Wat zou jij doen?

Het was geen verrassing, toen mijn zoon Thijs op tafel gooide dat hij een feest wil geven voor zijn verjaardag. Hij gaat al een tijdje van het ene feest naar het andere en ik wist dat de dag zou komen dat ook hij iets wil organiseren.  Over twee maanden wordt hij 17 en dat vindt hij de perfecte gelegenheid. ‘En dan gaan jullie lekker samen een nachtje weg, mams,’ knipoogde hij. Mijn man Tobias vond dat wel wat, maar ik niet. Ik weet namelijk hoe het eraan toegaat op die feestjes. Soms vang ik flarden van gesprekken op tussen Thijs en zijn vrienden en ik weet dat ze het op die feestavondjes niet bij een colaatje houden. Er zal dus gedronken gaan worden en het zal weinig uithalen als wij van tevoren zeggen dat we dat niet willen hebben. Ik zie het al voor me: kotsende pubers in mijn badkamer, feestende pubers in mijn slaapkamer, dronken pubers in mijn woonkamer, keuken en tuin… Thijs zegt dat ik overdrijf en me nergens zorgen over hoef te maken. Hij zal ervoor zorgen dat de volgende dag alles blinkend schoon is en dat iedereen zich gedraagt. Als hij dat zegt, knikt Tobias vol vertrouwen. Hoezeer ik Thijs zijn feest ook gun, ik vertrouw het niet. Moet ik me daar overheen zetten, ook al weet ik dat ik geen seconde zal genieten van mijn nachtje weg? Of moet ik naar mijn voorgevoel luisteren en het feest niet toestaan?

Ik was altijd apetrots op mijn man Franco (61), een stoere, verzorgde en sportieve man, die met zijn brede glimlach mijn hart altijd sneller deed kloppen. Maar die man is er niet meer. En als je diep in mijn hart kijkt, is de liefde voor hem ook bijna weg. Wat haat ik mezelf daarom! Ik vind het echt erg om toe te geven. Franco kan er niets aan doen dat hij de laatste tijd slechts een schim van zijn vroegere zelf is. Hij is mager, uitgemergeld en uitgeput. Niet zo gek, want hij is hartstikke ziek. Hij heeft kanker en loopt de laatste vijf maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Ik help hem waar ik kan: ik maak eten voor hem klaar, haal zijn medicijnen, voer gesprekken met de dokter en sta naast hem als hij naar het ziekenhuis moet. Tegelijkertijd zie ik dat hij steeds minder moeite doet om de ‘oude Franco’ vast te houden. Hij loopt in slobberige joggingbroeken, heeft een onverzorgd driedagenbaardje en stinkt af en toe. Maar ik wil de man blijven zien op wie ik verliefd werd! Die moeite deed voor me, zich goed verzorgde. Ik heb dat nodig om de liefde voor hem te blijven voelen, merk ik. Anders zie ik hem als een patiënt en niet meer als mijn man. Ik wil dat niet! Tegelijkertijd vind ik het moeilijk om dit aan te kaarten. Het klinkt zo oppervlakkig. Hij vecht voor zijn leven en ik zeur dat hij zichzelf beter moet verzorgen. Of is het wel belangrijk genoeg om met hem te bespreken?

In 2022 heb ik veel tegenslagen gehad en die trend lijkt zich door te zetten. Door een reorganisatie verloor ik mijn baan. Verdrietig, want ik had het er erg naar mijn zin en de uren vielen goed te combineren met de zorg voor mijn drie kinderen van 9, 11 en 16. Vooral de middelste vraagt veel aandacht: het gaat met hem niet zo goed en we zijn veel tijd kwijt aan begeleiding. Na mijn laatste werkdag wilde ik even tot rust komen en dan op zoek gaan naar een andere baan. Voordat het zover was, werd mijn vader ernstig ziek is. Vanaf dat moment help ik vaak mijn ouders. Zwaar, alles bij elkaar.  En een paar weken terug is er ook nog een conflict met de buren ontstaan waar ik van wakker lig. We hebben veel te verduren, mijn man en ik, en dat heeft ook invloed op onze relatie. Doodop ben ik. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud. Mijn vriendin opperde onlangs dat pillen zouden kunnen helpen. ‘Een kalmeringsmiddel of zo. Lost je problemen niet op, maar ze maken het wel minder zwaar!’ Niet lang daarna opperde een moeder op het schoolplein hetzelfde. Ik denk daar steeds meer over na, omdat ik niet weet hoe ik deze situatie anders nog langer trek. Maar ik ben tegelijkertijd bang om ervan afhankelijk te worden of zelfs verslaafd te raken. Kan medicatie mij helpen of moet ik het zo lang mogelijk op eigen kracht te doen?

