Lydia’s dochter Kim (26) is bang om op zichzelf te gaan wonen

Lydia (54) en Lex (56) zijn al jaren op zoek naar geschikte woonruimte voor hun nog thuiswonende dochter Kim (26). Maar nu ze eindelijk het perfecte appartementje hebben gevonden, blijkt dat Kim eigenlijk helemaal niet op zichzelf wíl gaan wonen… Bij elke kleine stap in die richting huilt ze tranen met tuiten. Lydia twijfelt: moeten ze dit tóch doorzetten?

“Ik stond op de overloop wat was weg te ruimen, toen ik gesnik hoorde komen uit Kims kamer. Huilde ze nou? Ik legde de stapel handdoeken snel neer en stak mijn hoofd om de hoek van de deuropening. Kim schrok toen ze me zag. Tranen glinsterden op haar wangen, maar die veegde ze snel weg. ‘Het is niks,’ zei ze snel, als antwoord op mijn vragende blik.
‘Goh, dat geloof ik toch niet helemaal,’ antwoordde ik en ik liet me naast haar op het bed zakken. Haar kastdeuren stonden open, het merendeel van de planken was leeg. De spullen had ze in de verhuisdozen gestopt, die nu netjes opgestapeld voor de kast stonden.
Ik sloeg mijn arm om haar heen en voelde haar schouders weer zachtjes schokken. ‘Het geeft helemaal niet dat je wat verdrietig bent, hoor,’ troostte ik haar. ‘Het is toch afscheid, daar mag je best even om huilen.’
‘Ja,’ zei ze zielig. ‘Ik weet het.’ En ze begon weer te huilen, met gierende uithalen deze keer. Dikke tranen, groot verdriet, omdat ze op zichzelf zou gaan wonen.

Avontuurlijk kind
Kim was een nieuwsgierig en ondernemend kind. In winkels was ik haar regelmatig kwijt, om haar vervolgens terug te vinden in de etalage of zelfs in het magazijn. Ook is ze als kleuter eens in een kast gekropen, omdat ze nieuwsgierig was hoe dat er vanbinnen uitzag. In pretparken of de dierentuin zorgden we er altijd voor dat één van ons haar scherp in de gaten hield, zodat we haar niet ineens kwijt waren. Dat spraken we zelfs af met elkaar. ‘Nu is het jouw beurt,’ zeiden we dan. De ander kon dan even rustig ademhalen.
Toch heeft dat niet kunnen voorkomen dat we haar twee keer kwijt zijn geweest. Een keer in een druk vakantiepark – stond ze ineens met een onbekende familie mee te doen op de bowlingbaan – en een keer op het strand. Die laatste keer heeft me een paar jaar van mijn leven gekost, zo bang was ik dat er iets met haar gebeurd was, ook al was ze al negen en had ze haar zwemdiploma. Na drie kwartier vonden we haar in een duinpannetje, likkend aan een ijsje, samen met een vriendinnetje dat ze was tegengekomen.
‘Als ze achttien is, zijn we haar helemaal kwijt,’ verzuchtte ik die avond in bed tegen Lex, terwijl we nog aan het bijkomen waren van ons avontuur. ‘Dan is ze vast de wereld aan het verkennen.’

Eindelijk!
Ik was echt overtuigd van dat laatste, maar wonderwel verdween haar drift om overal in haar eentje op verkenning uit te gaan. Steeds vaker vroeg ze ons mee als ze iets nieuws wilde ontdekken en op haar achttiende woonde ze nog steeds thuis. Dat vond ze wel makkelijk, zo kon ze haar aandacht volledig richten op haar school. Nadat ze haar opleiding had afgerond en aan het werk ging op een kantoor, werd ze tot onze verbazing zelfs huiselijk. ‘Zeg, moet jij niet eens een kamer gaan zoeken?’ vroegen we weleens plagend, als ze na haar werk zappend op de bank hing.
Zo kabbelde ons leven een paar jaar voort, maar toen ze tweeëntwintig was, vonden we het welletjes en vertelden we haar dat we wilden dat ze eigen woonruimte zou gaan zoeken. Het was best gezellig om haar om me heen te hebben, maar we vonden ook dat het tijd was voor een volgende stap in haar leven.
Dat bleek zo makkelijk nog niet. We wilden niet dat ze antikraak zou gaan wonen of in de veel te dure particuliere sector. Daardoor vielen heel veel opties af, eigenlijk bleef er niets over. Bij ons in de buurt was niets geschikts te vinden. Tót mijn oom en tante onlangs noodgedwongen moesten verhuizen vanuit hun koopappartement in de stad. Zij belden op een avond op en zeiden dat ze het appartement best aan Kim wilden verhuren. Eindelijk! Na vier jaar zoeken was er eindelijk woonruimte beschikbaar voor onze zesentwintigjarige dochter!

Losmaken
Maar hoe blij wij ook zijn, Kim deelt verbazingwekkend genoeg helemaal niet in de feestvreugde. Ze huilt dikke tranen bij elke stap die we zetten. Bij het uitzoeken van een nieuw behangetje of meubels, bij het verbouwen van de badkamer én dus bij het inpakken van dozen. ‘Ik vind het gewoon heel moeilijk,’ snikt ze elke keer. ‘Ik wil ook gewoon nog lekker vaak bij jullie zijn, hoor.’
Ik blijf tegen haar zeggen dat het normaal is dat ze het moeilijk vindt, en dat ook wij haar zullen missen, maar dat het wel belangrijk is om nu door te zetten. Dit hoort nu eenmaal bij het leven, dat je je als kind losmaakt van je ouders. Maar haar verdriet en angst lijken zó diep te zitten, dat mijn moederhart eigenlijk niets liever wil dan haar gewoon lekker bij me houden. Het liefst zou ik willen zeggen: ‘Schat, je kunt bij ons komen slapen en eten wanneer je maar wilt.’ Maar tegelijkertijd denk ik dat dat niet de juiste manier is en dat we haar beter zo goed mogelijk kunnen begeleiden bij deze stap. Of moeten we haar toch de tijd en ruimte geven om het op haar manier te kunnen doen?”