Claudia koos voor abortus

Niemand praat zomaar over een abortus, het laten weghalen van je ongeboren kindje. Het is een gevoelig onderwerp, en in zekere zin nog een taboe. Dat ervoer Claudia (48) ook toen zij vier jaar geleden onbedoeld zwanger werd. Openhartig vertelt ze over haar eigen ervaring. En over hóe anders het zou zijn als we meer ons best deden elkaar te begrijpen, in plaats van steeds te oordelen.

Om privacyredenen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd

“Je zou verwachten dat er tegenwoordig iets van acceptatie is en dat abortus een onderwerp is waarover gesproken kan worden. Maar nee. Angst, schaamte, taboe en eenzaamheid; het is er allemaal rondom dit item. En alleen als je zelf ooit een abortus hebt ondergaan weet je hoe ingrijpend het is. Wat had ik het graag aan mijn zus willen vertellen. Of willen delen met mijn moeder. Maar ik merk dat het onderwerp beladen is. Dat er veel oordelen aan kleven. En dat terwijl het zoveel vrouwen aangaat. Volgens het ministerie van Volksgezondheid worden er in Nederland jaarlijks zo’n zevenentwintigduizend abortussen uitgevoerd. Daar schrok ik van. Pubers, vrouwen van of boven middelbare leeftijd, streng gelovigen, studentes, rijk of arm; een ongewenste zwangerschap kan ons allemaal overkomen. Dat betreft niet per se vrouwen die slordig zijn en zomaar met iedereen het bed induiken.

Verliefd

Peter (47) en ik waren al niet meer piepjong toen we elkaar in 2006 leerden kennen. Verliefd tot over onze oren, maakten we drie maanden later samen al een mooie reis. Een heerlijke vakantie, maar die jetlag op de terugreis hakte er wel flink in. Althans dat dacht ik, toen ik zo lang moe bleef. Tot ik me herkende in de kwaaltjes van een zwangere vriendin. Zou mijn vermoeidheid daardoor komen? Na de test die Peter en ik op kerstochtend deden, konden we er niet omheen: we waren in blijde verwachting! Het was absoluut zo dat de ware liefde  lang op zich had laten wachten, maar nu gingen we ook op volle kracht vooruit. Oké, het ging wel héél vlug allemaal, maar dit had zo moeten zijn want Peter was dé man van mijn leven! Diezelfde avond heb ik hem nog ten huwelijk gevraagd. Na een prima zwangerschap werd ons geluk bekroond met een prachtige zoon. Een klein wondertje dat meteen mijn hart had veroverd. Dit was pure liefde!
Al vrij snel wisten we dat, als het ons gegeven zou zijn, we nog een kindje wilden. En gezien onze leeftijd vonden we dat we daar niet te lang mee moesten wachten. Zo werden we ruim vijftien maanden na de geboorte van onze zoon, de trotse ouders van een meisje. Ons geluk én ons gezinnetje was compleet. En druk. Het verschil van één naar twee kinderen vond ik groot. Alles draaide tegenwoordig om het gezin. Er waren altijd de kinderen waar ik rekening mee moest houden of Peter, die een drukke baan had met onregelmatige werktijden. Dat vond ik best pittig.

Ontdaan

Zo’n vier jaar geleden kreeg ik opeens last van mijn hormonen. Het leek verdorie wel of ik zwanger was. Dat zou toch niet? Maar het kon ook de overgang zijn. Toch? Daar wilde ik in ieder geval stellig in geloven. Ik was de veertig al ruim gepasseerd, dus ook dat was een reële optie. Wat was ik opgelucht toen ik een bloeding kreeg. Een lichte, maar toch. Daarmee schoof ik een zwangerschap van de baan. Maar een volgende menstruatie bleef uit. Dat gaf behoorlijk wat stress. Ik wist niet meer wat ik hiervan moest denken. Eén ding was zeker: er moest duidelijkheid komen. En dus deden Peter en ik een zwangerschapstest. Hoe groot de blijdschap bij de twee eerdere zwangerschappen was, zo hevig was de schok nu, toen de test wederom positief uitpakte.
Peter en ik gebruikten condooms maar ik moet toegeven dat we in het heetst van de strijd ook een beetje Russisch roulette hebben gespeeld. En nu stond ons leven op zijn kop. Hier zaten we allebei niet op te wachten. Dat was wel duidelijk. We hebben veel met elkaar gepraat en flink nagedacht. Bij de eerdere zwangerschappen, waren we intens gelukkig. Dat gevoel was nu ver te zoeken. Ons gezin was compleet. Bovendien was ik weer zoveel ouder. Wat was verantwoord? Een zwangerschap bracht op deze leeftijd de nodige risico’s met zich mee. Voor het ongeboren kindje, maar ook voor mij en daarmee voor ons gezin. En buiten dat; na de eerste drukke jaren van onze twee kinderen, die we kort na elkaar hadden gekregen, kwam ik eindelijk weer een beetje aan mezelf toe. De hormonen gierden al door mijn lijf, maar alles in mij schreeuwde dat ik niet zwanger wilde zijn. Maar abortus? Jeetje, ik dacht dat ik daar nooit over na zou hoeven denken.

