Het klikt niet met zijn kind

Kristel (29) en Don (36) hebben elkaar dit voorjaar leren kennen en zijn stapelgek op elkaar. Don wil dolgraag gaan samenwonen, maar Kristel is daar een beetje huiverig voor. Het klikt namelijk helemaal niet tussen haar en Dons achtjarige zoontje…

‘Ik kan hem toch niet ronduit zeggen dat ik zijn zoon helemaal niks vind?’
“Het is niet zo dat ik niet van kinderen hou. Echt niet. Ik heb twee neefjes van tien en zeven, de kinderen van mijn broer. Ze zijn allebei dol op me en komen graag bij me voor een logeerpartijtje. In eerste instantie leek het me dan ook helemaal geen probleem dat mijn nieuwe vriend Don een zoontje van acht had. Die wind ik wel om mijn vinger, dacht ik vol goede moed. Maar niets bleek minder waar.

Ik leerde Don in het voorjaar kennen op een festival. Hij stond een beetje gek te doen met een paar vrienden en mijn vriendin en ik keken geamuseerd toe. Toen hij dat zag, glimlachte hij verlegen en keek hij snel van me weg. Op dat moment wist ik nog helemaal niets van hem, maar ik was compleet verkocht. Wat later bood hij me een drankje aan en van het een kwam het ander. Al snel waren we een stel.

Ik weet het inmiddels zeker: Don is the one. En dat gevoel is geheel wederzijds, zo verzekert hij me. We lachen samen wat af, hebben een ongelooflijke klik in bed en daarnaast praten we graag over het leven.

Vreselijke dag
Don heeft een zoontje, Max, uit een eerdere relatie. Zijn komst was niet helemaal gepland, maar uiteindelijk wel gewenst. Don spreekt altijd vol liefde over zijn zoon, maar als zijn ex, de moeder van Max, ter sprake komt, trekt hij een gezicht alsof hij net een kopje azijn naar binnen heeft gewerkt. Geen goed woord heeft hij voor haar over.
Zelf ontmoette ik Max na twee maanden. We gingen met z’n drieën een dagje naar een pretpark. Al snel dacht ik: die jongen lijkt op zijn moeder! Dat kon niet anders. Ik had nog nooit zo’n geniepig kind meegemaakt! Ik deed mijn best om contact met hem te maken en interesse in hem te tonen, maar zodra zijn vader even uit beeld was om bijvoorbeeld naar het toilet te gaan, veranderde zijn houding direct. Hij keek me dan aan met een blik die kon doden, áls hij me al aankeek. Op mijn pogingen om een praatje te maken, reageerde hij echt helemaal niet. Hij gaf gewoon geen antwoord als ik iets vroeg! Dat gebeurde die dag een paar keer. Als Don dan weer terug was, deed Max min of meer normaal tegen me, maar ik voelde dat het niet van harte ging. Ik vond het echt een vreselijke dag.
‘Het gaat wel prima, toch?’ zei Don echter tevreden. ‘Nou, toen jij naar het toilet was, keek hij me wel heel boos aan,’ zei ik voorzichtig. ‘En hij gaf geen antwoord toen ik hem iets vroeg.’ Don pikte het niet op. Hij lachte erom. ‘Tja, verlegen, hè. Het kost wat tijd, neem het hem niet kwalijk.’

Natuurlijk, het is nog maar een kind, dacht ik. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, het zou vast wel overgaan. Maar leuk was het niet.

Vermijden
Inmiddels zijn we alweer een paar maanden verder en Max’ houding ten opzichte van mij is nog steeds niet veranderd. Ik vertrouw dat joch voor geen meter. Af en toe kijkt hij me aan met een demonische blik in zijn ogen – als ik niet beter zou weten, zou ik bang zijn. Het is duidelijk dat hij niets met me te maken wil hebben en op zich vond ik dat prima. Ik begon contact met hem te vermijden. Als Max in het weekend bij Don was, zorgde ik ervoor dat ik iets anders te doen had. Zo liep het op zich allemaal prima. Ik had geen last van Max, hij had geen last van mij.
Maar nu is de situatie veranderd. Don heeft gevraagd of ik het zie zitten om met hem te gaan samenwonen. Ik zou niets liever willen, maar ineens verscheen Max’ gezicht op mijn netvlies. ‘Is het niet te snel?’ vroeg ik daarom.
‘Waarom?’ riep Don. ‘We zijn al heel vaak bij elkaar. Ik heb al mijn toiletspullen dubbel, omdat ik bij jou ook van alles heb liggen. En met kleding is het ook een gedoe.’ Ik dacht terug aan de week daarvoor, toen ik me thuis rot had gezocht naar mijn blauwe jurkje. Uiteindelijk bleek het bij Don in de wasmand te zijn beland. ‘Ik heb nog ruimte genoeg in mijn huis voor al je jurken en schoenen!’ drong Don aan. ‘En zelfs voor je tassen, een hele kamer.’ ‘Kan ik er dan ook nog wel bij?’ vroeg ik. ‘Jij moet erbij!’

Beproeving
Ik wil graag met Don gaan samenwonen, maar Max houdt me tegen. Hoe zal hij reageren als zijn speelkamer wordt omgetoverd tot een inloopkast voor mijn tassen en schoenen? Ik vind het al een beproeving om langer dan een paar uur bij hem in de buurt te zijn. Hoe ga ik dat eens in de twee weken een heel weekend volhouden?
Misschien moeten we gewoon nog maar een paar jaar wachten, tot Max wat groter is en zich misschien wat beter gedraagt tegenover mij. Ik zou er heel graag met Don over willen praten, maar hoe? Ik kan hem toch niet ronduit zeggen dat ik zijn zoon helemaal niks vind? Of zou dat wel gewoon moeten kunnen?