Irene is toch minder ruimdenkend dan ze zelf dacht

Dat haar vriend Pierre (41) ook een vrouwelijke kant heeft, weet Irene (36) al lang. Toch is het nog een behoorlijke schok als ze ontdekt dat Pierre zich af en toe stiekem in vrouwenondergoed steekt. Irene dacht altijd dat ze zo ruimdenkend was, maar nu het om haar eigen vriend gaat, heeft ze toch gemengde gevoelens…

“Geïnspireerd door een collega die was begonnen met ‘ontspullen’, besloot ik op een vrije dag spontaan eens flink te gaan opruimen. Mijn vriend Pierre en ik woonden op dat moment al ruim vijf jaar samen in ons huisje, waarin we onze twee huishoudens hadden samengevoegd, en het was de hoogste tijd om flink wat spullen van de hand te doen. Nadat Pierre die ochtend naar zijn werk was vertrokken, dook ik de slaapkamer in om met onze grote inbouwkledingkast te beginnen. Na anderhalf uur hard werken had ik de kast van onder tot boven doorgeploegd en lag het tweepersoonsbed vol met oude kleding.
Mijn oog viel op de ladekast in de hoek van de kamer. Ook die zou ik binnenstebuiten keren! Enthousiast trok ik de bovenste la open, die gevuld was met spullen van Pierre. Ik trok zijn ondergoed eruit om dat uit te gaan zoeken, en toen zag ik plots iets roods in de hoek van de la, half verborgen onder een stapel hemden. Het rode, glimmende stofje viel nogal op tussen het saaie, grijze katoen. Ik schoof de hemden opzij en kreeg het bloedheet toen ik besefte wat ik zag. Een sexy slip en een behaatje, kousen én jarretels! Niet mijn smaak, en totaal ook niet mijn maat, dat zag ik al meteen.
Ik trok de lingerie uit de la en spreidde die voor me uit. Het behaatje, cup A, was afgezet met een kanten randje. Hetzelfde subtiele kanten randje zat om het slipje en aan de bovenkant van de ragfijne kousen. Het broekje leek vaker gewassen, want het was iets zachter rood dan het behaatje en had wat pluisjes op de achterkant. Voorzichtig pakte ik het slipje op en rook eraan. Het rook naar wasmiddel. Daarna pakte ik het behaatje om eraan te ruiken. Wat ik al vreesde, bleek waarheid te zijn. Onmiskenbaar. Het rook naar de kruidige aftershave van Pierre.
Ik liet me verdwaasd op het bed zakken. Hield Pierre van vrouwenkleren? Dat was niet eens zo’n heel vreemd idee, bedacht ik me. Pierre had er nooit veel moeite voor gedaan om zijn vrouwelijke kant te verbergen. Zo maakte hij er geen geheim van dat hij dol was op winkelen en was hij ook verbazingwekkend netjes. En ijdel, veel ijdeler dan alle andere mannen die ik kende. Ik noemde hem weleens gekscherend mijn ‘metroman’. Maar misschien was hij wel iets anders dan dat.

Bekentenis
Die avond had Pierre al snel in de gaten dat mij iets dwarszat.
‘Ik heb je la opgeruimd,’ liet ik vallen, terwijl ik hem veelbetekenend aankeek.
Eventjes zag ik lichte paniek in zijn ogen, daarna wendde hij schuldbewust zijn blik af. ‘Dan heb je dus…’
‘Ja, ik heb de lingerie gevonden. Kun je me alsjeblieft vertellen hoe dat zit? Ben je homo? Travestiet?’
‘Nee, schat, zo zit het niet,’ zei hij snel. ‘Ga zitten, ik vertel je alles.’
Het werd een emotionele avond, vooral voor Pierre. Hij vertelde me dat hij het altijd al prettig had gevonden om zich af en toe te hullen in vrouwenkleding en dan met name in lingerie. Hij verzekerde me dat dit niet iets was wat hij wekelijks deed, alleen maar heel af en toe. Het voelen van de zachte stof bracht hem een soort rust, die hij nergens anders van kreeg. Pierre bekende dat hij ook pumps in zijn bezit had. Die had hij ooit in een opwelling gekocht op een rommelmarkt. ‘Die liggen in de garage, achter mijn gereedschapskist en boorkoffer.’ Hij biechtte op dat hij zich een paar keer in een zomerjurk van mij had gehesen en daarbij de pumps had gedragen.
Ik wist niet goed hoe ik op zijn bekentenissen moest reageren, dus bedankte ik hem alleen maar voor zijn openhartigheid.

Afstandelijk
Niet meer aan denken, Irene, sprak ik mezelf daarna toe. Verder hadden we het toch geweldig samen? Maar zo makkelijk gaat dat natuurlijk niet. Ik probeer het naast me neer te leggen, maar af en toe komt het beeld van Pierre in lingerie bij me naar boven, of ik nu wil of niet. Ik krijg dan een onbestemd gevoel in mijn maag. Ik weet niet goed hoe ik het moet benoemen. Afkeer? Misselijkheid? Verdriet? Tegelijkertijd merk ik ook dat er iets is veranderd in onze relatie. Ik ben afstandelijker, hij gedraagt zich alsof hij wat goed te maken heeft. Terecht of niet? Ik weet het niet.
Ik dacht altijd van mezelf dat ik heel ruimdenkend was. Iedereen mag zijn wie hij of zij is, vind ik. Lesbisch, homo, bi – ik riep altijd om het hardst dat het mij niets uitmaakte. Maar nu mijn eigen vriend geen standaard hetero blijkt te zijn, roept dat bij mij toch gevoelens op die ik niet kan thuisbrengen. Hoe kom ik erachter wat ik hier nu écht van vind? Ik kan het blijkbaar niet gewoon naast me neerleggen, maar wat ik er dan wel mee moet, weet ik ook niet…”