‘Ik word buitengesloten op mijn nieuwe werkplek’
Een paar maanden geleden ben ik begonnen met een nieuwe baan, in de kinderopvang. Bij mijn vorige werkgever werkte ik zeven jaar, met veel plezier. Minpuntje: het was op 25 minuten rijden bij huis vandaan. Ik dacht niet lang na, toen ik de kans kreeg om te werken bij een kinderopvang dichterbij. Een grotere organisatie ook nog, met meer doorgroeimogelijkheden en variatie in werk. Maar nu blijkt er ook een groot minpunt te zijn: het botert niet met mijn collega’s. Zij werken al lang samen en dat is te merken. Ze gaan met elkaar sporten, naar de bios en uit eten. Afspraken voor uitjes maken ze waar ik bij zit, er is niemand die vraagt of ik ook zin heb om aan te sluiten. Het is alsof ik niet besta, ook al maak ik soms toespelingen dat ik een bepaalde film ook wel zou willen zien. Gesprekken tijdens de lunch gaan vaak over dingen die ze hebben meegemaakt. Vervolgens schuiven zij me de vervelendste klussen toe, zoals het magazijn opruimen of de keuken schoonmaken, zodat zij met elkaar op de groep kunnen blijven en hun verhalen met elkaar kunnen afmaken. Ik dacht dat het even tijd nodig had, maar na twee maanden voel ik me alleen maar ongelukkiger worden. Tegelijk denk ik: niet zeuren, je hebt vriendinnen genoeg en het is maar werk. Toch steekt het en weet ik niet hoe ik hiermee om moet gaan. Iemand tips? Gitte (34)
-
Het lijkt erop dat je met 1-0 achterstaat omdat je collega’s al zo close zijn met elkaar. Daarom zal je extra je best moeten doen om een band met hen te creeeren. Je zou je collega’s eens kunnen uitnodigen voor een borrel, bijvoorbeeld als je jarig bent of als je een vast contract krijgt ofzo Je kan vast wel iets bedenken. Misschien wordt het contact daarna wat beter. Je moet er zelf in investeren, dat kost tijd. Heb geduld, overhaast niets en doe in de tussentijd gewoon je werk waar je voro aangenomen bent. -
Wat een vervelende situatie. Je zou denk ik erg je best moeten doen.Wees altijd aardig en attent.Geef het de tijd. Je zou eens iets lekkers voor je collega's kunnen bakken. Belangrijke dingen wat je hoort noteren en dan later er naar vragen. Je kunt ook vragen bijvoorbeeld "hoe was de bios en eetentje met elkaar?" Altijd positief op de antwoorden reageren. Complimentjes geven zoals "leuke shirt heb je aan" Als iemand niet dominant is en altijd aardig reageert en positief doet dan vinden ze je vanzelf leuk. Dan kan je als je jarig bent of bijvoorbeeld een half jaar daar werkt ze allemaal uitnodigen voor een borrel of high tea bij je thuis. Zeg tegen iedereen die binnenkomt "wat leuk dat je er bent kom verder" Ook daar stel ze open vragen dus niet waar ze alleen "ja" of "nee" op kunnen antwoorden. Ga aan de praat met de meest tolerante collega's. Bedenk van te voren goed wat doet die gene graag. Ga daar in op het feest. Bijvoorbeeld "Hoe veel kilometer loop je nou zo per keer?" Daar op inspelen en vragen of ze zin in heeft om ee keer met jou samen dat te doen of heen te gaan want jij houd er ook zo van of jij kan je motivatie zo moeilijk vinden. Of je bent zo nieuwsgierig daar naar... Als ze zegt "ja hoor" dan zou ik zeggen zullen we als we elkaar op het werk zien dan even afspreken wanneer we dat doen?Gezellig!" Dan op je werk er op terug komen maar maak eerst even een compliment of vraag zoiets van "zou ik voor jou een kop thee halen?" -
Sorry, maar ik ben het toch echt niet eens met de voorgaande reacties. Kom op zeg, je bent een collega, geen deurmat. Je hoeft je noet zo onderdanig te gedragen, dan blijf je de voetveeg. Ik zou het anders aanpakken. Hebben jullie ooit teamoverleg? Zo ja, vraag het dan gewoon. Recht op de vrouw af. Zoiets als: "Ik merk dat ik buitengesloten word. Wat is de reden daarvan?" Geen andere vragen, geen voorbeelden, niet insinuaties dat je er boos of verdrietig van wordt. Laat het hen maar uitleggen. Als ze het ontkennen of zeggen dat ze zich er niet van bewust zijn, weet je dat verdere moeite van jouw kant verspilde energie is. Dan zou ik rustig uitkijken naar iets nieuws. Mochten ze echter zo sterk zijn omhet toe te geven, stel dan een leuk uitje voor om hen beter te leren kennen. Masr alsjeblieft, ga jezelf niet in driehonderdbochten wringen om maar aardig gevonden te worden. Mijn motto is: "Zolang er geen WELKOM op mijn voorhoofd staat gedrukt, ben ik geen deurmat." -
Kun je niet proberen terug te gaan naar je oude werkkring? Daar had je het immers wel naar je zin. Ik zou zo zeggen dat je er die 25 minuten rijden dan maar voor over moet hebben, want deze nieuwe baan kost zo veel energie, dat is het niet waard. Zij zijn jou niet waard. Een prettige werkkring is heel belangrijk. En het is niet MAAR werk: het is een belangrijk deel van je leven.