‘Een héle week met z’n allen in één huisje?’

Mariëlle (43) is dol op haar familie en reageert dan ook enthousiast als haar ouders voorstellen om dit voorjaar 
met z’n allen weg te gaan. Maar een hele week samen met haar broer en zus én hun vijf kinderen onder hetzélfde dak, dat is wel een beetje veel van het goede…

“Op mijn vaders verjaardag deed mijn moeder met stralende ogen een voorstel. ‘Hoe zouden jullie het vinden om in de voorjaarsvakantie met z’n allen een weekje weg te gaan? We hebben een leuk huis gezien in een vakantiepark aan de Belgische kust. En wij trakteren!’ Van alle kanten klonken enthousiaste kreten. Ook mijn man Charles en ik vonden het een leuk idee.

Mijn moeder keek naar ons. ‘Vragen jullie Luc en Ramona ook mee? Ik zou het leuk vinden als ze er ook bij zouden zijn.’ Luc en Ramona zijn onze kinderen, de oudste kleinkinderen in de familie. Achttien en eenentwintig inmiddels. Niet zo gek dat zij de oudsten zijn, want ik scheel zelf ruim tien jaar met mijn broertje Dimitri en zusje Daniek, een tweeling. Die zijn begin dertig en zitten allebei vol in de kleine kinderen. De jongens van Dimitri zijn acht en drie en mijn zusje heeft een knul van tien en een meisjestweeling van net vier. Charles en ik vinden het heerlijk om al die neefjes en nichtjes te zien, maar op zo’n feest zijn we ook dolblij als de koters allemaal vertrokken zijn en we weer een normaal gesprek kunnen voeren.

Dat laatste flitste meteen door mijn hoofd toen ik mijn neefjes juichend om de tafel heen zag stuiteren na het voorstel van mijn moeder. Zij vonden het vakantie-idee erg leuk, dat was duidelijk.

‘Mam, met z’n allen in één huis, vind ik best druk,’ zei ik voorzichtig. ‘Is het mogelijk om er een kleiner huisje bij te huren?’

‘Wat een onzin,’ riep Daniek voordat mijn moeder kon reageren. Verbaasd keek ik naar mijn zusje – hoe kon zij dit aan de andere kant van de tafel tussen al die herrie door gehoord hebben? Ze draaide zich even om naar de jongens om hen met harde stem tot bedaren te brengen. ‘Stíl! Tante Mariëlle en ik proberen een gesprek te voeren.’ De jongste loeide nog even door, tot zijn grote broer hem beetpakte en een hand over zijn mond legde. Daniek keek weer naar mij. ‘Met z’n allen in een huis, is met z’n allen in een huis. En dan niet de ene helft van de familie in een ander huis. Niet leuk.’

Dimitri viel zijn zus natuurlijk meteen bij: ‘Mee eens. Waarom zou jij eigenlijk ergens anders willen zitten?’

We werden onderbroken door een oorverdovend gekrijs. De tweeling had al die tijd rustig zitten kleuren aan de salontafel, maar één van de twee was plots heel ongelukkig. Dat liet ze altijd graag luidkeels merken. Mijn zusje stoof op haar af en begon haar te troosten.

Charles gebaarde naar het tafereel. ‘Hierom zou het fijn zijn om apart te zitten. Als het lawaai ons teveel wordt, kunnen we ons even terugtrekken.’

‘Dat kan toch ook als we in één huis zitten? Dan kun je naar je slaapkamer,’ katte Daniek, terwijl ze haar dochtertje vasthield. ‘Belachelijk als je pa en ma op extra kosten jaagt, alleen maar omdat je niet bij ons wilt zijn.’

Dimitri knikte. ‘Het idee is toch om het met elkáár te doen? Dat is dan helemaal weg.’

Mijn ouders hoorden het zwijgend aan. Om die reden besloot ik het er even bij te laten en snel veranderde ik van onderwerp. Die avond kwam het niet meer ter sprake.

Argumenten

Daarna heb ik er wel met Charles over gesproken en wij zijn het roerend eens: we willen heel graag met de familie weg, maar niet met elkaar in één huis. We houden van onze familie, maar een week zo boven op elkaars lip, dat vinden we toch wat intens. En dan met name vanwege de kinderen.

Ik besloot mijn moeder daar snel over in te lichten. ‘Ik heb jarenlang in de kleine kinderen gezeten, nu wil ik rust met mijn gezin,’ zei ik. ‘En ik hou enorm veel van mijn neefjes en nichtjes, ik wil niet dat ik ze na een week niet meer kan luchten of zien.’ Uit mijn moeders reactie kon ik opmaken dat zij het wel begreep en best bereid was om twee huizen te reserveren op het park.

Mijn zus en broer zijn echter niet zo begripvol. Daniek stond meteen dezelfde avond op de stoep en noemde me een verwende prinses. ‘Ik vind het echt niet leuk als jullie in een ander huis zitten, alleen maar omdat de kinderen soms een beetje druk zijn. Toen jouw kinderen klein waren, waren ze toch ook welkom bij ons?’

Dimitri belde de volgende dag met soortgelijke argumenten en ik merk dat ik daar toch gevoelig voor ben. Ik wil geen zeur zijn en ik wil ze zeker niet het gevoel geven dat de kinderen bij mij niet welkom zijn. Aan de andere kant: als ik eraan denk dat ik een hele week moet doorbrengen in de directe nabijheid van de kinderen, dan voel ik toch behoorlijk wat weerzin opkomen. Ik word al moe van het idee alleen.

Wat nu? Moet ik om de lieve vrede te bewaren maar toegeven voor deze ene keer? Of moet ik op mijn strepen staan en zeggen dat we echt een eigen plekje willen?”