Evelines dochter is niet gelukkig met haar lichaam

De dochter van Eveline (51) is doodongelukkig met haar lichaam. Haar linkerborst is namelijk duidelijk groter dan de rechter. Kiki (22) wil daar dolgraag iets aan laten doen, maar een operatie kan ze zelf niet betalen. Eveline begrijpt haar dochter volkomen en wil de kosten graag op zich nemen, maar haar man Evert vindt dat maar onzin…

“Een paar weken geleden ging ik met mijn dochter Kiki een middagje de stad in. Dat doen we eens in de zoveel tijd, lekker shoppen en daarna een hapje eten. Omdat ik een pyjama nodig had, liepen we ook even binnen bij de lingeriewinkel. Daar zag ik Kiki kijken naar een mooi roze lingeriesetje met een kanten biesje.
‘Pas het even,’ spoorde ik haar aan. ‘Dan krijg je het van mij!’
Nadat ze het setje had aangetrokken, riep ze me de paskamer in. Met een pruillip keek ze naar zichzelf in de spiegel. Naar haar buste, om precies te zijn. De linkercup zat strak om haar borst gespannen, het paste maar net. Maar de andere cup had inkijk. Ze drukte er met haar hand op en trok het bandje wat strakker. Het hielp niet, de lege ruimte bij die borst bleef opvallen.
‘Kijk nou, dat ziet er toch niet uit?’ zei ze met overslaande stem. ‘De bikini die ik deze zomer droeg, verhulde het nog wel een klein beetje omdat die bandjes in de nek zaten, maar als ik een gewone bh draag, is het altijd lelijk!’
Een maat kleiner had ook geen zin, het verschil was gewoon te groot. En ik zag in haar ogen hoe ongelukkig Kiki ermee was.

Veel geld
Die avond begon ze er tijdens het eten weer over. ‘Ik wil er wat aan laten doen, mam,’ zei ze. ‘Ik weet dat het kan, ik heb alles al opgezocht op internet. Ik ben tweeëntwintig, mijn borsten groeien niet meer. Dit komt niet meer vanzelf goed en nu ben ik het gewoon zat. Ik wil ook weleens een mooi decolleté of een sexy bikini.’ Ze slikte even. ‘Ik wil mijn borst laten vergroten, maar dat zal wel geld kosten, zeker een paar duizend euro. Kunnen jullie me daar misschien bij helpen? Misschien dat ik een deel voor mijn verjaardag kan krijgen of zo?’
Ik legde mijn hand op de hare en zei: ‘Ik snap je volkomen, mijn zegen heb je. Ik zal eens met je vader praten.’
Ik had er al eerder over nagedacht, want natuurlijk had ik Kiki wel vaker ongelukkig in de spiegel naar haar borsten zien kijken. In de puberteit had ze er ook vaak genoeg over geklaagd. Evert, haar vader, reageerde daar meestal kortaf op. ‘Geen enkel lichaam is perfect, hoor,’ zei hij dan bijvoorbeeld, om Kiki er vervolgens op te wijzen dat haar zus met een bril moest leven.
Als ik er met Kiki over sprak, probeerde ik haar ook zo veel mogelijk het gevoel te geven dat ze goed was zoals ze was en dat iedereen zo zijn minpunten heeft. En heel vaak gaf ik haar de hoop dat het nog wel goed zou komen. Maar daar kan ik nu niet meer mee aankomen. Het verschil is nog steeds erg groot en het lijkt me inderdaad zeer onwaarschijnlijk dat haar rechterborst nu nog een groeispurt zal krijgen.

Laatste twijfels
Ik wil Kiki hierin met alle liefde financieel bijstaan. Evert denkt daar echter anders over. ‘Snijden in een gezond lichaam? Daar werk ik niet aan mee,’ zei hij stellig, toen ik erover begon.
‘Maar Kiki is niet gelukkig met hoe ze eruitziet,’ wierp ik tegen. ‘Dat vind ik een geldige reden om er iets aan te willen doen. En de kosten wil ik dan best vergoeden.’
‘Ik niet,’ zei Evert stellig. ‘Ik vind het niet nodig, ze ziet er prachtig uit. En bovendien zou ik het niet eerlijk vinden tegenover haar zus. Dan zou Lize hetzelfde bedrag moeten krijgen.’
‘Lize draagt al jaren contactlenzen en heeft ook meerdere keren een dure bril gekregen. Dus die komt niets tekort, denk ik.’
‘Dat vind ik anders,’ zei Evert. ‘Dat is medische noodzaak.’
‘Ik zie hier de noodzaak ook van in,’ zei ik.
Evert stond met een zucht op en liep de kamer uit.
Dat gesprek is alweer even geleden en Evert blijft bij zijn standpunt: hij wil niet meebetalen aan de ingreep. Maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik dat wél wil. Laatst was ik bij Kiki op bezoek en ze lijkt steeds zekerder van haar zaak. Ze had in haar omgeving iemand ontmoet die een borstvergroting had ondergaan en dat had haar laatste twijfels weggenomen. ‘Het zag er prachtig uit, mam!’ zei ze met stralende ogen. Ze had zelfs al contact gelegd met een arts voor een eerste gesprek. ‘Gewoon om informatie in te winnen, hoor, meer niet,’ zei ze. ‘Maar wil jij met me meegaan?’
‘Natuurlijk,’ antwoordde ik. We spraken niet over de kosten, daar begon ze gelukkig nog niet over.
Nu sta ik voor een dilemma. Ik wil heel graag alle kosten voor de operatie vergoeden, maar het voelt niet goed als Evert daar niet achter staat. Pas als hij ook zijn goedkeuring geeft, voelt het echt oké voor mij. Maar hoe krijg ik hem zover? Ik wil dat hij begrijpt hoe belangrijk dit voor Kiki is en dat we haar hierin moeten steunen. Of moet ik het hoe dan ook doorzetten, ook al blijft Evert erop tegen?”

Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd