Gonny en haar vader zijn nooit close geweest
Gonny (48) had als kind al weinig gemeen met haar vader en ook op latere leeftijd bleef de afstand tussen hen voelbaar. Daar heeft ze zich nooit echt druk om gemaakt, maar nu haar moeder ernstig ziek is, ligt alles opeens anders. Het liefst zou Gonny alsnog een band opbouwen met haar vader, maar kan dat nog wel na al die tijd?
“Als ik terugdenk aan mijn jeugd, komt mijn vader amper voor in die herinneringen. Hij was niet vaak thuis, en als hij er was, hield hij zich op de achtergrond. Als we met mijn moeder Monopoly speelden, deed hij nooit mee. Aan tafel zweeg hij meestal als mijn zus Marlies en ik uitgelaten vertelden over onze belevenissen. Soms glimlachte hij naar me of kreeg ik een aai over mijn bol, en heel soms ging hij een stukje met me wandelen, maar meer dan dat werd het niet. Met Marlies deelde hij de liefde voor tekenen en schilderen nog. Dat deden ze samen in de schuur, die hij had omgetoverd tot atelier. Met mij deelde hij eigenlijk niets. Ik hield van sport en bewegen, dat vond mijn vader allemaal te druk.
Mijn moeder was daarom het middelpunt van mijn universum. Zij droogde mijn tranen als ik gevallen was, smeerde onze boterhammen en zwaaide ons uit als we op schoolreis gingen. Bij haar moest je zijn voor troost en een luisterend oor. In de puberteit bleef dat zo. Maar de relatie met onze vader werd er toen nog stukken slechter op. Als hij thuis was, kon hij nóg minder van ons hebben. Hij vond onze muziek te hard staan, onze verhalen te theatraal en ons geschater te luid. Ik zie zijn geïrriteerde gezicht nog zo voor me, als hij het nieuws niet kon volgen omdat wij naar zijn idee te veel herrie maakten. Met hem praten over wat ons bezighield, deden we niet. Waarom ook? Hij begreep er toch niets van.
Heftig nieuws
Ik trouwde en kreeg een dochtertje, Marlies kreeg twee kinderen. Mijn vader kwam soms met mijn moeder mee op bezoek, maar hield zich nog steeds op de achtergrond. We wisten niet beter, het was nu eenmaal zo. En zo kon het gebeuren dat ik nu nog steeds amper een band heb met mijn vader.
Niemand leek er last van te hebben of zette er vraagtekens bij, tot we begin dit jaar een heftig bericht kregen. ‘Meiden, ik ben ziek,’ zei mijn moeder, toen Marlies en ik op haar uitnodiging samen bij haar op de koffie waren. ‘Ik heb borstkanker en volgende week krijg ik de eerste operatie.’ Het was alsof de grond onder onze voeten werd weggevaagd. Rustig vertelde ze verder. Na de operatie zou blijken hoe ernstig het was en of er uitzaaiingen gevonden waren. Mijn moeder hield zich verbazingwekkend sterk. Maar mijn vader zat gebroken in zijn stoel. Ik zag de wanhoop in zijn ogen.
Ondanks alles werd het een mooie avond, waarbij ook mijn vader zich openstelde en zijn gevoelens met ons deelde. Dat zette me aan het denken en die nacht lag ik nog lang wakker. Niet alleen vanwege de zorgen om mijn moeder, maar ook omdat ik ineens besefte dat mijn vader óók een mens van vlees en bloed was. Iemand met gevoelens.
Dat besef kwam hard bij me binnen. Ik had mijn vader altijd verweten dat hij geen interesse in mij had, maar had ik ooit interesse in hém getoond? Hoeveel pogingen had ik eigenlijk gedaan om echt contact met hem te leggen? Beschaamd moest ik toegeven dat ik in mijn puberteit had geconcludeerd dat mijn vader niet de moeite waard was om energie in te steken. En daar was ik nooit anders over gaan denken. Maar waarom dacht ik dat eigenlijk? Hoe goed kende ik hem nu eenmaal? Misschien hadden we wel meer met elkaar gemeen dan ik dacht. Maar om daarachter te komen, moest ik wel wat meer moeite gaan doen om alsnog een band met mijn vader op te bouwen. Maar hoe dan?
Verdriet
Een paar dagen later was ik weer bij mijn ouders. We zouden mijn moeder naar het ziekenhuis brengen voor haar eerste operatie. Ik probeerde toen wat meer contact te leggen met mijn vader, maar hij zonderde zich al vrij snel weer af. Dat deed hij immers altijd en wij hadden daar nooit tegen geprotesteerd. Ik had de fout altijd bij hem gezocht, maar wat als hij dit nu deed omdat hij zich simpelweg teveel voelde tussen die drie vrouwen? Ik moest bekennen dat ik ook nooit echt veel moeite had gedaan om hem een welkom gevoel te geven.
‘Als jullie haar naar het ziekenhuis brengen, blijf ik thuis,’ zei hij, nadat hij mijn moeder een knuffel had gegeven. Zonder op antwoord te wachten, vertrok hij stilletjes naar zijn atelier. ‘Hij heeft het er zo moeilijk mee,’ zei mijn moeder met tranen in haar ogen. Maar ze vermande zich al snel en uiteindelijk lieten we haar in het ziekenhuisbed achter met een montere glimlach op haar gezicht.
