Ik zie steeds meer tegen die bezoekjes op
Met mijn moeder van 86 heb ik altijd een prima band gehad. De laatste jaren zien we elkaar steeds vaker. Toen corona kwam, ging ik zo om de dag bij haar langs, anders zat ze maar zo alleen in haar flatje. Ik dacht dat het tijdelijk zou zijn, maar veel minder vaak langsgaan, durf ik nu niet meer. Ze heeft steeds meer hulp nodig met van alles en nog wat, ze gaat zienderogen achteruit. Corona heeft ook zijn sporen nagelaten. Haar conditie is slechter en ze heeft minder contacten. Ze is eenzaam. Voorheen was dat niet zo. Ze deed vrijwilligerswerk en zong bij een koor. Daarnaast had ze vrienden met wie ze regelmatig naar een museum of het theater ging. Dat komt waarschijnlijk niet meer terug, ze kan dat lichamelijk niet meer aan. Nog steeds ga ik dus zo twee, drie keer per week bij haar langs, maar deze bezoekjes kosten me steeds meer energie. Vroeger had ze nog wel eens wat leuks te vertellen, maar nu niet meer. Het enige wat ze doet, is klagen. Ik snap dat wel, ze moet haar frustraties ergens kwijt, maar ik stoor me er mateloos aan en intussen wordt het voor mij steeds zwaarder om naar haar toe te gaan. Telkens zie ik er als een berg tegenop. Minder naar haar toegaan, durf ik niet. Wat als er dan net wat met haar gebeurt? Of erger nog, wat als ze dan net overlijdt? Ik zal voor eeuwig spijt hebben. Maar hoe zorg ik ervoor dat ik er niet aan onderdoor ga, aan die energie-vretende bezoekjes? Bettina (59)
-
Op je tanden bijten, niet mauwen en onze lieve Heer op je blote knieën danken dat je je moeder zo lang nog zo fit bij je mag hebben. Kom maar eens terug als je twee jaar lang je moeder letterlijk voor je ogen van binnenuit opgevreten ziet worden, terwijl je niks anders kunt doen dan hulpeloos toekijken en bidden dat ze gauw uit haar lijden wordt verlost. Het spijt me als ik lomp overkom, maar ik zou er alles voor over hebben om nog bij mijn moeder langs te kunnen gaan, al is het maar één keer. Wn dan zou ze van mij mogen klagen zoveel ze wilde. -
Moeilijke vraag omdat je eigenlijk niets over jezelf verteld. Heb je een partner thuis, mss kinderen of kleinkinderen die ook om aandacht vragen, werk je ja of nee, doe je zelf wel leuke dingen of zou je iets willen doen maar kom je tijd tekort omdat je steeds naar je moeder gaat? Maakt nogal uit of je ook 3 dagen p.w. oppast en een ziekelijke partner hebt, werkt óf dat je zelf ook niet veel omhanden hebt.. Ik zou als het niet anders kan de bezoekjes gaan vervangen door telefoontjes, steeds vaker. (ik snap Beverly, alleen was mijn moeder toen ik 10 jaar was al doodziek om nooit meer beter te worden, mijn vader stierf onverwacht nog eerder dan haar, geen idee wat ik zou doen als er nog een ouder van me leefde). 2x p.w. (als je in de buurt woont, je verhaal is erg summier nogmaals..) een uurtje of 2 uur lijkt me meer dan genoeg. Ze zal hulp aan moeten vragen bij het WMO loket, wie weet verhuizen en ook geholpen worden met andere bezigheden zoeken. Daar kan je over praten, positief, wat kan er nog wel? Ze is lichamelijk minder sterk maar geestelijk nog helemaal goed? Dan zou ik ook hier de regel toepassen die ik al vaker gelezen heb en zelf ook toepas soms: je zegt gewoon dat ze 10 minuten mag klagen, dan is het klaar. Dan praten over mogelijkheden, wat kan er wel? Of gewoon iets leuks bespreken, foto's kijken van vroeger, ze kan mss luisterboeken lezen als ze zich verveelt en zo kunnen jullie samen wellicht haar weer een beetje op de rails krijgen. Nieuwe mensen leren kennen. Tot slot wil ik toch zeggen dat het ook