Wat zou jij doen?

Ik werk thuis en dat vind ik heerlijk. Op de pakketbezorger na. Ik word er gek van. Soms wordt er wel drie keer op een dag aangebeld om een pakketje af te leveren, meestal voor de buren. Mijn buurvrouw is na vijf maanden zwangerschapsverlof weer vier dagen aan het werk gegaan en is dus weinig thuis. Ze heeft ook weinig tijd om te winkelen, blijkbaar, want het lijkt wel of ze alles online bestelt! De pakketbezorger treft vervolgens niemand aan bij haar thuis en komt dan bij mij. Net doen alsof ik de bel niet hoor, kan niet, want mijn werkplek staat precies in het zicht. Als de bezorger voor de deur staat, ziet hij me zitten. Dan sta ik maar weer op om de deur open te doen. Het is best storend, want ik ben vaak in gesprek. Mijn vriend vindt dat ik het maar voor lief moet nemen. ‘Jij zou het ook fijn vinden als zij dat voor ons zou doen, toch?’ zegt hij. Ook houdt hij me voor dat de buurvrouw het vast ooit minder druk krijgt en weer gaat winkelen. Een ander argument waar hij mee komt: de buren doen ook veel voor ons. Ze zorgen voor onze plantjes en dieren als wij op vakantie zijn, ze houden de brandpoort vrij van onkruid en ze snoeien elk jaar de heg. Als je het zo bekijkt… Maar hij heeft makkelijk praten, hij werkt niet thuis! Ik heb er last van tijdens mijn werkdagen, het is vervelend als ik tijdens een gesprek word onderbroken. Hoe kan ik dit oplossen?

Ik heb niets met sociale media. Ooit heb ik een Facebookaccount gehad, maar dat heb ik verwijderd nadat ik ontdekte hoe de sociale mediabedrijven werken. Door mijn werk in het gevangeniswezen ben ik voorzichtig met het delen van gegevens. Via sociale media deel je blijkbaar van alles zonder dat je er erg in hebt. Weg ermee, dacht ik. Maar onlangs bleek dat ik toch online te vinden ben. Ik kwam een vriendin van mijn zus tegen in de supermarkt. ‘Leuk weekend gehad, zag ik?’ zei ze. Dat klopte, ik had een familieweekend achter de rug, waar ik veel plezier had gehad met mijn drie zussen. Maar hoe kon zij dat weten? ‘De foto’s op Facebook lieten weinig te raden over,’ lachte ze en pakte haar telefoon. Ze liet de Facebookpagina van mijn zus Anita zien, met daarop een hele rits foto’s, ook mét mijn naam en de namen van mijn man en kinderen. Ik raffelde het gesprekje af en vertrok naar huis. Met een rotgevoel… Ik wíl niet dat er zomaar foto’s van mij worden geplaatst! Meteen gooide ik het in de zussen-app, maar er werd luchtig op gereageerd: O, haha, sorry, hoor. Maar je staat er prachtig op, dus geen zorgen. Mijn andere twee zussen reageerden ook op zo’n manier, alsof ik me druk maak om niks. Is dat zo? Moet ik er niet te zwaar aan tillen? Of heb ik een punt en kan ik vragen of de foto’s verwijderd worden?

Dit jaar konden de familiefeestjes en borrels weer gewoon doorgaan en zodoende kwam ik na jaren mijn 71-jarige tante Thea weer eens tegen. Ze klampte me meteen aan om te vragen wat ik van corona vond. Omdat ik in een ziekenhuis werk, moest ik ‘er meer van weten’, zei ze en direct kwam ze met allerlei wilde verhalen. En ze probeerde me ervan te overtuigen dat haar verhalen klopten. ‘Je tante gelooft in allerlei complottheorieën, laat maar kletsen,’ fluisterde mijn moeder later in de keuken tegen mij. Laten kletsen leek me een goed plan, dus ik luisterde beleefd naar de – in mijn ogen steeds extremere – theorieën en ging niet met haar in discussie. Ik was opgelucht, toen ze na een tijdje naar huis ging. Daar was ik vanaf, dacht ik. Maar helaas: toch niet. Twee maanden later gebeurde op de verjaardag van mijn vader hetzelfde en toen ik haar laatst tegenkwam in de stad, begon ze wéér! Ik probeerde toen wel te zeggen dat ik er anders over dacht dan zij, maar daar werd ze alleen nog maar fanatieker van. Ik wist er niet zo goed raad mee en liet het maar weer gebeuren. Binnenkort is er een nieuwjaarsborrel bij mijn ouders en ik ben bang dat ze weer blijft doorzagen… Ik heb daar geen zin in! Ik wil het er niet meer over hebben, maar hoe maak ik dat duidelijk zonder de sfeer te verpesten

