Marinka is het wachten beu…
Marinka (33) wil dolgraag moeder worden, maar haar man Noah (36) heeft steeds wel weer een nieuwe reden om dat moment uit te stellen. Inmiddels begint ze zelfs te twijfelen of Noah eigenlijk wel vader wíl worden. Hoe krijgt ze duidelijkheid?
“Op mijn zevenentwintigste ontmoette ik Noah tijdens een tennistoernooi waaraan we allebei deelnamen. We raakten aan de praat terwijl we naar een wedstrijd stonden te kijken en na het toernooi belde hij me voor een date. Het was meteen aan. We zijn heel verschillend, maar juist daarom passen we goed bij elkaar. Ik hou wel van een beetje chaos en onvoorspelbaarheid, Noah is rustig en bedachtzaam en meer van de structuur. Ik zorg ervoor dat zijn leven niet saai wordt en hij zorgt voor wat balans in mijn leven.
We waren zo ongeveer twee jaar bij elkaar toen we samen in bed een film keken waarin een koppel hun eerste kindje kreeg. Plots voelde ik aan alles dat ik ook moeder wilde worden. Ik kreeg zo’n warm gevoel vanbinnen bij het zien van dat kleine hummeltje op tv!
‘Zullen wij ook, Noah?’ vroeg ik. ‘We zouden geweldige ouders zijn.’ Als het aan mij had gelegen, had ik mijn pillenstrip op dat moment meteen in de prullenbak gegooid.
Noah dacht daar anders over. ‘Kijk om je heen, lieverd. We hebben maar een kleine etage en moeten een steile trap op om hier te komen. Laten we eerst samen eens een koophuis gaan zoeken.’
‘Een huis zoeken kan toch ook als ik zwanger ben?’ zei ik nog, maar Noah was niet over te halen. Hij wilde eerst alles op orde hebben.
Trouwen
Onze zoektocht naar een huis verliep zeer voorspoedig en vier maanden later kregen we de sleutel van een leuke eengezinswoning overhandigd. Toen we na twee maanden klussen gesetteld waren, vond ik dat het er maar eens van moest komen. Ik kookte een lekkere maaltijd, stak kaarsjes aan en trok mijn mooiste lingeriesetje aan onder een flinterdun sexy jurkje. Dat werd natuurlijk een avondje vol passie, maar toen ik begon over het weggooien van de pil, liet Noah blijken dat onze slaapkameravonturen wat hem betreft nog even niet hoefden te leiden tot een zwangerschap. Eerst wilde hij namelijk trouwen. En ja, welke vrouw wil dat nu niet?
Trouwen werd dus de volgende stap in onze relatie. Maar toen Noah eindelijk echt op zijn knieën ging, waren we alweer een paar maanden verder. En het organiseren van de bruiloft nam ook een jaar in beslag. Het was het waard, want het was een fantastische dag die ik voor geen goud had willen missen, maar een baby was er dus nog steeds niet…
We gingen op huwelijksreis naar Bali, en daar zei ik: ‘Zou het niet fantastisch zijn als ons kindje hier op Bali verwekt zou worden?’
Maar nee, Noah had inmiddels weer een ander plan. ‘Laten we eerst sparen voor een échte droomreis. Ik wil eigenlijk nog wel meer van de wereld zien. Een paar maanden onbezorgd rondreizen lijkt me fantastisch. Als we eenmaal een kindje hebben, komt dat er natuurlijk niet meer van.’ Omdat ik het zelf ook heerlijk vond om te reizen, ging ik mee in zijn plan en zette ik mijn kinderwens weer even uit mijn hoofd. Eenmaal thuis begonnen we met sparen voor onze grote reis.
Teleurstelling
Die lange reis hebben we uiteindelijk vorig jaar gemaakt. Tweeënhalve maand trokken we door Australië en het was onvergetelijk. Ik ben blij dat we het hebben gedaan, maar ik was ook blij toen we in november weer thuis waren. Een kindje, eindelijk kon het ervan komen! Mijn pillenstrip gooide ik bij thuiskomst meteen weg.
De maanden daarna werd ik gewoon ongesteld. Hoewel ik weet dat het wat tijd kan kosten, was de teleurstelling bij mij toch groot. Noah vond het minder erg en probeerde me op te beuren. ‘Het lukt heus wel een keer, hoor!’
Maar als het aan hem ligt, gebeurt het nu voorlopig wéér niet. Er is namelijk weer iets tussengekomen: corona. Noah legde uit dat hij de huidige situatie te onzeker vindt voor een kindje. ‘Het voelt gewoon niet goed, Marinka,’ zei hij. ‘Wat als corona weer de kop opsteekt en we een tweede golf krijgen? Laten we eerst wachten tot er een medicijn of vaccin is.’ Maar ik denk: er zijn toch genoeg vrouwen die moeder worden, ook nu nog? Wat maakt het nou uit?
De afgelopen weken hebben we er regelmatig over gepraat, maar Noah wil echt wachten. ‘Als we voor een kindje gaan, moeten we wel allebei achter dat besluit staan,’ zei hij laatst. Daar heeft hij gelijk in, maar mij bekruipt inmiddels het gevoel dat Noah echt alles aangrijpt om maar geen vader te hoeven worden. Als ik dat zeg, reageert hij vaag. Hij zegt in ieder geval niet dat hij wél vader wil worden. Maar mijn kinderwens is inmiddels zo sterk, ik ben er zó klaar voor!
