Het moederschap valt Rosanna tegen
Remy en ik hebben vier jaar moeten wachten, voordat ik zwanger raakte. We waren dolblij toen het eindelijk zover was en ik nam me voor om volop te genieten. Dat lukte ook: mijn zwangerschap verliep volgens het boekje en ik had een geweldige tijd. Aan het einde kon ik niet wachten om ons ventje in mijn armen te kunnen houden en ik werd overspoeld door geluk, toen ik Han eindelijk kon knuffelen. Wat een prachtig ventje! Het was één grote, roze wolk. Maar nu, twee maanden later, is die wolk donkergrijs geworden. Ik ben doodop en betrap me erop dat ik steeds vaker denk: is dit het nu? Het is zo zwaar… Han huilt veel en laat zich amper troosten. Heel de dag ben ik met hem in de weer. Moet zijn luier misschien verschoond, moet hij drinken? Wil hij knuffelen of heeft hij misschien ergens pijn? Op de momenten dat Remy het van me over kan nemen, wil ik maar een ding: languit op de bank. Slapen. Het is zó anders dan ik me had voorgesteld. In gedachten zag ik me elke dag sportief naar buiten gaan met Han in de hippe kinderwagen, in werkelijkheid heb ik maar net genoeg energie om de noodzakelijke dingen te doen. Er is niets, behalve zorgen voor Han. Genieten doe ik niet… Is dit wat het is? Dan vind ik het echt zwaar. Is dat normaal, of moet ik me zorgen maken? Kan ik iets doen om wat meer plezier te krijgen in het moederschap?
-
Niet fijn om constant zo moe te moeten zijn. Is er niet iemand in de omgeving die af en toe eens een dagje op hem wil passen zodat jij even een dag rust kan nemen? Het is geen schande om hem af en toe even uit handen te geven, een blije mama voor je kind is het allerbelangrijkste wat hij nodig heeft. -
Allereerst gefeliciteerd met je kindje! En met het moederschap, je hoort nu bij de club. Ik weet niet waarom je gedacht had dat het allemaal rozengeur en maneschijn zou zijn: dat is het nooit geweest en dat zal het ook nooit worden. Het moederschap is zwaar, maar als je in de ogen van je kleintje kijkt weet je dat het allemaal de moeite waard is. Wat ik wil zeggen: ook de minder leuke periodes horen erbij. Accepteer dat het niet allemaal zo fantastisch is als de moeders op Instagram doen geloven en probeer er het beste van te maken. Elke fase gaat weer voorbij, ook de huilfase. -
Jeetje opeens weet ik weer precies hoe het was.. troost je, ik vond het ook een zware tijd zoals veel jonge moeders. Als je oppas kan regelen ook overdag om gewoon even een beetje bij te slapen: doen! Zodra hij wat ouder is wordt het ook makkelijker. Het huilen stopt vaak als je kindje zelf kan kruipen en al snel daarna lopen. Ben het eens met de andere reacties, en wil er aan toevoegen dat niet alle moeders de baby tijd het leukste vinden. Het wordt ook steeds leuker als je kindje begint te praten en een redelijk dag en nacht ritme heeft. Kan aangeven waarom hij huilt, tot die tijd is het even doorbijten. Vergeet niet te genieten van zo'n klein hummeltje want deze toch ook wel heel zware tijd duurt niet lang en het is toch ook wel iets waar ik vaak nog heimwee naar heb. Terwijl ik me nog heel goed herinner dat ik toen dacht wat jij nu opschrijft. Dapper van je trouwens! Veel moeders houden hun mond maar uit schaamte.. je hoort het fantastisch te vinden nietwaar Is het natuurlijk ook maar je mag best toegeven dat het heel anders was dan je verwacht had. Ik zag mezelf ook vrolijk de deur uitstappen met mijn baby als in een reclame voor luiers. Maar dat is reclame.. hou je taai en vraag niet teveel van jezelf. Voel je niet schuldig en geniet van de leuke momenten. Zo'n tandeloos lachje is onbetaalbaar. En zorg goed voor jezelf echt, een middagje voor jezelf alleen is geen overbodige luxe, zeker als je kindje veel huilt.