je zelf bedenken welke onderwerpen je wel en niet kunt bespreken. Van te voren nadenken over onderwerpen om van onderwerp te kunnen veranderen mocht het nodig zijn. En nee, je ouders kunnen nooit vervangen worden. Dat is ook het erge. Je hebt maar 1 stel ouders en daar heb je het mee te doen. En als dat niet werkt, als je keer op keer als een psychisch wrak er weg komt. Als je er minstens een week voor nodig hebt om je zelfvertrouwen weer terug te vinden, en als je merkt dat je zelf anderen, geliefden, om je heen kribbig gaat benaderen omdat je de spanning met je ouders niet kwijt kunt, dan heel misschien kun je de moed opbrengen. De moed opbrengen om nee te zeggen. De moed om dan maar ietsje minder ouder te hebben, en te kiezen voor een stukje rust. Op dit moment is er rust. Niet volledig, elke dag denk ik aan het feit dat ik twee ouders heb, maar ook eigenlijk niet meer. En elke dag blijft het lastig. Dit verhaal raakte me behoorlijk, ik denk dat ik het boek ook maar ga bestellen. -
Reactie op STILLEMEID, Het enige wat ik kan zegen: is dat ik blij ben dat je het niet begrijpt! Voor mij zegt dat, dat jij gelukkig voor jou! Nog nooit voor zo'n keuze hebt gestaan! Het zijn en blijven je ouders maar je bent en blijft ook hun kind toch? Een verhaal heeft altijd twee kanten. -
Ik heb zelf niet gebroken met mijn ouders. Contacloos naar mijn vader toe komt door mijn jeugd de scheiding van mijn ouders en het manipulerend gedrag van mijn moeder. Mijn moeder heeft een goede vader dochter band nooit gestimuleerd vandaar dat ik geen contact met mijn vader heb. Ik heb hier geen behoefte aan aangezien hij een nieuw leven is begonnen en daar hoor ik niet in thuis. Dat gevoel krijg ik wel degelijk van zijn nieuwe vrouw. Mijn moeder is een ander verhaal. Zij is degene die mij om het zo te zeggen ontkind heeft zij wou mij niet meer in haar leven. Eerlijk ik ben er heel erg blij om. Mijn moeder heeft serieuze psychische problemen. Dat ligt niet aan mij haar dochter maar aan haar. Wel was mijn moeder heel dominant verwachtte ze ondanks mijn uren werk dat ik direct voor haar klaar stond. Ik heb gemerkt dat ik me veel beter voel zonder mijn moeder in mijn leven , veel beter om niet te hoeven voldoen aan haar verwachtingen aan haar gepronk met haar kinderen die het oh zo goed doen. Ik doe het beter zonder haar gestook in mijn relatie in mijn contacten. Nee mijn leven is een stuk beter zonder mijn moeder. Maar ik heb er niet omgevraagd om ontkind te worden. Dat is haar beslissing geweest. Echter is het wel zo dat ze bij veel mensen loopt te zeuren dat haar dochter geen contact meer heeft met haar en dan denk ik nou volgens mij , ben jij degene die mij heeft ontkind. Helaas ouders die krijg je bij je geboorte maar dat betekent niet dat iedereen maar een goede ouder is met onbeperkte liefde voor zijn of haar kinderen. Waarom mag je als kind niet een relatie verbreken terwijl dat voor jou leven een stuk beter kan zijn. Ik vind het een prima besluit. -
Op een gegeven moment ben je verantwoordelijk voor jezelf, en moet je ophouden slachtoffer te zijn. Soms is een breuk de enige mogelijkheid. Als je iemand de mogelijkheid geeft, alsmaar opnieuw op de hart te trappen, is dat uiteindelijk je eigen schuld. Ik hoef mijn vader nooit meer te zien. -
