De moeder van Els komt wel érg vaak over de vloer
De moeder van Els (33) woont in de buurt en komt al jaren heel vaak bij haar over de vloer. Eigenlijk veel té vaak, zo concluderen Els, haar man en haar twee kinderen. Maar hoe kan Els dit tegen haar moeder zeggen zonder haar te kwetsen?
“Er heerste een kalme stilte in huis. Ontspannen stond ik in de keuken de groente voor het avondeten te snijden, in gedachten verzonken. Mijn negenjarige dochter Eline zat lekker op de bank met haar telefoon. De stilte werd even onderbroken toen mijn man Frederik binnenkwam, maar na een korte groet en het ophangen van zijn jas liep hij stilzwijgend naar zijn makkelijke stoel. Op datzelfde moment stapte onze twaalfjarige zoon Jason de woonkamer binnen. Hij liep meteen door naar de open keuken, waar hij naast me kwam staan en glimlachend een stukje komkommer snaaide, voordat hij weer naar boven ging.
Wat een heerlijke middag, dacht ik bij mezelf. Ik genoot echt van de stilte in huis. Ik had het weliswaar druk met mantelzorgen nu mijn moeder na een hernia-operatie in de lappenmand zat, maar haar afwezigheid bracht ook een rust met zich mee die ik erg fijn vond.
IJzersterke band
Ik ben alleen met mijn moeder opgegroeid en zij en ik hebben altijd een ijzersterke band gehad. Frederik komt uit dezelfde wijk als ik en dus was het vanzelfsprekend dat we een huisje in deze buurt zochten toen we getrouwd waren. Mijn moeder vond dat wel prettig. Ze had een rijk sociaal leven en genoeg te doen, maar ze vond het maar wat fijn om bij me binnen te kunnen lopen als dat zo uitkwam.
Andersom had het ook de nodige voordelen voor mij. Ik had altijd een oppas in de buurt voor de hond en later voor de kinderen. Daarnaast was ze nooit te beroerd om een wasje weg te werken, de stofzuiger door de woonkamer te halen of de ramen te lappen. Als Frederik en ik thuiskwamen van ons werk, at ze regelmatig een hapje mee. Ook op vrije dagen gebeurde het regelmatig dat we haar aan tafel vroegen, of ze bleef hangen nadat ze in de namiddag nog even was komen aanwaaien. Zo kwam het dat ze zeker een keer of vier, vijf per week bij ons thuis was, om pas ’s avonds na de koffie te vertrekken.
De afgelopen jaren hielp mijn moeder niet meer mee in ons huishouden, omdat ze vervelende rugklachten kreeg, die steeds erger werden. In plaats van de klusjes bij ons te doen, vroeg ze steeds vaker mijn hulp bij haar thuis. Niet erg, want dat is toch eigenlijk de natuurlijke gang van zaken: dat je als kind je ouders, in dit geval dus moeder, steeds meer moet bijstaan? Ik deed dus wat ik moest doen en ging steeds vaker naar haar toe om eens een stofzuiger door het huis te halen of de ramen te lappen. Ook nam ik steeds vaker haar was mee om die bij mij thuis te doen. Intussen bleef ze nog wel geregeld bij ons komen, maar dan zat ze eigenlijk alleen nog maar op de bank, te wachten tot het eten opgediend zou worden, onderwijl commentaar leverend op van alles en nog wat.
Dubbel gevoel
Het was Jason die het onderwerp als eerste durfde aan te kaarten, een paar weken nadat mijn moeder geopereerd was. Het was tijdens het eten. ‘Ik mis oma best een beetje, maar eigenlijk vind ik het ook heel lekker rustig nu ze er niet is,’ zei hij op luchtige toon. Ik zag Eline met een verschrikte blik naar me kijken.
‘Ik snap wat je bedoelt, hoor, Jason,’ antwoordde ik, en ik gaf Eline een geruststellende knipoog. ‘Oma is lief en ze bedoelt het goed, maar als ze er is, heeft ze altijd het laatste woord.’
Frederik knikte. ‘Ik kan nu in ieder geval na het werk even tv-kijken zonder al dat gekakel om me heen.’
