Manuela krijgt promotie, 150 km verderop
Vijf jaar geleden ben ik gescheiden van de vader van mijn twee kinderen, maar we zijn nog steeds goede vrienden. Onze kinderen, nu 26 en 23, begrepen dat een scheiding beter was. Net als onze wederzijdse vrienden. Met iedereen ga ik nog goed om. Ik heb fijne vrienden en ook een leuke baan. Ben veel op pad, maar mijn basis is het kantoor in mijn woonplaats. Vlak bij mijn moeder, die ik soms na het werk even opzoek. Niet dat zij daar altijd op zit te wachten. Ze is een fitte dame met een volle agenda. Als ze ergens hulp bij nodig heeft, vraagt ze dat aan haar buren. Kortom: alles loopt lekker. Toch heb ik een probleem. Een luxeprobleem. Mijn leidinggevende biedt me een promotie aan. Een managementbaan, waar ik altijd al van droomde. Maar dan moet ik wel vaak aanwezig zijn op een filiaal op 150 km van mijn woonplaats. Dat is zowat drie uur rijden! ‘Verhuizen?’ opperde zij. Daar sta ik wel voor open, maar de mensen om me heen raden het me af. Als het niks is, ben ik niet zomaar terug, zeggen ze. Niet naar mijn huidige baan, maar een woning zal ik ook niet zomaar kunnen vinden. ‘En wat als er nu wat met oma gebeurt? Dan ben je ook niet zomaar hier!’ zei mijn zoon. Moeilijke keus, zeker omdat dit goede argumenten zijn om het niet te doen. Maar ik wil het zo graag! Hoe kom ik tot de juiste beslissing?
-
Als eerste; gefeliciteerd met je promotie. Een mooie blijk van vertrouwen. Of je het aan moet nrmen, kan niemand anders voor je beslissen. Ik zou als ik jou was, eens om de tafel gaan zitten met je leidinggevende(n). Misschien willen ze je tegemoet komen door je (als dat mogelijk is) hybride te laten werken, zodat je niet iedere dag zo'n afstand af hoeft te leggen. Tenslotte heeft de corona crisis ons geleerd dat je via Teams ook heel effectief contact met elkaar kunt houden. Of je zou kunnen verhuizen naar een plaats die zo'n beetje halverwege je nieuwe werkplek en je huidige woonplaats ligt. Ik zou me alleen niet al teveel concentreren op degenen die je met alle geweld thuis willen houden. Tenslotte zeg je zelf dat je moeder nog fit is. "Wat als..." scenario's van anderen zouden niet de reden zijn om een mooie kans te laten schieten. Ik wens je het beste. -
Ik zou het doen, de baan aannemen! Als je daar goede woonruimte kan vinden helemaal. Je opofferen voor je moeder lijkt me een slecht idee.. hoe zou jij het vinden als een van je kinderen een hele goede baan laat schieten voor jou? Ik zou het vreselijk vinden en me heel erg afvragen waarom mijn dan allang volwassen kind -want dat ben je- zijn of haar leven zo door mij laat beïnvloeden. Stel dat je moeder, ik hoop het niet maar alles kan, binnenkort plotseling overlijdt. Dan kan je niets meer voor haar doen op de uitvaart na regelen uiteraard. Zou je spijt hebben? Die baan is dan al vergeven. Zo zou ik het benaderen. Stel dat ze 10 jaar heel veel zorg nodig heeft wil jij dat zelf gaan doen? Dat zijn denk ik de vragen die je jezelf moet stellen. En doe waar jij je goed bij voelt je leeft maar één keer en het is helemaal niet erg om eens voor jezelf te kiezen imho. Voor hetzelfde geld had je in het buitenland gewoond met je kinderen. Voorlopig is het niet aan de orde, wellicht gaat ze zo nog 20 jaar door laten we het hopen!! Sterkte met je keuze, bedenk ook goed hoe belangrijk je het op andere vlakken vind om te wonen waar je nu woont. Hobby's, vrienden, kennissen.. zou je ze erg missen? -
Xx -
Je hoeft toch niet meteen definitief te verhuizen? Je zou je eigen huis tijdelijk kunnen onderverhuren, en in je nieuwe woonplaats ook iets kunnen huren. Dan heb je alle tijd om eraan te wennen. Als je baan dan bij nader inzien niet bevalt, kun je toch weer terug. Of ga een tijdje 'op kamers': iets goedkoops huren en in de weekende kun je dan weer terug naar huis. Ook kun je dit dilemma nog eens bespreken met je leidinggevende. Sommige bedrijven verzorgen ook huisvesting voor werknemers: misschien kan het bedrijf waar je werkt een onderkomen voor je regelen al dan niet tijdelijk. Met elkaar kan je dan afspreken om bijvoorbeeld na een halfjaar weer eens om de tafel te gaan zitten om door te spreken of de oplossing van beide kanten nog bevalt. -
Pas op: Simoon bedoelt het ongetwijfeld goed maar je mag niet zomaar je huis onderverhuren! Je moet ook ingeschreven staan op het adres waar je woont, als je bij een wbv huurt mag je niet langer dan 3 maanden in Amsterdam zelfs maar 2 maanden elders verblijven per kalenderjaar. Er is woningnood, je kan geen twee woningen huren om eens te kijken of het bevalt. Twee maanden is ook te kort, in 2 maanden raak je niet bevriend met je nieuwe buren en heb je nog geen kennissen uren verderop; laat staan vrienden. Dit wilde ik toch nog even vertellen voor je helemaal dakloos bent.. Het is ook niet zo dat men maanden zal wachten om iemand in te huren voor je huidige baan. Vertrekken en kijken of het bevalt met twee huizen op je naam en over een poosje beslissen is een luxe die je niet hebt. De regels zijn veel strenger dan vroeger sinds er 30-jarigen noodgedwongen bij hun ouders moeten wonen of dakloos raken. Wil het toch nog even zeggen, straks woon je bij je moeder op de bank en heb je geen werk meer. Je moeder zit niet op je bezoekjes te wachten, zoveel is zeker ze heeft haar eigen leven, laat duidelijk merken dat ze je niet nodig heeft en dat je zelfs ongelegen komt. Wat ik me afvraag: Ben jij niet degene die je moeder niet kan missen? Zo komt het wel op me over, sommige vrouwen willen graag nodig en onmisbaar zijn. Je moeder en je kinderen hebben je niet meer nodig, je baas heeft wel een werkneemster zoals jou nodig. En jij misschien een beetje avontuur in je leven!?