‘Mijn vriend leeft vooral zijn eigen leven’
Zeven jaar geleden werden Miro en ik een setje. Voor mij was er geen twijfel, maar die twijfel voelde ik wel bij hem, jarenlang. Alsof ik hem leuker vond dan hij mij. Ik was dus dolblij toen hij drie jaar geleden voorstelde om te gaan samenwonen. Het voelde alsof hij eindelijk en definitief voor mij koos.
Maar in onze relatie veranderde er niet veel toen we gingen samenwonen. Miro deed nog steeds vooral wat hij zelf wilde, zonder al te veel overleg. Ik hoopte dat het vanzelf beter zou gaan, maar dat was niet zo. Ik ben al een tijdje op het punt beland dat ik eens goed met hem in gesprek wil over waar we nu staan. Hij is 31, ik 29 en ik wil stappen zetten. Plannen maken voor de toekomst! Maar MIro wil het daar niet over hebben. Hij ziet wel wat het leven brengt, zegt hij. Hij leeft eigenlijk nog steeds het leven van een student.
Steeds vaker vraag ik me af of onze relatie wel toekomst heeft. En nu is er iets gebeurd waardoor mijn twijfels alleen maar groter worden: Miro vertelde me dat hij in de zomer met twee van zijn vrienden op vakantie wil, twee weken naar Griekenland. Zonder mij! ‘En ik dan?’ vroeg ik. Met mij wilde hij wel een weekendje naar Brugge of Maastricht of zo. Maar niet langer dan een weekend, want zoveel geld heeft hij niet. Ik kon wel janken, maar ik hield me in. Waarom wil hij niet met mij op vakantie? Als ik moeilijk ga doen, ben ik bang dat onze relatie voorbij is… Of is het tijd om meer betrokkenheid van hem te gaan eisen?
-
Wat je ook doet, blijf hier niet in hangen! Het is wel duidelijk dat zijn aandacht niet bij jou ligt. Uit niets blijkt dat jullie het echt leuk hebben samen. Ik heb eens een vriendin gehad die ook zo’n vriend had. Tien jaar lang wooonden ze samen en zorgde ze voor hem, totdat hij iemand anders vond en vertrok. Hij ging samenwonen met een jongere versie van haar. Zij bleef achter met een onvervulde kinderwens en heel veel spijt. -
Je weet zelf het antwoord al, want dat voel je al zo lang. Je angst om alleen verder te gaan houdt je enkel tegen...en alles wat erbij komt kijken. En ik kan je garanderen, ja het zal ff moeilijk en pittig zijn. Maar nooit zo moeilijk als tegen te gevoel in blijven gaan en telkens zoveel pijn te hebben. -
Het zinnetje wat eruit sprong voor mij: 'omdat hij niet zoveel geld heeft'. Maar omdat hij de vaste lasten deelt met jou neem ik aan heeft hij wel veel meer geld dan wanneer hij alleen zou wonen. Daarom wilde hij met je samenwonen vrees ik. Je bent pas 29 en huurt allang: dan woon je heel afgelegen in een kraakpand of je hebt een veel te hoge huur voor 1 pers. Mijn kind (30jr) is ook al jaren op zoek en zegt altijd: als ik een partner zou hebben kan ik van álles huren, in je eentje niettebetalen. Hij gebruikt je, dat weet je. Waarom blijf je bij hem? Ik zie het vaker: samenwonen met Iemand tót ze echt gek op iemand worden: dan moet Iemand eruit... je wilt toch geen Iemand zijn die de huur voor de helft betaalt en mss nog wel alle huishoudelijke klussen doet ook. Als hij wel degelijk de wc en badkamer wekelijks staat te schrobben en jouw kleding óók even strijkt als hij toch bezig is heb ik niks gezegd. Maar iets in me denkt dat je ook zijn huishoudster bent.. Kop op, dit kan niet zo.