Debby vreest dat haar bejaarde buurvrouw wordt mishandeld

Debby (38) doet af en toe boodschappen voor haar bejaarde overbuurvrouw Myra (75). Op een dag ontdekt ze dat Myra behoorlijk hardhandig wordt aangepakt door haar eigen dochter. Is er sprake van oudermishandeling? En zo ja, moet Debby zich hierin mengen?

“Ons huis staat in een doodlopend straatje. Je ziet hier nooit iemand die hier niet hoeft te zijn, heerlijk rustig. Zo’n twaalf jaar geleden zijn we hier komen wonen, toen de kinderen naar de kleuterschool gingen. Mijn man Lucas en ik waren meteen verliefd op het huis en de buurt. Onze buren, verdeeld over veertien huizen in totaal, zijn ook op hun privacy gesteld, net als wij. Afgezien van af en toe een gezellig praatje op straat, is iedereen op zichzelf. Wel weet iedereen het heel snel als er iets aan de hand is. Toen mijn zwangere overbuurvrouw Jessica ging bevallen, waren wij nog eerder op de hoogte dan de aanstaande vader, die aan het werk was en slecht bereikbaar. Wij hadden allang gezien dat de verloskundige zich had gemeld.
Ook was het vrij snel duidelijk dat er iets was met Mitchel, de buurman van een paar deuren verder. Hij is hartpatiënt, en toen we hem niet zoals gewoonlijk met zijn boodschappenwagen naar de winkel zagen wandelen, gingen er bij ons buurtbewoners alarmbellen af. Gelukkig bleek dat hij ‘gewoon’ eens op vakantie was gegaan, iets wat hij normaal gesproken nooit deed. Het was een geruststellend idee voor hem dat zijn buren zich om hem bekommerden, zei hij. Voor ons voelt dat ook zo.

Mantelzorg
Op een dag viel ons op dat het niet zo lekker ging met Myra, de vijfenzeventigjarige buurvrouw van schuin tegenover. We vonden haar al een tijdje wat wankel en bleekjes, maar die dag zagen we door het raam dat ze een heftige hoestbui had. Lucas besloot eens te polsen hoe het met haar ging. Myra bleek een dubbele longontsteking te hebben, waarmee ze in het ziekenhuis belandde. Wonder boven wonder krabbelde ze weer op, en na een tijdje in een verpleeghuis te hebben gezeten om te revalideren, kwam ze weer naar huis. We zagen wel dat ze flink had ingeleverd. Vanaf dat moment ging ik dus af en toe eventjes langs om te vragen hoe het met haar gesteld was.
Ik begreep van Myra dat ze hulp kreeg van haar enige dochter, Martine. Thuiszorg was er ook wel, maar die hadden maar beperkt de tijd, dus had ze meer hulp nodig. Af en toe deed ik wat boodschapjes voor haar en een andere buurvrouw toonde zich bereid om eens in de week wat in huis te doen. Daarnaast zagen we Myra’s dochter vrijwel dagelijks bij haar naar binnen lopen. Altijd gehaast, nooit met een glimlach. Maar dat begreep ik wel. Als enig kind stond ze er toch alleen voor, en ze woont ook een dorp verderop, dus niet echt naast de deur. Af en toe vroeg ik Myra wel naar haar relatie met haar dochter, maar daar liet ze niet veel over los.

Schrijnend
Op een dag was ik bij Myra met wat boodschapjes. Ik legde wat spullen in de koelkast en maakte de zak met appels open om ze in de fruitmand te leggen, toen me ineens opviel dat er zweetdruppels op Myra’s voorhoofd stonden. Niet zo gek, realiseerde ik me meteen: het was een warme lentedag en ze droeg een wollen vest over haar jurk heen.
‘Myra, dat vest is toch veel te warm?’ Kordaat liep ik naar haar toe. ‘Kom, ik help je met uittrekken, je kan makkelijk met blote armen.’ Ze probeerde zich van mij af te keren, maar dat had ik in eerste instantie niet echt door, en in een vlotte beweging trok ik het vest over haar schouders langs haar armen naar beneden. Ik schrok van wat ik zag. Op Myra’s bovenarmen prijkten grote, donkere bloeduitstortingen. Mijn handen bleven verschrikt in de lucht hangen. ‘Myra, wat is dat?’ stamelde ik.
Myra zuchtte en keek met een lege blik langs me heen. ‘Ongelukje met uitkleden gisteren. Voor Martine is het ook niet altijd makkelijk.’
Voor Martine is het ook niet altijd makkelijk? Wat betekende dat? Met gefronste wenkbrauwen keek ik Myra aan. ‘Heeft Martine dit gedaan?’
‘Ongelukje zei ik toch!’ Myra keek me boos aan. Haar blik vertelde me dat het gesprek wat haar betreft afgelopen was. Een paar minuten later liep ik in de war terug naar huis.
Ik heb er inmiddels met verschillende mensen over gesproken en iedereen komt tot dezelfde conclusie: het kan niet anders dan dat Martine haar frustraties kwijtraakt door haar moeder te hardhandig aan te pakken. Te mishandelen.
Het is niet zo gek dat Myra haar dochter in bescherming neemt, ze is immers afhankelijk van haar. Toch vind ik het een schrijnende situatie. Omdat Myra zo fel reageerde op de situatie, durf ik het eigenlijk niet meer aan te kaarten. Moet ik daaroverheen stappen en proberen om toch het gesprek met haar aan te gaan? Of moet ik gewoon meteen Martine erop aanspreken? Ik moet er iets mee, maar ik weet niet wat…”