Loes’ dochter wil graag een kindje
De vijfentwintigjarige dochter van Loes heeft regelmatig last van depressieve gevoelens. Therapie heeft niet gewerkt, maar nu denkt Melody een ‘oplossing’ te hebben gevonden voor haar probleem: ze wil een baby. Loes vindt dat een heel slecht plan…
-
Nee, bemoei je er niet mee. Het leuke van kinderen hebben is, is dat je ze op een gegeven moment loslaat. Misschien is ze niet tegen het leven opgewassen doordat je haar haar ruimte niet geeft. Belangrijk onderdeel van volwassen zijn is eigen keuzes maken en daar verantwoordelijk voor zijn. Wat zijn deze depressieve gevoelens eigenlijk, klinkt niet als een heel ernstig probleem, behalve misschien dat ze niet aan je verwachtingen voldoet/ binnen jouw bandbreedte van "normaal" valt. Daarnaast kan je het niet tegenhouden, neem aan dat je er niet tussen gaat liggen... Een verstoorde relatie houd je, als je mazzel hebt, er aan over, kleinkinderen welke je nooit ziet ligt ook in het verschiet. -
Goedemorgen, Een kind krijgen om je beter te voelen werkt helemaal niet! Het kan zelfs averechts werken. Tuurlijk hou je van zo een kindje maar het is geen rozegeur en maneschijn en de kans dat je een prenatale depressie oploopt na de bevalling als je al labiel bent is erg groot! Het kindje zal hier de dupe van zijn! Eerst mentaal stabiel worden en alles op orde hebben en dan pas een kindje. En zelfs dan is het moeilijk en lang niet altijd leuk! Ik zou hier zeker over praten met haar. Succes! -
Ben het met Loes eens. Arme baby. Net zo iets als 'nog maar een kind nemen om de relatie te redden'... ook zo deplorabel. En als ze dan in een sombere bui denkt, ik trek het niet meer, zou ze het wat aan kunnen doen. Ook als je 'normaal' bent wil je een kind wel eens achter het behang plakken. Maar ik vrees dat je het niet tegen kan houden, want hoe meer je zegt 'doe maar niet' hoe meer ze er zich in zal vastbijten. Maar ik snap hoe het voelt, je voelt je als een kip die een eende ei heeft uitgebroed en dat jong gaat het water in; kind kom terug, je verdrinkt!!! Maar: NIET mee bemoeien, zeg achteloos, ja strak plan en gooi het gesprek meteen over een andere boeg. Heeft Melody al eens op kinderen gepast? Misschien kan je dat als eerste aanbevelen... -
Sorry Fer, denk eens na. Wat als de moeder keer op keer in depressies wegzakt? Wie is dan het slachtoffer? Juist het kind en opa en oma kunnen er weer voor opdraaien. Je gaat geenkind op de wereld zetten om je beter te voelen, dat werkt niet en is een totaal verkeerde reden. Loes, jij kent je eigen kind als geen ander. Je schoonzoon is erg slap, hij moet juist tegengas geven en niet overal aan toegeven want zo werkt dat niet in een relatie. Praat met je dochter erover, een kind is geen pop waarmee je speelt als je je goed voelt. En praat ook met je schoonzoon want die overziet de situatie echt niet. Sterkte -
Hi Miami, Dat voor je input. Ik heb even nagedacht en wil graag wel je lijstje met "juiste" redenen voor het krijgen van een kind en je instructie hoe een goede relatie te hebben. -
hoi Fer, je mag nooit en te nimmer een kind op de wereld zetten omdat je dat als oplossing ziet voor je probleem wat dat probleem ook mag zijnMelody is erg labiel en daar heeft Loes helemaal gelijk in. Nu is het nog geen tijd voor een baby. En die schoonzoon laat zijn pet hangen naar haar buien. Ook niet goed. Een relatie moet volwaardig zijn en gelijkwaardig. Dat beleeft iedereen weer anders maar iemand die over ja en amen zegt vanwege de buien van de partner, is te slap in zo'n relatie. -
Ook al ben ik het helemaal eens met de zorgen en de mening dat een baby niet verstandig is en dat daar nog meer problemen uit voort zullen komen; op het moment dat je kind 21 jaar wordt, vervalt jouw ouderlijk gezag. Als je volwassen kind beslist om een baby te willen krijgen en het loopt na de geboorte en daarna niet goed, dan zijn er andere instanties die zich daarin kunnen mengen. Je kunt niet meer doen dan je zorgen uitspreken en advies geven. -
