Moet ik slaappillen slikken?

Annamaria (39) was altijd een goede slaper, maar nu ligt ze steeds vaker hele nachten piekerend naar het plafond te staren, klaarwakker. Het slaapgebrek drijft haar zo langzamerhand tot wanhoop. Moet ze nu, op advies van een vriendin, slaappillen slikken?

“Door mijn ouders, en later door mijn vriendinnen, werd ik altijd ‘Annamaria Slaapkop’ genoemd. Slapen vond ik heerlijk en ik had er echt geen moeite mee om overdag lekkere dutjes te doen. Waar precies maakte me niet zo veel uit. Als kind lag ik regelmatig lekker opgekruld in mijn moeders fauteuil een powernapje te doen. En als ik met vriendinnen weg was, vonden ze me soms slapend op de gekste plekken. Zo hebben ze me op een festival een keer zittend tegen een eetkraampje aangetroffen, in diepe slaap verzonken. Ik was gewoon ontzettend moe van de avond ervoor – het was laat geworden – en had besloten om even een dutje te doen om de accu weer op te laden.
Ook toen onze kinderen klein waren, had ik geen slaapproblemen. Die heftige slapeloze nachten waar je sommige ouders weleens over hoort – ik vond het wel meevallen. Onze zoon was niet echt een huilebalk en sliep na een week of twee ’s nachts al door. Onze dochter is langer ’s nachts aan het spoken geweest, maar als we haar eenmaal weer gekalmeerd hadden, viel ik met gemak weer als een blok in slaap zodra mijn hoofd het kussen raakte. Met heimwee denk ik nu terug aan die tijd. Ik ben namelijk zó moe!

Borstkanker

Als ik terugkijk, zijn mijn slaapproblemen een jaar of vier geleden begonnen, toen mijn alleenstaande moeder ernstig ziek werd. Ze had borstkanker en moest intensieve behandelingen ondergaan. Ze woont maar een paar straten bij ons vandaan, en mijn broer en twee zussen wonen verder weg. Toen ze ziek was, was ik dus vanzelfsprekend degene die ze belde als ze iets nodig had. Als ze een kuur had gehad, deed ze zich beter voor dan ze zich voelde. Mijn aanbod om bij haar te blijven slapen, wees ze resoluut af. Daarom is het wel een paar keer voorgekomen dat ze me ’s nachts uit bed belde omdat ze zich beroerd voelde. Nadat ik voor de vierde keer op mijn sloffen en in pyjama op mijn fiets haar kant op was gegaan, bleef ik voortaan bij haar slapen als ze een pittige behandeling of operatie achter de rug had. Het was een slopende tijd, maar gelukkig knapte ze op. Het gevaar lijkt nu geweken, voor zover je daar een uitspraak over kunt doen.
Ik kamp echter met een flinke erfenis: ik slaap steeds slechter. Eerst kwam het af en toe eens voor dat ik midden in de nacht wakker werd en mijn gedachten niet kon stoppen. Ik piekerde dan over mijn moeder, of ze het wel zou redden en of ik wel zonder haar zou kunnen. Het hield me uit mijn slaap. En als ik dan eens wegdommelde, schrok ik soms weer wakker van een luide snurk van mijn man. Zo lag ik af en toe een hele nacht wakker, iets wat ik helemaal niet kende.

Warme melk

Nu gaat het dus veel beter met mijn moeder, maar mijn slaapritme is er niet beter op geworden. Integendeel. Soms lig ik uren naar het plafond te staren, klaarwakker. Om gek van te worden. Er zijn allerlei redenen waarom ik niet in slaap kom. De ene keer ligt mijn man te snurken, de andere keer worden mijn voeten maar niet warm. Of ik kan niet slapen omdat mijn buik te veel borrelt omdat ik meer chinees heb gegeten dan goed voor me is. Het komt ook regelmatig voor dat ik na een uurtje of drie geslapen te hebben weer wakker word, natuurlijk met een blaas die op knappen staat, en dat ik daarna geen oog meer dichtdoe.
Als ik ’s nachts wakker lig, vliegen mijn gedachten alle kanten op. Heb ik de rekening van de orthodontist wel betaald? Hoe zal het aflopen met de examens van onze zoon? Die bult op de kop van onze hond, zou dat kwaad kunnen of niet? Dingen waar ik me overdag niet druk om kan maken, komen ’s nachts extra hevig tot leven en houden me uit mijn slaap. Ook over het feit dat ik niet in slaap kom, kan ik liggen piekeren. Zeker sinds ik heb gelezen dat weinig slaap slecht voor je is. Dat bericht had ik dus beter niet kunnen lezen.
Een glaasje warme melk en even uit bed: het helpt niet. Homeopathische middelen zijn ook niet sterk genoeg voor me. Er moet wel iets gebeuren, want het lijkt steeds erger te worden. Deze week merkte ik nog dat ik fouten maakte op mijn werk, omdat ik zo moe was dat ik me niet kon concentreren.
Een vriendin van me raadde me pillen aan. Inslapers, ze zweert erbij! Maar het moet toch op een andere manier beter kunnen gaan? Of is het echt tijd voor medicatie en moet ik die pillen gewoon gaan slikken om even wat rust te krijgen?”