Zoektocht

Het was een ingewikkeld proces en gelukkig hadden Peter en ik veel aan elkaar. Toch voelde ik ook de behoefte om het met een objectieve derde te bespreken. Maar wie begreep er nu wat ik meemaakte? Je denkt wel twee keer na voordat je zo’n gevoelig onderwerp op tafel gooit. Voorzichtig nam ik Tessa, een goede vriendin van me, in vertrouwen. Eentje waarvan ik instinctief wist dat een eventuele abortus onze vriendschap niet in de weg zou staan. Een luisterend oor zonder oordeel. Hetzelfde gold voor Marieke, bij wie ik in het verleden zwangerschapsyoga had gevolgd. Met haar had ik altijd een goede klik en bovendien is ze therapeute en heeft ze dus beroepsgeheim. Zij kon verbinding op zielsniveau maken. Niet dat ik zweverig ben of zo, maar wel open minded. Het gaf mij antwoord op de vraag waarom ik zwanger was geworden, ofwel waarom deze ziel juist mij had uitgezocht: zodat ík de kans kreeg een keuze te maken! Het was inderdaad zo dat ik heel mijn leven gewend was me in dienst van de ander te stellen. Geen verkeerde eigenschap op zich, maar ik was mezelf daarin verloren. En dan zou er nóg een baby komen om voor te zorgen? Ik wist niet of ik dat nog aankon. Mijn hart was al volledig gevuld met twee kinderen. Met mijn liefde voor hen. Nee, ik dacht niet dat er in mijn leven nog plek was voor een derde kindje.
Onder tijdsdruk, want intussen was ik al zo’n zeven weken zwanger, moest ik beslissen wiens leven voorging: dat van mezelf of dat van mijn ongeboren kindje?  Het was fijn dat Tessa en Marieke er voor mij waren. Zij hebben me echt geholpen, allebei. Door de juiste vragen te stellen en mij de ruimte te geven daar antwoorden op te vinden. Het heeft me ongeveer twee weken gekost om op die manier alles op een rijtje te krijgen en de enige juiste beslissing te nemen. Eentje waar Peter ook volledig achterstond: we zouden deze zwangerschap afbreken. De huisarts had hier duidelijk moeite mee, maar onze keuze stond intussen vast en er volgde een eerste bezoek aan de abortuskliniek. Met een ongemakkelijk gevoel zaten Peter en ik in die grote wachtkamer, waar we iedereen zagen komen en gaan. Verbaasd over het feit dat er zoveel mensen in hetzelfde schuitje zaten. Eenmaal aan de beurt, werden er kritische vragen aan ons gesteld. Peter en ik kregen ook ieder apart een gesprek. We werden flink doorgezaagd. Op zich prima, want er zullen mogelijk ook vrouwen komen die anders onder dwang of niet goed doordacht een abortus ondergaan. Pas na een bedenktijd van vijf dagen zou de abortusbehandeling plaatsvinden. Iets dat bij wet geregeld is als waarborg voor een weloverwogen besluit. Maar ik had geen bedenktijd meer nodig. Ik wilde het achter de rug hebben. Die vijf dagen leken wel weken te duren.
Intussen hoopte ik dat ik het niet tot een abortus zou hoeven komen. Dat mijn lichaam zelf de keus zou maken om het vruchtje af te voeren. Huilend heb ik het aan mezelf gesmeekt. Maar er kwam geen miskraam.