Ik wil echt niets liever dan een kindje, maar wil híj het wel echt? En wanneer dan? De klok tikt, dus als hij het niet wil, zal ik toch iets moeten besluiten. Ik wil duidelijkheid, daar heb ik toch recht op? Maar hoe pak ik dat aan?”
Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
-
Je hebt duidelijkheid maar die wil je niet zien! Als de man geen kind wil wat zijn goed recht is [!!!!!] heb jij je maar in te houden! Of je kiest voor een leven zonder hem en met kind van een ander of je kiest voor een leven met hem en past jullie leven erop aan. Er is zoveel meer te beleven in je leven dan het verwisselen van poepluiers! Een kind hebben is niet zaligmakend, plus er lopen al genoeg kinderen op deze overvolle en verrotte wereld! Ik snap al die vrouwen niet die koste wat het kost hun egoistische zin willen doordrammen als het om hebben van kinderen gaat. Zij denken het alleenrecht te hebben en wat de man vindt of wilt lijkt ondergeschikt te zijn. Fout! Ik heb medelijden met de mannen die zich maar al te vaak onder druk laten zetten door zo' n broedse vrouw. ´'Ik moet een kind, en anders rot je maar op als jij mij dat niet wil/kan geven´' dat is wat ze eigenlijk bedoelen, want ze zullen het nooit accepteren danwel respecteren dat niet iedereen zit te wachten op een levenslange verantwoordelijkheid voor een kind! Je zal maar zo'n leeg leven hebben dat je denkt dat een kind die leegte kan opvullen..... -
Eerlijk gezegd snap ik niet waarom je dit vraagt. Zo onduidelijk is hij niet hoor. Hij wil nog niet. Hij heeft andere plannen en prioriteiten en blijft die aangeven. Dat jij daar vervolgens niets mee kan, kan niemand voor je oplossen. Hij is hier in het geheel niet oneerlijk over. Jouw oneerlijkheid is daarentegen wel een probleem. Hou jij wel van je man, of is hij al die tijd niets meer geweest dan beoogd zaaddonor en kostwinner voor een gezin dat hij zo overduidelijk niet wil? Je keuze is klaarhelder. Of je ziet Noah als je man, je geliefde, je levenspartner en (het belangrijkste) je gelijkwaardige in deze volwassen relatie, óf je ziet hem als obstakel in je obsessie voor een kind. Bij de eerste leuze neem je hem en zijn bezwaren serieus en maak je daar goede afspraken over, ook al zou dat betekenen dat je nog moet wachten. Bij de tweede keuze ga je van hem scheiden en zoek je een andere sukkelaar om zwanger van te worden. -
vraagje, waarom is een vrouw met kinderwens een egoïst, waarom is een kinderwens een obsessie? Ik vind hem juist egoïstisch, hij houdt haar aan het lijntje. Hij kan toch ook aangeven dat hij geen kinderwens heeft? En dan is het aan Marinka of ze met hem verder wil of niet. Sorry nokids, je klinkt erg zuur hoor. Zij heeft een kinderwens en dat weet hij. Zij zet hem niet onder druk, hij houdt haar aan het lijntje. En ja er zijn mensen die geen kinderen willen, dat is ook hun goed recht maar zeg het dan. En Marinka, hij houdt je aan het lijntje, iedere keer is er wat dus ik zou zeggen, ga met hem in gesprek en vraag aan hem of hij kinderen wil. Of 1 kind. Zo niet, dan aan jou de beslissing -
Communiceren jullie wel goed? Je kan toch vragen "sta je er achter dat we ooit een kindje nemen of doe je het alleen voor mij?" Je kan toch de punten in je verhaal bespreken. Als je een gezonde relatie hebt dan kan je de punten gewoon goed bespreken. -
Enigszins herkenbaar, al was mijn man direct duidelijk: geen kinderen. Hij heeft een kind en is er door een one night stand ingeluisd. Nu ziet hij zijn kind niet meer en dat doet veel pijn. Die pijn wil hij nooit meer voelen, dus duidelijk: voor hem geen kinderen meer. Ondanks mijn grote wens. Ik hield hoop, als we langer bij elkaar waren, zou hij wel omslaan. Maar nee, geen kinderen. En nu ben ik 41. Meestal hebben we het leuk samen. Genieten van vakanties, spontane uitstapjes. Ja, ik heb met heel mijn hart voor hem gekozen. zonder kinderen dus. En ondanks mijn geluk met hem, heb ik soms spijt dat ik niet meteen de boel gepakt heb en voor mezelf en een kind heb gekozen. 41 kan nog, maar ik hou inmiddels te veel van mijn leven met mijn man. Ik wil hem niet kwijt. Dus pijn blijfy, maar voor mij is het goed zo. Volg je hart. Nu kan het nog! -
Ik heb ook zo een partner . Maar zijn doelen zijn doelen die er nooit van komen want die doelen wil hij al 10jaar . Kan ook nooit een antwoord geven . En dan hoor ik weer dan en dan weet ik het . Dan is het die dag en die maand want tja ruim 6maanden bedenktijd gegeven en dan weten ze het nog niet dan is er weer een excuus . Ben nu van plan om nog even aan te kijken 2 maanden en dan hak ik zelf de knoop door