Het heeft twee kanten inderdaad, als jij nooit en in het heden door die kant bemint bent, gesteund bent, dan heb jij je hele leven al in overleefstand gestaan en aangepast. Ik houd van mijn ouders maar het is aan de andere kant geen "houden van" aan de andere kant maar meer een zakelijk contract, ze houden van je maar alleen als het makkelijk is en volgens hun regels, ze doen het bewust, dus dat ze niet beter weten is niet geheel waar, ook al zullen ze sommige dingen moeilijk vinden, iedereen heeft een aandeel, proberen iets te begrijpen of wat werkt is daar één van., als de andere kant dat aan zijn laars lapt, komt het niet verder maar gaat het voor de andere kant met een spiraal afwaarts, het zuigt energie en daarbij komen er langzamerhand naarmate je ouder bent niet alleen maar geestelijke problemen bij maar ook lichamelijke, dan moet je echt voor jezelf kiezen, want dat ben je niet waard. Ik heb van alles aangegeven, zelf met een psycholoog/maatschappelijk werker, geen sorry of begrip om überhaupt te horen hoe ik mij wel gevoeld moet hebben of nu voel. Ik heb het aantal keren al sporadisch geprobeerd maar telkens ben ik het probleemgeval en kan ik geeneens zeggen waar ik het niet mee eens ben. Net wat Marleen zegt, op een gegeven moment wil je geen slachtoffer meer zijn en kan je niet anders, de gevolgen zijn wel voor het kind, want daar heb ik veel van geleden, het is tijd dan om van jezelf te houden zonder de fratsen van je ouders die je steeds weer in de grond trappen waardoor er veel innerlijke rust verstoord is en spanningen oplevert zowel het zelfrespect, scheve emoties en daar moet je hard weer voor knokken. Liefde, steun, tweezijdig respect in behoeften en grenzen en kunnen. -
Ik herken mij zo erg in dit verhaal en het verdriet is eindeloos. Ik ga via huisarts professionele hulp vragen want ik kan er met mijn verstand en hart niet bij. De breuk komt geheel van de kant van mijn ouders en alleen omdat mijn vader mijn man niet mag. Ik ben al bijna 31 jaar getrouwd, heb 2 zoons. Nu blijkt dat mijn vader mijn man haat en hij kon dit kennelijk niet meer voor zich houden. Hierdoor wordt mijn gezin verscheurd door verdriet. Heb altijd alles met mijn moeder gedaan en gedeeld en dat kis ik zo erg. Mijn vader is ook dominant en mijn moeder is altijd zijn gewilige volger geweest. Ik ben verbijsterd. -
herkenbaar ik heb dit ook mee gemaakt ik heb het contact met mijn ouders ook verbroken mijn ouders zagen mij als hun moeder maatschappelojke werkster en vertrouwens persson en hun echtgenote mijn vader is een dominante narsistische man en mijn moeder is een verwende narsistische baby -
Beste stillemeid, het was beter geweest als je STIL was gebleven. Je hebt het recht niet om een oordeel te geven en zeker NIET anderen te veroordelen. Neem dit je maar ter harte . Je kunt pas over iets iets zeggen als je beide partijen gesproken hebt en soortgelijke ervaringen zelf hebt opgedaan. Maar veroordeel Nooit iemand. Het is de mens eigen om maar al te graag een oordeel en mening klaar hebben. Compliment aan iedereen die openhartig op deze site vertelt over het grote verdriet dat schuilgaat achter de stille muur van relatie ouder - kind en kind - ouder. Beide is mij helaas overkomen en ik worstel er enorm mee. Ik ben op zoek naar een lotgenotengroep met een vakkundige begeleider waarbij ik mij kan aansluiten en de nodige ondersteuning krijg. Voor iedereen succes en sterkte Lieve groet -
Lieve lotgenoten, Breken met je ouders en familie doe je niet zomaar. Er gaat vaak een hele moeilijke periode aan vooraf. Zelf struggel ik nog steeds met hetgeen er gebeurd is tussen mij en mijn ouders. Inmiddels is het nu 2 jaar geleden en begin steeds beter te accepteren en in te zien dat ze mij nooithebben gesteund op de momenten dat ze het meest nodig had of kwersbaar was -
Wat een herkenbaar verhaal.. alleen zit ik nu op de grens om het contact met mijn (gescheiden) ouders te verbreken. Ik ervaar meer pijn en verdriet dan vreugde van het contact.. al mijn hele leven. Ben ondertussen 36.. Maar ik kan het niet.. ben bang dat ik ze pijn doe. Achterlijk toch? Als ik zoveel pijn er van heb.. hoe moet ik dit aanpakken?? Gewoon de knuppel in het hoenderhok gooien?? -
