Ilona is alleen maar een praatpaal voor haar zus

Luisteren was nooit de sterkste kant van mijn twee jaar oudere zus, maar het lijkt met de jaren erger te worden. Soms belt Yvonne me op om te vragen hoe het met me gaat, maar als ik antwoord geef, neemt ze, zodra er maar een milliseconde stilte valt, het gesprek over. Dan loopt ze helemaal leeg over wat zij zelf heeft meegemaakt, zonder terug te komen op wat ik haar heb verteld. Als ze klaar is met over zichzelf praten, begint ze over de kinderen, haar man en desnoods over de buurman. Ik nam dat vaak voor lief. Ach, zo is Yvonne nu eenmaal, dacht ik dan. Maar nu maak ik een periode door waarbij ik dit niet luisteren van haar heel slecht trek. Mijn man kreeg een tijdje terug te horen dat hij ernstig ziek is. Gelukkig is het niet meteen levensbedreigend, maar ons leven staat wel op zijn kop. Ik zou zo graag willen dat mijn zus er nu voor mij is, maar het blijft lastig voor haar om te luisteren naar wat mij bezighoudt. Een paar weken terug kon ik er niet meer tegen en riep: ‘De wereld draait niet om jou, Yvonne! Een keertje luisteren naar een ander kan ook geen kwaad.’ Dat heeft ertoe geleid dat ze twee weken lang beledigd was. Hoe zorg ik ervoor dat ze eens wat meer oog heeft voor mij, voor ons, zonder dat ik haar kwets? Ik wil mijn zus niet kwijt, maar ik breng het ook niet op om alleen maar een praatpaal te zijn, terwijl er zoveel aan de hand is om me heen.