Ellens puberdochter wil niet meer bij haar komen wonen

Drie jaar geleden liet Ellen (39) zich met een zware depressie en een alcoholverslaving opnemen in een kliniek. Sindsdien woont haar dochter Emmy (14) bij haar tante, Ellens oudere zus. Nu is Ellen helemaal afgekickt en heeft ze haar leven weer op orde, en wil ze graag dat Emmy weer bij haar komt wonen. Dat ziet haar dochter echter niet zitten…

“Hoewel ik de wereld door een wazige bril zag door de drank, kan ik nog flarden terughalen van hoe het ging toen mijn dochter Emmy door mijn zus werd meegenomen. Ik lag kreunend op de grond, een ambulancemedewerker had zich over mij ontfermd. Ik herinner me nog dat ik Emmy’s sporttas zag en dacht: waarom staat die niet in de kast?

‘Snel beter worden, mama,’ hoorde ik Emmy toen zeggen. Ze boog zich over me heen en ik voelde haar zoentje op mijn wang.

‘Ik zal goed voor Emmy zorgen, Ellen,’ zei mijn zus Claudia. Niet veel later hoorde ik het getik van haar hakken langzaam wegsterven. Toen werd het zwart voor mijn ogen.

Dit alles is nu ruim drie jaar geleden. Mijn wereld bestond toen al jaren uit niets anders dan duisternis. Mijn enige lichtpuntje was Emmy. Alleen haar liefde weerhield me ervan om een einde aan mijn leven te maken. De vader van Emmy was met de noorderzon vertrokken en ik was achtergebleven met mijn toen achtjarige dochter. En met een dijk van een depressie, die me aan de drank had geholpen. Ik dronk veel, heel veel. Op die manier kon ik de donkere gevoelens die ik had iets beter verdragen. Meer dan eens heb ik mezelf bewusteloos gedronken, telkens liep het goed af. Maar die laatste keer was echt bijna mijn dood geweest.

Afkicken

Terwijl ik in het ziekenhuis lag te herstellen, vertelde mijn zus me dat ik Emmy, die op dat moment elf was, voorlopig niet zou zien. ‘Je gaat in behandeling. Of je raakt Emmy voorgoed kwijt,’ beet ze me toe. Ik brak in duizend kleine stukjes en begon te huilen. Het maakte geen indruk op mijn zus. Ze draaide zich om en ging weg.

Ik had geen keus en niet veel later checkte ik in bij een afkickkliniek. Dat was het begin van een lange, zware weg. Ik ben weleens teruggevallen, maar uiteindelijk is het me gelukt om de drank voorgoed af te zweren. Ik heb nu, ruim drie jaar later, honderd procent vertrouwen in een nuchter leven.

Tijdens die zware jaren heb ik innig contact gehouden met Emmy. We deden samen alleen maar leuke dingen, over het verleden spraken we nauwelijks. Ze had het goed bij mijn zus, begreep ik. Claudia was een alleenstaande moeder sinds de geboorte van haar tweeling, Robbie en Max, die iets jonger zijn dan Emmy. Ze had toen al een dochter, Jasmijn, die nu twintig is. Jasmijn had zich als een moeder over Emmy ontfermd toen ze bij hen kwam wonen. Ook mijn ouders sprongen bij waar ze konden. Ik was blij met mijn liefdevolle familie. Mijn dochter is niets tekort gekomen.

Weinig vertrouwen

Hoe dankbaar ik ook ben voor alle goede zorgen, wat mij betreft kan Emmy nu wel weer terugkomen. Ik heb namelijk sinds vier maanden een eigen huisje en zal echt geen terugval meer krijgen. Daarvoor ben ik veel te blij met mijn nieuwe leven. Mijn therapeuten zijn opgetogen over mijn vorderingen.

Emmy komt om de week in het weekend bij me, of tussendoor als ze bijvoorbeeld even rustig haar huiswerk wil maken. Ik verlang ernaar om haar weer altijd bij me te hebben, dus begon ik erover tegen Claudia.

‘Is het niet handig om eerst een baan te zoeken en te kijken of je met stress kunt omgaan?’ zei mijn zus. ‘Je hebt het wel over een bijna vijftienjarig meisje dat midden in de puberteit zit, hè.’

‘Weet ik,’ antwoordde ik. ‘Maar ze is mijn dochter, ze hoort bij mij.’

Er viel een lange stilte. ‘Bespreek het maar met haar,’ zei Claudia uiteindelijk. Er klonk weinig vertrouwen door in haar stem.

Alles is anders

Een paar dagen later kwam Emmy langs, zomaar. Ik kon niet wachten om het onderwerp ter sprake te brengen.

‘Ik zou het geweldig vinden als je weer bij me kwam wonen, Emmy.’

Ze hoefde niet lang over een antwoord na te denken. ‘Eerlijk gezegd hoeft dat niet van mij, mam.’

Ik schrok van haar directe reactie. ‘Waarom niet?’ stamelde ik.

‘Kijk, ik heb het nooit zo gewild. Ik wilde gewoon bij jou zijn. Maar dat kon niet, want je was te ziek. Nu is alles anders. Bij tante Claudia is nu mijn thuis.’ Ze keek even om zich heen. ‘Dit hier niet.’

‘Dat kan het toch worden?’ vroeg ik.

Ze haalde haar schouders op. ‘Misschien. Maar het is prima zoals het nu is.’

Het voelde alsof ik een stomp in mijn maag had gekregen. Nadat Emmy was vertrokken, bracht ik de rest van de dag huilend op de bank door.

Dat Emmy niet als vanzelfsprekend bij me terug wil komen, doet enorm veel pijn. Mijn therapeut zegt dat het niet gaat om wat ik wil, maar om wat Emmy wil. En dat ik het de tijd moet geven en er zelfs rekening mee moet houden dat ze helemaal niet meer bij me komt wonen. Die gedachte kan ik bijna niet verdragen. Ik vraag me ook af of dit uit haarzelf komt, of dat het haar is ingefluisterd door Claudia. Hoe kom ik daarachter en hoe zorg ik ervoor dat Emmy en ik weer een gezinnetje kunnen vormen? Dat is wat ik het allerliefste wil…”