We zijn nu een paar maanden verder en weten inmiddels: mijn moeders vooruitzichten zijn niet heel goed. En alle maatregelen rondom het coronavirus hebben het natuurlijk alleen maar lastiger gemaakt voor ons allemaal. Natuurlijk stikken we van verdriet om mijn moeder. Maar de situatie rondom mijn vader doet mij ook verdriet. Ik wil dolgraag nog een band met hem opbouwen, een volwassen relatie. Maar kan dat nog wel na zoveel jaar? Hoe kan ik dit het best aanpakken?”
-
Doe het! Doe het nu! Ik herken veel uit jouw situatie. Mijn vader is ook nooit een prater geweest. Een hele koppige binnenvetter die als kleinejongen al was opgevoed met het bekende adagio "jongens huilen niet". Dus kropte hij enorm veel op en kwam het soms tot een uitbarsting. Toen mama dodelijk ziek werd, deed hij voor haar wat hij kon, maar veelal zwijgend. In het begin dan, want naarmate de situatie ernstiger werd en wij onze zorgen over hem uitspraken, kwam hij meer los. Hij bleek wél te kunnen praten en zeker te kunnen huilen. Het was alsof hij van ons (mijn zus, zwager en ik) toestemming moest hebben om zich kwetsbaar op te stellen. Misschien is dat voor jou een uitgangspunt. Vraag aan hem hoe hij zich redt. Zeg hem dat je er bent voor hem en zorg ervoor dat dat ook zo is. Als jouw vader lijkt op die van mij, dan zal hij allebei zijn dochters heel hard nodig hebben. -
DOEN!! Je hebt geen hekel aan hem, hij kan gewoon zijn gevoelens niet uiten. Wat weet je van zijn verleden? Hoe is hij opgevoed? Je kan beginnen door gewoon voor hem te zijn, koffie zetten, wat eten brengen(ik noem maar wat)en vraag voorzichtig hoe het met hem is. Vraag naar zijn jeugd of wat dan ook. Je krijgt er spijt van als je het niet doen, echt waar! -
Ben er stil van.. ik zou willen dat ik nog de kans had om een keer met mijn vader te praten, hij is overleden toen ik 22 was. Nog eerder dan mijn toen ook doodzieke moeder die al in een verpleeghuis was opgenomen. Nog altijd spoken de woorden van een tante door mijn hoofd: ja, het viel ook niet mee voor je vader, een kind die je altijd afwijst. Want dat deed ik; hij was toch niet geinteresseerd.. Mijn raad zou zijn: copy/paste wat je hierboven geschreven hebt -niet nadenken, gewoon doen- en laat het je vader lezen. In een brief, print het uit of schrijf het over en vergeet niet eronder te zetten dat je zielsveel van hem houdt en hem als mens wil leren kennen. Ik denk dat hij er heel blij mee zou zijn jouw verhaal zoals het hier staat te lezen.. Het is nooit te laat, ik vind het ook heel triest dat hij zich zo overbodig voelt dat hij nog geeneens je moeder naar het ziekenhuis bracht. Wat moet je vader zich vaak eenzaam voelen. Een stapje terug kan m.i. ook geen kwaad: jouw moeder is zijn vrouw, zijn partner. Geef hem ook tijd met je moeder samen: niet ieder bezoekuur automatisch langskomen, je kan ook even bellen en je vader wat tijd alleen met haar gunnen. Bedenk dat hij ook weg had kunnen lopen al jaren geleden.. als hij niet van jullie gehouden had. Moet ook wel eerlijk zeggen dat ik heel blij ben dat ik geen dochters heb; ik had dat 'gedoe' van pubermeisjes ook heel slecht getrokken. Vriendinnen van me met dochters die ook (heel normaal natuurlijk, snap ik) luidruchtig waren, meisjesmuziek luisterden, als kind altijd zo hard konden gillen pfff.... ik trok dat ook niet, sorry!!! Ging altijd iets met mijn vriendinnen doen als de dochters er niet waren want als ze er wel waren kwam je niet aan een gesprek toe bijna. Lieve meiden hoor, niet rot bedoeld maar ik werd er echt helemaal tureluurs van ;) Nu wonen ze allemaal op zichzelf, of zijn zelden thuis en nu pas vind ik het leuk om ze te zien, naar hun verhalen te luisteren. Daarom snap ik je vader wel, ook onze band veranderde. Ik zag mijn vader pas als 'mens' vlak voor hij stierf vrij onverwacht, hij was opgegroeid in een gezin met 5 jongens in een tijd dat jongens en meisjes ook naar aparte scholen gingen. Hij begreep meisjes gewoon niet. En wie weet hoeveel steun je aan elkaar hebt, eenmaal volwassen. Ik denk dat het sowieso nooit verkeerd kan uitpakken; in het ergste geval is je vader gewoon erg introvert en kan hij zich moeilijk uiten. Maar als je jezelf het vijfde wiel aan de wagen voelt wordt het onmogelijk om je uit te spreken.. Doen, dus!! Heel veel sterkte met je moeder ook en wacht geen dag langer met je vader vertellen hoe je je voelt, het kan opeens te laat zijn.. -
Volg je gevoel.Jij bent zijn kind dus jij voelt het beste zelf aan wat raadzaam is. Als je er voor gaat heb dan niet teveel verwachtingen want dan kan het altijd mee vallen. Zelf denk ik dat het nooit te laat is om een band proberen op te bouwen.