‘En ze zeurt soms,’ zei Eline. ‘Dat ik minder op mijn telefoon moet kijken en zo.’
Ik lachte. ‘Dat doen oma’s nu eenmaal, die begrijpen niet waarom je zo’n telefoon zo leuk vindt.’
Het lag op tafel. Wat ik voelde, voelde de rest van het gezin ook: oma was te veel aanwezig geweest. Nu ze er tijdelijk niet was, voelden we hoeveel rust en ruimte we eigenlijk hadden zonder haar.
Deze constatering gaf me een dubbel gevoel, maar ik wist ook dat ik er iets mee moest. Die avond ging ik na het eten naar het huis van mijn moeder, waar ik een buurvrouw aantrof die net samen met haar gegeten had. Meteen nadat de buurvrouw vertrokken was, begon mijn moeder te mopperen over van alles en nog wat. Begrijpelijk, ze moet immers tegen íémand kunnen mopperen over haar toestand, maar leuk is anders. ‘Ik ben blij als ik weer gewoon mijn dingetjes kan doen en weer naar jou kan komen,’ zei ze.
Het was de perfecte gelegenheid geweest om de situatie eens aan te kaarten, maar ik durfde het niet. Hoe kan ik mijn moeder vertellen dat ik wil dat ze wat minder vaak langskomt, gewoon omdat wij het als gezinnetje fijn vinden om eens wat vaker met elkaar te zijn? Ik ben zo bang dat ik ondankbaar overkom. Of is het gewoon terecht dat ik deze ruimte voor onszelf opeis?”
-
Mijn mond viel open toen ik je verhaal las maar ik ben vooral verbaasd dat jullie als gezin nergens geen grenzen aangeven. Jullie moeder krijgt alle ruimte en die neemt ze volledig in. Dat is naar mijn mening een ongezonde moeder / dochter relatie. Toen je moeder er over begon dat ze weer wilde komen durfde je jezelf niet uit te spreken. Als jullie band zo ijzersterk is, dan is zoiets toch bespreekbaar? Althans dat lijkt mij wel. Je schrijft dat je moeder een rijk sociaal leven had en genoeg te doen. Heb je al eens aan je moeder gevraagd hoe haar sociale leven is en wat ze zoal in haar vrije tijd doet. Vraag mij wel af, als ze zo'n rijk sociaal leven had, zijn daar dan geen contacten uit blijven bestaan, personen die ze kan uitnodigen bij haar thuis of om activiteiten te ondernemen? Het is aan je moeder om dit zelf nieuw leven in te blazen, je kunt hierin wel wat sturing geven maar ze zal dat toch zelf moeten doen. Vraag aan je moeder of zij het altijd leuk vond toen jij als kind, dag in dag uit, van de vroege ochtend tot de late avond, vrienden / vriendinnen over vloer had. Snakte je moeder nooit naar een dag 'rust in huis'? Datzelfde ervaar jij nu omdat zij (je moeder) exact hetzelfde doet. Dat jij dat niet fijn vindt. Dat je en je gezin veel van haar houden maar het niet als prettig ervaren dat ze zo vaak langs komt en lang blijft zitten. Dat jullie als gezin je eigen privacy missen en dat graag terug willen. Dat ze welkom is, maar dan op bijvoorbeeld 1 middag tot etenstijd en 1 keer vanaf etenstijd tot begin van de avond (rond half acht). De overige dagen / avonden moet ze zelf invullen. Zal niet gemakkelijk zijn maar niet onmogelijk. -
Beste Els. Ongeacht band en dankbaarheid met en voor je moeder zou alles bespreekbaar moeten zijn. Je zou kunnen inleiden met de vraag of zij haar moeder dagelijks over de vloer had en hoe ze dat zou vinden. Schets het beeld van je moeder wat jouw gezin heeft op milde wijze en geef eerlijk aan dat jullie ook graag met het gezin samen zijn. Begin niet over je man die tv wil kijken of je dochter met haar telefoon want ze gaat erover nadenken als je weg bent en zo krijgt het gesprek mo gelijk een andere wending dan je bedoelde. Ze zou kunnen denken dat er over haar gesproken of geklaagd is en dat helpt niet mee. Conclusie; bespreek op een rustig moment samen met je moeder hoe jij erin staat en benoem vooral je dankbaarheid. Sterkte.... -
Beste Els, je hebt jezelf denk ik onbewust in deze situatie geplaatst met alle goede bedoelingen. ik zou het ook heel moeilijk vinden zoiets bespreekbaar te maken met mijn moeder. Maar ik denk wel dat je dat moet gaan doen, praat met haar en probeer het zo mooi mogelijk te maken als kan. Als je niks doet zullen jij en je gezin steeds meer irritatie krijgen en als je er wel wat mee doet zal je misschien ruzie krijgen met moeders. ik denk wel dat als je eerlijk bent naar je moeder en uitlegt of bespreekbaar maakt dat het anders zou moeten dat ze hooguit even gepikeerd is maar dat draait wel bij. (zeker als je zo een goede band heb samen). maar irritatie in je gezin moet je zeker niet willen want dat kan voor grotere problemen lijden dan een "tijdelijk" beledigde moeder. probeer het rustig te brengen en leg uit dat jullie 'quallity time' nodig hebben binnen jullie gezin. -
Maak het bespreekbaar. Ze zal misschien wel wat ontzet zijn maar met jullie goede band zal ze dit ook begrijpen. Maak afspraken over 1 of 2 vaste dagen dat ze gezellig mee komt eten of dat je bij haar komt. Als het dan incidenteel nog vaker voorkomt is het voor haat leuk meegenomen. Daarna afbouwen kan altijd nog. Succes! -
Wat ben ik jalours op je moeder. Heerlijk om zo met open armen ontvangen te worden en hulp te krijgen. Dat ze te vaak jullie leven een draai wil geven is inderdaad niet leuk. Zelf heb ik ook veel gedaan voor mijn dochter. We waren ook eerst 10 jaar samen en heel close. Toen kreeg ze een half broertje, ze was elf. Zo blij met een broertje, het ging goed. toen waren we met zijn drieën. Was gezellig. Ze namen vriendjes mee naar huis, die bleven eten. logeerpartijtjes. Zij leerde samen met haar vriendin haar broertje fietsen, echt leuk en gezellig. Getrouwd en zelf 2 kinderen gekregen. Vaak paste ik op en was er al ze me nodig had. Natuurlijk kreeg haar broer, 10j jonger ook aandacht. Toen werd het moeilijker zij voelde zich minder betrokken en werd jalours op haar broer. Ik verdedigde hem altijd en zij was heel negatief over hem. Na een vervelende periode in mijn leven, geen werk en schulden, vroeg haar nooit om geld, werd ik depressief. Dat heeft een wig tussen ons gedreven. Ze vond dat ik maar niet meer moest oppassen. Ook had ze problemen met haar huwelijk en ging scheiden. Probeerde haar zoveel mogelijk op te vangen. Totdat ik haar kwam helpen een pc te verplaatsen en aan te sluiten, ik ben ICTer ( mijn kleinkinderen zeggen juist tegen mij dat ik teveel op mijn mobiel en achter de pc zit, hihi) Zij wilde alles anders en wilde mijn advies niet horen. Ze werd zo boos. Ze stuurde me weg deed de kamerdeur open en zij dat ze wilde dat ik wegging. Vroeg of ze wilde komen zitten om rustig te praten. Nee, ik moest weg en ze wilde me niet meer zien. Ook mijn kleinkinderen heb ik anderhalf jaar niet mogen zien. Mijn exschoonzoon zei dat ik mijn kleinzoon niet meer mocht bellen. Had hem 1x gebeld om iets uit te leggen, over het sturen van een kaartje. Mijn dochter zei dat ik maar per brief contact moest nemen. Ze was verhuisd en ik wist haar huisnr niet en ook haar postcode niet. Daarom belde ik mijn kleinzoon. Kreeg de kans niet het hem te vragen. mijn ex schoonzoon was dus ook al boos op mij. Nooit geen ruzie met hem gehad, vond hem de ideale man en vader. Hij vond dat de ruzie eerst maar opgelost moest worden. Zij hadden een goede Co-ouderschap regeling. Maar oma mocht haar kleinkinderen niet meer zien. Ja ik ben jalours op jullie goede band. In die tijd kreeg ik een heupprothese, niemand die mij hielp. Zelfs 7u in de morgen op mijn fiets naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. Mijn zus zou me een beetje komen helpen. Helaas hoorde de zij, nadat ik geopereerd was dat zij borstkanker had. kon dus niet helpen. Ik was helemaal ziek psychisch en lichamelijk. Mijn zus haar borst moest er af. Verschrikkelijk, ik had geen hulp ook niet via de gemeente. liep op krukken en nog meer narigheid, het wordt bijna een boek, dat leg ik dus maar niet uit, hihi. Nu mijn advies, probeer de verhouding die jullie hebben te houden. Zeg eerlijk tegen je moeder dat je het heerlijk vind dat ze komt maar spreek de dagen of uren af, wanneer. Ga ook een paar keer bij haar langs. Niet alleen om te mantelzorgen maar gewoon voor de gezelligheid. Raak elkaar niet kwijt!Mijn dochter en ik hebben weer door hulp van een systeem therapeut contact met elkaar. Toch is het niet meer als vroeger. Ik voel me er niet meer bij horen. Nieuwtjes hoor ik als laatste. Ook mijn kleinkinderen zijn blij als ze me weer zien. Vooral mijn kleindochter 7 jaar. Mijn kleinzoon 14 jaar heeft het druk. Zie hem niet zo veel, dat is ook niet erg. Maar ik mis ze nog wel, het is anders..... -
Beste Els, maak het bespreekbaar.Ik proef bij je moeder eenzaamheid. Kan ze niet aansluiten bij een wijkcentrum,hobbyclub? Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ma/oma niet teveel was toen ze allerlei klusjes in jullie huis deed. Bewandel de gulden middenweg. Spreek dagen af wanneer ze mag komen en zoek mee naar afleiding voor de overige dagen. Sterkte allemaal! -
Ik begrijp het helemaal! Mijn moeder heeft onlangs ook een ernstige ziekte overwonnen. Daarvoor kwam ze ook erg vaak langs. Te vaak! En nu ze weer herstellende is komt ze weer erg vaak langs. Ze wil de verloren tijd inhalen zeg maar. Maar wij als gezin vonden het ook lekker rustig en we kwamen nader tot elkaar. Want als oma er is gaat alles anders. Zij beslist dan eigenlijk wat er gebeurt op dat moment. Het stoort me gewoon dat ze er is. 1 keer in de 2 weken langs komen vindt ik meer dan genoeg. Maar ja, zegt dat maar eens tegen je eigen moeder... -
Je zegt het zelf al: je wilt als gezinnetje wat vaker met elkaar zijn. Als je een goede verstandhouding hebt kun je dit eerlijk tegen je moeder zeggen. Probeer afspraken te maken met haar wanneer ze komt en op welke dag(en). En als ze dan komt laat ze dan merken dat ze ook welkom is en maak het gezellig, maar wel op de momenten dat het binnen het gezin past. Ik wens je veel succes. -
Beste Els, Er komt een tijd dat jouw moeder er niet meer is. Heb je daar al bij stil gestaan? Jouw moeder bekommert zich om jou. Het is en blijft jouw moeder. Zij heeft jou 9 maanden in haar buik gedragen, kun je dat nog herinneren? Waarschijnlijk ook voor jou gezorgd en nu komt jouw moeder op een leeftijd waarvan ze niet zo stabiel is en jij haar dochter wil wat meer tijd door brengen met je gezin? Als jouw moeder de mijne was zou ik haar dagelijks om me heen willen hebben. Ik begrijp dat jij een gezin hebt. Je moeder moet je grootste idool zijn, haar plek kan niemand innemen. Je gezin loopt niet weg maar je kan op de dag wakker worden worden en besef je dat je moeder er niet meer is. Koester haar en koester de momenten dat zij er nu is. Wees er voor haar en wil je wat meer ruimte hebben met je gezin, wees duidelijk en open tegen je moeder. Vertel het haar voordat ze het van anderen hoort. Als ik je een tip mag geven; de plek van je ouders zijn onvervangbaar en niemand kan die plek innemen... besef wel wat je laat gaan als je moeder vertelt dat jij het een beetje benauwd hebt als zij dagelijks of 4 dagen bij jou over de vloer komt. Het is je moeder he waarvan je er maar 1 van hebt? Je beseft het nu niet totdat je moeder.. er niet meer Is, dan pas voel je de leegte! Groetjes -
sorry Sarah, niet realistisch wat je daar zegt. Els houdt heel veel van haar moeder en ze zorgt ook voor haar, dat is wel duidelijk te lezen uit haar verhaal. Dus omdat ze blij moet zijn dat ze haar moeder nog heeft(dat is ze ook)moet ze haar maar iedere dag om haar heen hebben? Ook al gaat het ten koste van haar gezin? Ik hield ook heel veel van mijn moeder en ik heb veel met liefde voor haar gedaan maar om nou haar iedere dag om me heen te hebben. Dat jij dat doet of hebt gedaan dan is dat jouw goed recht. Uiteraard kan niemand haar plek innemen dat weet ze heus wel. Haar gezin is ook belangrijk en haar zoon heeft het goed omschreven. Els, als zij echt een rijk sociaal leven heeft, bespreek dan met haar dat ze iets of meer kan ondernemen met haar vrienden. En zeg tegen haar wanneer haar vaste avonden zijn met jou en je gezin. Dat moeten jullie zelf zo afspreken. Jullie hebben ook tijd nodig voor jullie gezin alleen. -
Miami, niets moet. Ieder zijn eigen mening hierover. Jij de jouwe en ik de mijne. Dus wat is niet zo realistisch. De keus is aan Els, toch? -
inderdaad Sarah, ieder zijn mening. Maar als ik jouw tekst zo lees dan lijkt het net of je Els een schuldgevoel wilt geven, zo van 'let wel eens is ze er niet meer'. en realistisch vind ik het niet want je kunt nu eenmaal niet je moeder/vader constant om je heen hebben, dat gaat niet. Els heeft ook nog een gezin waar ze rekening mee moet houden. Maar als jij zoiets wilt doen, dan is dat prima maar ik geloof niet dat Els dat wil en vooral haar gezin niet. Ze houdt van haar moeder, dat is overduidelijk en de kleinkinderen houden van hun oma maar ook zij vinden het niet leuk als ze de hele tijd erbij is. Voor een gezonde verstandhouding is regelmaat en duidelijk grenzen aangeven. -
Je hebt recht op privacy. Maar dat wil net zeggen dat je moeder dan niet meer welkom is. In mijn omgang heb ik dikwijls genoeg gezien dat oma,s, schoonmoeders, moeders ,zussen en tantes wel vaker de deur plat lopen en erin mengen met privé zaken. In feiten had je vanaf begin werk van kunnen maken. Er zijn grenzen. Maar ik begrijp jou situatie, juist omdat de band met jou moeder sterk is. Je kan eventueel voordat jou kinderen op bed liggen het gesprek met jou moeder aanknopen. Maar blijf wel hoffelijk,want zij is ook de oma van jou kinderen. Leg haar uit wat je precies wilt. Vertel iets positiefs aan je moeder. Ik denk dat jou moeder op prijs stelt als je eerlijk blijft. -
Sorry Sarah, Het is niet helemaal eerlijk wat je zegt. Een gezin en relatie is (zoals je misschien zelf ervaart) hard werken. Als gezin heb je recht op privacy. En als oma er is gaat het net even wat anders. Ze heeft het goed recht als gezin haar eigen leven te leiden. Ik spreek uit ervaring als moeder van 4 kinderen. Mijn ouders komen 2 vaste dagen, extra in overleg of liever niet. Dat accepteren ze en ik voel me niet schuldig Ik weet dat ze op leeftijd zijn, maar de kids hebben een sociaal leven, wij hebben vrienden en een leuke schoonfamilie. Maar hebben echt me time nodig als gezin, daar de kids tussen de 2 en 8 jaar zijn. En het klinkt heel hard, maar van het concert des levens heeft niemand een programma. Wie zegt dat haar niks vreselyks overkomt? Of haar kinderen of haar man? Dan hebben haar kinderen en man ook minder quality time als gezin gehad. Je eigen gezin hoort op de eerste plaats te komen.