Gea wil dolgraag een paar maanden naar het buitenland
Als haar beste vriendin vraagt of ze meegaat naar Cambodja om daar twee maanden vrijwilligerswerk te gaan doen, is Gea (43) meteen enthousiast. Haar man en haar twee dochters vegen het plan echter resoluut van tafel. Gea staat in tweestrijd: blijft ze thuis of negeert ze de protesten van haar gezin?
“Op een druilerige woensdagmiddag kwam mijn vriendin Bianca met een stralend gezicht via de achterdeur binnen. ‘Ik ga het doen, Gea,’ zei ze opgewonden, nog voordat ze haar regenjas goed en wel had uitgetrokken. ‘Ik ga vrijwilligerswerk doen, twee maanden naar Cambodja!’ Enthousiast vertelde ze bij een kop koffie over haar plan om in februari naar een weeshuis in Cambodja te gaan, om daar te helpen met het verzorgen van de kinderen en les te geven in de kleine school die erbij hoorde. ‘Wat fantastisch,’ zei ik uit de grond van mijn hart.
Bianca keek me even onderzoekend aan en zei toen: ‘Ze hebben nog meer mensen nodig, Gea. Ga met me mee.’
Ik schrok een beetje van haar voorstel, die mogelijkheid was nog niet in me opgekomen. Gea ging verder. ‘Ik snap best dat het voor jou wat lastiger is dan voor mij. Mijn kinderen zijn het huis al uit en werk heb ik niet. Jij hebt je werk, twee kinderen en een man met een drukke baan. Maar kom op, je meiden zijn zestien en zeventien, die redden zich heus wel! En voor Johan is het misschien ook weleens goed om de boel te bestieren zonder jou?’
Ik antwoordde wat vaags en Bianca liet het erbij. Maar nadat ze vertrokken was, bleef ik er maar aan denken. Twee maanden iets doen wat helemaal voor mezelf was en echt het verschil maken op een plek waar het nodig is… Ik vond het een geweldig idee.
Verscheurd
Toch probeerde ik het uit mijn hoofd te zetten, want waren mijn kinderen niet nog wat jong? Na een paar dagen dook ik toch eens achter de laptop. Misschien las ik allemaal horrorverhalen of vond ik het land gewoon helemaal niks. Ik bekeek foto’s van de omgeving waar Bianca naartoe zou gaan en las ervaringsverhalen. En alles wat ik zag en las, maakte me enthousiaster. In gedachten zag ik mezelf daar al lopen. Ik dacht: ik wil dit gewoon, ik ga dit doen!
Ik checkte op mijn werk wat de mogelijkheden waren om er een paar maanden tussenuit te gaan. Dat bleek geen probleem te zijn. Nu moest ik Johan en de kinderen nog op de hoogte brengen van mijn plannen. Dat deed ik tijdens het avondeten. Het verliep helaas minder goed dan ik had gehoopt.
‘Cambodja?’ brieste mijn oudste dochter Angelina, toen ik uitgesproken was. ‘Ben je wel wijs? Dat is echt een achterlijk land!’
‘Als je bedoelt dat de bevolking minder ontwikkeld en geschoold is dan wij, dan klopt dat wel ja,’ antwoordde ik rustig.
‘En dan ga je anderen helpen? Wij hebben je hier ook nodig, hoor!’ gilde ze met overslaande stem. Ze begon bijna te huilen.
‘Dat vind ik heel fijn om te horen, maar volgens mij laten jullie keer op keer zien dat jullie het graag zelf willen doen. Jullie zijn amper thuis.’ Ik probeerde haar hand te pakken, maar die trok ze boos weg.
‘Kun je niet over een jaar of vier gaan, als wij studeren of zo?’ mokte Paulien, mijn jongste. ‘Als we naast school ook nog het huishouden moeten gaan doen, dan wordt het helemaal niks. Blijf ik straks weer zitten.’
