Marie-Louise wil rustig van haar baby kunnen genieten

Marie-Louise (27) is zwanger van haar tweede kindje. Haar vorige kraamtijd was een enorme chaos en drukte, omdat iedereen maar onaangekondigd op bezoek kwam. Deze keer willen zij en haar man William alleen maar kraamvisite op afspraak ontvangen, maar daar kan niet iedereen begrip voor opbrengen…

“Na de geboorte van ons eerste kind kwamen William en ik met de baby aan het begin van de avond thuis uit het ziekenhuis. Hoewel het een vlotte bevalling was geweest, die perfect was verlopen, waren we toch moe. Vince lag te pruttelen in zijn Maxi-Cosi en ik kon niet wachten om samen met hem naar de slaapkamer te gaan en lekker in bed te kruipen. Dat kwam er echter even niet van, want toen we de huiskamer binnenkwamen, werden we enthousiast begroet door de halve familie. Mijn ouders en die van William waren er, maar ook mijn zus was met haar vriendin gekomen. En de buurvrouw, met wie ik een goede band heb, was ook maar even binnengelopen toen ze al die drukte in huis zag. Mijn moeder stond in de keuken koffie te zetten en beschuit met muisjes te maken.

‘Ik kon niet langer wachten hoor, Marie!’ joelde de buurvrouw, terwijl ze zich over de Maxi-Cosi boog. Ik kreeg niet eens de gelegenheid om Vince rustig uit te kleden.

‘We blijven niet te lang,’ zei mijn moeder geruststellend. ‘We wilden hem gewoon heel eventjes zien.’

Iedereen had het zo gezellig, dat ‘niet te lang’ dreigde uit te lopen tot ‘toch best lang’. Na een halfuur, toen iedereen zijn koffie op had, maakte William kordaat een einde aan het bezoek. ‘Wegwezen!’ zei hij streng. ‘We willen nu tot rust komen.’

Open huis

Maar ook in de weken daarna kwamen we amper tot rust. William en ik zijn gezelligheidsdieren en we houden van bezoek. Normaal gesproken staat onze deur altijd open en dus komen mensen vaak onaangekondigd langs. Dat was ook in de kraamtijd zo. De een na de ander kwam op bezoek. Dat we een kraamfeest gepland hadden, maakte niet uit. ‘Ik wilde de baby ook van tevoren nog even zien!’ was het excuus van heel veel mensen. Hoe vaak we dat niet gehoord hebben! Als ik er met anderen over praat, omschrijf ik mijn kraamtijd als een ‘kraamfeest XXL’.

Toen Vince vier weken oud was, vond het kraamfeest plaats in een zaaltje vlak bij ons huis. Het was de bedoeling om hem dan aan iedereen te laten zien, maar meer dan de helft van de tachtig bezoekers was al eerder langsgekomen. Tegen die tijd was ik doodop. Zelfs tijdens mijn zwangerschap was ik niet zo moe geweest. Een paar weken later gingen we op vakantie, in een huisje in het bos, en toen pas kwamen we met zijn drietjes eindelijk echt tot rust. Al die bezoekjes hadden er serieus ingehakt

Onbegrip

Nu ben ik weer zwanger en deze keer willen we het kraambezoek echt anders aanpakken. We willen niet dat iedereen te pas en te onpas binnen komt vallen, we willen dat mensen van tevoren bellen om een afspraak te maken. Een kraamfeest laten we ook achterwege, want veel te veel mensen willen toch apart komen kijken. We stellen mensen nu al op de hoogte van onze wensen, maar dat wordt slecht opgepikt, merken we.

‘Als ik even bij de kleine wil komen spieken, kan dat toch wel even tussendoor?’ zei mijn buurvrouw bijvoorbeeld.

‘Nou, eigenlijk niet,’ zei William daarop.

‘Grapje zeker?’ reageerde de buurvrouw, die er hard om moest lachen.

Een paar dagen later zaten we op een verjaardag bij mijn schoonfamilie, waar het gesprek ook op de kraamtijd kwam. ‘Geen kraamfeest deze keer, gewoon kraambezoek op afspraak,’ zei ik. ‘Vorige keer hadden we een kraamfeest, maar toen kwam iedereen daarvoor toch nog even binnenvallen en dat maakte het onrustig. Nu gaan we één keer per dag een afspraak inplannen, meer niet.’

‘Maar natuurlijk mogen de opa’s en oma’s langskomen wanneer ze willen, hè?’ zei mijn schoonmoeder.

‘Tuurlijk, het is tenslotte ons kleinkind!’ bulderde mijn schoonvader erachteraan.

‘Ik ga ook echt geen afspraak maken, hoor,’ zei mijn schoonzus. ‘Het is toch ook mijn vlees en bloed?’ 

Zo werd er meteen al over onze wensen heen gewalst. Onderweg naar huis sprak ik er met William over. ‘We kunnen wel wat uitzonderingen maken,’ zei hij met een zucht. Ook hij twijfelde dus al aan ons voornemen. En uitzonderingen maken? Waar trek je dan de grens? Als mijn schoonzus geen afspraak hoeft te maken, waarom mijn zussen dan wel? Eigenlijk zie ik mijn twee beste vriendinnen vaker dan mijn zussen, dus dan is het gek als zij wél een afspraak moeten maken. Dan heb ik nog meer vriendinnen, die zich dan misschien gepasseerd zullen voelen. En ga zo maar door…

Het liefst zou ik een briefje aan de deur hangen: Bezoek alleen op afspraak. Maar dat is ook weer zo ongastvrij, helemaal niet zoals William en ik zijn! Hoe kan ik zorgen voor een rustige kraamtijd, zónder mensen tegen de schenen te schoppen? Daar zit ik nu over te piekeren, terwijl ik eigenlijk gewoon onbezorgd van mijn zwangerschap wil genieten…”