Sylvia is teleurgesteld in haar vriendinnen

Sylvia (48) is altijd een trouwe vriendin geweest voor Belle (47), Jeanine (48) en Rachel (47). De meiden mogen altijd bij haar aankloppen als dat nodig is en daar is de afgelopen jaren ook grif gebruik van gemaakt. Sylvia dacht altijd dat ze in geval van nood ook op haar vriendinnen kon rekenen, maar dat blijkt helaas tegen te vallen…

“Ik ben altijd heel trots geweest op de vriendschap met mijn drie vriendinnen: Belle, Jeanine en Rachel. We kennen elkaar al sinds onze tienertijd, toen we alle drie tennislessen kregen in dezelfde groep. Onze band is altijd hecht gebleven. Ik was eigenlijk altijd de verstandigste. Dat was gewoon mijn rol. Gingen we met z’n allen uit, dan zorgde ik ervoor dat iedereen weer veilig thuiskwam. Ik vond het niet erg om nuchter te blijven, dus was ik automatisch de aangewezen persoon om alles in goede banen te leiden. Daarnaast past het ook gewoon bij me. Ik heb mijn zaakjes graag op orde en denk altijd vooruit. Dus ben ik degene bij wie je kunt aankloppen als je het allemaal even niet meer weet.
Dat aankloppen deed Belle zo’n tien jaar geleden, met haar man en kind, nadat ze door een brand dakloos waren geworden. Of ze misschien een tijdje bij ons mochten wonen? Mijn man Ger en ik openden onze deur en onze armen. Onze zoon Yuri, destijds tien jaar oud, kreeg een hoekje in onze slaapkamer en zijn kamer werd ingericht voor Belle en haar gezin. Vier maanden bleven ze. Het was soms zwaar, twee gezinnen in een huis, maar ik was blij dat ik er voor haar kon zijn. Dat doe je als vriendinnen, vind ik.
Een paar jaar later was Jeanine aan de beurt. Met dikke ogen stond ze bij me op de stoep. Ze had schulden overgehouden aan haar scheiding en was maar een paar tientjes verwijderd van de schuldsanering. Ger en ik zijn allebei accountant, dus hebben we haar hele administratie doorgelicht. Daarna leenden we haar het geld om haar schulden af te betalen, waarbij we een meer dan soepele afbetalingsregeling troffen. Ook dat voelde voor ons als vanzelfsprekend.
Ook Rachel had een keer mijn hulp nodig, nadat ze voor de tweede keer was gescheiden van dezelfde man. We hadden haar nog zo gewaarschuwd om niet meer met die vent in zee te gaan, maar volgens haar was hij echt veranderd. Na twee maanden kwam ze erachter dat hij nog steeds niet van andere vrouwen kon afblijven. Ze belandde in een diepe depressie. Nachtenlang heb ik naast haar gezeten om haar tranen te drogen en haar hand vast te houden. Ik was opgelucht toen ze terechtkon in een kliniek, dat bracht mij ook verlichting.

Zware periode
Ik dacht dat ik op mijn beurt ook altijd op hen kon bouwen, maar onlangs ontdekte ik dat dat niet zo vanzelfsprekend is. Eerlijk gezegd vind ik dat ze het behoorlijk laten afweten. Ik ga nu zelf door een zware periode. Mijn zoon is met een drugsverslaving opgenomen geweest in een afkickkliniek. Ook maak ik me zorgen om mijn moeder, die steeds meer tekenen van dementie begint te vertonen sinds het overlijden van mijn stiefvader twee jaar geleden. Daarbovenop is mijn vijftienjarige dochter flink aan het puberen en Ger is stikchagrijnig omdat hij rugklachten heeft.
Meestal los ik mijn problemen zelf op, maar nu voelt het soms alsof het me allemaal boven het hoofd groeit. Dus nodigde ik mijn vriendinnen uit voor een borrel in de kroeg. Een avondje steun kon ik wel gebruiken.
Ik besloot er geen doekjes om te winden: ‘Ik heb het zwaar, meiden. Af en toe wil ik wel in huilen uitbarsten. Het voelt alsof ik nergens meer grip op heb.’
Rachel lachte smalend en zei sarcastisch: ‘Dat heb je ook niet, hoor!’
Jeanine negeerde haar en toonde begrip: ‘Dat klinkt helemaal niet zoals jij. Vertel.’
In het kort vertelde ik waarom ik me zo uitgeblust voelde, in de verwachting dat mijn vriendinnen me een luisterend oor en een sterke schouder zouden bieden en door zouden vragen. Maar nee. Nadat Jeanine even kort had medegedeeld dat ze het heel vervelend voor me vond, werd er al heel snel overgestapt op andere onderwerpen. Het ging over de kinderen van Belle, het werk van Jeanine en de zoveelste Tinder-date van Rachel. Die avond ging ik weer naar huis met een zwaarder gevoel dan waarmee ik was gekomen. Was dit nu vriendschap?

Lauwe reacties
In bed dacht ik erover na. Misschien dachten ze dat ik het allemaal zelf wel aankon, juist omdat ik normaal gesproken altijd de sterkste en meest begripvolle van ons vieren was. Misschien moest ik wat duidelijker om hulp vragen.
De laatste weken laat ik het dus vaker via de app weten als ik een moeilijk moment heb of als er iets is gebeurd. Maar het brengt me weinig. Het blijft telkens weer bij korte en lauwe reacties, en dan wordt er weer snel overheen gewalst.
De moeilijkheden met mijn moeder, man en kinderen duren voort. Ik denk dat ik gewoon even door deze moeilijke tijd heen moet. Maar dat is verdraaid lastig als je daarbij ook nog eens merkt dat je vriendinnen het laten afweten. Ik begin te twijfelen aan deze vriendschap. Vriendschap draait toch om geven en nemen? Of verwacht ik te veel? Wat kan ik doen om wél de steun te krijgen die ik nu zo hard nodig heb?