‘Ik wil graag nu met Bianca mee,’ zei ik. ‘Samen beleef je zoiets toch anders dan alleen. En ik heb er alle vertrouwen in dat jullie wel voor jezelf kunnen zorgen, zeker met papa erbij.’
Johan was ondertussen gewoon door blijven eten, maar ik zag aan de manier waarop hij zijn vlees sneed en de ijzige blik in zijn ogen dat hij het ook een belachelijk plan vond. Hij keek op. ‘Je hoort het,’ zei hij rustig. ‘Slecht plan. We kunnen niet zonder je, je bent te belangrijk in dit huishouden. Zonder jou houden we het hier niet draaiende.’
Omdat de sfeer zo beladen was, koos ik er op dat moment voor om verder niets meer te zeggen. Maar vanbinnen voelde ik me verscheurd.
Verantwoordelijkheid
En zo voel ik me, nu bijna twee weken later, nog steeds. Ik heb nog een paar keer geprobeerd om het gesprek te openen, maar ze willen er niets van weten. Geen van drieën. Het maakt me alleen maar bozer. Ik ben een volwassen vrouw en kan toch zeker wel mijn eigen keuzes maken? Bovendien denk ik keer op keer: waarvóór hebben ze mij dan precies nodig? Alleen maar om ervoor te zorgen dat de kleren gestreken in de kast liggen en er eten op tafel komt?
‘Daar heb je voor gekozen toen je kinderen kreeg,’ zei mijn dochter, toen ik die opmerking hardop maakte. ‘Dat hoort erbij.’
Dat is natuurlijk ook zo, maar ze kunnen het potdorie toch ook wel een paar maandjes zelf? Of hebben ze gelijk en mag ik niet weglopen voor mijn verantwoordelijkheid? Moet ik wachten tot ze op eigen benen staan? Als ik dit plan doorzet, zal dat nog heel wat teweegbrengen bij mijn huisgenoten. Doe ik er beter aan om het om die reden nog een paar jaar uit te stellen? Of moet ik voet bij stuk houden en hopen dat ze bijdraaien?”
-
Logische reactie van man en kinderen. Die raken hun makkelijke leventje kwijt voor een paar maanden. Mams is er namelijk voor de huishoudelijke klussen. Stel je voor zeg, dat je dat zelf moet doen, dat kan niet. Gewoon gaan meis, die rooien het wel hoor. Worden ze groot van. -
jeetje wat een reacties zeg van je gezin, wat een egoïsme. Met je werk is het geen probleem, je bent super enthousiast, gewoon doen. Voelt je gezin ook eens hoe je een huishouden goed moet bestieren. Je kinderen kunnen je heus wel 2 maanden missen zeg, ze hebben toch nog een vader en trouwens je verdwijnt toch niet van de aardbodem? Je kunt bellen of wat dan ook. Straks kom je thuis en heb je een schat aan ervaring opgedaan en je gezin misschien ook wel wb het huishouden. DOEN!!!!! -
Beste Gea. Je gezin is duidelijk not amused. 2 maanden is erg lang als je nooit alleen bent weg geweest. Die missie is ook niet zonder risico's en je mag je gezin niet in angst achter laten. Laat het los en ga met je gezin lekker weg. Gea....het gaat het niet worden. -
Verdiep je eerst eens in dat 'vrijwilligerswerk'. Meestal is dat arme kindjes aaien die door het weeshuis vastgehouden worden om overheidsgeld en geld van mensen zoals jij op te strijken. Kinderen die 2 maanden liefde krijgen en daarna de mensen weer te moeten verliezen. Hechtingsproblemen alom. Daar moet je niet aan mee willen werken. Lees alsjeblieft eens een goed stuk over dit vrijwillerswerk dat juist expres in stand gehouden wordt voor het geld, het is net een fabriek waaraan verdient moet worden. -
