Pam wil haar zorgen over haar man graag delen
Toen ik Marijn ontmoette, wist ik al dat hij kampte met depressieve gevoelens. In zijn puberteit heeft hij een fikse depressie gehad, maar daar is hij na intensieve therapie weer uitgekomen. Hij heeft daarna altijd een wat depressieve kijk op het leven gehouden. Vooral in de wintermaanden kon hij nogal eens neerslachtig zijn, maar ik probeerde me daar nooit zoveel van aan te trekken. Het trok altijd wel weer weg. Maar nu is het anders: hij is weer in een fikse depressie beland en heeft daar nu al een paar maanden last van. Hij heeft er wel hulp voor gezocht, maar zoiets verdwijnt niet van de een op de andere dag. De sfeer is thuis verschrikkelijk. Het is alsof alles is gehuld in een zware donkerte. Het doet me veel verdriet om zijn pijn te zien en hem niet te kunnen helpen. Het is zwaar. Onlangs sprak ik erover met een vriendin en dat luchtte me erg op. Ik zei dat later tegen Marijn en plots werd hij woedend, omdat ik er met iemand anders over had gepraat. Hij is bang dat zijn ziekte voor altijd aan hem zal blijven kleven en dat mensen er iets van zullen vinden. Hij wil niet dat ik erover praat, met niemand. Maar ik heb ook last van zijn ziekte en mij helpt het juist om het erover te hebben! Dat telt toch ook? Moet ik het dan stiekem doen? Of zit er iets in zijn eis om dit binnenshuis te houden? Het gaat om zijn privacy, maar ook om mijn gevoel. Pam (29)
-
Praten, lieverd, praten. Met wie je maar wil, met of zonder zijn toestemming. Ziekte (mentaal én fysiek) maakt een patiënt soms behoorlijk kortzichtig en egoïstisch. Het leven van je man draait enkel en alleen om zijn depressie en hij heeft blijkbaar niet door dat hij daarmee jou overbelast. Terwijl hij wel van je blijft verlangen, zelfs verwachten dat je overeind blijft om voor hem te zorgen. Ik neem aan dat je dat zelf ook nog wil,maar dan moet je eerst voor jezelf en je eigen (mentale) gezondheid zorgen en als dat betekent dat ook jij een vertrouwd persoon zoekt om zo nu en dan je problemen mee te bespreken, dan doe je dat gewoon. Hoef je het nog niet massaal aan de grote klok te hangen, maar ik denk dat je heus wel weet wie je in vertrouwen kunt nemen. Denk eraan; hij wordt er niet beter van als jij niet op krachten blijft. Zorg goed voor jezelf! -
Het feit dat hij moeite heeft dat jij er met je vriendin over praat, zegt ook iets over zijn proces. Hij is nog niet zo ver dat hij er ook over kan praten met anderen. En wil hij het misschien eerst voor zichzelf houden. Jij hebt wel behoefte en ik zou daar zeker over praten. Dit hoef je niet te delen met Marijn, hij kan er niks mee op dit moment. Ik zou wel inhoudelijke informatie over Marijns problemen achterweg laten, dat is zijn prive. Je kunt wel vertellen wat dit allemaal met jou doet. En waar jezelf tegen aan loopt. Succes -
Heb een zware depressie gehad toen ik 35 was. Getrouwd en een kindje van drie jaar oud. Mijn man moest alles doen. Ik kon niks meer. Alsof ik in een diepe zwarte kuil was gevallen. Wat zou ik blij zijn geweest als hij toen iemand in vertrouwen had genomen. Hij heeft dat één keer geprobeerd op zijn werk. Daar zaten ze niet op te wachten en zeiden dat ook, wat moet hij zich alleen gevoeld hebben. Hij mag van jou niet eisen dat je naast hem komt zitten in die donkere put. Jouw leven gaat ook door, je mag gewoon plezier hebben. Praten over deze moeilijke periode. Ik zag dat zelf niet toen het zo slecht met me ging en heb niet aangedrongen dat hij hulp zou zoeken bij een professional. Af en toe heeft hij vreselijke dingen tegen mijn gezegd. Uit frustratie begrijp ik nu. Ik denk dat het te voorkomen was geweest dat ik niet meer met hem verder kon. Zijn wanhoop en woede kon hij nergens kwijt tot er te veel gebeurd was en het onvermijdelijke gebeurde. Een scheiding. Zorg goed voor jezelf, je kan niet voor een ander zorgen als je zelf verzuipt en geen leuke dingen meer hebt samen. Wel een spreekverbod dat kan niet goed blijven gaan. Jij leeft ook maar een keer en heb recht op aandacht voor jou welzijn. Ik hoop dat je de kracht hebt om hem duidelijk te maken dat jouw leven niet alleen om hem draait. Dat je er voor hem wil zijn maar hij niet kan bepalen hoe jij je staande houdt, ook plezier in je leven hebt en ja, soms stoom af moet blazen. Ik ben na de scheiding weer depressief geweest toen moest ik het ook alleen redden. Mijn man leerde in die tijd zijn tweede vrouw kennen ze hebben nu twee kinderen. Het is hem gegund maar het had niet zo ver moeten komen. Therapie voor ons beide had wellicht ons huwelijk gered. Met de kennis van nu zou ik zelfs eisen dat mijn partner hulp zoekt. Ik woon al lang alleen nu en ben blij dat ik niemand lastig val met mijn ziekte. Het gaat steeds beter met me ik voel niet langer de druk om gezellig mee te doen. Toch is het jammer we hielden veel van elkaar, ik denk dat hulp het verschil had kunnen maken -
Hallo Pam, Wat je omgeving, dus ook je man niet realiseren is dat de depressie niet alleen op hem van invloed is, maar ook op jouw. Wat doet het met jouw, pas jij je leven op hem aan, loop je soms op je tenen... Wil jij met hem hier door heen komen dan moet jij ook je verhaal kwijt kunnen, advies vragen en soms helpt het volgen van een coaching/therapie ook. Je kan dit niet alleen dragen, want uiteindelijk wordt jij ook overvraagd. Er zijn altijd mensen die er wat van vinden, maar zo kom je er ook achter welke mensen je in je omgeving wil hebben en welke niet. Hun reactie en belangstelling zegt al genoeg. Hoe fijn kan het zijn dat iemand aan jouw eens vraagt hoe het met je gaat. Marijn moet zich realiseren dat dit niet alleen hem betreft, maar dat het ook zijn weerslag op jouw heeft. Begrip hebben wil jij het volhouden dat je er met een vriendin over praat. Het draait niet alleen maar om hem. Niks stiekem doen, gewoon benoemen en belangrijk is dat je aan geeft waarom jij dit nodig hebt. Ik vraag me wel af wat er bij hem achter zit, waarom jij het niet mag bespreken met je vriendin, is het schaamte? Een man overkomt dit niet? Daar zou ik het ook over hebben met hem, begrip aan beide kanten.