Marits dochter heeft wel heel veel dates

Nadat haar relatie is stukgelopen, komt de volwassen dochter van Marit (54) weer thuis wonen. Best gezellig, maar Melanie (29) geniet inmiddels wel érg van haar vrijgezellenstatus. De afgelopen maanden heeft Marit zeker tien verschillende mannen de revue zien passeren. Mag ze haar dochter daarop aanspreken?

“Op een dag belde mijn dochter Melanie me in tranen op: haar vriend had het uitgemaakt en hij eiste dat zij zou vertrekken. ‘Kind, natuurlijk ben je hier welkom,’ zei ik meteen. We hadden een kamer op de bovenverdieping waar ze in kon trekken, maar mijn man Henry – Melanies stiefvader en de vader van mijn tweede dochter Chantal – was niet gecharmeerd van dat plan. Chantal, die nu achttien is, heeft deze verdieping altijd voor zichzelf gehad en Henry voorzag problemen als de twee halfzussen samen de ruimte moesten delen.
Er was nog een andere oplossing: ons huis heeft namelijk ook een achterhuis. Een plek met een eigen toegangsdeur, die wij voornamelijk als opslag gebruikten, maar die best omgetoverd kon worden tot woonruimte. Een klein keukenblokje en een doucheruimte waren zo geïnstalleerd. We hadden er eerder al eens aan gedacht om die ruimte om te toveren tot een leuke, kleine woonplek, voor een student of zo, maar Melanies komst bracht deze plannen in een stroomversnelling.
Met ons in de buurt kon Melanie haar wonden likken en bijkomen van het liefdesverdriet. Dat was heftig, want ze was al vanaf haar zestiende samen geweest met haar vriend. Een echte jeugdliefde dus. De eerste paar weken zat ze voornamelijk met dikke, rode ogen op de bank naar slechte liefdesfilms op Netflix te kijken. Maar stukje bij beetje zagen we haar gelukkig opknappen. En nadat een vriendin haar op een zaterdagavond mee de kroeg in had genomen, straalde ze zowaar weer een beetje en zagen we eindelijk weer een glimlach op haar gezicht verschijnen. We waren blij voor haar.
Melanie liet vallen dat ze in de kroeg best wel wat aandacht van mannen had gehad en dat ze daarvan genoten had. ‘Ik ga eerst maar eens een beetje genieten van mijn vrijgezellenleven,’ besloot ze. ‘Eens goed onderzoeken wat voor type man bij me past.’ En dat doet ze volop, zo zien we de laatste maanden. De ene na de andere man komt voorbij…

Blozende wangen
Het was nog vroeg in de ochtend toen ik voor het eerst een man voorbij ons raam zag schuifelen. Ondanks de gure wind had hij blozende wangen. Melanie ook, zo zagen we toen ze later binnenstapte voor een kop koffie. ‘Het is niks bijzonders hoor, met die man,’ haastte ze zich te zeggen. ‘Gewoon een scharrel.’
Nog diezelfde week zagen we weer iemand langs ons raam komen, een andere man deze keer, een kleinere, met een baard.
‘Ook niks,’ zei Melanie, toen ik ernaar vroeg. ‘Via Tinder ontmoet. En toen een leuke avond mee gehad, that’s all.’ Ze knipoogde erbij.
‘Je bent gewoon aan het slettenbakken,’ zei Chantal een paar weken later pesterig tegen haar, nadat we man nummer vijf het achterhuis hadden zien verlaten.
Melanie haalde daarop vinnig uit: ‘Zo ouderwets! Als mannen dit doen, dan is het stoer, maar over een vrouw heeft iedereen meteen zijn oordeel klaar. Ik ben volwassen en heb gezonde seksuele verlangens. Dat mag jij noemen zoals je wilt, maar het zegt meer over jouw ouderwetse instelling dan over mij!’
Die kleine terechtwijzing van haar jongere zus was bij Melanie duidelijk niet in goede aarde gevallen. Ik besloot dus maar even wijselijk mijn mond te houden en mijn mening over haar mannenbezoekjes voor me te houden. Dit was gewoon een fase, het zou vast wel overgaan.

Geslachtsziekte
Maar na nóg eens vijf mannen binnen korte tijd begon ik me toch wat zorgen te maken. Ik besprak het met Henry, die het allemaal geamuseerd gadesloeg. Hij had er geen mening over, zei hij. ‘Waar ben je precies bang voor?’ vroeg hij.
Daar moest ik even over nadenken. ‘Dat ze een slechte naam krijgt misschien,’ zei ik.
‘Melanie is een volwassen vrouw, daar weet ze heus wel mee om te gaan,’ was Henry’s antwoord.
‘Dat ze iets oploopt dan, een geslachtsziekte of zo,’ zei ik daarna.
Henry schudde zijn hoofd. ‘Schat, het is een volwassen vrouw,’ zei hij opnieuw. ‘Ze maakt haar eigen keuzes. Daar mag je een mening over hebben, maar meer ook niet.’
Heeft Henry daar gelijk in? Ik denk van niet. Ook al is Melanie inmiddels negenentwintig, ik heb toch nog steeds wel wat te zeggen over mijn kind? Zeker ook omdat ze onder ons dak woont.
Tot nu toe heb ik mijn mond gehouden, in de hoop dat ze haar wilde haren wel zou verliezen. Maar ze lijkt er maar geen genoeg van te krijgen. Het lijkt wel alsof ze met haar mannenverslaving iets wil compenseren, vergeten of verbergen. Ik wil daar dolgraag met haar over praten. En eigenlijk wil ik ook gewoon dat ze ermee stopt. Elke keer een ander over de vloer en in je bed is toch niet gezond? Ik vind het in ieder geval niet normaal.
Henry denkt dat ze dit gewoon even nodig heeft en dat haar leven vanzelf wel weer in balans raakt, maar ik ben het wachten daarop eigenlijk wel zat. Tijd voor een goed en corrigerend gesprek? Of moet ik op mijn tong blijven bijten en het nog maar even aanzien?”