Het zal vast niet zijn wat je wilt horen, maar je kinderen zijn minderjarig en wettelijk ben je nog steeds, of je dat nou leuk vindt of niet, verantwoordelijk voor hun doen en laten. Dat wist je toen je aan een gezin begon. Dat je dat zo nu en dan niet ziet zitten snap ik best, maar iets voor jezelf willen doen hoeft toch niet meteen te betekenen dat je naar de andere kant van de aardbol vertrekt? Alsof er hier in Nederland niet genoeg mensen hulp nodig hebben. Ik zou nog een jaartje of twee wachten. Hier een leuke vrijwilligersfunctie zoeken. Misschien, als je dochters straks allebei achttien zijn, kunnen jullie samen gaan. Leerzaam ook voor hen. -
Dat ze even aan het idee moeten wennen: ok, dat kan maar nu ze er ook 2 weken over na hebben kunnen denken zouden ze jou toch zo'n reis moeten gunnen. Ze zijn oud genoeg, alledrie en kennelijk is het hóóg tijd dat ze zelf eens ervaren hoe het is om zelf te koken, wassen en schoonmaken. Moeten je dochters wellicht binnenkort als ze gaan studeren en op kamers gaan, of gaan samenwonen(!) in een andere stad ook. Sterker nog: de meeste pubers van die leeftijd hebben allang taken in huis: koken, schoonmaken enz. Tijd dat ze dat ook gaan doen en blijven doen als je terugkomt ;) Je man is een verhaal apart; waarom gunt hij jou, de vrouw waar hij van houdt geen reis waar je nou niet echt de bloemetjes buiten gaat zetten met een vriendin? Als je nou 2 maanden ging feesten in Spanje zou ik het begrijpen maar dit is toch iets anders. 'Ik kan niet zonder je', hmm.. het klinkt me niet in de oren alsof hij jouw gezelschap niet kan missen, sorry maar meer alsof hij geen zin heeft in huishoudelijke klusjes.. Ik zou zeggen: het kerkhof ligt vol met onmisbare mensen, deze kans komt nú voorbij, ik wil het gaan doen dus ik ga: zou fijn zijn als er iemand blij voor me is. Hoe zou je man het vinden als je hem verbiedt op zakenreis te gaan, of je dochters verbiedt om op zichzelf te gaan wonen omdat ze nog niet hebben leren koken..? Je man zegt het zelf al: "We kunnen niet zonder je, je bent te belangrijk in dit huishouden. Zonder jou houden we het hier niet draaiende." Hóóg tijd dat ze dat eens gaan leren dan!! Of zouden ze ook verhongeren en vervuilen als je 2 maanden ziek zou zijn? Je kan chatten, bellen, facetimen om contact te houden: gewoon gaan dus. Als ze je dat echt niet gunnen zou ik toch eens ter sprake brengen of ze wel beseffen hoe verdrietig en naar je je voelt door hun reacties. Best egocentrisch hoe ze maling hebben aan die arme kinderen daar terwijl ze het zelf zo goed hebben. Je leeft maar één keer, zo'n kans krijg je waarschijnlijk nooit meer. Sterkte, ik hoop echt dat ze snappen dat ze tot nog toe behoorlijk in de watten zijn gelegd door jou! Hartstikke lief, maar nu is het tijd om op te groeien voor ze. Veel plezier met je vriendin, dat heb je wel verdiend na al die jaren zorgen voor anderen. Trouwens; dat ga je nu weer doen maar nu voor écht kansloze kinderen. Laat wel zien dat je een schat van een mens bent, blijf zoals je bent!! Je bent geen huishoudelijke hulp! (voor je straks verbitterd zit te denken: was ik maar gegaan.. mijn ouders hebben altijd gespaard om te gaan reizen na hun 65e, ze hebben beiden de 65 niet gehaald..). Sterkte met je beslissing, ik hoop dat je doet wat je zelf wil. -
Ik vind de reacties van je gezin ook niet geweldig want dat gaat om de praktische dingen. Aan de andere kant denk ik dat je even moet wachten, want ik weet niet wat voor gevolgen dit heeft als je hun gevoel aan de kant zet en gewoon je eigen gang gaat. In twee maanden kan iets enorm opblazen en je bent samen een gezin.. bepaalde keuzes hebben meer tijd nodig.