Mieke ergert zich dood aan haar rokende collega

Mieke (48) heeft het enorm naar haar zin op haar werk en kan het ook prima vinden met haar naaste collega Mandy. Enige probleem is dat Mandy elke dag wel een uur werktijd besteedt aan haar nicotineverslaving. En de geur die ze dan mee terug naar binnen brengt, is ook niet bepaald aangenaam. Hoe kan Mieke dit het best aankaarten?

“Ik kan het nog zo terughalen, het moment waarop mijn nieuwe collega Mandy aan me werd voorgesteld. Mijn baas, Hans, klopte op de deur en stapte het tweepersoonskantoortje binnen, met Mandy in zijn kielzog.
‘Mieke, mag ik je even voorstellen: Mandy, je nieuwe collega hier op de afdeling. Ze heeft heel wat ervaring op het gebied van communicatie en ze heeft er zin in.’
Een vrolijk ogende brunette stapte met uitgestoken hand naar voren. Een vleug nicotine prikte in mijn neus. ‘Hoi, ik ben Mandy. Leuk kennis te maken!’ zei ze enthousiast.
Hans knikte tevreden en keek me aan. ‘Ik denk dat jullie het heel goed met elkaar zullen kunnen vinden en dat Mandy je heel goed kan helpen bij de lopende projecten.’ Hij liep weer naar de deur, maar voordat hij vertrok, zei hij nog met een knipoog: ‘Het enige minpuntje is… dat ze rookt.’
Dat had ik zelf dus al opgemerkt. De geur die om haar heen hing, was wat dat betreft onmiskenbaar. Ik haalde mijn schouders op, het kon me niet veel schelen. Tenminste, ik dácht dat het me niets kon schelen. Inmiddels kijk ik er anders tegenaan.

Ex-roker
Ik was zelf ooit een roker. In die tijd mochten de asbakken nog gewoon op de bureaus staan. Niet lang nadat mijn moeder was overleden aan longkanker, heb ik mijn laatste sigaretten onder de kraan gehouden en weggegooid. Ik nam me voor om nooit meer een sigaret aan te raken. Ik kan me die strijd nog heel goed herinneren: wat vond ik het moeilijk om ervan af te blijven! Toen pas besefte ik hoe die verslaving me jarenlang in zijn greep had gehad.
In mijn rokersleven had ik er nooit echt bij stilgestaan dat anderen misschien wel een probleem konden hebben met mijn verslaving. Ik had ook nooit gedacht dat ik me zelf aan rokers zou gaan storen. Toch is dat wel gebeurd: ik erger me inmiddels dood aan Mandy’s verslaving. Ik heb er last van. En ik weet niet wat ik ertegen kan doen.
Mandy bleek inderdaad een fantastische hulp. Ze is pienter, heeft goede ideeën, en heel belangrijk: ze weet hoe ze moet omgaan met kritiek. ‘Verbeterpunten, zo zie ik dat,’ zei ze monter, nadat de directeur een lijstje kritiekpuntjes met haar had doorgesproken toen ze een maand in dienst was. Het waren details, niets ernstigs, en ze nam het allemaal ter harte.
‘Dan heb ik nóg een verbeterpuntje voor je,’ zei ik gekscherend. ‘Je rookpauzes, misschien kun je daar ook wat aan doen.’
Ze sprong zowat op van haar stoel. ‘Het is nu eenmaal mijn zwakke plek, daar kan ik niets aan doen,’ zei ze vinnig, helemaal niet zoals ze normaal gesproken is. ‘Zo veel tijd kost het nu ook weer niet, hoor, af en toe een sigaretje. En trouwens: als het nodig is, blijf ik ook langer op kantoor. Ik stuif niet om vijf uur meteen naar buiten.’
‘Dat is waar,’ zei ik sussend. Blijkbaar had ik een gevoelige plek geraakt, haar verslaving. Ik besloot er niets meer over te zeggen, ook omdat ik uit eigen ervaring weet hoe lastig het is. Ik hoopte echter wel dat ze mijn opmerking niet zou vergeten en dat er iets zou veranderen.

Raam open
We zijn nu drie maanden verder, maar er is niets veranderd en het stoort me steeds meer. ’s Ochtends zegt ze al na een uur: ‘Zo, nu eerst een bak koffie met een peuk.’ En weg is ze dan, naar buiten. Na tien minuten tot een kwartier komt ze terug. Als het mooi weer is en ze komt collega’s tegen, dan duurt het heel soms zelfs twintig minuten. In de tussentijd neem ik haar telefoon op, of sta ik mensen te woord die binnenkomen. Soms rookt ze er nog eentje voor de lunch en ’s middags is ze ook vaak twee keer van haar werkplek weg. Zeg dat het gemiddeld elke keer een kwartier is, en dat vier keer per dag: dat maakt dat ze per dag een uur minder werkt dan ik! Best veel, toch? Ik denk dat heel wat mensen gek zouden opkijken als ik elke dag een uur eerder naar huis zou gaan. Dat doe je niet, maar dit is blijkbaar wel geaccepteerd.
Het gaat niet alleen om de tijd die ze eraan spendeert, ook de geur die om haar heen hangt, gaat me steeds meer tegenstaan. Ze rookt shag, en dat ruik je heel goed. Soms probeert ze de geur te maskeren met goedkope parfum en dat is zo mogelijk nog erger. Het is meer dan eens gebeurd dat ik een hoestbui kreeg door de geuren die om haar heen hangen. Ik wil niet overkomen als een aansteller, dus ik zeg er niets van, maar het raam gaat wel open.
Kortom: ik vind het niet eerlijk dat ze zo veel tijd spendeert aan haar verslaving, en ik heb last van de geur. Moet ik nog een poging doen om dit met haar te bespreken? Of moet ik het aankaarten bij mijn baas? Of ben ik gewoon een zeurpiet en moet ik wat meer begrip tonen voor mijn collega en haar verslaving?”