Moeilijk geval. Ik snap je bezwaren erg goed, maar ik ben bang dat je weinig in te brengen hebt als zij en Rob toch ervoor kiezen een kind op de wereld te zetten. @Fer: Je denkt er nogal licht over. Je stelt terecht dat "Belangrijk onderdeel van volwassen zijn is eigen keuzes maken en daar verantwoordelijk voor zijn." Eigen keuzes maken is niet zo moeilijk, die verantwoordelijkheid, dáár zit hem het knelpunt. Als de baby er eenmaal is, kan mama zich geen depressieve buien meer veroorloven. Tenzij oma Loes komt opdraven om te helpen. Plus, een baby blijft geen shattig, hulpeloos hummeltje. Het is een mensje, dat moet groeien tot groot mens en dat het liefst in een stabiele omgeving. Nee, oma kan "er niet tussen gaan liggen", maar oma kan wel met haar dochter en partner gaan praten. Het liefst vóórdat opa en oma uit voorzorg de voogdij over hun kleinkind moeten opeisen. Misschien kunnen ze oefenen met een kat of zoiets? -
Dus als iemand een paar keer per jaar niet heel vrolijk is mag die persoon geen kind nemen. Dat begrijp ik uit het verhaal en uit de reacties, behalve die van Fer. Nogal cru lijkt mij. Ik ga ook niet altijd huppelend van vreugde door het leven, ik heb ook wel eens een neerslachtige bui, maar ik heb wel twee kinderen. Als ik had gewacht tot ik altijd een gelijkmatig humeurtje had had ik ze nooit gekregen, en ik denk dat dan bijna niemand kinderen zou mogen krijgen. Een mens dat niets voelt misschien? Maar die lijken mij nou juist ongeschikt om kinderen te krijgen. Heb wat meer vertrouwen in je dochter, en in jezelf, want als jij denkt dat je kind geen kind kan opvoeden twijfel je blijkbaar aan je eigen kunnen. Dan heb je haar niet goed genoeg voorbereid op het 'echte' leven. Bovendien moet dat kind er eerst nog komen, dat duurt iig minstens negen maanden, maar waarschijnlijk een stuk langer. We zijn gewoon simpele zoogdieren hoor, we hebben (al zitten ze diep) nog steeds onze oerinstincten, en daar hoort het moederinstinct bij. Dan kan je zeggen dat jou moederinstinct zegt dat je kind er nog niet aan toe is, maar dat moederinstinct heeft een beperkte houdbaarheid, een jaartje of twintig. En dan mag je als je geluk hebt je grootmoederinstincten gaan gebruiken. Laat je kind in haar waarde, en ga haar niet vertellen dat jij denkt dat ze (nog) niet in staat is om voor een kind te zorgen. Dat is heel kwetsend om te horen, vooral van je eigen moeder. -
Hoi Sandra, jij begrijpt dus duidelijk niet waarover het gaat. Niet altijd huppelend door het leven gaan is geen depressie. Denk eens even verder na zeg! Een neerslachtige bui is iets anders dan een depressie. Dus Loes moet het maar toejuichen hoewel zij het in de gaten heeft(ze is BEKWAAM)dat haar dochter niet labiel genoeg is op DIT ogenblik. Een kind op de wereld zetten lost de labiele situatie van haar dochter niet op en voor zoiets mag je geen kind op de wereld zetten. Wat als ze het niet aankan? wie mag het kind dan weer opvangen? Nou??? Het is heel wat anders als je al kinderen hebt en je krijgt een depressie(depressie dus niet omdat je niet vrolijk bent!) Maar goed als je zelf zo'n kind hebt, dan begrijp ik dus dat je het haar niet zal afraden. Over je eigen kunnen gesproken zeg. -
Een baby gebruiken als oplossing voor een probleem, dat is nooit de juiste instelling om een gezin te stichten! Dat is niet eerlijk voor het kind en vaak komen de ouders er ook bedrogen uit. Maar ja, hoe zeg je dat aan een vrouw van 25, die inderdaad in staat zou moeten zijn haar eigen keuzes te maken? Ik zou eerder praten over haar problemen dan over haar kinderwens, want ik denk dat dit laatste averechts zal werken. Probeer haar hooguit in te laten zien dat je een kind een stabiele omgeving moet kunnen bieden en dat je haar wil helpen die stabiliteit te bereiken, maar bekijk dat vanuit haar probleem en niet haar verkeerde oplossing. Succes in ieder geval. -
Toch is het de beslissing van Melody zelf. Laat haar nadenken over de gevolgen van de zwangerschap. Je kan haar uitleggen dat zwangerschap geen ziekte is maar dat zij 9 maanden haar kind moet dragen. Steun haar wel op z'n minst. Laat zien dat je voor haar bent. Voor de rest mag je haar niet verbieden zwanger te worden. Zij heeft de leeftijd om haar eigen boontjes te doppen. Veel succes hiermee -