Afscheid van mijn oude ik

De dag van de behandeling was aangebroken. De abortusarts en ik hadden een goede klik. Ook bij de rest van het verplegend personeel voelde ik me begrepen. Heel fijn, want hoewel we voor de volle honderd procent achter de keus stonden, was ik best gespannen. Ik nam plaats in dé stoel en kreeg een pilletje die de baarmoedermond week maakte. Peter mocht bij me blijven, toen vervolgens onder plaatselijke verdoving met een dun buisje mijn baarmoeder werd leeggezogen. Dat voelde niet prettig, al vond ik het een stuk minder pijnlijk dan je weleens leest. Ter controle moest ik nog even in de rustkamer van de kliniek blijven. Daarna mochten we naar huis. Als we wilden, konden we het vruchtje mee krijgen. Dat hebben we gedaan. Nog twee dagen heb ik een vervelend gevoel in mijn buik gehad. Maar dat hoorde erbij. Wat waren Peter en ik opgelucht dat dit achter de rug was!
Al zal de abortus altijd een deel van mij blijven, toch heb ik er in de jaren die volgden niet veel bij stilgestaan. Die dag is voor mij geen lastige datum of zo. Als ik er al aan terugdenk, ben ik nog steeds tevreden over ons besluit. Het is fijn dat we verder konden met ons leven zoals wij dat wilden. Een leven waar ik nu bewuster in sta. Waarin ik meer opkom voor mezelf.
Het vruchtje heb ik heel symbolisch onder de schommel in onze tuin begraven: een fijne plek voor kinderen, waar altijd vrolijkheid is. Ik nam geen afscheid van een kindje. Zo zag ik het niet. Maar van een zwangerschap die mijn leven in de war schopte. Ik heb het vruchtje, of eigenlijk de ziel, bedankt voor dit hele proces. Dat ik gedwongen werd heel bewust na te denken over mezelf en wat ík wilde. Het was een pittige periode die ik nu afsloot en die me ook wat had gebracht. Er is geen schuldgevoel, geen spijt. Het is de dankbaarheid voor deze les die overblijft. Het heeft mijn leven in positieve zin veranderd. Het is de aanzet geweest om beter te kijken naar mezelf en wat goed is voor mij. Zo ben ik onder andere zakelijk uiteindelijk andere beslissingen gaan nemen die beter bij me passen.

Begrip

Ik ben er een groot voorstander van dat we minder spastisch met dit onderwerp omgaan. En ik sta nog steeds achter mijn keuze. Tegelijk merk ik dat ik het spannend vind; nog altijd heb ik niets over mijn abortus tegen mijn moeder of zus verteld. Tegen weinig mensen in mijn omgeving. Op de een of andere manier heb ik nooit het geschikte moment gevonden. Is daar wel een goed moment voor? Want juist omdat er zo weinig over wordt gesproken, weet je ook niet hoe de ander denkt en of je op weerstand zult stuiten. Ik zou het bovendien alleen aan iemand willen vertellen als ik het idee heb dat de ander er iets mee kan. Als ik verwacht dat de ander ermee om kan gaan.

Ook Femke wil een taboe bespreekbaar maken.

Als het onderwerp op het moment dat ik onbedoeld zwanger raakte, niet zo’n groot taboe was, dan was het nog steeds een zwaar proces geweest om de juiste keuze te maken. Maar dan had ik me wel veilig en begrepen gevoeld. De openheid van zaken had een stuk rust gegeven in die moeilijke tijd. Abortus gaat zo ontzettend veel vrouwen alleen al in Nederland aan. Het is schrijnend dat ze het ‘moeten’ verzwijgen met alle gevolgen van dien. Ik gun het iedereen dat het een beter bespreekbaar onderwerp wordt. En het een minder negatieve lading krijgt, ook bij mensen met vruchtbaarheidsproblemen, die je hiermee raakt. Ik heb soms het idee dat ik mijn abortus voor me moet houden, om hen te sparen. Dat alleen zíj het lijdend voorwerp zijn. Zij kiezen niet voor een eventuele kinderloosheid, ik niet om zó ontzettend vruchtbaar te zijn en mijn gezin uit te breiden, terwijl ik weet dat ik dat niet aankan. We hebben dus allebei onze pijn en emotie. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar hoe mooi zou het zijn als we naar elkaar luisteren? Als we open zouden staan voor elkaars ervaringen en de ander proberen te begrijpen? Want achter iedere beslissing om wel of niet voor een kindje te gaan, schuilt een verhaal. Het in alle openheid delen zou ons allemaal verrijken.”

Boekentip

Het boek Tranen in mijn buik brengt het hoogstpersoonlijke verhaal van de verwerking van een abortus. In dit boek neemt Brigitte Pasteels de lezer mee op haar lange tocht van opstand en woede tot aanvaarding en verwerking. Ze beschrijft haarscherp haar eigen gevoelens, twijfels, verlangens en haar relaties met anderen in deze moeilijke en verwarrende periode van haar leven..