Silvia’s man en kinderen willen nu al een vakantie boeken

Silvia (39) zit door de coronacrisis thuis met haar drie kinderen, terwijl haar man Richard (40) het als ambtenaar nu juist extra druk heeft. Het is voor iedereen dan ook flink aanpassen en aanpoten geblazen. Richard en de kinderen willen graag nu al de zomervakantie boeken, zodat ze in ieder geval iets hebben om naar uit te kijken. Silvia ziet dat onder de huidige onzekere omstandigheden echter helemaal niet zitten. “Wat als we boeken en dan niet kunnen gaan? Omdat we ziek zijn of omdat de grenzen dicht zijn? Dan zijn we ons geld kwijt!”

“‘Mama, gaan we de zomervakantie boeken?’ vroeg mijn elfjarige dochter Nina. ‘Ik wil zo graag weten waar we dit jaar naartoe gaan!’
Mijn man Richard, die bij ons aan tafel achter zijn laptop zat, knikte. ‘Ja, we boeken elk jaar rond deze tijd, dus waarom nu niet?’
Verbaasd keek ik naar hem. ‘Waarom nu niet? Nou, vanwege de coronacrisis misschien?’
Richard haalde zijn schouders op. ‘Augustus is nog ver weg. Tegen die tijd zullen we het ergste toch wel gehad hebben? In China gaat het nu toch ook alweer de goede kant op?’
‘Of misschien zitten we er dan nog steeds middenin,’ zei ik. ‘Dat weet je nu toch nog niet? Er is voorlopig ook nog geen vaccin. Dat kan nog wel langer dan een jaar duren. Misschien worden we deze zomer zelf wel ziek, of mensen in onze omgeving. Dan zit ik niet lekker, hoor, op een camping in Frankrijk.’
Richard wilde nog iets zeggen, maar toen ging zijn telefoon en werd hij zijn werk weer ingetrokken. Hij is beleidsmedewerker bij een middelgrote gemeente en heeft het druk. Zijn gewone werk gaat door en daarbovenop komen nu ook nog alle gebeurtenissen en onzekerheden rondom het virus. Mijn werk als medewerker bij een horecagroothandel is tijdelijk opgeschort. Beter, want nu kan ik thuisblijven bij de kinderen. Maar ik maak me wel zorgen over de toekomst. Stel dat het allemaal nog erger wordt en ik mijn baan kwijtraak?

Protesten
Tijdens het avondeten kwamen Nina en Richard terug op ons eerdere gesprek over de vakantie.
‘Ik kan niet wachten,’ zei Richard. ‘Lekker in de zomerzon, heerlijk buiten zijn.’
Onze twee zoons – Hessel van vijftien en Bram van zeven – keken verheugd op. Die zagen het ook al helemaal voor zich. De jongens waren het binnenzitten na een paar dagen al helemaal beu. We hebben maar een klein tuintje, daar kunnen ze al hun energie echt niet in kwijt.
‘Ja, laten we iets uitzoeken!’ riep Hessel enthousiast. ‘Dan hebben we iets om naar uit te kijken!’
‘Je vader en ik moeten hier eerst even samen over praten,’ zei ik streng. ‘Als we gaan boeken, doen we dat met z’n allen, dat beloof ik. Maar ik zou er nog maar niet te veel op rekenen als ik jullie was.’ Dat leverde een heftig protest op aan tafel. ‘We weten niet hoe het gaat lopen met dit virus, jongens,’ zei ik. ‘Er is nog zo veel onduidelijkheid. Niemand weet hoe de wereld er over een halfjaar uit zal zien. We weten niet of er nog strengere maatregelen komen en hoelang die gaan duren. Wat als we boeken en dan niet kunnen gaan? Omdat we ziek zijn of omdat de grenzen dicht zijn? Dan zijn we ons geld kwijt!’
Maar ze waren geen van allen overtuigd. Nina werd boos, Hessel noemde me een pessimist. Richard zei niets, maar ik zag aan zijn gezicht dat hij vond dat ik een beetje overdreef.
‘Papa en ik gaan hierover,’ zei ik tegen de kinderen, terwijl ik opstond om de tafel af te ruimen. ‘We komen er later op terug.’

Spelbreker
Toen de kinderen in bed lagen, begon Richard er opnieuw over. ‘Ik denk echt dat het deze zomer grotendeels voorbij zal zijn,’ zei hij. ‘Maar je hebt gelijk, dat weten we niet helemaal zeker.’ Hij zuchtte. ‘Ik wil gewoon graag iets leuks in het vooruitzicht hebben. Voor de kinderen is het ook moeilijk. Het zou helpen als ze iets hadden om naar uit te kijken. We kunnen toch best een vakantie uitzoeken?’
‘Iets uitzoeken lijkt me prima, maar boeken vind ik echt nog een beetje voorbarig, hoor’, zei ik. ‘Als de economie niet herstelt, ben ik straks mijn baan nog kwijt en dan hebben we helemaal geen geld om lekker vakantie te vieren.’
Richard klopte mij geruststellend op mijn schouder. ‘We hebben best een flinke spaarrekening, daar kan een vakantie toch wel vanaf?’
‘We kunnen toch ook even wachten met boeken, tot er meer duidelijkheid is?’ stelde ik voor.
‘Dan gaat iederéén natuurlijk boeken en schieten de prijzen als een raket omhoog!’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat lijkt me een slecht plan.’ Zo gingen de argumenten nog een tijdje over en weer, maar we werden het niet eens.
Zelf blijf ik het liefst de hele zomer thuis. We kunnen echt wel een jaartje overslaan, vind ik. Ik vind het ook een beetje gek om nu na te denken over vakantie, terwijl er zo veel mensen in nood zijn en het hele land op zijn gat ligt. Maar mijn man en mijn kinderen noemen me een pessimist en een spelbreker. En ik snap ook wel dat ze graag iets leuks in het vooruitzicht willen hebben. Richard heeft best wat stress van zijn werk en voor de kinderen is het echt een straf om thuis opgesloten te zitten. Zal ik dan toch maar toegeven? Met het risico dat we een vakantie boeken die uiteindelijk niet door kan gaan? Hoe gaan andere gezinnen hiermee om?”

Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd