Mery vindt het leuk dat ze oma wordt, maar…

Mery (55) is dolblij met de komst van haar eerste kleinkind. Ze weet alleen niet of ze wel wekelijks op vaste dagen als oppasoma wil gaan fungeren. Haar dochter Cynthia, de aanstaande moeder, lijkt daar echter wel blind van uit te gaan…

“Ik had altijd al verwacht dat Cynthia, mijn jongste, degene zou zijn die mij voor het eerst oma zou maken. Of mijn zoon Beau ooit kinderen zal krijgen, betwijfel ik namelijk. Op zijn negentiende, nadat hij zijn mbo had afgerond, pakte hij zijn rugzak om de wereld over te gaan. Al jaren werkt hij regelmatig op allerlei verschillende plekken op de wereld. Aan het einde van een periode werk, als hij voldoende geld gespaard heeft, reist hij steeds een paar maanden, om vervolgens weer voor een tijdje naar huis terug te keren om bij te komen van alle avonturen. Hij is inmiddels negenentwintig, maar nog steeds niet honkvast. Ook niet op vrouwengebied. In elk stadje heeft hij een ander schatje, zo lijkt het wel, maar echt verliefd heb ik mijn zoon nog nooit gezien.
Mijn dochter wel: zij viel op haar tweeëntwintigste als een blok voor Soefian. Die twee waren net vijf jaar samen toen ze op een avond langskwamen. Ze waren een beetje giechelig, viel me op. Het verbaasde me dus niet toen ze haar hand op haar buik legde en tegen mijn man Michiel en mij zei: ‘Ik moet jullie wat vertellen…’
Soef keek haar met zijn trouwehondenblik verliefd aan en pakte haar hand, en toen waren verdere woorden overbodig.
‘O, we worden opa en oma!’ riep ik geëmotioneerd uit. Ik vloog van de bank om hen allebei te omhelzen, Michiel volgde wat schutterig mijn voorbeeld.
Met een blos van opwinding vertelde Cynthia hoe ze samen hadden besloten om ervoor te gaan en hoe het vanaf dat moment was gegaan. ‘Een jongen of een meisje, dat willen we niet weten,’ besloot Cynthia haar verhaal. ‘Wat we wél willen, is dat het kindje een goede band met zijn of haar familie krijgt.’
De moeder van Soef leeft allang niet meer, hij is min of meer opgevoed door zijn vier oudere zussen. Die zouden regelmatig komen oppassen, begreep ik uit hun verhaal. ‘Het zou leuk zijn als ons kindje een heel speciale band met oma zou krijgen, en natuurlijk ook met opa Michiel. Bovendien wil ik heel graag blijven werken, dus dan zou je misschien op maandagen of vrijdagen kunnen oppassen,’ ging Cynthia verder. Ze wachtte niet op een antwoord, maar ratelde door over haar plannen. De babykamer, wat voor kinderwagen ze wilde, en ga zo maar door.
Ik hoorde het eigenlijk niet meer, want ik dacht nog maar één ding: wil ik dat wel, op een vaste dag oppassen?

Bezwaren
We waren een beetje overdonderd door de hoeveelheid informatie en toen Cynthia en Soef vertrokken waren, stuiterde ik nog geruime tijd na. Een kleintje in de familie, fantastisch! Natuurlijk zouden wij de meest geweldige opa en oma zijn die een kind zich kon wensen. Maar wilde ik dat wel op een vaste dag in de week doen, week in, week uit?
Mijn ‘vrije’ dagen zijn altijd helemaal gevuld, meestal met allerlei noodzakelijke afspraken. Ik heb een chronische ziekte, waarvoor ik regelmatig artsen of behandelaars moet bezoeken. Daarnaast is het belangrijk dat ik blijf sporten, dus dat doe ik op mijn twee vrije ochtenden. Bovendien leeft mijn vadertje nog. Hij is inmiddels zevenentachtig, nog goed ter been en in redelijke gezondheid, maar hoelang gaat dat nog duren? Ik moet nu al regelmatig iets voor hem regelen. Een rekening betalen, contact met instanties, noem maar op. Verder plan ik op mijn vrije dagen ook de kapper, de pedicure en de schoonheidsspecialiste in. En afspraken met vriendinnen. Daar komt mijn eigen huishouden nog bij. Michiel is ook nog lang niet met pensioen, die werkt zesendertig uur per week.
‘Ik zou misschien tijdelijk een halve dag minder kunnen gaan werken?’ was Michiels weerwoord op mijn bedenkingen. ‘Zo’n kindje is maar zo kort klein, dat kunnen we toch wel inpassen?’
Daar had hij natuurlijk ook wel gelijk in. Vier jaar en dan gaat zo’n hummel alweer naar school. Dat moest toch wel kunnen? ‘Maar stel dat ze daarna nog een kindje krijgen, en nóg een? Dan zitten we er jaren aan vast! En wat als Beau daarna ineens gaat settelen, een gezin sticht en hetzelfde van ons vraagt? Dan kunnen we het niet maken om nee te zeggen…’ Dat legde Michiel even het zwijgen op.
Een band met dit kindje: ja, dat wil ik zeker! Maar om me heen heb ik te vaak gezien dat oma’s het te zwaar begonnen te vinden, die verplichting om elke week een hele dag klaar te moeten staan. Zie de afspraak dan nog maar eens terug te draaien. Bovendien komt na kindje één ook vaak nog kindje twee, en misschien zelfs wel drie en vier… En dan?
Ik weet nu dus niet zo goed wat ik tegen Cynthia moet zeggen. Of moet ik het maar gewoon even op zijn beloop laten, in ieder geval tot ze het officieel vraagt? Want dat heeft ze eigenlijk nog niet eens met zoveel woorden gedaan.”