Ellen ergert zich aan haar onderburen

Jarenlang heb ik in de binnenstad van Den Haag gewoond en ik ben dus ook wel wat rumoer gewend. Het was een leuke plek om te wonen, maar naarmate ik ouder werd, kreeg ik de behoefte aan meer rust. In een van de buitenwijken kon ik een huisje krijgen. Lekker dicht bij mijn moeder en een goede vriendin van me, dus ik besloot het te doen. Had ik het maar nooit gedaan! Waar ik nu woon, is het geluid vele malen erger. Dat heeft alles te maken met mijn onderburen. Dagelijks worden echt al mijn zintuigen overprikkeld. Vooral in de afgelopen tijd, met die warme zomerdagen, was het vreselijk. Heel de dag maakten de kinderen en hun vriendjes herrie in en rond het huis, de buurman heeft een lichaamsgeur waar geen deodorant tegenop kan en de voortuin staat vol met rotzooi. Dan is er ook nog een hond die lekker in de tuin piest. Dat ruik je wel op een warme zomerdag! De buurvrouw is een grijze muis die je nauwelijks ziet. Als ik tegen haar praat, mompelt ze wat en kijkt ze schichtig weg. Daar heb ik dus ook niets aan. Ik heb geprobeerd om na de verhuizing al mijn buren met een open mind tegemoet te treden, maar het is onmogelijk om me niet aan mijn onderburen te ergeren. Ik heb gevraagd of het wat minder kan, maar dat lijkt het alleen maar te verergeren. Het liefst zou ik weer willen verhuizen, maar de huizen liggen in deze tijd niet voor het oprapen en afgezien van de buren, is het een fijne plek. Zijn er acties die ik kan ondernemen om de situatie te verbeteren?