Ik werk thuis en dat vind ik heerlijk. Op de pakketbezorger na. Ik word er gek van. Soms wordt er wel drie keer op een dag aangebeld om een pakketje af te leveren, meestal voor de buren. Mijn buurvrouw is na vijf maanden zwangerschapsverlof weer vier dagen aan het werk gegaan en is dus weinig thuis. Ze heeft ook weinig tijd om te winkelen, blijkbaar, want het lijkt wel of ze alles online bestelt! De pakketbezorger treft vervolgens niemand aan bij haar thuis en komt dan bij mij. Net doen alsof ik de bel niet hoor, kan niet, want mijn werkplek staat precies in het zicht. Als de bezorger voor de deur staat, ziet hij me zitten. Dan sta ik maar weer op om de deur open te doen. Het is best storend, want ik ben vaak in gesprek. Mijn vriend vindt dat ik het maar voor lief moet nemen. ‘Jij zou het ook fijn vinden als zij dat voor ons zou doen, toch?’ zegt hij. Ook houdt hij me voor dat de buurvrouw het vast ooit minder druk krijgt en weer gaat winkelen. Een ander argument waar hij mee komt: de buren doen ook veel voor ons. Ze zorgen voor onze plantjes en dieren als wij op vakantie zijn, ze houden de brandpoort vrij van onkruid en ze snoeien elk jaar de heg. Als je het zo bekijkt… Maar hij heeft makkelijk praten, hij werkt niet thuis! Ik heb er last van tijdens mijn werkdagen, het is vervelend als ik tijdens een gesprek word onderbroken. Hoe kan ik dit oplossen?

Ik heb niets met sociale media. Ooit heb ik een Facebookaccount gehad, maar dat heb ik verwijderd nadat ik ontdekte hoe de sociale mediabedrijven werken. Door mijn werk in het gevangeniswezen ben ik voorzichtig met het delen van gegevens. Via sociale media deel je blijkbaar van alles zonder dat je er erg in hebt. Weg ermee, dacht ik. Maar onlangs bleek dat ik toch online te vinden ben. Ik kwam een vriendin van mijn zus tegen in de supermarkt. ‘Leuk weekend gehad, zag ik?’ zei ze. Dat klopte, ik had een familieweekend achter de rug, waar ik veel plezier had gehad met mijn drie zussen. Maar hoe kon zij dat weten? ‘De foto’s op Facebook lieten weinig te raden over,’ lachte ze en pakte haar telefoon. Ze liet de Facebookpagina van mijn zus Anita zien, met daarop een hele rits foto’s, ook mét mijn naam en de namen van mijn man en kinderen. Ik raffelde het gesprekje af en vertrok naar huis. Met een rotgevoel… Ik wíl niet dat er zomaar foto’s van mij worden geplaatst! Meteen gooide ik het in de zussen-app, maar er werd luchtig op gereageerd: O, haha, sorry, hoor. Maar je staat er prachtig op, dus geen zorgen. Mijn andere twee zussen reageerden ook op zo’n manier, alsof ik me druk maak om niks. Is dat zo? Moet ik er niet te zwaar aan tillen? Of heb ik een punt en kan ik vragen of de foto’s verwijderd worden?

Dit jaar konden de familiefeestjes en borrels weer gewoon doorgaan en zodoende kwam ik na jaren mijn 71-jarige tante Thea weer eens tegen. Ze klampte me meteen aan om te vragen wat ik van corona vond. Omdat ik in een ziekenhuis werk, moest ik ‘er meer van weten’, zei ze en direct kwam ze met allerlei wilde verhalen. En ze probeerde me ervan te overtuigen dat haar verhalen klopten. ‘Je tante gelooft in allerlei complottheorieën, laat maar kletsen,’ fluisterde mijn moeder later in de keuken tegen mij. Laten kletsen leek me een goed plan, dus ik luisterde beleefd naar de – in mijn ogen steeds extremere – theorieën en ging niet met haar in discussie. Ik was opgelucht, toen ze na een tijdje naar huis ging. Daar was ik vanaf, dacht ik. Maar helaas: toch niet. Twee maanden later gebeurde op de verjaardag van mijn vader hetzelfde en toen ik haar laatst tegenkwam in de stad, begon ze wéér! Ik probeerde toen wel te zeggen dat ik er anders over dacht dan zij, maar daar werd ze alleen nog maar fanatieker van. Ik wist er niet zo goed raad mee en liet het maar weer gebeuren. Binnenkort is er een nieuwjaarsborrel bij mijn ouders en ik ben bang dat ze weer blijft doorzagen… Ik heb daar geen zin in! Ik wil het er niet meer over hebben, maar hoe maak ik dat duidelijk zonder de sfeer te verpesten