‘Moet ik zijn ‘vrijgezellengedrag’ maar gewoon accepteren?’

Na haar scheiding gaat Amanda (42) weer regelmatig op stap om de eenzaamheid te verdrijven. In haar stamkroeg raakt ze bevriend met Lou, een andere vaste klant aan de toog. Als uiteindelijk de vonk tussen hen overslaat, kan Amanda haar geluk niet op. Maar na een paar maanden komen de twijfels: Lou blijft een kroegtijger en kan het maar niet laten om te flirten met andere vrouwen…

“Zes jaar geleden ben ik gescheiden en verhuisde ik naar een huisje in het centrum van de stad. Toen sloeg bij mij de eenzaamheid toe. Ik vond het vreselijk om thuis te komen in een leeg huis. Gelukkig waren mijn kinderen om de week bij mij, maar in de weken dat ze bij hun vader waren, drukte de leegte op mijn schouders. Zo kwam het dat ik op een woensdagavond in mijn eentje op stap ging en een klein kroegje ontdekte, niet ver van mijn huis. Het was gezellig druk. Er zaten mensen aan tafeltjes tapas te eten en gezellig te kletsen en ook aan de toog werd flink gepraat en gelachen. Meteen bij binnenkomst werd ik begroet door een vrouw aan de bar, die omringd was door een paar mannen. Ze grapte dat ze in mij een medestander had gevonden omdat ik ook een vrouw alleen was en ze bood me een drankje aan. We raakten aan de praat en ik had een heerlijke avond.

Al snel werd dat cafeetje mijn toevluchtsoord. Ik vond er gezelligheid en altijd een luisterend oor en ik bouwde er verschillende vriendschappen op. Doordeweeks heerste er een gezellige bedrijvigheid en in het weekend werd het leven er uitgebreid gevierd. Vaak was het zo vol dat de uitsmijter voor de deur mensen moest tegenhouden, maar vaste gasten, waaronder ik, mochten er altijd in.

Af en toe had ik een man in mijn leven en dan kwam ik een tijdje minder vaak in de kroeg. Logisch, want als je met iemand samen bent, dan wil je toch tijd in elkaar investeren? Zeker als je denkt dat het echt iets zou kunnen worden. Maar toch liep het steeds weer spaak. Als ik na een break-up weer terugkwam in de kroeg, werd ik altijd weer met open armen ontvangen.

Vonk

Sinds kort heb ik weer een man in mijn leven: Lou. Hij is net als ik een stamgast van de kroeg. Een grote, stoere man, met tattoos op zijn gespierde armen. Een imposante verschijning, maar zijn ogen verraden zijn vriendelijke karakter. Hij is een graag geziene gast en heeft altijd veel aanspraak. Ook ik was meteen onder de indruk van hem. Al snel nadat ik hem had leren kennen, raakten we bevriend. Daarbij maakten we ook af en toe flirterige opmerkingen tegen elkaar. Maar flirten, dat deed ik wel vaker, en hij ook, dus ik zocht er verder niets achter.

Een paar maanden geleden kwam ik mopperend het café binnen. Mijn kraan lekte en het was me niet gelukt om iemand te regelen die het zou repareren.

‘Ik kom wel effe kijken,’ zei Lou, die snel zijn biertje achteroversloeg.

‘Weet je het zeker?’ vroeg ik.

‘Tuurlijk, doe ik toch voor jou!’ We keken elkaar aan en op dat moment gebeurde het: de vonk sloeg over.

Lou ging met me mee naar huis en ik nam me voor om alles uit de kast te trekken om hem te laten blijven. Er was niet veel voor nodig. Hij had de waterpomptang nog niet opgeborgen, of ik lag al in zijn armen. Terug naar de kroeg gingen we niet meer, we gingen naar bed.

In de kroeg blijft nooit iets geheim, en dat wij iets met elkaar hadden dus ook niet. Wat mij betreft mocht iedereen het weten en Lou sprak ook vol trots over mij, ‘zijn meissie’. We waren zo verliefd dat we alleen nog maar oog hadden voor elkaar. Vaak verkozen we mijn bed boven de drukte van het café. Al snel dacht ik: dit kan weleens de ware zijn. En dat denk ik nog steeds.

Vrijgezellengedrag

We zijn nu vier maanden verder en hoewel de eerste heftige verliefdheid een beetje weggetrokken is, ben ik nog steeds hoteldebotel van hem. Hij meent het ook serieus met mij, zo verzekert hij me, maar ik weet het zo net nog niet… Het probleem is dat hij langzaamaan weer is teruggevallen in zijn ‘vrijgezellengedrag’. Hij gaat weer vaker naar de kroeg en heeft daar meer aandacht voor bier drinken en voor zijn maten dan voor mij. En wat ik nog erger vind: de laatste paar keer dat we er waren, zag ik hem een paar keer flirten met vrouwen die een drankje bestelden aan de toog. Het was alsof ik er niet eens bij stond! Na de derde keer sprak ik hem erop aan.

‘Lou, je bent nu met mij, maar je gedraagt je als een vrijgezel. Je wilt weer steeds vaker hierheen en nu zie ik je voor de zoveelste keer flirten met een ander.’

Hij sloeg een arm om mijn middel en trok me naar zich toe. ‘Niet zo zeuren, hoor. Je moet mijn geflirt niet zo serieus nemen. Ik hou er gewoon van om complimentjes uit te delen. Geen enkele vrouw kan aan jou tippen, geloof me.’

Het leek alsof hij het wel grappig vond dat ik zo reageerde. Toch zit het me niet lekker. Het voelt alsof hij me door de vingers glipt. Hij verzekert me dat er niets aan de hand is, dat het echt wel goed zit tussen ons. Maar als dat echt zo is, dan hoeft hij toch niet meer zo vaak in de kroeg te hangen en te flirten met anderen? Of is dat iets wat ik misschien maar gewoon voor lief moet nemen?”