Hoe maak ik haar leven leuker?
Mijn moeder was nog jong, toen mijn vader haar verliet voor een ander. Maar hoe moeilijk het voor haar soms was als alleenstaande moeder, ze is nooit bij de pakken neer gaan zitten. Ze zorgde voor mij en mijn broer met alle liefde die ze in zich had en vergat ook niet om zelf plezier te maken. Met haar zussen of vriendinnen ging ze regelmatig naar de film of het theater. Naarmate ze ouder werd, werd ze nog actiever. Ze genoot van het leven Totdat corona toesloeg. Die heeft veel schade aangericht. Haar bezigheden vielen een voor een weg – haar uitjes, het vrijwilligerswerk dat ze deed, de leesclub en haar sportavondje. Twee van haar zussen, op leeftijd weliswaar, overleden kort na elkaar aan corona en de buurvrouw met wie ze goed omging, kwam na een besmetting in het verzorgingshuis terecht en zal niet meer thuiskomen. Mijn moeder heeft als het goed is nog heel wat jaartjes voor zich, maar ze heeft het niet meer naar haar zin. De fut is eruit, haar ogen staan somber. ‘Het wordt nooit meer zoals het was,’ verzucht ze regelmatig. Ik ga vaak op bezoek, of nodig haar uit om bij ons te komen eten. Soms neem ik haar mee voor een wandeling, maar er moet toch meer mogelijk zijn om de twinkeling in haar ogen terug te brengen? Iemand een idee hoe ik het leven wat leuker kan maken voor mijn moeder? Heidy (41)
-
Deze tijd is moeilijk helaas voor de hele wereld. Bij de één sterven er veel en bij de ander niet. En zeker bij je moeder is er teveel achter elkaar gebeurd en nu ook nog verlies op verlies. Ik zou adviseren om hulp te zoeken en haar echt te laten rouwen. En alles een plekje te geven, soms kan je het niet alleen en heb je gewoonweg hulp nodig. www.juliacoaching.nl helpt in rouwverwerking en nog veel meer. Geen wachttijd en meteen resultaat. Het zou haar zo helpen. Succes met alles! -
Herkenbaar, met mijn schoonmoeder is het ook zo. Van haar man heeft ze onlangs ook nog eens afscheid moeten nemen; hij lijdt aan alzheimer en thuis ging het niet meer. Hij is dus opgenomen. Ik probeer wat vaker op de koffie te gaan, en mijn schoonzussen en zwagers doen dat ook. En een luisterend oor te bieden. Meer dan dat kunnen we niet doen naast hopen dat alles snel weer normaal is. Het is nog even volhouden, voor ons allemaal. -
Het is niet niks wat je moeder achter de rug heeft nog maar heel kort geleden. Vergeet je niet dat mensen ook tijd mogen of zelfs moeten nemen om te rouwen, iedereen op zijn of haar eigen manier. Snap dat het naar is om je moeder verdrietig te zijn maar je doet wat je kan. En dat is genoeg, echt. Wat zou je nog willen of verwachten als de situatie omgekeerd was? Je moeder zou ook met jou meeleven maar je verdriet kan ze niet wegtoveren, en jij het verdriet van je moeder niet.. Lief dat je zo goed voor haar zorgt, ik denk dat je niet meer kán doen. Laten we hopen dat haar uitjes (die mis ik ook hoor, en velen met mij) weer snel kunnen beginnen zoals de leesclub. Weer onder de mensen, dat hebben we allemaal nodig. Ze heeft gelijk als ze zegt: het leven wordt nooit meer zoals het was. Dat is inherent aan het leven: je schooltijd komt ook nooit meer terug.. of je puberteit enfin je verliest mensen. En er komen mensen bij, dat gelukkig ook!