Mooi verhaal enneh,....reactie aan STILLEMEID,.... u kunt makkelijk praten en schrijven,...maar u heeft er werkelijk geen verstand van. Als u het niet meegemaakt heeft van wat hier is geschreven kan u geen oordeel vellen! Ik ben helemaal eens met M. Vink. Je kunt pas je mond opendoen en geluid geven en een pen ter hand nemen als je de situatie kent. Als je het niet kent of je kunt je niet verdiepen of verplaatsen, blijf dan weg! En ja, het moet twee kanten op gaan. Als je eeuwig energie steekt in je ouders en je krijgt het niet terug, is die energie LEEG. Opgebrand. Als een kaars. Ik heb zo een relatie met mijn ouders. Mijn zussen kunnen in hun ogen alles goed doen, maar hun zoons in hun ogen alles fout! Zo gaat dit al 38 jaar lang. En nu is de tijd gekomen om onze eigen weg maar in te slaan, als niets maar ook niets veranderd en ik moet blijven buigen. Ik ben ook een mens met gevoel en geen speel, kneedbal en op je tenen lopen en je eigen mening en gevoel niet mogen vertellen. Ik ben geen robot, maar van vlees en bloed. Ook al doet het pijn dat ik het wellicht moet verbreken die band, maar de band aanhouden doet net zo veel pijn, PUNT! -
Lees dit nu omdat onze 23 jarige dochter ons als ouders en vooral mij als moeder van alles beschuldigd wat mooi en lelijk is emotioneel zijn wij als ouders gekwetst horen veel leugens van haar en zijn ten einde raad. Daarom ben ik als moeder gaan zoeken naar wat het is voor ouders om dat mee te maken en hoe die daar mee omgaan maar lees alleen maar over wat het voor een kind is en worden ouders altijd als schuldig aangewezen. Nou wil ik hier toch even zeggen dat mijn moederhart is verscheurd en geen slechte moeder ben geweest maar een moeder die ook fouten heeft wat ook geld voor haar vader maar andersom heeft onze dochter ook fouten gemaakt maar dat blijkt zoals ik overal lees aan de ouders te liggen die haar emotioneel verwaarloosd hebben. Het is hier mis gegaan nadat haar verkering met haar vriend opnieuw weer goed was hij beloofde haar meer op haar aan te passen maar als wij haar wat vroegen hoorden wij van haar dat ze het aan haar vriend moet vragen zij past zich aan aan hem en wij pasten ons intussen aan bij onze dochter maar eigenlijk omdat haar vriend bepaald. Onze dochter die altijd zelfstandig en ondernemend was laat nu een ander bepalen wat wel of niet mag of gaat. Haar vriend is in ons huis tegen mijn man op een lelijke manier tekeer gegaan en daardoor uit ons huis gezet en onze dochter is meegegaan zij kiest voor hem en is haar goed recht zij moet met hem gelukkig worden (ze woont nu bij zijn moeder en stiefvader in) maar geeft je als kind nog niet het recht om alle schuld naar de ouders te schuiven en het goed kunnen maken door aan haar vriend excuses aan te moeten bieden. Emotioneel zijn wij als ouders zo gekwetst hebben veel keer geprobeerd in gesprek te gaan en loopt allemaal op niets uit. Nu is het aan ons als ouders om zelf door te proberen gaan en met onze dochter geen contact meer op te nemen al doet het veel zeer als ouders zijn we verscheurd van verdriet maar willen ook dat onze dochter gelukkig is. Een heel verdrietige moeder -
Ik wil weg van thuis en de relatie verbreken met mijn ouders. -
Ik heb geen contact met mijn ouders en geen contact met mijn eigen dochter. Het doet enorm pijn. Jaren lang heb ik zo vurig gehoopt op liefde van mijn moeder te krijgen maar alle energie ten spijt van mijn kant: die liefde kwam er nooit. Naar mijn dochter heb ik ook enorm mijn best gedaan om er voor haar te zijn en toch verbrak zij het contact. Ik las de de reactie van stille meid en vind zo'n reactie veroordelend. Soms moet je afstand bewaren ook al schreeuwt je hart om liefde en wil je het liefst het gewoon weer proberen. Omdat je anders zelf niet verder kunt met leven. Ik kan niets doen als de ander 'nee' zegt tegen een hechte, liefdevolle band. Dan toch contact proberen geeft alleen maar meer verdriet.