moeilijk is voor mensen op die leeftijd. Vaak hebben ze al veel mensen begraven of gecremeerd, wordt hun wereld ECHT heel klein. Dan is het mss wel lief -als je het heel druk hebt- om haar af en toe eventjes, zeg 10 minuutjes te bellen. Als je toch even moet wachten of pauze neemt bel je en zeg meteen: ik heb maar heel even, moet nog van alles doen maar ik dacht kom, even vragen hoe het met je gaat moeder. Dat is ook leuk voor haar; er wordt aan haar gedacht!! Zelfde geldt voor een kaartje sturen, gewoon zomaar.. Want het is zo: eenmaal overleden ga je die bezoekjes nog missen. Wil niet op je geweten werken maar ik zou willen dat er nog iemand leefde die me kan vertellen hoe ik was als baby, peuter, kleuter.. alle mensen die me toen hebben meegemaakt leven niet meer. Stel haar ook vragen over vroeger, bedenk dat ze in een andere tijd is opgegroeid, het lijkt me heel moeilijk voor hoogbejaarde mensen om alles nog te volgen in kranten en op tv. Probeer er nog een leuke tijd van te maken en óók voor jezelf op te komen voordat je uit frustratie een keer uitbarst tegen haar... Sterkte! -
Hoi Bettina begrijp dat het zo best moeilijk wordt om er langs te gaan en je dan weer schuldig gaat voelen als je niet gaat.kun je geen spelletje met haar doen of kun je ze een keer meenemen en ergens koffie gaan drinken.misschien dat ze dan weer wat opfleurt.heel veel succes -
Het is een goede tip om te proberen om de bezoekjes anders te organiseren. Misschien kan er eens iemand met je meegaan? Of misschien kun je inderdaad samen een activiteit oppakken. Zelf puzzel ik graag met mijn moeder: maken we allebei dezelfde kruiswoordpuzzel en dan kijken we wie de snelste is Geef haaar niet teveel ruimte om te klagen, begin zelf over iets anders, kijk desnoods samen naar het journaal. Maak een klein wandelingetje als ze het aankan, kortom: maak er echt iets leuks van! -
Je hoeft niet alles zelf te doen. Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder. Anders maak je haar compleet afhankelijk. Kijk eens rond of er een vrijwilligers organisatie is waarbij er mensen regelmatig met haar eens een dagje uit kunnen gaan, of groepsactiviteiten, of een vrijwilliger die langs komt voor een praatje. Soms kan je ook via een kerk wat regelen. Als ze een groter sociaal netwerk heeft en wat te doen heeft, heeft ze misschien minder te klagen. -
Probeer in te zien dat het klagen over de dingen iets van haar is en niet van jou, dan hoeft het je geen energie te kosten. Je moeder zal zich er ook van bewust zijn dat zij de dingen, die ze vroeger niet en nooit meer kan. Eigenlijk is het fijn dat ze in jouw een vertrouwen heeft dat ze dat bij je kwijt kan. Maar het is niet jouw ding en als je bij haar bij vertrek de deur dicht doet dan laat je de impact van haar geklaag daar achter. Ik ben redelijk op mezelf en zie er vaak tegenop om andere mensen te ontmoeten. Op de een of andere manier heb ik afstand kunnen nemen van allerlei zaken van mensen. Ik hoor ze aan en ik kies zelf of ik daar op in wil gaan of niet. Als ik dan weer naar huis ga dan ben ik weer volledig in mijn eigen wereldje. Als je moeder klaagt, vraag je wel eens aan haar hoe zij daar mee denkt om te gaan? En als ze reageert dat zij het niet weet vraag je haar om daar eens over na te denken en daar een volgend keer op terug te willen komen. Wie weet dat dan vanzelf het geklaag minder zal worden. Maar bovenal, prijs jezelf gelukkig dat je jouw moeder nog hebt, en laat dat geklaag alle mooie herinneringen met haar niet overstemmen. Geniet van haar zolang het mogelijk is. M.vr.gr.