Ellis maakt zich zorgen om haar wankelende huwelijk

Ellis (39) en Rein (40) zijn al achttien jaar getrouwd en hebben drie opgroeiende kinderen. Met hun huwelijk gaat het echter al tijden bergafwaarts en nu ze door de coronacrisis de hele dag op elkaars lip zitten, weet Ellis het zeker: de liefde tussen haar en haar man is helemaal verdwenen. Zelf wil ze daar dolgraag aan gaan werken, maar Rein ziet daar het nut niet van in. Volgens hem is er namelijk helemaal niks aan de hand…

“Rein en ik leerden elkaar kennen tijdens een jongerenreis, waarna we contact hielden. Ik was niet direct verliefd, Rein wel. Hij maakte op een ouderwetse manier werk van me en daarmee veroverde hij mijn hart. We maakten mooie wandelingen en hij nam me mee naar de mooiste picknickplekjes en restaurantjes. Daarbij was hij altijd hoffelijk en attent. Langzaam werden de vlindertjes in mijn buik wakker en toen we twee jaar bij elkaar waren, stapten we in het huwelijksbootje. Dat is inmiddels achttien jaar geleden.
Onze relatie was niet spannend, maar wel fijn. Gemoedelijk en warm, zo zou je ons huwelijk kunnen omschrijven. Rein vond een baan in de buurt van Den Haag en we streken neer in een dorpje vlakbij. We kochten een ruim huis dat we helemaal naar onze smaak inrichtten en we woonden er anderhalf jaar toen ons eerste kind, Bryan, zich aankondigde, zestien jaar geleden. Een jaar daarna kwam Deborah en weer twee jaar later volgde Linde.
Ons leven kabbelde voort. Ik richtte me op de kinderen, met een parttimebaan als cateringmedewerkster erbij, Rein richtte zich op zijn taak als kostwinner. Als Rein thuiskwam uit zijn werk, aten we samen, en daarna legden we de kinderen samen op bed en lazen we ze nog een verhaaltje voor. Later, toen de kinderen iets groter waren, hadden we het ’s avonds en in het weekend druk met de sportactiviteiten van de kinderen en onszelf. Daardoor viel het niet zo op dat Rein en ik samen eigenlijk niet zo veel meer hadden. Dat besefte ik pas later.

Ruzies en discussies
We waren zes jaar geleden op vakantie in een huisjespark in de Elzas, toen ik me realiseerde dat Rein en ik al een tijd samen geen plezier meer hadden gehad. In plaats daarvan waren we die vakantie alleen maar op elkaar aan het vitten en hadden we de ene discussie na de andere. Ik ergerde me aan hem, omdat hij alleen maar op zijn telefoon zat te rotzooien en zich nauwelijks bemoeide met de kinderen. Hij vond mij een zeur, omdat ik volgens hem op alle slakken zout legde. Soms stonden we ineens tegen elkaar te schreeuwen. De kinderen keken ons dan met grote, angstige ogen aan.
De eerste avond dat we weer thuis waren, kaartte ik het aan bij Rein. Hij keek me een beetje schaapachtig aan toen ik zei dat ik het zo niet leuk meer vond. ‘Maar El, wij kunnen toch wel tegen een stootje? We hebben toch best een gelukkig huwelijk?’ Hij pakte mijn hand. ‘We hoeven niet altijd als verliefde geiten naast elkaar te lopen, hoor. Een beetje ruzie komt in de beste families voor.’
Zijn reactie stelde me in eerste instantie gerust. Hij hield dus nog wel van me. Dat gaf hoop. Hij deed daarna ook weer even zijn best voor me en een tijdje was het weer erg liefdevol tussen ons. Maar de sleur kwam uiteindelijk weer terug, net als de discussies en de ruzies. De liefdevolle periodes werden steeds korter. De rest van de tijd leefden we langs elkaar heen of maakten we ruzie over kleine dingen.
Toen we door de coronacrisis met z’n allen thuis kwamen te zitten, gingen mijn ogen definitief open. Er is niets meer tussen mij en Rein. Hij gedraagt zich als een ouwe chagrijn die niks kan hebben, en als reactie daarop ga ik hem zo veel mogelijk uit de weg. Ik probeer ruzie te vermijden, want ik wil natuurlijk niet dat de kinderen meekrijgen dat het eigenlijk niet meer zo botert tussen hun ouders. Dat laatste viel niet mee toen we ineens de hele dag zo op elkaars lip zaten.

Therapie
Onlangs heb ik er toch weer over gesproken met Rein, want ik wil er nog steeds dolgraag iets aan doen. Maar nu écht. Ik wil die neerwaartse spiraal doorbreken. Ik wil weer die verbinding met hem voelen, het leven samen leuk vinden. Maar hoe kan dat, als hij zich afstandelijk blijft gedragen en blijft snauwen? Daar moet ik me niets van aantrekken, zegt hij, als ik hem daarop wijs. Het ligt niet aan mij en het loopt vast wel los als alles weer normaal is. Maar intussen voel ik me elke dag ongelukkiger worden.
Pasgeleden opperde ik relatietherapie, maar Rein wuifde dat idee meteen weg. ‘Therapie? Dat is voor gekkies!’
Wanhopig haalde ik mijn schouders op. ‘Ik weet niet wat we anders moeten, hoor!’
Hij legde zijn handen op mijn schouders en keek me indringend aan. ‘Wat dacht je van je niet zo druk maken? De kinderen worden ouder, we krijgen minder stress en meer tijd. Als alles weer helemaal normaal is, kunnen we volop leuke dingen gaan doen. Je moet geduld hebben.’
Zou het zo makkelijk zijn? Zitten we gewoon in een moeilijke fase, met drie kinderen die veel van ons vragen en de onzekerheid die is ontstaan door de coronacrisis? Is er daarom nu gewoon geen ruimte voor liefde en verbinding? Moet ik dus maar gewoon afwachten tot we weer de ruimte krijgen om de liefde nieuw leven in te blazen? Of is het niet normaal zoals wij nu met elkaar omgaan en verdien ik beter?”

Tekst: Jet Hoogerwaard – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd