Sandy raakt voor de tweede keer ongepland zwanger
Sandy (34) en Robbert (38) hadden geen kinderwens, maar als Indy zich onverwacht aandient, wordt het meisje vol liefde ontvangen. Nu Robbert weet wat papa zijn betekent, is hij verrukt als Sandy per ongeluk opnieuw zwanger is. Maar Sandy is helemaal niet blij.
“Het moment dat ik Indy voor het eerst in mijn armen hield, zal ik nooit vergeten. Ze had haar oogjes open en keek me recht aan. Alsof ze me écht zag. Een warme gloed trok door mijn lichaam en ik besefte: dit is moederliefde. Nooit verwacht dat ik dit ooit zou ervaren. Ik heb nooit een kinderwens gehad. Als kind heb ik ook nooit met poppen gesleept, zoals mijn vriendinnetjes deden. Mijn zusje had dat ook. We waren al bijna pubers, toen ons kleine broertje werd geboren en zij gedroeg zich meteen als een moedertje. Ik vond hem pas leuk worden toen hij kon praten en voetballen.
Gelukkig trof ik – begin twintig – een man die hetzelfde in het leven stond als ik: Robbert. ‘Liever geen kinderen,’ zei hij al bij onze tweede ontmoeting. ‘Het is al zo druk op de wereld. Bovendien heb ik heel veel wensen, zoals mooie reizen maken, een kinderwens hoort daar niet bij.’
We genoten samen van het leven en maakten reizen naar alle uithoeken van de wereld. We trokken bergen in, sliepen in kleine hutjes en krappe tentjes, maakten kennis met mensen uit andere landen en leerden op die manier veel van het leven.
Na bijna tien jaar rondreizen, afgewisseld met hard werken in eigen land, groeide bij ons de behoefte aan rust en een eigen plekje. Dat vonden we in de buurt van Utrecht. Reizen deden we nog wel, maar korter en minder primitief. Tijdens een van die reizen gebeurde het dat ik ziek werd en een paar dagen geen eten binnenhield. Dat heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat ik door de pil heen zwanger raakte.
Omdat het geen moment in ons opkwam dat ik in verwachting zou kunnen zijn, kwamen we er vrij laat achter. Ik was inmiddels al vier maanden zwanger, te laat voor een abortus. Maar dat maakte niet uit, ik voelde tot in mijn tenen dat dit kindje welkom was. We maakten ons klaar voor de komst van Indy.”
Papa zijn
“Ze heeft ons leven verrijkt, dat zeker. Toch merk ik aan mezelf dat ik geen geboren moeder ben. Ik ben gewoon geen verzorgend type. Gelukkig maakt Robbert daarin heel veel goed en daarnaast: ik heb weer andere kwaliteiten waar Indy veel profijt van heeft. We kunnen samen bijvoorbeeld heerlijk stoeien. Indy is nu twee jaar en ik hou van haar. Ze is grappig, ondernemend én heel makkelijk. We kunnen haar overal mee naartoe nemen. Ze slaapt overal. Dat geeft ons de gelegenheid om er nog steeds vaak op uit te trekken. Dat is met één kind ook goed te doen en daar ben ik dankbaar voor.
Tijdens een van onze reizen, nu een jaar geleden, ontstond ‘het gesprek’ tussen Robbert en mij. In het vliegtuig had Robbert Indy op schoot die met haar hoofd tegen zijn borst lag te slapen.
‘Zo zou je er toch nog wel tien willen?’ vroeg hij vertederd.
Ik grinnikte, in de veronderstelling dat hij een grapje maakte. ‘Hoeveel ik ook van haar hou, één is genoeg, hoor.’
Robbert keek me aan. ‘Dat meen je toch niet, Sandy? Ik zou heel graag nog meer kinderen willen. Dit kleine mensje maakt gevoelens in me los waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik wil voor nog meer kinderen vader zijn.’
Ik wist niet zo goed wat ik moest antwoorden, dus ik zweeg. Die vakantie is het echter nog vaak ter sprake gekomen, telkens weer in andere varianten. Het zette me aan het denken en bij terugkomst wist ik zeker dat ik het bij één wilde houden. Hoewel Robbert dat erg vond, legde hij zich er wel bij neer. ‘Zoiets moet je allebei willen. Het allerliefst heb ik een gelukkig gezinnetje met jou,’ besloot hij. Ik was daar natuurlijk blij mee.”
Opnieuw zwanger
“Nu zijn we een jaar verder en is de situatie veranderd. Ik ben namelijk weer zwanger. Niet omdat ik ziek ben geweest, de pil heeft dit keer gewoon zijn werk niet gedaan. Ik kwam er snel achter, omdat ik de symptomen herkende. Meteen na de test werd ik overspoeld door paniek. Ik wilde dit niet, dat wist ik zeker! Toch? Het duurde een paar dagen voordat ik het aan Robbert vertelde. Die was euforisch, totdat hij zag dat ik zijn gevoelens niet deelde.
‘Je wilt dit toch wel, Sandy? We gaan dit toch wel doen?’ vroeg hij.
Het enige wat ik kon doen was hem vertwijfeld aankijken.
Ik weet namelijk echt niet of ik dit kind wel wil. Ik weet niet of ik het wel kan. Al een week loop ik met grote twijfels rond en met een steen in mijn maag. Soms kijk ik naar Indy en denk ik: kan ik het aan om een kindje, dat eruit zal zien zoals zij, weg te laten halen? Het is een beslissing die ik nooit meer kan terugdraaien. Tegelijkertijd wil ik ook geen moeder zijn die haar kind het gevoel geeft dat het niet gewenst was, en daar ben ik bang voor. Ik weet niet wat ik moet en kan doen om een goede beslissing te nemen, elk advies daarover is welkom.”
-
Dit is er een waar bij mij direct "bij twijfel niet doen" als kreet opkomt. Je geeft zelf al goede redenen, het is onomkeerbaar en het gevoel van niet gewenst zijn... -
Moeilijk om hier op te reageren, mijn grootste wens is moeder worden, maar het is er nooit van gekomen. En dat is een groot gemis. Maar ik begrijp ook dat er mensen zijn die dat niet zo voelen... Hoe dan ook, denk ik dat dit kindje niets liever wil dan geboren worden. Het is notabene door de pil heen gezwommen en in jouw buik terecht gekomen. Ik geloof dat dat niet voor niets is. Niemand kan die beslissing voor jou nemen. Hier moet je (samen met je man) echt uit zien te komen. Nu is het angst, maar ik hoop dat het omgezet gaat worden naar liefde. Liefde voor dit kindje. Ik wens je vooral heel erg veel wijsheid en geluk. -
Ik ben best wel spiritueel aangelegd en heb bij het lezen van jou verhaal heel sterk het gevoel dat er een reden is dat jullie een 2e kindje krijgen. Ik begrijp je gevoel volledig en vind dan ook dat je een wel overwogen keuze moet maken. Zet eens voor jezelf op een rijtje waarom je dit kindje wel of niet wil. Waarschijnlijk helpt het je een keuze te maken. En zeker niet doen met de reden omdat je man het zo graag wil, daar komen alleen maar problemen van. Jullie moeten er beide 100% achter staan. Heel veel sterkte en liefde. -
Zoals ik het lees ben jij geen verzorgend type , maar vullen je man en jij elkaar prima aan. Daar is niks mis mee. Gelukkig zijn niet alle mensen hetzelfde. Maar ik denk dat ook dit kindje best wel welkom is bij jou. Beter een kind erbij dan er een te verliezen zei mijn oma altijd. Welke beslissing jullie ook nemen >>> veel sterkte En hierna sterilisatie van een van jullie beiden. Wens jullie alle goeds -
Hoi Sandy, Dat je nu twijfelt is heel logisch. Elke moeder, ik in ieder geval, twijfelt over of ze het aankan. Zelfs al ben je gepland zwanger. Als je voor het kindje kiest gaat het echt wel goed komen. Dat is nu met Indy toch ook zo? Twijfels over het aankunnen/het goed doen van de opvoeding zijn anders dan de twijfel of je het kind wil of niet. Je hebt een lieve betrokken man waarmee je samen je kind(eren) kan opvoeden. Denk er alsjeblieft lang over na. Een abortus kun je niet meer terugdraaien. Sterkte! -
Sorry hoor, maar dit hele ongepland zwanger verhaal stoort me enorm. Als je midden dertig bent, zou je wijzer moeten zijn dan dat. Wil je echt, 100% zeker, geen kinderen, laat je dan steriliseren. Wat je nu doet, zijn smoesjes verzinnen. Abortus is geen voorbehoedsmiddel en een foetus geen wegwerpartikel. -
Dit is een beslissing die je samen met je man moet nemen. Niemand kan die beslissing voor je nemen. Alleen jij voelt wat jij voelt. Ik denk dat je alle plus - en min punten naast elkaar moet leggen wat je hierbij voelt.En je moet het zeker niet doen alleen omdat je man dit wilt. Succes met je beslissing, ik weet zeker dat je de juiste zult nemen. @Eagle; dit is een harde opmerking; waarschijnlijk weet je niet hoe het is om door de pil zwanger te raken. Je vertrouwt er op dat deze veilig is. Ok de eerste keer is na ziek worden gebeurt, maar de tweede keer zo te lezen niet. Sommige vrouwen kunnen zich om medische redenen niet laten steriliseren, is ook niet altijd goed voor het lichaam. -
Ben erg benieuwd wat ts besloten heeft. Horen we daar nog iets van terug? -
Hoi Sandy, Ik lees je verhaal en denk dat het zo moet zijn dat jullie een tweede kindje krijgen. Ik ben helemaal niet zweverig aangelegd of zo, maar ik geloof wel in "dat iets zo moet zijn". Kijk naar je dochter, hoe dat toen is gegaan, terwijl je niet eens kinderen wilde en toch zoveel liefde hebt voor haar... Ik ben niet voor abortus in het algemeen, maar ook niet perse tegen. Toch denk ik dat je er in dit geval heel veel spijt van gaat krijgen als je de zwangerschap afbreekt. Ook omdat je man er helemaal achter staat. -