Binnen de familie is het de gewoonte dat mijn zussen en ik om de beurt het kerstdiner verzorgen. Dit jaar is het mijn beurt. Er wordt altijd flink uitgepakt: minstens vier gangen met de beste wijnen en lekkerste likeurtjes. Mijn oudste zus Judith voegde daar zes jaar geleden een traditie aan toe: de gastvrouw koopt voor iedereen – 17 personen – een cadeautje. Heel leuk, maar alles bij elkaar ook best duur. Daar houden mijn man en ik wel al jaren rekening mee. We hebben een apart spaarpotje voor het kerstdiner, zodat we niet hoeven te beknibbelen en we onze familie een mooie avond kunnen bezorgen. Maar dit jaar hebben we dat potje een paar keer moeten aanspreken, omdat we anders niet uitkwamen. Het leven is duurder geworden, zeker voor ons, met twee studerende, thuiswonende kinderen. Die dragen wel wat bij in de kosten, maar dat is niet veel in vergelijking met de kosten. Ook heb ik wegens mijn gezondheid werkuren moeten inleveren waardoor ik wat minder verdien. Een paar dagen geleden hebben Vincent en ik een begroting gemaakt voor de kerst. Dat was schrikken. We ontdekten dat we zeker een paar honderd euro tekortkomen. Behoorlijk wat! Toch wil ik mijn familie een mooie kerstdag bezorgen en de tradities voortzetten. Dus iemand tips om de kosten te drukken en van het kerstdiner toch een succes te maken?

Nee, niet weer, dacht ik afgelopen weekend toen mijn vriend Barry me de uitnodiging voor de genderrevealparty van zijn nichtje liet zien. Moest ik nu alweer mee naar zijn familie? Barry heeft een hechte familie. Gezellig, maar ook intensief. Hij heeft een broer en twee zussen die alle drie een partner hebben, zes ooms, acht tantes, drie neven en acht nichten. Sommige neven en nichten hebben aanhang en bij zowat iedereen worden we uitgenodigd als er iets te vieren valt. Dat zijn alleen al veertig verjaardagen per jaar! Dan zijn er ook nog huwelijken, verlovingsfeesten, jubilea, kerstmomenten, nieuwjaarsborrels en andere aangelegenheden. Barry loopt ze het liefste allemaal af,  maar ik ken dat helemaal niet. Natuurlijk hou ik ook van mijn vader, moeder en twee zussen, maar met maar één tante, die ook nog eens de wereld rondreist en er vaak met verjaardagen helemaal niet is, hebben wij niet veel familiemomenten. Dat vind ik prima. Soms heb ik ook geen zin om met Barry mee te gaan, maar hij zegt: ‘Je bent mijn meisje, je hoort erbij te zijn!’ Hij zegt ook dat de rest van de familie dat verwacht. De laatste tijd voel ik dat ik dat niet meer wil. Ik wil wel eens een weekend weg of zondags in bed blijven liggen zonder rekening te moeten houden met weer een familiebezoek. Hoe kan ik dat duidelijk maken zonder dat het ruzie wordt?

Een paar maanden geleden ben ik begonnen met een nieuwe baan, in de kinderopvang. Bij mijn vorige werkgever werkte ik zeven jaar, met veel plezier. Minpuntje: het was op 25 minuten rijden bij huis vandaan. Ik dacht niet lang na, toen ik de kans kreeg om te werken bij een kinderopvang dichterbij. Een grotere organisatie ook nog, met meer doorgroeimogelijkheden en variatie in werk. Maar nu blijkt er ook een groot minpunt te zijn: het botert niet met mijn collega’s. Zij werken al lang samen en dat is te merken. Ze gaan met elkaar sporten, naar de bios en uit eten. Afspraken voor uitjes maken ze waar ik bij zit, er is niemand die vraagt of ik ook zin heb om aan te sluiten. Het is alsof ik niet besta, ook al maak ik soms toespelingen dat ik een bepaalde film ook wel zou willen zien. Gesprekken tijdens de lunch gaan vaak over dingen die ze hebben meegemaakt. Vervolgens schuiven zij me de vervelendste klussen toe, zoals het magazijn opruimen of de keuken schoonmaken, zodat zij met elkaar op de groep kunnen blijven en hun verhalen met elkaar kunnen afmaken. Ik dacht dat het even tijd nodig had, maar na twee maanden voel ik me alleen maar ongelukkiger worden. Tegelijk denk ik: niet zeuren, je hebt vriendinnen genoeg en het is maar werk. Toch steekt het en weet ik niet hoe ik hiermee om moet gaan. Iemand tips?