Janina is bezorgd over het overgewicht in haar broers gezin
Ik ben dol op mijn zevenjarige nichtje Soray en haar tienjarige broertje Lewis, ik zie ze alleen niet zo vaak, omdat ze ver weg wonen. Daarom ben ik onlangs een weekje bij ze gaan logeren. En in die week ben ik geschrokken van wat ik zag. Mijn broer en zijn vrouw hebben flink overgewicht en mijn nichtje en neefje zijn ook aan de maat. Mijn broer grapt altijd dat dit komt door ‘aanleg’, maar ze worden niet dik van de lucht. Ik heb in die week gezien dat het zeker te weten aan de voeding ligt. En de rotzooi die mijn broer en schoonzus zelf eten, schotelen ze ook aan mijn nichtje en neefje voor: frisdrank, siroop, chips, snoep en pakken vol met koekjes. Brood wordt belegd met pasta of hagelslag, de frituur gaat regelmatig aan of er wordt gekookt met pakjes en zakjes. Groente wordt wel gegeten, maar alleen als het verdrinkt in de ketchup. En als toetje volgt er standaard een suikerbom in de vorm van chocolademousse of pudding. Rauwkost en fruit halen ze zelden in huis, daar halen ze hun neus voor op. Dat mijn broer en schoonzus hun eigen lijf op die manier verpesten, moeten ze zelf weten, maar hun eetgewoontes zijn ronduit schadelijk voor de kinderen. Nu bewegen de kinderen nog veel en graag, maar er komt een moment dat hun gewicht dat onmogelijk maakt. Bij mijn neefje zie ik al dat zijn kilo’s hem in de weg gaan zitten. Dan hebben we het nog niet over de ziektes die veroorzaakt kunnen worden door de slechte voeding, zoals diabetes. Ik maak me zorgen, wat kan ik doen? Janina (43)
-
Dit kan nog weleens lastig worden. Ik snap best dat je je zorgen maakt, maar dan nog...je bent tante. Geen ouder, geen opvoeder, geen arts, geen docent, maar tante. En daarmee heb je, helaas voor jou, helemaal niets te zeggen over de opvoeding van die kinderen, ook al zou je het zelf 180 graden anders doen. Je kunt proberen om er met je broer en schoonzus over te praten, maar ik heb zo'n vermoeden dat ze je dat niet in dank af zullen nemen, laat staan dat ze iets doen met je kritiek, zeker niet als je dezelfde toon aanslaat als je dat hier doet. En je kunt contact opnemen met Veilig Thuis en daar een melding doen, al weet ik niet hoe hoog junkfood eten op hun lijstje van mishandeling staat. Je kunt het vragen, maar wees wel voorbereid dat, mochten broer en schoonzus erachter komen wat je hebt gedaan, jij je neef en nicht nooit meer zult zien. Hetzelfde geldt als de kinderen uit huis zouden worden geplaatst, trouwens. En dat is denk ik niet je bedoeling. Kortom, denk heel goed na voordat je aan de bel trekt. De gevolgen zijn ook voor jou. -
Dat is heel lastig, het is te vergelijken met mensen die roken en het prima vinden dat hun kinderen ook gaan roken want dat is zo gezellig.. Als je er over begint krijg je geheid ruzie, ze zullen het zelf niet als een probleem zien tot het zo'n groot probleem is dat het lastig wordt om weer normaal te leren eten. Of kleding te kopen. Misschien hebben ze nog nooit normaal gegeten en moeten ze dat leren van een diëtiste. Je kan het echt vergelijken met mensen die roken terwijl ze het niet kunnen betalen en lopen te puffen na een kleine inspanning. Ze weten heus wel dat het ongezond is, maar iets veranderen is moeilijk! Heb zelf heel lang gerookt, maakte mezelf wijs dat ik in ieder geval niet dik was want dat is ook niet gezond... Zo reageert een verslaafde als je zegt dat ze verkeerd bezig zijn. Ik stopte pas toen de huisarts me vertelde dat ik beginnende COPD had en als ik zou blijven roken het snel zou verslechteren. Meteen stoppen zou het beste zijn, die dag ben ik gestopt van schrik. Heb een nieuwe huisarts en vroeg om een test; hij kon niets vinden wat op COPD wees. Had ik soms astma? Dat was fijn, ik ben gered maar nu je familie, de kinderen zitten op school en worden daar ongetwijfeld goed in de gaten gehouden. Leerkrachten zien ook dat ze te dik zijn, zullen daar ongetwijfeld over praten met de ouders. Laat het maar net zoals je een verstokte roker echt niet doet stoppen door te zeggen dat het duur en ongezond is.. Vandaar de vergelijking. Alleen als ze je ernaar vragen zou ik voorzichtig zeggen: ik ben geen arts maar weeg je zelf en de kinderen eens en reken uit of jullie een gezonde BMI hebben allemaal. Zo niet wellicht een keer advies in winnen bij een diëtiste. Zeg vooral ook dat je van ze houdt door dik en dun en het jou verder niet uitmaakt hoeveel ze wegen zolang ze maar gezond zijn!! Steun helpt altijd beter dan kritiek. Tenzij iemand echt wakker geschud moet worden maar ik denk dat ze heus wel weten dat ze niet gezond eten en te dik zijn. Lastig hoor ik zou het ook heel moeilijk vinden, sterkte! -
Als betrokken tante zou ik toch in ieder geval een poging wagen om in gesprek te gaan. In ieder geval met je broer. Daar zal toch hopelijk niet meteen ruzie van komen, als zus kun je toch wel een potje breken? Benadruk dat je het gesprek aangaat uit liefde, niet om commentaar te leveren op hoe ze hun kinderen opvoeden. Vertel dat er tegenwoordig zoveel bekend is over de invloed van voeding op gezondheid en geef aan dat je ziet dat ze te vaak geen gezonde keuzes maken. Toon begrip, maar probeer hem daarnaast ervan te overtuigen dat het met kleine stapjes misschien wel lukt om wat betere eetgewoontes aan te leren. Al beginnen ze met eens in de week een magere maaltijd! Zoiets kost tijd, en het eten van suiker en vet is als een verslaving die niet makkelijk op te geven is. Als er afwijzend op gereageerd wordt, heb jij in ieder geval je best gedaan en misschien heb je je broer ermee aan het denken gezet.