Kirstens moeder is doodsbang voor corona

Aan het begin van de coronacrisis vond Kirsten (47) het nog heel verstandig dat haar moeder van tweeënzeventig uit voorzorg  binnenbleef. Maar inmiddels zijn we bijna een halfjaar verder en durft haar moeder het huis nog steeds niet uit, zelfs niet voor een wandelingetje. Hoe krijgt Kirsten haar die drempel over?

“Mijn moeder heeft altijd weinig problemen gehad met haar gezondheid, in tegenstelling tot veel van haar leeftijdsgenoten. Wij kennen uit onze omgeving heel wat verhalen over mensen die bijvoorbeeld niet meer kunnen sporten of zelfs afhankelijk zijn van allerlei hulpmiddelen. Nee, dan onze moeder. Die was altijd zo fit als een hoentje. Ze versloeg tot op latere leeftijd bijna iedereen op de tennisbaan, zwom twee keer per week en ging een paar keer per jaar met een groep op fietsvakantie. Dat laatste stopte toen die groep door ruzie uit elkaar viel, maar mijn moeder zorgde er wel voor dat haar conditie op peil bleef. Ze pakte zo vaak mogelijk de fiets en als het slecht weer was, zat ze thuis fietsend op de hometrainer haar favoriete series te kijken.
Mijn moeder is zich altijd heel bewust geweest van de noodzaak om fit te blijven. En een jaar of vijf geleden werd ze daar ook op een harde manier mee geconfronteerd. Na een licht griepje werd ze plotseling ziek, heel ziek. Een dubbele longontsteking. Een paar dagen was ze nauwelijks aanspreekbaar, maar gelukkig knapte ze weer op. Van de artsen hoorden we achteraf dat ze het waarschijnlijk niet had gered als ze niet zo’n goede conditie had gehad.
Het duurde lang voordat mijn moeder weer helemaal haar fitte zelf was, maar ze deed ontzettend haar best bij de revalidatie. En dat had resultaat. Ze kon weer meekomen op de fiets en pakte haar tennistoernooitjes en het zwemmen weer op. Na een tijdje was het net alsof er niets was gebeurd.

Paniekaanval
Maar toen kwam corona. Het zwembad en de tennishal sloten hun deuren en iedereen werd verzocht om binnen te blijven. ‘Dan maar wat meer trainen op mijn hometrainer,’ zei mijn moeder. Naar buiten wilde ze niet meer. ‘Met mijn longen? Ik begin er niet aan!’ zei ze beslist. Ik gaf haar groot gelijk. Met haar buurvrouw spraken we af wie haar wanneer boodschappen zou brengen, zodat ze inderdaad gewoon binnen kon blijven.
Het was half mei toen mijn moeder verzuchtte dat ze het fietsen op de hometrainer nu wel zat was. ‘En op televisie heb ik nu ook alles wel gezien!’
‘Maar mam, je kunt rustig buiten een stukje gaan fietsen, hoor,’ zei ik. ‘Geen probleem. Er is ruimte genoeg om afstand te houden. Het zal je goed doen, weer even buiten zijn.’ Aan haar gezicht zag ik dat ze daar niet veel voor voelde. Ik begreep meteen dat het voor haar erg spannend moest zijn en drong daarom niet verder aan.
Een maand later was ze nog steeds niet buiten geweest en op een dag besloot ik haar over de drempel te helpen. Het was heerlijk weer voor een lekkere avondwandeling, dus ik belde haar op met de boodschap dat ik haar zou ophalen voor een rondje door het park.
Ze stond al klaar toen ik aankwam en stapte meteen kordaat naar buiten. Eventjes dacht ik dat ze er gewoon heel veel zin in had, maar de spanning was van haar gezicht af te lezen. Ze beende voor me uit naar het park, ik had moeite om haar bij te houden. Het leek alsof ze het zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben, genieten was er niet bij. Ze hield haar hoofd gebogen en keek onderweg niemand aan.
Na een kwartiertje zette ze ineens koers richting een bankje, waar ze op neerplofte. Ze pufte en zuchtte, en ik zag ineens dat alle kleur uit haar gezicht was verdwenen.
‘Mam!’ riep ik geschrokken uit. ‘Wat is er?’
‘Mijn hart bonkt in mijn keel,’ hijgde ze. ‘Ik wil naar huis.’
Ze was aan het hyperventileren, zag ik. Ik probeerde haar te kalmeren en begeleidde haar bij het ademhalen. Ze volgde mijn aanwijzingen op, maar het leek wel een eeuwigheid te duren voordat haar paniek was weggetrokken en we weer naar huis konden.
‘Ik blijf voorlopig binnen, hoor,’ zei ze bij haar voordeur. ‘Ik hóéf niet naar buiten, dus doe ik het niet…’ Ik knikte, dat leek me inderdaad beter. Althans, voor nu.

Hulp
Die paniekaanval – want dat was het gewoon – moet vreselijk geweest zijn voor haar. Daarom besloot ik het maar even te laten rusten. Ik wilde haar niet weer in zo’n situatie brengen. Maar nu zijn we inmiddels alweer een tijdje verder en de situatie rondom corona is weer iets verbeterd. Toch zit mijn moeder nog steeds binnen. Eigenlijk vind ik dat ze weer naar buiten moet. Dat zal haar goed doen. Bewegen, frisse lucht. En daar wil ik haar graag bij helpen.
Ik begrijp heel goed dat het voor haar heel eng moet zijn en die ervaring in het park maakt het er natuurlijk niet makkelijker op. Maar ze kan toch niet de rest van haar leven binnenblijven? Hoe krijg ik haar zover dat ze weer naar buiten gaat? En hoe kan ik ervoor zorgen dat dat een positieve ervaring voor haar wordt?”

Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd