Ze doen niets voor mijn moeder!
Carlijn is boos op haar twee tantes. Haar moeder staat altijd voor haar zussen klaar, maar nu ze zélf hulp nodig heeft, laten die twee het afweten. Carlijn overweegt de confrontatie aan te gaan met haar tantes, maar is dat wel zo’n goed idee?
-
Ik vind dat aanspreken wel mag, maar je moet je eerst even in hun verplaatsen. Zij zijn namelijk opgegroeid met een geweldige zus, die altijd alles voor iedereen doet. Waarschijnlijk vindt hun zus dit ook leuk en prettig om te doen. Dankzij die zus hebben zij de vrijheid gekregen niet zoveel in te springen. Misschien hebben ze wel nooit geleerd hoe dit moet, omdat hun zus dit altijd deed en zij dat dus niet hoefden te ontwikkelen. Dat is iets wat je je goed moet beseffen voordat je met hen spreekt. Ik zou je aanraden vooral niet jouw tantes aan te vallen op het feit dat zij niets doen terwijl jouw moeder altijd klaarstaat, maar het meer gooien op 'goh, ze kan nu wel even wat meer hulp gebruiken, kan ze op jullie rekenen?' Rechttoe vragen dus, want ze zijn gewend een indirecte boodschap naar hun zus af te kunnen schuiven en filteren die er zo weer uit. Ik denk dat het goed is als iemand ze even bewust maakt van het feit dat er wat gedaan moet worden en dat jouw moeder dat nu niet zelf kan, maar als je ze erop aanvalt, heb je kans dat ze helemaal niets willen doen of het echt niet begrijpen. Succes! -
Ontzettend lief dat je het voor je moeder opneemt! Maar helaas kan je niet verwachten dat wat je voor een ander doet, ook terug komt...... Je ouders accepteren dat haar zussen niets doen en zijn niet boos, dus waarschijnlijk is het beter om het zo maar te laten. Gelukkig hebben ze wel een dochter die naar ze omkijkt. -
Helaas, je kunt je tantes niets dwingen. Maar wel op subtiele wijze duidelijk maken wat ze voor je moeder kunnen doen. Stel, je moeder komt er niet toe om de tuin te onderhouden. Tante houdt van tuinieren en haar tuin staat er prima bij. Dan zou je tegen tante kunnen zeggen: "Uw tuin staat er zo mooi bij! Jammergenoeg is mama nu niet in staat om haar tuin bij te houden. Ik denk dat ze het best fijn zou vinden als U haar daarbij zou willen helpen" Op die manier laat je tante weten wat ze kan doen voor je moeder en als ze het dan gaat doen is het tantes eigen keuze. Heel veel sterkte en succes! -
Je moeder staat altijd klaar voor een ander en nu staat ze alleen. Je kunt het haar zussen niet kwalijk nemen want je moeder deed altijd alles. Hebben jullie om hulp gevraagd? Heb in de zelfde situatie gezeten ik liet het gewoon gebeuren. Hulp vragen is moeilijk als je altijd gegeven hebt. Ik raad je af om in een boze bui te zeggen hoe je er over denkt. Wel zou ik aangeven dat je diep teleurgesteld bent, nu ze het zo aflaten weten. Hun reactie zou je nog kunnen verbazen, want als ze weten wat ze moeten doen staan ze als eerste voor jullie klaar. Een open en eerlijk gesprek zonder verwijten doet wonderen. -
Je moeder geeft aan om het te laten rusten, doe dit dan ook. Respecteer je moeders wil en wens. Je hebt zo te lezen een fijne, lieve, sociaal betrokken moeder. Wees trots op haar. Iemand helpen is een daad van naastenliefde zonder er iets voor terug te verwachten. Nu is het wel zo dat de ontvangers van hulp niet verplicht zijn om je moeder de hulp terug te geven. Het is wel fatsoenlijk en netjes om het aan te bieden maar ze zijn het niet verplicht. Je tantes zullen anderen op hun manier helpen zonder dat jij of je moeder daar zicht op heeft. Ze zijn wat dat betreft je moeder en jou geen verantwoording verschuldigd. Je moeder heeft veel hulp gehad, daar zullen ongetwijfeld mensen bij zijn van wie zij dat totaal niet had verwacht. Wees er blij om en laat de rest los. Geniet dat je moeder goed hersteld. Wil je adviseren een tegeltjes wijsheid op te hangen: 'het is beter te geven dan te ontvangen'. Een goed verstaander heeft geen uitleg nodig. -
Logisch dat jij je eraan ergert.Ik denk ook dat jouw moeder er verdrietig om is.Ze zou dat waarschijnlijk niet laten blijken omdat zij jullie er niet teveel mee wil opzadelen.Dat is ook een karakte eigenschap van sociale mensen. Omdat jij en je moeder sociaal zijn verwachten jullie onbewust ook zoiets van een ander terug. Voor jullie is dat heel normaal en vanzelfsprekend. Niet sociale mensen zien niet in om hulp aan te bieden. Het komt ze domweg niet in ze op. Ze hebben echt oogkleppen op. Wat mij zo frustreerde aan zulke mensen is dat ze graag meer over zichzelf praten en denken dat ze ook nog eens leuk,gezellig en sociaal zijn. Echt mijn oren hebben vaak staan klapperen. Vaak heb ik mijn schouders opgehaald en gedacht "laat maar" Met sommige niet sociale mensen blijf ik te maken houden omdat het bijvoorbeeld familie is en je voor de liefde vrede om bijvoorbeeld je moeder er geen ruzie mee wilt maken. Ik heb die niet sociale mensen er niet mee geconfronteerd. Mijn advies is doe zelf niks sociaal terug. Ga er gewoon mee om maar als je moeder bijvoorbeeld weer iets voor haar zussen wilt doen dan zou ik zeggen "mama je moet het zelf weten maar verwacht niks terug want dat heb je wel gemerkt toen je in het het ziekenhuis lag ze niet voor jou klaar stonden" Kortom je moeder steeds op wijzen waarom ze niet sociaal waren. -
Wat jammer dat het allemaal zo moeizaam is gelopen binnen de familie ná de operatie van je moeder. Ik zou mijn moeders (en vaders) mening respecteren, maar ik zou als het een keer pas zou geven wel mijn conclusies trekken. Dus, als je tantes weer eens hulp nodig hebben ook eens niet thuis geven! Misschien dat dat dan een opening is voor het uiten van je frustraties? -
Wat een rotstreken van je tantes! Ik snap dat je moeder het wil laten rusten enigszins denk ik laat het dan maar zo.. maar aan de ene kant zou ik ze allebei even spreken en je hart flink gaan luchten. Ziekenhuislucht? Kaartenclub? Denk dat jou moeder (overgings na het lezen een schatje is!) zich er niet meer moet bemoeien als hun wat overkomt weer