Lieve Sandy, Het eerste wat bij mij opkomt wanneer ik jouw verhaal lees is dat dit zo heeft moeten zijn. Ik ben een beetje spiritueel aangelegd en geloof dat dingen gebeuren om een reden. Vanuit mijn opleiding weet ik dat een zwangerschap niet alleen maar vreugde met zich mee brengt en dat veel vrouwen heel veel twijfels hebben (ook door de hormonen extra aangestuurd misschien). Misschien dat een psychotherapeut je kan helpen het een en ander op een rijtje zetten. Ik hoop dat jullie samen een goede keuze gaan maken. Wanneer je de keuze maakt om het kindje te houden hoop ik dat je 100% voor haar of hem zal gaan! Sterkte en liefs -
Abortus is moord. Jouw kindje leeft al, denk er niet te makkelijk over. -
Ik wil abbonemee worden. Stuur mij een pb, ik zoek een penvriendin. Leuke vrouw, hbbys schilderen, katten -
Alhoewel ik heus begrijp dat je in paniek bent, ga ik je niet tegen mijn eigen geweten in een abortus aanpraten. Het is wel een leven dat je willens en wetens beëindigt en het is niet de schuld van dit kindje dat het verwekt is. Heb je niemand anders die in kan springen bij de verzorging en de opvoeding? Je zus misschien? Praat er eens met je familie over en wees eerlijk over je angsten. Enne...sterilisatie niet een idee? Weet je tenminste zeker dat er geen derde bij komt. -
Hai Sandy. Ik zou je toch niet adviseren om abortus te plegen hor.Volhard even deze 9 maanden nog en kan je wel iets definitiefs plaatsen, zoals sterilisatie. Dan is jullie gezin immers compleet dan. Je moet ook rekening houden met Robbert,die wil toch ook graag nog een kindje. Na deze moeten jullie wel duidelijke afspraken maken:Geen onverwachte zwangerschappen meer,dus sterilisatie is voor jullie misschien de ideale oplossing. Dus even doorbijten.Veel succes. Anita -
Je hebt iets levends in je buik. Iets unieks. Een stukje van jou en je man samen gesmolten. Twijfels heeft elke zwangere vrouw. Gepland of ongepland. Maar het weg laten halen is voor mij ondenkbaar. Een mens wat leeft mag je niet doden! Liefde gevoelens kunnen groeien en kunnen zelfs een keuze zijn! Kies voor het leven in je buik, je eigen kindje... Het leeft... en laat het leven. -
Lieve Sandy, Je zegt het zelf eigenlijk al. Je wil het niet. Luister naar je eigen gevoel. Ik heb zelf een abortus gehad omdat het niet paste en ben daarna in verwachting geraakt omdat het wèl paste. Hoe krom ook voor ieder ander... Het waren mijn schoenen waar ik in stond. Mijn keuze en mijn gevoel. Succes met deze moeilijke periode. En ‘er is geen goed of fout’! Een dikke knuffel -
Ik herken je verhaal. Ik was geheel ongepland zwanger van mn derde, heb een morning afterpil genomen na een ongelukje en die heeft niet gewerkt. We hebben een halve dag getwijfeld of we ermee doorgingen. Ik wist dat het mentaal zwaarder voor me zou zijn een abortus ondergaan dan nog een kind op te voeden. Achteraf ben ik blij, ze werd het meisje die ik stiekem toch nog wilde na een dochter en daarna een zoon. Bij haar lukte de borstvoeding, heeft ze bij ons geslapen en ik heb voor mijn gevoel een herkansing gekregen vergeleken bij m'n eerdere kraamtijd. Overigens is de keerzijde dat ik het elke dag nog best zwaar vind, het ouderschap. Ze zijn nu 8, 6 en bijna 5 en nu wordt het makkelijker. Volg je gevoel, je bent niemand iets verplicht! -
van een abortus kun je later misschien spijt krijgen. ik heb verhalen gehoord van vrouwen die in een psychiatrische inrichting terecht kwamen nadat ze een abortus gepleegd hadden. ik zou hier goed over nadenken. als ik je verhaal.lees begrijp ik dat je twijfelt of je een tweede kind wel aan kan. dit is moeilijk voor je.je hebt wel een man die je helpt bij de verzorging, dat is een voordeel.(ik had ook een man die hielp want ik ben ook niet verzorgend aangelegd. ik zag er ook tegenop. maar later was ik heel blij met mijn dochter, ik ben nog steeds heel blij en trots dat ik haar heb. vanwege een keizersnede heb ik toen besloten het bij een kind te laten. met een kind heb je inderdaad meer vrijheid. maar de beslissing is nu aan jou. ik zou er goed over nadenken wat de gevolgen van een abortus kunnen zijn. voor je man zou dat ook heel traumatisch zijn. en wie weet is Indy wel heel blij met een broertje of zusje. een zwangerschap is altijd te voorkomen met voorbehoedsmiddelen en er is ook nog de mogelijkheid van een over tijd behandeling. Sterkte ermee.