‘Het begint met een druppeltje urine verliezen maar het wordt steeds erger’

Veel vrouwen kampen ermee, maar er wordt maar weinig over gesproken: ongewenst urineverlies. Een probleem dat meestal klein begint, maar langzaam steeds groter wordt, tot je niet meer de deur uit durft zonder inlegkruisjes. Maar gelukkig is er iets aan te doen. Madelon (60) vertelt wát!

“Jarenlang heb ik last gehad van urineverlies. Het begon toen mijn dochtertje nog jong was en ik zelf tegen de veertig liep. Ik kan niet met zekerheid zeggen of het door de bevalling is gekomen, maar die kans is groot. Zeker omdat het pas daarna is begonnen. Naarmate mijn dochter groter werd, en dus zwaarder, merkte ik dat de druk op mijn blaas toenam als ik haar optilde. Zo is het eigenlijk begonnen, achteraf gezien. Ik deed er echter niets mee. Sowieso stap ik niet zo snel naar de dokter, maar ik vond het ook niet dringend genoeg om er iets mee te doen. Ik sprak er ook niet over met anderen. Alleen mijn man wist dat ik er last van had, maar hij lachte het eigenlijk een beetje weg. Net zoals ik het zelf ook niet echt serieus nam. Het was zoals het was, het hoorde erbij, ik werd immers ook een jaartje ouder. Zo dacht ik erover.
Zo kon het gebeuren dat het door de jaren heen eigenlijk steeds erger werd, zonder dat ik er iets aan deed. Het is net als met pijn: als je elke dag een beetje meer pijn hebt, weet je gewoon niet beter. Zo was het ook met het urineverlies. Ik verloor eerst eens een druppeltje en dat werd door de jaren heen telkens iets meer. Het werd op een bepaald moment zelfs zo erg dat ik mijn leven ging aanpassen. Dan gingen we naar de film en dacht ik: geen lachfilm, want dan plas ik misschien wel in mijn broek! Ik zegde tennisafspraken af, wilde niet gaan zwemmen en ging liever niet al te ver met de auto. Om urine op te vangen, gebruikte ik inlegkruisjes. Heel geleidelijk aan was het allemaal zover gekomen.