De nieuwe baan van Melanie valt ontzettend tegen

Na tien jaar thuisblijfmoeder te zijn geweest, is Melanie (39) een maandje geleden weer fulltime aan het werk gegaan. Dat valt haar echter vies tegen: ze is elke dag dolblij als ze eindelijk weer naar huis mag. Haar man zegt dat het gewoon een kwestie van wennen is, maar daar heeft Melanie een hard hoofd in. Kan ze het maken om haar gloednieuwe baan nu alweer op te zeggen?

“Toen ik werd aangenomen, waren mijn man Marcel en mijn twee dochters bijna nog blijer dan ik. ‘Je hebt weer een echte baan!’ jubelden ze. Ik zei toen maar niet dat het afgelopen decennium als thuisblijfmoeder ook heus als werk had aangevoeld. In die periode had ik wel wat uitzendbaantjes gehad, maar geen vast werk. Nu was dat wel de bedoeling. Ik ging aan de slag als P&O-medewerkster op het kantoor van een grote fastfoodketen.

Hoewel ik blij was, voelde het ook een beetje dubbel. Ik ging een ander leven tegemoet. Best spannend. Ik had ruim tien jaar geleden voor het laatst fulltime gewerkt, op kantoor bij een grote multinational. Daar moest ik vertrekken toen de crisis toesloeg. De kinderen waren toen nog klein, dus kwam dat niet eens heel vervelend uit. En omdat solliciteren vervolgens erg moeizaam ging, vanwege diezelfde crisis, besloten Marcel en ik dat ik thuis zou blijven. ‘Die baan komt heus wel weer een keer,’ zei Marcel.

En nu, tien jaar later, was dat moment dus gekomen. Het was ook wel tijd, vonden Marcel en ik allebei. Onze dochters zijn nu vijftien en twaalf. Ze hebben me thuis steeds minder vaak nodig, maar gaan wel steeds meer kosten. Dan heb ik het niet alleen over de aankomende studiekosten, maar ook over geld voor een telefoonabonnement, schoolexcursies, kleding, make-up, de kapster, en ga zo maar door. Ook daarom vond ik het wel weer tijd worden voor een vaste baan. Nou, die had ik dus snel gevonden.”

Even wennen?

“Ik was bloednerveus op mijn eerste werkdag. Met een buik vol vlinders kuste ik mijn dochters gedag. Giechelig gingen ze voor het raam staan om me uit te zwaaien. Normaal gesproken zwaai ik hen uit, dacht ik een beetje weemoedig. Maar ik liet niets merken van de knoop die zich in mijn maag had gevormd en wuifde vrolijk terug. De drukte in de trein viel me mee en na een voorspoedige reis meldde ik me licht gespannen op mijn werkplek.

Ik werd hartelijk ontvangen door mijn leidinggevende en mijn nieuwe collega’s. Een warm bad, ik kan niet anders zeggen. En het werk viel me ook alles mee. Ik kreeg een goede uitleg en werd lekker beziggehouden. Toch dwaalde mijn blik af en toe af naar de foto van ons gezin die ik op mijn bureau had gezet. Dan bekroop me toch een verdrietig gevoel. Een beetje zoals heimwee. Aan het einde van de dag was ik dus blij dat ik weer naar huis kon. Naar mijn meiden.

En het was heerlijk om weer thuis te zijn. Minder lekker was het om een vies toilet en een ravage in de keuken aan te treffen. Onze dochters hadden thuis echt helemaal niets uitgevoerd, alleen maar rommel gemaakt. Ze hadden wel zoals afgesproken boodschappen gedaan, maar zich daarbij niet heel veel aangetrokken van het lijstje dat ze hadden meegekregen. Dus toen Marcel thuiskwam, kon hij meteen naar de supermarkt, terwijl ik met een verhit hoofd de aardappelen begon te schillen. Intussen kregen de meiden ruzie over de afstandsbediening en drentelde Mickey, ons hondje, ongeduldig om me heen omdat hij uitgelaten wilde worden. Daar zat ik echt niet op te wachten na mijn eerste werkdag…

Het was al half tien toen ik eindelijk op de bank plofte met een kop thee, compleet uitgeput.

‘Het is gewoon wennen,’ zei Marcel sussend. ‘Ook voor de meiden. Dat gaat over een tijdje heus wel wat soepeler. Dan weet iedereen wat er moet gebeuren.’

Natuurlijk, hij had gelijk. Dit was pas mijn eerste dag. Het moest zijn tijd krijgen, het kwam wel goed.”

Twijfel

“Maar de dagen en de weken verstreken en ik kon er maar niet aan wennen. Elke dag was ik enorm opgelucht als ik het kantoorgebouw weer verliet. Eindelijk vrij, zo voelde het. De hele dag had ik voor mijn gevoel vastgezeten achter een bureau, af en toe op de klok kijkend, om vervolgens te constateren dat de minuten voorbijkropen. Intussen dacht ik aan alle dingen die thuis nog moesten gebeuren en die ik eigenlijk duizend keer liever wilde doen. Een wasje draaien, mijn moeder bellen, de een helpen met haar toets Duits, de ander Engelse woordjes overhoren… Dat soort dingen moest ik nu allemaal in het weekend zien te proppen.

Inmiddels zit mijn derde week erop en ik vind het nog steeds vreselijk. Dat ligt op zich niet zozeer aan het werk, maar ik mis thuis gewoon ontzettend. Daarnaast heb ik het idee dat ik het thuis allemaal laat versloffen en dat vind ik heel moeilijk. Fulltime werken past misschien gewoon niet meer bij me. Marcel zegt dat ik er spijt van zal krijgen als ik nu stop. Volgens hem heeft het gewoon nog wat meer tijd nodig, maar hóéveel tijd dan nog? Misschien moet ik nu gewoon de knoop doorhakken en stoppen, al voelt dat wel heel slap. Dan is er ook geen weg meer terug. Ik twijfel enorm. Wat moet ik doen?”