Lieve Loes, Wat een vervelend dilemma. Je kan duidelijk zien dat je veel van je dochter houdt. Ik denk dat je best kan zeggen wat er op je hart is, maar zeg er dan ook bij dat je vind dat ze volwassen genoeg is om de keuze zelf te maken. Misschien kennen jullie iemand met een baby en kan ze een dagje meelopen zodat ze ziet hoeveel werk het is, en dan nog is het meer werk dan je verwacht. Toch geeft het ook heel veel vreugde en is z'n klein hummeltje echt iets om voor te leven en kan het daarmee positief uitpakken. Het belangrijkste is dat ze weet dat je achter haar keuze staat, welke keuze ze ook maakt. En als moeder van 4 kinderen heb je een hoop ervaring en kan je haar daarbij in de goede banen leiden. Ik wens jullie heel veel succes hiermee. -
Ik begrijp de reacties, maar je moet wel weten dat dit verhaal maar vanuit één perspectief verteld is. Hoe depressief is Melody eigenlijk, is zij echt zo somber als Loes denkt? Het is niet dat ik het verhaal in twijfel trek, het is meer dat we geen idee hebben hoe labiel Melody is. Als Melody een kind wil en Loes heeft haar twijfels erover dan zou je met haar in gesprek kunnen en de voor en nadelen (en eigen ervaring) op een rijtje zetten. Dit zal Melody mogelijk tot inzicht brengen. Zeggen dat je het er niet mee eens bent gaat averechts werken.. -
Hallo Loes, Een baby lijkt mij helemaal niet zo'n slecht idee. Een kindje is een grote verantwoording maar ook geluk en afleiding. Zo heeft je dochter haar kindje om op te focussen. Ikzelf was net 22 toen ik mama werd, ik ben sindsdien echt positief veranderd. Mijn leven heeft weer zin! Als ik iets doe, doe ik het voornamelijk voor de kindjes! Ik heb er inmiddels 3. Als ik geen mama had geweest dan had ik er denk ik niet meer geweest. De kinderen verrijken mijn leven. Ik heb zelf ook last van een paniekstoornis/heb dipjes maar voor de kindjes zet ik door. Hun zijn mijn zonnetjes en geven mijn levensdoel een echte betekenis. Daarom denk ik dat het helemaal geen slecht idee is voor je dochter. -
Weerom een stokoud verhaal . -
Ik herken dit verhaal heel erg van mezelf. Ook meerdere depressies gehad en toch een kinderwens. Ik heb ingecalculeerd dat ik ook rondom de zwangerschap en bevalling waarschijnlijk depressief zou worden maar dat ik daar doorheen zou moeten. En dat is gelukt! Weliswaar met medicatie en twee opnamen, maar nu ik weer in richting vaarwater zit met 3 prachtige kinderen kan ik zeggen wat ik toen al wist: het is niet makkelijk, zal het ook nooit worden, maar het is het allemaal dubbel en dwars waard! Uiteindelijk vind het zijn weg en is het moederschap iedereen gegund, met of zonder depressie. -
Melody heeft als volwassen vrouw recht op haar eigen beslissingen. Waarom betuttelt die moeder haar zo? IK weet niet of die baby wordt gebruikt als oplossing van een probleem. Misschien zien die ouders er zelf weltegenop om haar kind op te vangen als hun dochter weer"weg"zakt. er zijn wel meer mensen met depressieve "gevoelens". Ze moeten hun dochter een kind gunnen als zij dat graag wil. misschien is ze wel.depressief omdat ze nog geen kind heeft. als het goede ouders zijn dan kunnen ze even bijspringen als hun dochter het moeilijk heeft. en er zijn nog meer mogelijkheden voor ondersteuning..ik ben erop tegen om tegen een vrouw te zeggen dat ze geen kinderen mag krijgen. het is een natuurlijk proces. dat ga je toch niet tegen houden? misschien vinden ze het wel heel.leuk als het kind er is. angst is een slechte raadgever. ik wens Melody veel geluk in haar leven, met kind, hoop ik. -
Nicole, zou het komen, omdat ik min of meer óók al tot de wat 'oudere' categorie behoor, dat wij tegen bepaalde dingen verrassend hetzelfde aankijken? Ook ik heb de indruk, dat Loes haar - volwassen - dochter te veel betuttelt (om van de uitgesproken negatieve reactie van haar man trouwens maar te zwijgen). En inderdaad, hoe erg is het eigenlijk met die depressies? Dat wordt niet zo duidelijk. Het zou evengoed kunnen, dat dat gaandeweg inderdaad verbetert als Melody het gevoel krijgt, dat haar omgeving haar meer de vrije teugel laat om haar eígen keuzes te maken: Op die leeftijd was ik ook depressief, en niet te zuinig! Maar ik besef nu, dat dat grotendeels werd veroorzaakt, door de overbezorgdheid van het thuisfront, dat me totaal niet kon 'loslaten' en bijna elke eigen keuze in twijfel trok. Geloof me, daar wordt een onzeker iemand niet gelukkiger van, al kan hij dat vaak aanvankelijk niet eens voor zichzelf formuleren! Hoe dan ook, deze wens nu ook weer direct de kop proberen in te drukken, is vrijwel zeker geen remedie voor de problemen van hun dochter: Ze heeft gewoon de leeftijd om serieus genomen te worden.